Dungeons & Dragons: Honor Among Thieves (2023) – Film Recensie

Dungeons & Dragons: Honor Among Thieves is voor mij een grote (film-)verrassing geworden. Ik had veel positieve reacties en recensies voorbij zien komen over deze Amerikaanse fantasy actiekomedie film. Ondanks dat ik zeker had verwacht de film leuk te vinden, ben ik nog steeds verbaasd over hoeveel ik heb genoten van deze goed uitgewerkte film! Filmmakers Jonathan Goldstein en John Francis Daley laten opnieuw zien dat ze een regisseursduo zijn wie we in de gaten moeten houden. Hun vorige geregisseerde film, Game Night uit 2018, was al een prettige verrassing, maar Dungeons & Dragons: Honor Among Thieves is als film nog velen malen beter! Dungeons & Dragons: Honor Among Thieves is simpelweg een genot om aan te schouwen. Van het humoristische en avontuurlijke verhaal tot het indrukwekkende uiterlijk van de filmwereld en zijn bijhorende personages. Deze film kan nu al een van de leukste, en eerlijk gezegd ook beste, films van dit jaar genoemd worden.

Halloween Ends (2022) – Film Recensie

Om maar direct met de deur in huis te vallen: Halloween Ends is geen beste film. Dit afsluitende deel van David Gordon Greens Halloween trilogie is zelfs een belabberd slechte film. Heb ik me vermaakt met de film? Enigszins wel ja! Maakt dit de film direct goed? Nee, tuurlijk niet. Een film kan tegelijkertijd belabberd slecht en vermakelijk zijn. Dit lijkt voor sommige bioscoopgangers geen bekend fenomeen te zijn, maar films als The Room en nu ook Halloween Ends bewijzen het tegendeel. Halloween Ends oogt als een romantische, maar wraakzuchtige slasher en horrorfilm. Dit klinkt misschien als een aparte combinatie van filmgenres. En in dit geval is dat het ook zeker. David Gordon Green weet zijn trilogie en deze franchise helaas niet met een knal of groots spektakel te laten eindigen. In plaats daarvan heeft hij de laatste spijker in grafkist van deze franchise (zachtjes) geslagen. In ieder geval, totdat er weer een nieuwe remake of reboot komt, want laten we eerlijk zijn: die gaat er gegarandeerd komen.

Last Dance (2022) – Film Recensie

Last Dance is een poëtische audiovisuele liefdesbrief aan het rouwproces en het loslaten van je verloren geliefde. De nieuwste film van regisseur Delphine Lehericey weet op een kalme en levensechte manier te onderzoeken hoe het is om je partner na vijftig jaar samenzijn te verliezen. Het hoofdpersonage Germain gaat hier niet mee om met een helehoop geschreeuw of onstopbare huilbuien. Hij besluit zich volledig te richten op het nakomen van een belofte, die hij samen met zijn overleden partner had gemaakt. Een belofte waarin de overgebleven partner de laatste bezigheid, de zogenaamde passie of levenswerk, van de overleden partner overneemt. Om deze belofte te eren besluit Germain zich aan te sluiten bij de dansgroep waar zijn verloren geliefde aan meedeed. Op deze manier hoopt Germain haar laatste dans in de dansvoorstelling en in het leven te kunnen eren: oftewel een dans om nooit te vergeten!

Mummies (2023) – Film Recensie

Mummies is een vermakelijke animatiefilm. De twee hoofdpersonages zijn verrassend genoeg redelijk ontwikkeld in hun karakter, motivaties, dromen en angsten. Het Nederlandse stemmenwerk van Stefania en Jonathan Vroege is daarnaast ook sterk. Ze weten beide goed in te spelen op het karakter en de verhaallijnen van de personages. Het is bijzonder dat de twee hoofdrollen niet alleen goed op papier werken, maar ook goed vertolkt worden. Zo komen beide Stefania en Jonathan Vroege niet nagesynchroniseerd over – een overwinning die menig Nederlands ingesproken animatiefilms niet weten te bereiken. Zo komen beide Stefania en Jonathan Vroege niet nagesynchroniseerd over – iets wat menig Nederlands ingesproken animatiefilms niet weten te bereiken. Is Mummies dan een sterke aanrader? Nee, dat helaas ook niet helemaal. Het simplistische en niet bepaald originele verhaal verpest niet de hele film, maar het zorgt er wel voor dat Mummies kwalitatief een stuk minder sterk is geworden.

Downton Abbey: A New Era (2022) – Film Recensie

Downton Abbey: A New Era is een leuke film dat niet de hoogtes van de eerste film weet te bereiken, maar wel het verhaal in nieuwe richtingen stuurt. Zo is het bijzonder om te zien hoe de filmmakers hebben gekozen om een prachtig eerbetoon aan de opkomst van de geluidsfilm in hun film te stoppen. Als een liefhebber van filmgeschiedenis en filmjournalist is dat een goede manier om me direct geïnteresseerd te krijgen in het verhaal van een film. Ondanks dat Downton Abbey: A New Era niet ongelofelijk memorabel of uniek is, weten de cast en crew van de film je wel mee te nemen naar een andere wereld. Voor een speeltijd van iets meer dan 2 uur, wisten ze me de volledige tijd van hun filmlengte geboeid te laten kijken. Wil dit zeggen dat het verhaal een van de beste aspecten van de film is? Ja, in de eerste twee aktes van de film zeker. Wanneer we bij de derde akte aankomen, raakt het plot overvol met extra verhaallijnen en personages die vechten om een zo lang mogelijke aanwezigheid op het grote scherm. Downton Abbey: A New Era begint dan niet te vervelen, maar het is wel frustrerend om te zien hoe erg de film in kwaliteit dan daalt…

All Quiet on the Western Front (2022) – Film Recensie

All Quiet on the Western Front is een krachtige anti-oorlogsfilm dat laat zien dat oorlog geen winnaars, maar alleen verliezers kent. Regisseur Edward Berger laat de realiteit van een Wereldoorlog zien. In plaats van stoere oorlogshelden krijgen we gedeprimeerde jonge soldaten te zien, die met veel moeite in leven weten te blijven. Doordat All Quiet on the Western Front niet een traditioneel pad van een oorlogsfilm bewandelt, zal de film niet voor iedereen geschikt zijn. Dit neemt niet weg dat deze anti-oorlogsfilm slaagt in wat het voor elkaar wil krijgen: een activerende boodschap achterlaten. Is All Quiet on the Western Front dan een heus meesterwerk? Nee, naar mijn mening niet. Ondanks dat de film zeker krachtig is, bevat All Quiet on the Western Front ook enkele tekortkomingen die de film wat naar beneden halen in zijn kwaliteit.

Rocky (1976) – Film Recensie

Rocky is een uitstekende sportfilm dat het zware leven van een niemand – een zogenaamde loser – laat zien. Tegelijkertijd is de film ook een portret van een heldenfiguur die op blijft staan, waarbij het niet uitmaakt hoe vaak hij valt. De film speelt met thema’s rondom de Amerikaanse droom om het te maken in de sportwereld, waarbij het hoofdpersonage op een reis wordt gestuurd door de ontvangst van plotselinge roem. Rocky’s doorzettingsvermogen als personage en bokser zijn al direct vanaf de start van de film duidelijk te zien. Dit is volledig te danken aan de acteerprestatie en het scenario van Sylvester Stallone. Stallone heeft waarschijnlijk een groot deel van zichzelf in zijn filmpersonage Rocky gestopt. Dit komt doordat hij na het schrijven van het scenario, alleen de film wilde laten produceren als hij de titulaire hoofdrol kon spelen. De acteur en scenarist bleef volhouden dat dit de enige manier was om de film gemaakt te laten worden. Uiteindelijk kreeg hij ook zijn zin. Rocky is dus ook een testament aan Stallone’s doorzettingsvermogen om Rocky te verfilmen op een manier die overeen kwam met zijn passie. En dat is het meer dan waard geweest, want Rocky is een meesterwerk en een van de beste sportfilms aller tijden.

Suspiria (2018) – Film Recensie

Suspiria (2018) is de remake van Dario Argento’s gelijknamige film uit 1977. Voor de remake lag de regie in handen van Luca Guadagnino. Dit is een regisseur die onder andere bekend is voor het regisseren van Call Me By Your Name (2017) en A Bigger Splash (2015). De film kan ook het best beschreven worden als een “Bigger Splash”. Guadagnino en scenarioschrijver David Kajganich proberen wanhopig de film overeind te houden door gebruik te maken van verschillende ideeën. Spijtig genoeg passen deze ideeën in de uitvoering totaal niet bij elkaar. Hierdoor valt de film meer als een “Bigger Splash” uit elkaar dan zijn vorige films. Suspiria (2018) is in de eerste twintig minuten al zo onduidelijk over wat het probeert te vertellen. Met het gevolg dat er een grote figuurlijke betonnen muur ontstaat tussen de film en zijn publiek. Doordat niets duidelijk is of wordt, neemt het publiek afstand tot de film. Begrijp me niet verkeerd, films horen niet alles voor te kauwen of uit te leggen, maar als een film zo erg in de basis faalt, dan ontstaat er een afstand tot de film. Een afstand waarbij het plezier bij het kijken van de film per seconde afneemt…

Armageddon Time (2022) – Film Recensie

Armageddon Time is een prachtige film die meerdere gevoelige snaren bij me wist te raken. Herken ik mezelf in een verhaal waarin het jonge hoofdpersonage worstelt met de verwachtingen van zijn familie en de maatschappij? Check! En herken ik mezelf in het feit dat het hoofdpersonage al snel kunstenaar of tekenaar wilde worden op een jonge leeftijd? Dubbel check! Maar herken ik dan ook het bedrukkende gevoel van prestatiedruk dat ervoor zorgt dat je worstelt met het vinden van je plaats in je directe omgeving? Dubbel, dubbel check – of is het driedubbel check? Simpel gezegd: het is filmmaker James Gray opnieuw gelukt om een meesterlijke film te regisseren, waarin hij me als persoon en recensent persoonlijk mee weet te raken. Eerder lukte dit Gray al met de ruimtefilm Ad Astra uit 2019. Ondanks dat Armageddon Time naar mijn mening niet zo goed is als Ad Astra, is het de filmmaker toch gelukt een van de beste en ondergewaardeerde films van 2022 te maken.

Boonie Bears: Redden de aarde! (2022) – Film Recensie

Boonie Bears: Redden de aarde! is een vermakelijke animatiefilm. De film oogt als een eigenzinnige combinatie van westerse films als Kung Fu Panda en 2001: A Space Odyssey. Hierbij zijn hinten terug te zien naar klassieke filmmomenten, zoals een eerbetoon aan de Amerikaanse actrice Marilyn Monroe. Dit is een geinig eerbetoon aan het klassieke filmmoment dat Monroe met haar witte jurk in een scène uit The Seven Year Itch boven een ventilatierooster van de metro staat. Dit betekent echter niet dat de film geen kritiekpunten bevat, want helaas bevat deze Chinese geanimeerde sciencefiction familiefilm redelijk wat gebreken. Zo is het Nederlandse stemmenwerk grotendeels amateuristisch te noemen en bevat Boonie Bears: Redden de aarde! verschillende verhaallijnen die niet altijd even goed samengaan.