Met dank aan 20th Century Fox Home Entertainment en Team Lewis NL voor de samenwerking en het versturen van een recensie-exemplaar.
Waarschuwing in deze recensie worden thema’s zoals depressiviteit in de diepte en op persoonlijke manier besproken. Dit kan als heftig of confronterend beschouwd worden. Lees daarom alleen verder als je het echt aankunt.
Wanneer de mensheid en het heelal bedreigd wordt door mysterieuze stroompieken, begint astronaut Roy McBride (Brad Pitt) aan een gevaarlijke missie. Alleen weet hij niet dat deze missie op emotioneel en persoonlijk vlak veel van hem zal vragen…
Via moeilijkheden naar de sterren
Ik ga deze recensie even heel cheesy openen. Ad Astra kan je van het Latijns vertalen in; “naar de sterren”. Dit is iets wat de film voor mij ook gedaan heeft. Het heeft me letterlijk naar de sterren gebracht en voorbij. Zo geweldig vind ik deze film. Er is een bekende Latijnse zin die verder opbouwt bij de Ad Astra-uitdrukking.
Deze zin gaat als volgt – “Per aspera ad astra” en kan letterlijk vertaald worden in; “via moeilijkheden naar de sterren”. Deze zin staat – in mijn ogen – centraal voor de nieuwste film van regisseur James Gray (The Lost City of Z). Deze film, simpel getiteld; Ad Astra, neemt je ook naar de sterren. Dit kun je door de opening van de film en de titel al eruit halen. Alleen wat dus niet in de titel van de film staat is dat deze reis naar de sterren via moeilijke routes zal gaan.
Ik denk dat dit een bewuste keuze is geweest van regisseur James Gray. Ik denk dat het weglaten van “Per aspera” in de titel, zou kunnen symboliseren dat de opkomende moeilijkheden die op je reis (naar de sterren) soms niet te zijn. Dit is ook het geval in de film Ad Astra. Het hoofdpersonage Roy McBride (Brad Pitt, Once Upon a Time … in Hollywood) creëert namelijk in deze film grotendeels zelf ook zijn eigen moeilijkheden. Hier zal ik later op terugkomen.
Saai? Echt niet!
Weten jullie nog toen ik in mijn 1917 recensie vertelde dat die film mijn favoriete film was van 2019? Ik denk dat ik terug moet komen op die uitspraak van mij. Na Ad Astra voor de tweede keer gezien te hebben, blijkt dit toch mijn favoriete film van 2019 te zijn. Dit is zelfs één van mijn favoriete films aller tijden! In mijn ogen is dit een “perfecte” film. Kunnen films perfect zijn dan? Ad Astra laat – in mijn ogen – zien van wel.
Nu kan dit allemaal met een grain of salt genomen worden, want dit is mijn persoonlijke mening. Voor veel mensen zal deze film veel te langdradig en “saai” zijn. Ik vind het zelf enorm jammer dat zoveel mensen op deze manier naar Ad Astra kijken, want de film gaat zoveel dieper dan je denkt. Je moet alleen jezelf bij dit soort films de kans geven om verder te denken dan wat je gewend bent. Je moet niet alleen wachten op de “popcorn”-momenten. Films zijn zo veel meer dan alleen maar entertainment-producten en Ad Astra kan je laten zien waarom.
In Ad Astra maken we kennis met Roy McBride – die geweldig vertolkt wordt door Brad Pitt. Voor velen kijkers zal hij de oorzaak zijn van hun verveling, want in deze film laat Pitt weinig emotie zien. Hij komt (bijna) over als een emotieloze robot die alleen maar bezig lijkt te zijn met de missies van SPACECOM. Dit zal voor veel mensen ondraaglijk zijn om aan te kijken. Want wie wil nou +/- 2 uur kijken naar een man die geen emoties toont?
Emotioneel Diepgaand
Ik kan je daar wel antwoord opgeven – deze jongeman hierzo! Begrijp me niet verkeerd. Het is in zekere zin waar dat Pitt met zijn personage weinig overdreven geacteerde emoties laat zien, maar dit heeft uiteraard zijn redenen. Misschien had je het niet door of misschien interpreteer je het niet zo, maar dit is hoe ik deze film zie. Pitt speelt een man die zwaar, en dan bedoel ik ook zwaar, depressief is. Hij heeft zichzelf afgesloten van zijn emoties voor zo lang, dat het hem niet lukt om emoties te voelen.
Dit komt door de trauma’s die hij heeft meegemaakt in zijn jeugd. Zoals bijvoorbeeld de manier hoe zijn vader hem heeft achtergelaten toen hij nog jong was. Ad Astra is een film die op een (grote) afstand gaat over hoe iemand de wereld moet redden van stroompieken die het heelal doorgaan. Maar als je echt goed – en dan bedoel ik ook écht goed – kijkt naar de inhoud. Dan zie je dat de film eigenlijk gaat over één man die leert zijn verleden figuurlijk en letterlijk te confronteren, om zo weer te kunnen leren voelen.
(H)erkenning
Daarom vind ik dit zo’n perfecte en mooie film. Het verteld niet alleen een spannend ruimte-avontuur, maar ook nog een diepgaand verhaal op emotioneel vlak. De manier hoe Pitt laat zien dat Roy McBride in conflict staat met zichzelf en steeds meer probeert zijn emoties te laten doorkomen… Het is allemaal prachtig geacteerd door hem. In mijn ogen verdiende Brad Pitt dan ook meer één Academy Award voor beste mannelijke hoofdrol voor zijn werk in Ad Astra, dan voor zijn werk in Quentin Tarantino’s Once Upon a Time … in Hollywood.
Misschien vind ik Ad Astra wel zo’n mooie film, omdat ik zoveel herken van mezelf in Pitt’s personage Roy McBride. Als iemand die op zekere wijze ook te maken heeft (gehad) met waar Roy mee om moet gaan, voel ik eindelijk wat herkenning. Ik wil huilen, schreeuwen, zelfs lachen om wat ik met deze herkenning moet doen. Maar alles wat ik voel is leegte en een enorme blokkade tot mijn heuse emoties. Nu wil ik deze recensie niet melodramatisch laten worden of de recensie om mij laten draaien. Ik wil alleen uitleggen waarom ik zo veel respect en affectie tegenover deze film heb. Deze film heeft er namelijk voor gezorgd dat ik me (tijdelijk) niet alleen voel met en in mijn situatie.
Ik wil nog zoveel meer zeggen over deze film. Zoals hoe Tommy Lee Jones (Men in Black-trilogie) de vader van Brad Pitt’s personage speelt en hoe zijn personage het zwarte voorbeeld is van wat er kan gebeuren als je zolang alleen met je gedachten bent. Of hoe op visueel vlak Ad Astra niet alleen één van de mooiste films aller tijden is, maar ook een van de meest betekenisvolle. Neem bijvoorbeeld de scène waarbij de reflectie van Roy McBride’s vader op Roy komt om te laten zien dat Roy z’n grootste angst is om in zijn vader te veranderen.
Ter Conclusie?
Echter merk ik dat het schrijven van deze recensie redelijk veel van mij vraagt. Zo ben ik voor het eerst in mijn recensies redelijk open geweest over waar ik in mijn dagelijks leven tegen aanloop. Dit vraagt natuurlijk een hoop van mij. Dit is een aparte recensie geworden. Dat is zeker. Maar het is niet met een andere soort liefde voor films geschreven dan al mijn andere recensies. Als laatste punt wil ik dan ook niet per se een korte samenvatting van mijn recensie geven.
Ik wil liever aangeven dat als je besluit Ad Astra te kijken en daar veel herkenning uitkrijgt en niet weet wat je daarmee moet doen, vraag dan om hulp. Heb je last van depressieve gedachten of gevoelens. Of kun je juist helemaal niet meer bij je gevoelens komen, vraag dan om hulp. Het is niet erg om hulp te vragen. Het maakt je niet zwak. Echt niet. Het is oké. Geloof me, het is echt oké.
Bedankt voor dit eerlijke, persoonlijke review! Het raakt me dat je je gevoelens laat zien.
Hoi Joost, jij ook bedankt voor je leuke een aardige reactie! Leuk om te horen dat je erdoor bent geraakt 🙂
Mooi verwoord Sebastiaan, zeer herkenbaar. Een prachtige film, de worsteling van de hoofdpersonage (door jou zo raak verwoord) heeft ook mij geraakt. Ik heb daarom diverse monologen van de hoofdpersonage voor mezelf opgeschreven. Deze film zal ik bij me blijven dragen, mede door jouw recensie.
Hoi Jos, bedankt voor je leuke en mooie reactie. Ook bijzonder om te horen dat je diverse monologen van het hoofdpersonage voor jezelf hebt opgeschreven. Ook enorm bedankt voor het mooie compliment dat je de film bij je zal blijven dragen mede door mijn recensie!
Hoi Sebastiaan, het is alweer een tijdje geleden dat ik deze film heb bekeken en nu lees ik jou recensie. Niet geheel onverwacht veel herkenning. Een film met mooie diepgang blijft meestal lang in me ‘hangen’, zo ook bij deze film. Hoewel dus een tijdje geleden komt dit weer ‘bovendrijven’ door je verhaal doorspekt met jou persoonlijke emoties. En zoals je aangeeft; schroom niet om hulp in te roepen als emoties dreigen uit de bocht te vliegen.