De Amerikaanse film Butcher’s Crossing laat zien dat niets permanent is, behalve de aard van de mens. In deze film, die zich afspeelt in het Wilde Westen in het jaar 1873, staat de aard van de mens dicht verbonden met de roep van de mens tot de natuur. Regisseur en scenarioschrijver Gabe Polsky laat zien dat deze oproep niet alleen verbonden staat aan het geromantiseerde idee van het Wilde Westen en ontdekkingsreizen, maar ook aan giftige mannelijkheid en het oneindig jagen op – in dit geval – buffels. Butcher’s Crossing laat een audiovisuele afdwaling in waanzin zien als de repetitieve geaardheid van jagen uitgebeeld wordt. Hiermee laten de filmmakers zien dat jagen de ontheiliging en vernietiging van de natuur is. Ondanks dat we bloederige moorden op buffels en ijzige verschrikkingen van de natuur te zien krijgen, bevat Butcher’s Crossing ook prachtige beelden van het Wilde Westen. De beelden van de bossen tot de grote vlakten zijn ontroerend mooi. De melancholische filmmuziek ondersteunt de ontroerende aard van deze prachtige beelden. Helaas is de filmmuziek van componist Leo Birenberg op enkele momenten te luid. Hierdoor zijn de dialogen van de personages niet altijd even goed te horen. Daarnaast zijn de dialogen minder scherp geschreven door de scenarioschrijvers (Polsky en Liam Satre-Meloy). Gelukkig weet de cast deze dialogen wel grandioos te leveren aan het filmpubliek. Naast de dialogen bevat het scenario een nog groter probleem, namelijk de repetitieve geaardheid van het verhaal. Butcher’s Crossing speelt te regelmatig met de repetitieve geaardheid van de romantisering van het Wilde Westen. We krijgen niet alleen herhalende beelden te zien van het jachtproces, maar ook hoe de schuldgevoelens het jonge hoofdpersonage Williams (letterlijk en figuurlijk) gek maken. Het is jammer dat het repetitieve scenario zelf het grootste minpunt van het filmverhaal is, want de film zit op audiovisueel vlak sterk in elkaar. Daarnaast geeft de film je genoeg informatie om over na te denken.
Drie films van Gusto Entertainment zijn onderdeel van de officiële selectie van het International Film Festival Rotterdam van 2024. Dit internationale filmfestival staat ook bekend onder zijn afkorting IFFR. Een van deze drie films is Future Me van regisseur Vincent Boy Kars. Future Me zal zijn wereldpremière beleven op het IFFR van 2024. Future Me is het derde (en bovendien laatste) deel van Kars’ millennial filmtrilogie. De eerdere twee films zijn Independent Boy uit 2017 en Drama Girl uit 2020.
Drie films van Gusto Entertainment zijn onderdeel van de officiële selectie van het International Film Festival Rotterdam van 2024. Dit internationale filmfestival staat ook bekend onder zijn afkorting IFFR. Een van deze drie films is Melk. Deze debuutfilm van Stefanie Kolk werd eerder dit jaar al geselecteerd voor het Filmfestival van Venetië, het Festival International du Film Indépendent de Bordeaux, het Zurich Filmfestival en het Zinebi Filmfestival. Op alle filmfestivals werd Melk met lof ontvangen.
Indië Verloren… is een indrukwekkende documentaire die nu al behoort tot de beste (Nederlandse) films die in 2024 in de bioscoop uitgebracht zullen worden. De documentaire bespreekt in detail de (na-)geschiedenis van de Indonesische Onafhankelijkheidsoorlog. Regisseur In-Soo Radstake laat diverse internationaal gerenommeerde historici aan het woord om inzicht te bieden over dit complexe stukje wereldgeschiedenis. De filmmakers geven goed weer hoe een binnenlandse kwestie uitloopt tot een internationaal conflict. Verschillende stukken wereldgeschiedenis worden in relatie tot de Indonesische Onafhankelijkheidsoorlog vanuit diverse standpunten belicht. Hierdoor levert Indië Verloren… als documentaire een totaal beeld over dit onderwerp. In Indië Verloren… worden niet alleen kalme archiefbeelden en cameraopnames getoond. De film laat ook misselijkmakende beelden zien van zowel de oorlog als van het Indonesische geweld tegen (o.a.) Indo-Europeanen. De documentaire laat massagraven, drijvende lichamen van vermoorde mensen en kapotschoten gezichten met loshangende ogen zien. Indië Verloren… wisselt in zijn montage af tussen beelden van recente interviews en verschrikkelijke beelden van de Indonesische Onafhankelijkheidsoorlog. Door het gebruik van deze gruwelijke beelden weet Radstake niet alleen het filmpubliek te shockeren, maar ook de ernst van dit regelmatig onderbelicht stuk geschiedenis weer te geven. De documentaire laat zien hoe werkelijk gebeurde historische momenten onwerkelijk gemaakt kunnen worden vanuit alle kanten van de wereld. Hierbij spelen ze ook in op de consequentie van een gefalsificeerde geschiedenisbeeld. Het filmjaar mag dan pas net begonnen zijn, maar Indië Verloren… is nu al een grote aanrader die je echt in de bioscoop gezien moet hebben.
Op 28 maart 2024 wordt de Nederlandse thriller en actiefilm Invasie uitgebracht in de Nederlandse bioscopen. De film is geregisseerd door Bobby Boermans. De filmmaker staat bekend voor het regisseren van Het Gouden Uur, Hoogvliegers en vijf afleveringen van Mocro Maffia. Het scenario van Invasie is geschreven door Philip Delmaar, Lucas de Waard en Errol Nayci. De cast van de film bestaat (o.a.) uit Tarikh Janssen, Jasha Rudge, Gijs Blom, Ortál Vriend, Fedja van Huêt, Gijs Scholten van Aschat, Raymond Thiry, Uriah Havertong en Jonas Smulders. Nayci dient namens Storytellers Film & TV ook als producent van de film.
Teddy’s Kerstfeest is een warme en mooie kerstfilm die geschikt is voor het hele gezin. De Noorse animatie en familiefilm lijkt geïnspireerd te zijn door Pixars Toy Story filmreeks. Zo komen er in Teddy’s Kerstfeest ook pratende knuffelbeestjes en speelgoedfiguren voor. Regisseur Andrea Eckerbom pakt haar inspiratie slim aan door het filmverhaal plaats te laten vinden in Noorwegen rond kerst. Eckerbom slaagt erin verschillende subgenres, thema’s en ideeën te mengen. Zo worden Europeaanse (en dan vooral Noorse) kersttradities ook mooi in beeld gebracht. Van de verschijning van een grootse kerstmarkt tot het koken van rijstpap met een enkele amandel. De persoon die deze enkele amandel vindt, krijgt een beloning in de vorm van snoepgoed. De Kerstman zelf ziet er in Teddy’s Kerstfeest ook meer Europeaans dan Amerikaans uit. Zijn uiterlijk lijkt meer een mix te zijn van Europeaanse sprookjesverhalen rondom kabouters en kerstverhalen. Hij heeft een bolle neus en draagt een rode muts. In tegenstelling tot de Amerikaanse variant van de volledig rood geklede Kerstman, draagt de Kerstman in Teddy’s Kerstfeest een kostuum dat een inspiratie haalt uit kleding van kabouters, mijnwerkers en constructiewerkers. Teddy’s Kerstfeest is een geschikte film om te gaan kijken in de Nederlandse bioscopen deze feestdagen. De film bevat namelijk een mooie kerstsfeer. Zo neemt Teddy’s Kerstfeest het filmpubliek mee naar een ander land waar de magie van sneeuw tijdens de feestdagen nog altijd aanwezig is. Ondanks dat de temperaturen in dat land een flink stuk kouder zullen zijn dan in Nederland, bevat Teddy’s Kerstfeest warme kerstgedachten en thema’s die inspelen op samenhorigheid als familie en het belang van identiteitsvorming als (jong) kind.
The Man Who Sold His Skin is een Tunesische dramafilm uit 2020. De film is geregisseerd door Kaouther Ben Hania. Vandaag tip ik de film The Man Who Sold His Skin en streamingdienst Sooner waar de film nu te zien is. The Man Who Sold His Skin werd genomineerd voor Beste Buitenlandse Film bij de Academy Awards in 2021. De film was daarnaast de openingsfilm van het Movies that Matter Festival van 2021.
Dramafilm When F***ing Spring is in the Air wordt op 29 februari 2024 in de Nederlandse bioscopen uitgebracht door Amstelfilm. De film is een productie van OAK Motion Pictures. De film is een coproductie van BNNVARA, The Y-House Films uit Belgïe en Heimathafen film uit Duitsland. When F***ing Spring is in the Air werd gemaakt met steun van het Nederlands Filmfonds, CoBO, de Belgische Tax Shelter, MOIN FilmFund Hamburg en Creative Europe MEDIA. When F***ing Spring is in the Air is geregisseerd door filmmaker en Gouden Kalf winnaar Danyael Sugawara.
Met Asteroid City laat regisseur Wes Anderson de kunst van de ervaringsfilm zien. Een absurdistisch – en regelmatig onlogisch – verhaal zet goed de toon voor Andersons speelfilm neer. De filmmaker benadrukt dat het doel van creativiteit is om te voelen – niet om het te begrijpen of overanalyseren. Anderson gaat nog een stapje verder door indirect te zeggen dat het doel van creatievelingen is om hun verhaal zelfs te vertellen als ze het niet begrijpen. “Don’t try to understand it. Feel it,” zegt een van de bijpersonages in Christopher Nolans film Tenet. Hiermee lijkt de regisseur duidelijk in te spelen op de verwarring die filmtoeschouwers kunnen ervaren tijdens het kijken van de film. Andersons nieuwste speelfilm Asteroid City behoort – net zoals Tenet – tot het rijtje films die je beter kunt proberen te ervaren dan te begrijpen. Anderson speelt net zoals Nolan sterk in op het subgenre van de ervaringsfilm. Waar Nolan dit vooral deed op een audiovisueel gebied, pakt Anderson dit anders aan. In Asteroid City wordt het belang van de ervaringsfilm op zowel een audiovisueel als narratief gebied belicht. Op de voorgrond lijkt Asteroid City een absurdistische tragikomedie met veel glorieuze en humoristische onzin te zijn. Toch vertelt de film meer dan in eerste instantie overkomt. In zijn film laat Anderson zien dat creativiteit verbonden is aan sterfelijkheid. Niemand is onsterfelijk, maar de verhalen die we vertellen en onthouden, blijven bestaan. De regisseur gaat naar het basisdoel van alle creaties: het vertellen van verhalen. Anderson benadrukt hierbij dat het belangrijker is om een verhaal te kunnen voelen, dan te begrijpen. Asteroid City laat daarmee dualiteit van creativiteit zien, want om creatief te zijn moet je zowel beschikken over verbeeldingskracht als kritisch, reflecterend en analytisch vermogen. Creatief zijn is net zo lastig als het leven zelf. De regisseur lijkt dit te belichten door op meerdere aspecten te willen inspelen op thema’s rondom levenservaring(-en). In Asteroid City wordt richting het einde van de film meerdere malen gezegd: “You can’t wake up, if you don’t fall asleep.” Dit metafoor staat – naar mijn gevoel – voor het idee dat je gebeurtenissen in je leven eerst zal moeten voelen of ervaren. Op een later moment zul je pas begrijpen wat deze levenservaringen en gebeurtenissen voor je betekenen. Het accepteren van het niet altijd rooskleurige leven, vol ongemakkelijke levenservaringen en moeilijke emoties, zorgt ervoor dat je je eigen blauwdruk beter leert begrijpen. Eerst zul je moeten gaan verwerken en ervaren wie je bent. In Asteroid City hebben meerdere personages te maken met onzekerheden, identiteitsproblemen en onverwerkte trauma’s. Jason Schwartzmans Augie Steenbeck is emotioneel niet beschikbaar nadat hij zijn vrouw – en moeder van zijn vier kinderen – heeft verloren. Scarlett Johanssons Midge Campbell ziet haarzelf als een slechte moeder. Ze heeft haar kinderen niet als prioriteit heeft. Daar ervaart ze geen schuldgevoelens over. Sterker nog: deze heeft ze nooit gehad, maar wel gespeeld als actrice. Dit klein stukje dialoog is snel voorbij, maar het zegt zoveel over haar personage en de ware aard van Asteroid City als film. Anderson lijkt met Asteroid City het turbulente leven te willen onderzoeken. Wat zorgt ervoor dat we verhalen willen vertellen als het leven zo regelmatig verschrikkelijk en onbegrijpelijk is? De regisseur speelt op een wat rommelige, maar uitzonderlijke manier met al deze bovengenoemde thema’s. Dit heeft er toegeleid dat Asteroid City een toekomstige filmklassieker is die je minimaal een keer in je leven gezien moet hebben.
De eerste officiële trailer en poster voor True Detective: Night Country zijn online geplaatst. De HBO Original Serie zal bestaan uit zes afleveringen. Op maandag 15 januari 2024 zal True Detective: Night Country in première gaan op HBO Max. Hierna zal er wekelijks op maandag een nieuwe aflevering verschijnen. Issa López dient als de showrunner van de HBO Original Serie. Daarnaast is ze ook de regisseur en scenarioschrijver van alle zes afleveringen.