200% Wolf lijkt niet de volle honderd procent – of eerder tweehonderd procent – te gaan voor het bespreken van de thema’s die het filmverhaal in eerste instantie neerzet. In de film laat regisseur Alexs Stadermann samen met scenarioschrijvers Fin Edquist en Jayne Lyons zien hoe belangrijk het voor het jonge hoofdpersonage Freddie Lupin is om zich gerespecteerd te voelen. Voor Freddie is het verkrijgen van respect de enige manier waarmee hij ervaart dat hij er toe doet en tot de roedel van stoere weerwolven behoort.
Het jonge hoofdpersonage voelt zich door zijn kleine omvang en uiterlijk niet serieus genomen. Hoe harder Freddie probeert respect op te brengen, hoe meer de roedel moet lachen. De regisseur en scenarioschrijvers proberen in het filmverhaal Freddie al snel de les te leren dat respect niet iets is wat je kunt afdwingen. Uiteraard leert Freddie deze les niet meteen, want anders zou de film binnen een kwartier afgelopen zijn. Freddie heeft volgens zichzelf iets extra’s nodig zodat anderen anders naar hem gaan kijken.
Gewoon zichzelf zijn zit er voor hem niet in. De regisseur en scenarioschrijvers weten in het filmverhaal op een subtiele manier een onzeker jong hoofdpersonage neer te zetten dat zijn groot opgezette ego als masker voor zijn kwetsbare kant gebruikt. Door een filmverhaal te presenteren waarin het hoofdpersonage moet leren zichzelf te accepteren voor wie hij is, geeft 200% Wolf een boodschap mee waar filmtoeschouwers van alle leeftijden iets van kunnen leren. Ondanks dat thema’s als respect, zelfliefde en samenhorigheid vroeg in de film geïntroduceerd worden, gaat het verhaal hier voor de rest van de film minder op in.
200% Wolf bevat een rommelig verhaalverloop en verhaalstructuur waarin betekenisvolle filmmomenten vooral plaats moeten maken voor cliché filmscènes vol droge humor en popliedjes. Voor een geanimeerde familiefilm van een minder grootse filmstudio is dit enigszins te verwachten. Toch blijven de kritiekpunten een teleurstellende verschijning voor 200% Wolf, omdat de regisseur en scenarioschrijvers enkele aangrijpende thema’s eerder in het filmverhaal bespreken. Dat uit deze besproken thema’s ook nog belangrijke boodschappen te halen vallen, maakt deze teleurstelling er niet beter op.
Over 200% Wolf (2024)
200% Wolf is een geanimeerde familiefilm uit 2024. De film is geregisseerd door Alexs Stadermann. Het scenario van de film is geschreven door Fin Edquist en Jayne Lyons. De film is tot stand gekomen door een samenwerking tussen de landen Australië, Duitsland, Spanje, Mexico en de Verenigde Staten van Amerika. 200% Wolf is een vervolg op 100% Wolf (2020). De Nederlandse stemmencast van de film bestaat uit (o.a.) Klaasje Meijer, Edson Da Graça, Soundos El Ahmadi en Matheu Hinzen.
Wim Pel Productions en Option Media zijn in opdracht van Just 4 Kids verantwoordelijk geweest voor de nasynchronisatie van de film. De film heeft een speeltijd van 98 minuten. Het hoofdpersonage van 200% Wolf is opnieuw Freddy Lupin. Hij wil dolgraag de leider worden van zijn groep weerwolven. Helaas neemt niemand hem serieus vanwege zijn roze haar en poedelachtige uiterlijk. Wanneer hij zijn wens om op een echte wolf te lijken hardop uitspreekt, verandert hij plotseling in een weerwolf en brengt hij per ongeluk een ondeugende maangeest naar de Aarde.
Nu moeten Freddy en zijn hondenvrienden, waaronder Betty en Hamish, de maangeest redden voordat hij voorgoed verdwijnt en daarmee de hele kosmische balans verstoort. Ze hebben geen keus en gaan op zoek naar een gemene heks die hen kan helpen. Maar er is een probleem: de heks heeft een hekel aan Freddy’s groep weerwolven. Kunnen ze voorkomen dat de heks hen betoverd en kunnen ze de gevaarlijke magie die ze van haar leren weerstaan? Filmdistributeur In the Air bracht 200% Wolf op 16 oktober 2024 uit in de Nederlandse bioscopen.
Maangeesten
Een van de beste aspecten uit 200% Wolf is de prachtige filmmuziek van componisten Ash Gibson Greig en Andrew Craig. De componisten leveren avontuurlijke, spannende en mysterieuze filmmuziek af voor de kinderlijke animatiefilm. Tegelijkertijd weet het duo ook te overtuigen met hun kalmerende filmmuziek. Zo opent 200% Wolf met rustgevende filmmuziek vol klanken van synthesizers en geluiden die klinken als regendruppels die op een piano vallen. De componisten weten op een indrukwekkende manier de filmmuziek als een buitenaards slaapliedje te laten klinken in deze openingsscène.
Hiernaast heeft de geluidsafdeling van de film ook bijzondere geluiden gecreëerd voor de wolfachtige maangeesten. De maangeesten, die (o.a.) voor het Noorderlicht lijken te zorgen, zijn niet alleen origineel geanimeerd, maar bevatten ook unieke karakterontwerpen. Helaas vallen de animatietechnieken en karakterontwerpen van het hoofdpersonage en de meeste bijpersonages wel tegen. De karakterontwerpen van de mensen en dieren op Aarde ogen nogal typerend voor dit soort animatiefilms. Het helpt 200% Wolf ook niet dat de illustraties van de weerwolven als mensen er velen malen mooier en interessanter uit zien dan de geanimeerde wezens zelf.
Niet 100% jezelf zijn
In dit (grotendeels) alleenstaande filmvervolg op 100% Wolf (2020), heeft het jonge hoofdpersonage Freddie Lupin moeite met het gevoel dat hij buitengesloten wordt van zijn familie, vrienden en roedel. Freddie lijkt alles erover voor te hebben om bij de roedel te horen en gerespecteerd te worden. Het hoofdpersonage heeft het idee gekregen dat hij dit alleen zal bereiken als hij verandert en 100 (of 200) procent een wolf wordt. Volgens zijn familie en vrienden gaat respect om wie je bent en niet wat je bent. In tegenstelling tot Freddie zijn ze ervan overtuigd dat hij met tijd gerespecteerd zal worden voor wie hij is.
Het aanpassen van zijn uiterlijk of gedrag zal hier geen versnelde verandering in brengen. Met dit thema kaart regisseur Alexs Stadermann samen met scenarioschrijvers Fin Edquist en Jayne Lyons belangrijke lessen van zelfrespect, zelfacceptatie en zelfliefde aan. De regisseur en scenarioschrijvers geven op een subtiele, maar enigszins onderbouwde, manier aan dat iedereen anders is en dat is wat ons uniek maakt. De filmmakers geven filmtoeschouwers van alle leeftijden de boodschap mee dat veranderen om indruk te maken nooit voor respect zal zorgen. De regisseur en scenarioschrijvers bepleiten dat je daardoor alleen verloren zult raken wat je bijzonder maakt.
Klunzige pechvogel
Deze kinderlijke animatiefilm zit niet alleen vol met droge grappen en slapstick humor, maar ook met cliché filmmomenten. Een veelvoorkomend concept dat in kinderfilms gebruikt wordt is dat van een plotseling stilstaand beeld waarin het hoofdpersonage iets zegt in de trend van “Ja, dat ben ik. Je vraagt je waarschijnlijk af hoe ik in deze situatie terecht ben geraakt.” 200% Wolf bevat een gelijksoortige filmscène waarin het hoofdpersonage de vierde muur breekt door abrupt gebruik te maken van een freeze frame (stilstaand beeld) waarin hij aangeeft dat de film de rode draad van het verhaal is kwijt geraakt.
Hiernaast lijkt 200% Wolf voor hun droge humor inspiratie gehaald te hebben uit andere (grotere) animatiefilms. Zo krijgen we in deze animatiefilm ook te zien hoe een oma agressief weerwolven in elkaar begint te slaan, net zoals de oma uit Madagascar (2005) en Madagascar: Escape 2 Africa (2008) deed bij Alex de leeuw. Naast geïnspireerde en cliché filmgrappen, komen er enkele geinige filmmomenten in 200% Wolf voor. De scènes waar de animators gebruik maken van slapstick humor zijn hier het beste voorbeeld van. De filmmakers hebben van het hoofdpersonage een klunzige pechvogel hebben gemaakt, waardoor de film meer dan genoeg slapstick humor bevat.
Conclusie
200% Wolf is een degelijke animatiefilm met een goede dosis humor en enkele mooie boodschappen. Helaas worden de thema’s, vol wijze lessen en belangrijke boodschappen, te weinig onderbouwd. Aan het begin van de film worden de thema’s krachtig neergezet, maar na deze sterke start, worden dezelfde thema’s niet verder ontwikkeld. Het filmverhaal schiet net zoals de fantasie van een jong kind alle kanten op. Hierdoor is 200% Wolf meer dan geschikt voor families met (jonge) kinderen. Desondanks zorgt het overvolle en ongestructureerde verhaal ook voor een rommelige film.
Na het kijken van de film zullen oudere filmtoeschouwers ook overblijven met vragen rondom het filmconcept. Zo blijft het onduidelijk wie weerwolven en doodnormale honden zijn. Hoe kunnen de honden met de weerwolven praten en kunnen de honden met alle mensen praten of alleen mensen die in wolven kunnen transformeren? Deze onduidelijkheden zullen jongere filmtoeschouwers echter niet zo snel opvallen of echt uitmaken. De film bevat genoeg droge grappen en slapstick humor om deze doelgroep te vermaken.
Ondanks de humoristische aard van de film, zijn het de regisseur en scenarioschrijvers niet gelukt om echt diepgang tot de film te brengen. Naast het typerende filmuiterlijk vol slappe karakterontwerpen en cliché filmmomenten is dit toch echt het teleurstellendste filmaspect. De film valt, door het gemis aan diepgang en een sterk onderbouwd filmverhaal, eigenlijk alleen aan te raden aan families met (jonge) kinderen. De film 200% Wolf draait nu nog in de Nederlandse bioscopen. Mijn dank aan filmdistributeur In the Air voor het versturen van een online recensie-exemplaar.
