SebKijk

Filmjournalist en Recensent

Winnie the Pooh: Blood and Honey 2 (2024) — Film Recensie

Winnie the Pooh: Blood and Honey 2 (2024) — Film Recensie

Winnie the Pooh: Blood and Honey 2 is een vooruitgang op de eerste film uit 2023. Toch is de verbetering in kwaliteit zo klein dat dit vervolg bijna net zo slecht als zijn voorganger genoemd kan worden. Winnie the Pooh: Blood and Honey 2 heeft een aanzienlijk groter budget dan de 100.000 Amerikaanse dollars die besteed zijn aan de eerste film. Zo hebben de protheses van Winnie the Pooh in deze tweede film meer dan 20.000 Amerikaanse dollars gekost, terwijl in Winnie the Pooh: Blood and Honey maar 770 Amerikaanse dollars uitgegeven zijn aan het kostuum van de bekende gele beer. Ondanks dat Winnie the Pooh: Blood and Honey 2 een groter budget heeft dan zijn voorganger, ziet de film er regelmatig nog steeds belachelijk slecht uit. Zo zien zowel het kostuum als het masker van Winnie the Pooh er beter uit in de eerste film. In Winnie the Pooh: Blood and Honey ziet Winnie the Pooh er zeker uit als een gestoorde boerenpummel, maar in ieder geval lijkt deze maniak wel op Winnie the Pooh. In Winnie the Pooh: Blood and Honey 2 zijn Pooh en Teigetje moeilijk uit elkaar te halen, doordat de maskers en kostuums te veel op elkaar lijken. Dit probleem wordt versterkt doordat we de gevaarlijke gemuteerde monsters vooral in het donker zien. Deze scènes zijn zo slecht belicht dat er bij het geval van Pooh en Teigetje amper te zien is wie wie is. Gelukkig bevat Winnie the Pooh: Blood and Honey 2 wel enkele aspecten die velen malen beter werken. Zo bevat dit vervolg beter acteerwerk en een meer prominente, interessante en gelaagde hoofdrolspeler. Regisseur Rhys Frake-Waterfield heeft samen met scenarioschrijver Matt Leslie het verhaal meer ademruimte gegeven, waardoor het hoofdpersonage, Christopher Robin, ook meer diepgang en karakteronderbouwing heeft ontvangen. Bovendien levert cinematograaf Vince Knight intrigerend en meeslepend camerawerk af, waardoor de film spannend blijft om te kijken. Door de enkele positieve aspecten bevat Winnie the Pooh: Blood and Honey 2 nog wat lichtpuntjes die dit vervolg dus net wat beter maken dan de eerste film uit 2023.

Five Nights at Freddy’s (2023) – Film Recensie

Five Nights at Freddy’s (2023) – Film Recensie

Five Nights at Freddy’s is een Amerikaanse bovennatuurlijke horrorfilm die vooral geschikt is voor de fans van de gamereeks waarop de film is gebaseerd. In de kinderlijke horrorfilm, die het meest lijkt op een rip-off van de Saw franchise, zien we namelijk ook hoe een bewaker aan zijn nieuwe baan bij Freddy Fazbear’s Pizza begint. Net zoals in de gelijknamige games begint het scherm al te haperen, terwijl de film opent met de logo’s van de filmdistributeurs. De referentie werkt niet alleen als een duidelijk eerbetoon aan de games. Zo recreëert het ook de spannende sfeer van de games. De film opent spannend, maar niet bepaald spectaculair of origineel. Gedurende film worden diverse montagetechnieken en filmische trucjes gebruikt om Five Nights at Freddy’s zoveel mogelijk te laten lijken op de gamereeks waarop het gebaseerd is. Wanneer het hoofdpersonage begint te werken bij Freddy Fazbear’s Pizza wordt er ook gebruik gemaakt van een rappe afwisseling tussen de beelden van de beveiligingscamera’s. De film weet hiermee goed de gevoelens van machteloosheid en onontkoombaarheid uit de games over te nemen. In de gameverfilming keert ook het welbekende schrikmoment terug waarin een van de animatronics op een slachtoffer afrent en in zijn gezicht schreeuwt. Wat betreft gameverfilmingen blijft Five Nights at Freddy’s dus trouw aan het bronmateriaal en de geschiedenis van de games. Fans zullen met een gerust hart, en misschien zelfs met een trots gevoel, toe kunnen kijken naar Five Nights at Freddy’s. Filmtoeschouwers die onbekend zijn met de gamereeks of geen fan zijn van de videogames, zullen de film eerder ervaren als de zoveelste mislukte horrorfilm met een identiteitscrisis. Five Nights at Freddy’s oogt namelijk regelmatig eerder als een dramafilm. Bovendien komen de schrikmomenten en de zogenaamde angstaanjagende filmscènes eerder (onbedoeld) hilarisch dan eng over. De door Blumhouse Productions en Scott Cawthon Productions geproduceerde film is net zoals de game niet bepaald een artistiek hoogstandje uit het horrorgenre.

Charcoal (2022) – Film Recensie

Charcoal (2022) – Film Recensie

Na het kijken van Charcoal is de Braziliaanse film in mijn onderbewustzijn blijven hangen. De reden dat ik deze film niet uit mijn hoofd kon krijgen, had vooral te maken met het feit dat het verhaal te subtiel was in zijn satire en donkere humor. Charcoal werkt vooral als thriller en dramafilm. Het filmverhaal is aangrijpend doordat het regelmatig onvoorspelbaar en spannend is. De spannende filmsfeer behoort tot de grootste pluspunten uit deze film. Helaas verdwijnt deze spanning regelmatig doordat regisseur en scenarioschrijver Carolina Markowicz de focus op te veel verschillende onderwerpen en thema’s legt. Daardoor is Charcoal een middelmatige dramafilm geworden waarin het verhaal in een spagaat komt te staan tussen het willen vertellen van een meeslepend verhaal en het leveren van ongenuanceerde kritiek op diverse onderwerpen als armoede en religie. 

Wonka (2023) – Film Recensie

Wonka (2023) – Film Recensie

Kippenvel: dat had ik toen ik Wonka voor de tweede keer keek. Ik had al kippenvel toen ik de film de eerste keer in de bioscoop zag, maar toen ik Paul Kings nieuwste familiefilm op mijn televisiescherm zag, wist de film me nog harder te raken. Wonka is een emotionele achtbaan vol levendige en energieke liedjes, emotionele stoten alsof je geslagen wordt door Muhammad Ali en humor die je hardop laat lachen. King bewijst opnieuw dat hij niet alleen een van de beste filmregisseurs van dit moment is, maar ook een van de beste kindvriendelijke filmauteurs. Daarnaast laat de regisseur – ook bekend voor zijn eerdere familiefilms Paddington (2014) en Paddington 2 (2017) – zien dat hij als geen ander weet hoe hij een bekend kinderverhaal zich eigen kan maken. Net zoals bij Kings adaptaties van Paddington, weet de filmmaker bij Wonka trouw te blijven aan het bronmateriaal. Tegelijkertijd weet King het originele verhaal van auteur Roald Dahl en de (beste) verfilming Willy Wonka and the Chocolate Factory (1971) te verrijken door een meeslepend en avontuurlijk verhaal over de jonge jaren van Willy Wonka te leveren.

Saints & Sinners (2023) – Film Recensie

Saints & Sinners (2023) – Film Recensie

Saints & Sinners is een sombere, maar mooie Ierse film met redelijk wat gebreken. De film laat zien dat er in een land van zondaars, moordenaars en politieke onrust geen echte heiligen zijn. Het uitvoeren van zonden onder de beste intenties, neemt niet weg dat dit nog steeds zonden zijn. Ondanks dat het strijden voor een vrij Ierland maar een klein onderdeel is uit het filmverhaal, weet regisseur Robert Lorenz samen met scenarioschrijvers Mark Michael McNally en Terry Loane goed de consequenties van deze acties weer te geven. Hierbij spelen de regisseur en scenarioschrijvers in op een van hun narratieve thema’s: of het doel de middelen heiligt. Is een vrij Ierland het waard als ze daarvoor onschuldigen mensen moeten opofferen? En is het in opdracht vermoorden van mensen het waard om je traumatische verleden te vergeten? De film stelt de vraag of het uitvoeren van zonden überhaupt een doel heiligt. In het geval van Saints & Sinners lijken de filmmakers te pleiten voor het idee dat een heilige eerst een zondaar moet zijn voordat hij echt de betekenis daarvan kan begrijpen. Deze thematische vraag is maar een klein onderdeel van het grotere plaatje. Hierbij komen we ook direct bij het grootste probleem van de film. Het filmverhaal is te overambitieus en probeert te veel te vertellen. Hierdoor mist de film een duidelijke focus en oogt het filmverhaal onderontwikkeld. Lorenz heeft samen met de scenarioschrijvers laten zien dat Saints & Sinners zeker potentie had om een geweldige film te zijn geworden. Tegelijkertijd laat de regisseur met zijn regiekeuzes ook zien dat de cast en crew met de film een grotere hap namen dan dat ze konden kauwen.

Godzilla x Kong: The New Empire (2024) — Film Recensie

Godzilla x Kong: The New Empire (2024) — Film Recensie

De monsterlijke titanen Godzilla en Kong zijn weer teruggekeerd naar het grote scherm in hun nieuwste speelfilm. De laatste keer dat we deze twee monsters samen zagen was in de MonsterVerse film Godzilla vs. Kong uit het jaar 2021. Het nieuwste deel uit deze filmreeks, getiteld Godzilla x Kong: The New Empire, is een direct vervolg op Godzilla vs. Kong. De vorige film was een duidelijke versus film waarin de monsters Godzilla en Kong het tegen elkaar opnamen. Regisseur Adam Wingard, die zowel Godzilla vs. Kong en Godzilla x Kong: The New Empire regisseerde, gaat met het vervolg een andere kant op. In deze nieuwste MonsterVerse film moeten Godzilla en Kong gaan samenwerken om andere gevaarlijke titanen te verslaan. Toch komt Godzilla x Kong: The New Empire meer over als een film over Kong dan een team up film. Godzilla heeft overduidelijk een kleinere rol dan Kong. Ondanks dat de naam van dit iconische monster als eerst in de filmtitel wordt benoemd, heeft Godzilla allesbehalve een hoofdrol in deze film. Ondanks dat Godzilla x Kong: The New Empire een onjuiste balans heeft tussen het gebruik van Kong en Godzilla, weet deze avontuurlijke sciencefiction en actiefilm toch te overtuigen. Het blijft geweldig om bombastische geluiden te horen en gigantische monsters met elkaar te zien knokken. Godzilla x Kong: The New Empire bevat meerdere grootse en epische gevechtsscènes tussen diverse monsters. Daarnaast bevat de film ook hilarische humor. Tijdens het kijken van Godzilla x Kong: The New Empire was ik meerdere malen aan het lachen en oprecht verrast door hoe bruut de actiescènes waren. Als je als filmtoeschouwer op zoek bent naar een film met meer diepgang en gelaagde (menselijke) personages, dan valt Godzilla x Kong: The New Empire je niet aan te raden. Toch vind ik dat het filmpubliek bij een film als Godzilla x Kong: The New Empire kan verwachten dat de film meer gericht is op brengen van vermaak, dan het leveren van een diepgaand verhaal. Ondanks het gemis van een aangrijpend verhaal, weet Godzilla x Kong: The New Empire dus alsnog voor een groot gehalte plezier te zorgen.

Night Swim (2024) – Film Recensie

Night Swim (2024) – Film Recensie

In 2014 kwam de korte film Night Swim uit. De regisseurs van deze korte horrorfilm, Bryce McGuire en Rod Blackhurst, hebben het verhaal later uitgewerkt tot een speelfilm. Begin dit jaar kwam de gelijknamige speelfilm uit in de Nederlandse bioscopen. Waar de korte film geregisseerd werd door McGuire en Blackhurst, is de speelfilm alleen geregisseerd door McGuire. Blackhurst heeft als scenarioschrijver van Night Swim (2024) alsnog een belangrijk aandeel gehad bij het maken van de speelfilm. De filmmakers komen met een interessant en leuk idee in Night Swim. Een bezeten zwembad komt niet regelmatig voor in horrorfilms. Het concept dat het zwembad tegelijkertijd levens kan redden, door wensen uit te brengen, en levens kan nemen, is ook een geniale zet. Toch weet deze Amerikaanse bovennatuurlijke thriller en horrorfilm grotendeels niet te overtuigen. Ondanks dat de film wel degelijk schrikmomenten heeft, is Night Swim over het algemeen niet eng. De schrikmomenten zijn effectief door twee redenen. Allereerst worden de geluiden tijdens deze schrikmomenten luider gemaakt. Hierdoor schrik je eerder van het geluid dan van dat het moment of de scène echt eng is. Ten tweede vinden de schrikmomenten ook tijdens de willekeurigste gebeurtenissen plaats, waardoor de filmmakers het filmpubliek toch te pakken weten te krijgen. Bovendien betekent te grazen worden genomen door slappe schrikmomenten niet meteen dat de film ook daadwerkelijk angstaanjagend goed is. Sterker nog: als de korte film net zo belabberd als de speelfilm is, dan heb ik weinig hoop voor de toekomstige filmcarrières van McGuire en Blackhurst.

Melk (2023) – Film Recensie

Melk (2023) – Film Recensie

Melk is een Nederlandse dramafilm met een emotioneel beladen onderwerp. De film laat zien hoe ouders om kunnen gaan met de stilgeboorte van hun kind. Hierbij legt regisseur Stefanie Kolk specifiek de focus op het rouwproces van de moeder (genaamd Robin). Melk bestrijdt clichés van (Nederlandse) dramafilms door geen grote emotionele uitbarstingen of discussies op beeld te zetten. In plaats daarvan kiest Kolk ervoor om dit onderwerp op een andere manier te bespreken. Robin verwerkt haar verlies op abnormale manieren die interessant, maar ontoegankelijk op film zijn gezet. Dit rouwproces mag dan origineel zijn in vergelijking met andere dramafilms over soortgelijke onderwerpen, maar de film bespreekt eigenlijk amper wat er nu echt in het hoofd van Robin omgaat. Het filmpubliek weet dat ze het zwaar heeft, rouw ervaart en verdrietig is. Voor een dramafilm over zo’n beladen onderwerp, is dit echter niet genoeg. Kolk offert in Melk interessante ideeën, maar weet deze minder sterk te onderbouwen en af te ronden.

Trolls World Tour (2020) – Film Recensie

Trolls World Tour (2020) – Film Recensie

Trolls World Tour is een simpele, maar vermakelijke animatiefilm. Trolls World Tour is grappiger dan zijn voorganger (Trolls uit 2016). Dit is grotendeels te danken aan de regiekeuze om de humor van de film absurdistischer te maken. Het filmverhaal van deze tweede film over de Good Luck Trolls is ook interessanter dan de vorige film. Zo bevat Trolls World Tour een filmverhaal met mooie thema’s. Het verhaal vertelt ons dat onze verschillen ons niet hoeven te verdelen. In plaats daarvan kunnen ze ons de kracht geven om de andere kant van het plaatje te zien en begripvoller te zijn. Trolls World Tour laat zien dat het omgaan met verschillen helpt bij het accepteren van onszelf en anderen. Ondanks dat deze animatiefilm een mooie thematische boodschap bevat en vol zit met hilarische momenten, is Trolls World Tour nog steeds niet een sterke filmaanrader. Zo bevat de film zowel eendimensionale personages als een te rap tempo in zijn verhaalverloop. Daarnaast zorgt de absurdistische humor regelmatig voor te veel chaos en afleiding van het hoofdverhaal.

Neem Me Mee (2023) – Film Recensie

Neem Me Mee (2023) – Film Recensie

Neem Me Mee is een meeslepende Nederlandse komediefilm waarin een groep bejaarden, onder begeleiding van een jonge reisleider, de show stelen. De film bevat een grootse sterrencast die allemaal interessante en sterk onderbouwde personages spelen. Neem Me Mee is geen film waarin bepaalde groepspersonages minder ontwikkeling krijgen dan anderen. Doordat alle personages evenveel aandacht krijgen om onderbouwd te worden, oogt het filmverhaal levendig. De interacties tussen de personages zijn hilarisch en dynamisch doordat de cast met de tegenstrijdige persoonlijkheden heerlijk op elkaar inspelen. Het is jammer dat deze Nederlandse film minder excentrieke audiovisuele of technische aspecten bevat. Op wat intrigerend werk van de geluidsafdeling na, bevat Neem Me Mee geen bijzondere technische aspecten. Gelukkig bevat deze Nederlandse speelfilm wel een hartverwarmend verhaal vol krachtige acteerprestaties van enkele van Nederlands beste acteurs en actrices.