120 Beats per Minute is een Franse film uit 2017. De originele Franse titel van de film is 120 battements par minute en de internationale titel wordt ook afgekort tot 120 BPM. De regisseur en scenarioschrijver van de film is Robin Campillo. Op 20 mei 2017 ging de film in première op het filmfestival van Cannes in de competitie voor de Gouden Palm. Het won vier prijzen waaronder de Grand Prix du Jury.
Deze recensie is geschreven om meer diversiteit in de filmwereld weer te geven. Mijn dank aan MUBI Nederland voor de samenwerking en het online recensie-exemplaar.
120 Beats Per Minute Synopsis
In 120 Beats Per Minute sluit Nathan zich aan bij de activisten van ACT UP Paris. Hier leert hij Sean kennen. Samen voeren ze actie tegen de maatschappelijke en politieke desinteresse rond AIDS. Sean en Nathan krijgen gevoelens voor elkaar, maar al snel wordt hun liefde overschaduwd door de acties en de ziekte.
120 Beats Per Minute en de kunst van de Openingsscène
120 Beats Per Minute is vanaf het begin al een bovengemiddelde sterke film door de regie van Robin Campillo. Campillo laat je als kijker meenemen op een reis. Een reis van de avonturen en tegenslagen van ACT UP Paris. Als regisseur geeft hij je een kijk op de wereld van deze activisten groep. Dat doet Campillo door de film te laten beginnen achter een doek met een kleine opening. We zien niet veel van wat er gebeurd achter en voor het doek. We zien alleen dat er een spreker voor het doek staat en dat achter het doek een groep mensen, met fluitjes en luchthoorns, zitten te wachten op hun kans. Door dit claustrofobische camerawerk voelt het aan alsof je ook meegaat met deze activisten groep. Je wordt als het ware meegenomen in de menigte.
Dit wordt doorgezet als we voor het eerst in een van de hoofdsettings komen. Namelijk de vergaderruimte van ACT UP Paris. We krijgen een introductie van een van de bijpersonages over wat deze activistengroep doet. Zo houden de filmmakers je op de hoogte van wat er belangrijk is voor het verhaal en het echte leven. Dit is slim gedaan door Robin Campillo. Dit is ook de scène waar we alle hoofdpersonages en bijpersonages voor het eerst (duidelijk) ontmoeten. We krijgen dus niet alleen een eerste blik op het verhaal en het systeem van de activistengroep, maar ook op de personages. Dit is effectief uitgevoerd.
Wakker Schudden
Je krijgt afwisselende situaties en momentopnames van de hoofdpersonages te zien. Het geniale camerawerk helpt hier ook aan mee. We zien bepaalde shots waarbij het aanvoelt alsof we vanuit iemand zijn ooghoek iets bekijken. Door het camerawerk van Jeanne Lapoirie zien we veel meer dan bij een normaal shot mogelijk zou zijn. Bij een normaal shot is de focus namelijk op wat je voor je ziet. Maar bij het camerawerk van Lapoirie zien we veel meer details van de personages en het verhaal.
Daarnaast stelt 120 Beats Per Minute de vragen die zo’n film als deze hoort te stellen. Namelijk wie is verantwoordelijk voor de hiv-infectie. Is het drager? Of zijn degene die het seksuele contact aangaan beide verantwoordelijk. Bij deze film komt er geen duidelijk antwoord naar boven. Dit vind ik persoonlijk ook passend. Regelmatig is er in de werkelijkheid is er ook geen antwoord op te geven, omdat meningen hierover zo verschillend zijn.
Deze film had wellicht hetzelfde doel als ACT UP Paris uit de jaren 1990. Namelijk het wakker schudden van mensen. Daarnaast willen beide de film de activisten uit de jaren 1990 je activeren om het gesprek aan te gaan. Persoonlijk vind ik dat de film bij dit doel geslaagd is, omdat het me persoonlijk meer bewust heeft gemaakt over de gevaren van AIDS. Dit hoeft natuurlijk niet bij iedereen zo te zijn, maar ik denk zeker dat iedereen wel een reactie op deze film zal hebben. Dit was ook een van voornaamste doelen van de film, dus daarin is het ook zeker geslaagd.
Intensiteit
De intensiteit van deze film is groot. Zo nemen de filmmakers je mee door de gevoelens van angst, woede en verdriet. Daarnaast krijg je een kijk door de ogen van hiv-patiënten. Sean zegt dat je de wereld veel intenser meemaakt. Dit zien we als kijker ook. We zien hoe de film langzamer wordt en stofjes duidelijker te zien worden. Wat een prachtfilm om te zien! De stofjes, die we regelmatig te zien krijgen bij dansscènes, kunnen ook staan voor de mensen die bij het dansen net zoals als stofjes bij elkaar komen. De samenhang en intensiteit van groepen mensen met AIDS zijn hierbij belangrijk. Ze zien namelijk veel meer dan de mens zonder hiv en zijn zelfs nog hechter dan een normale mensengroep, omdat ze in hetzelfde schuitje zitten.
Als kijker wordt je enorm meegenomen door het verhaal en de emoties van de personages. Dit komt natuurlijk ook door het acteerwerk. Het acteerwerk is briljant. Ik heb enorm meegeleefd met de personages. De cast is zo sterk dat je als kijker deel wilt worden van deze groep, ook al heb je geen AIDS en is dit een verfilming van de werkelijkheid. Ik kan beter zeggen dat je deel wilt worden van de cast, omdat de cast zo goed op elkaar inspeelt.
Conclusie
120 Beats Per Minutes is uiteindelijk niet alleen een belangrijke film, maar ook een sterke! De cast is echt geweldig. Het camerawerk speelt goed in op het scenario en laat je meer details zien. De regisseur neemt je mee op de avonturen van ACT UP Paris en laat je nadenken over wat je standpunt is over deze politieke en persoonlijke situaties. Dit is een Franse film die je echt gezien moet hebben!
