Spare Keys is een kalme film met veel onderliggende thema’s rondom opgroeien in armoede en het toegeëigend krijgen van verantwoordelijkheden op een jonge leeftijd. De film bevat een alledaags verhaal over een wereld vol normale mensen met echte problemen. Of tenminste, zo komt het verhaal van Spare Keys in eerste instantie over. Richting het einde van de eerste akte, wordt de rode draad uit Spare Keys verandert naar de opbloeiende liefde tussen Sophie, een 15-jarig meisje, en Stéphane, de 21-jarige oudere broer van een haar vriendinnen. Wat start als een onschuldige vriendschap, leidt al snel tot een nogal ongemakkelijke liefdesrelatie. Tijdens het kijken van Spare Keys zul je met je handen in je haren zitten en je afvragen waarom de filmmakers een liefdesrelatie tussen een minderjarig meisje en een student normaliseren. Ondanks dat dit overduidelijk een groot minpunt is, weten de cast en crew op enkele vlakken in deze Franse speelfilm toch nog te overtuigen. Het blijft echter moeilijk om de positieve punten te erkennen – vooral als de Franse filmmakers dit soort liefdesrelaties normaliseren en seksualiseren.
Mavka is een Europese animatiefilm die geschikt is voor het gehele zin. Regisseurs Oleh Malamuzh en Oleksandra Ruban hebben inspiratie uit zowel Oekraïense en Slavische volksmythologie als Disney filmklassiekers genomen. Hierbij weten ze ideeën en concepten van deze bekende verhalen over te nemen, om daarna hier een eigen draai aan te geven. Doordat de filmmakers uit verschillende verhalen en verhaalsoorten inspiratie hebben genomen, zal er voor elke bioscoopbezoeker van elke leeftijd wel iets tussen zitten waarmee ze zich kunnen vermaken. Uiteindelijk zijn het toch vooral de prachtige animaties die de film weten neer te zetten als een film die je echt in de bioscoop gezien moet hebben.
Het Verloren Transport is een van de beste Nederlandse speelfilms van dit moment. Daarnaast is de film een ode aan jong visionair Nederlands talent dat de moderne filmgeschiedenis van Nederland naar grote hoogtes kan brengen. Nederlands filmbezoekers zouden eigenlijk niet meer moeten klagen dat er geen sterke Nederlandse speelfilms in de bioscoop uitkomen. Vooral niet als er zo’n geweldige Nederlandse filmproductie als Het Verloren Transport te zien is in de Nederlandse bioscopen. Het is een film die je hart beetje bij beetje steeds meer over wint in zijn redelijk korte speeltijd. Dit allemaal zorgt ervoor dat Het Verloren transport ook een van de beste Nederlandse oorlogs- en dramafilms van de afgelopen jaren genoemd kan worden.
The Conjuring: The Devil Made Me Do It wordt door redelijk wat filmliefhebbers en recensenten beschouwd als het minste deel uit deze bovennatuurlijke horror filmtrilogie. En om heel eerlijk te zijn, ben ik het ook hiermee eens. De grootste reden dat deze film wat tegenvalt, is het feit dat James Wan de film niet heeft geregisseerd. Tijdens het kijken van de film mis je gewoon zijn excentrieke regievisie en uitzonderlijke regiestijl. Nieuwkomer Michael Chaves doet het zeker niet slecht als regisseur, maar ver boven een gemiddelde prestatie komt hij met zijn regiewerk niet echt. Gelukkig is The Conjuring: The Devil Made Me Do It niet een slechte film. De film bevat genoeg punten die je (terecht) kunt bekritiseren – het gemis van Wan en het regiewerk van Chaves zijn daar twee voorbeelden van. Toch bevat deze derde film uit The Conjuring filmreeks ook genoeg pluspunten die de film toch nog goed – of in ieder geval redelijk – maken. Zo zijn de visuele en speciale effecten weer top. De cinematografie van Michael Burgess bevat diepere lagen en weet goed de sfeer van de filmwereld weer te geven. Het zijn uiteindelijk vooral de acteerprestaties van hoofdrolspelers Patrick Wilson en Vera Farmiga die de film toch goed weten te maken. Ook mag er zeker gezegd worden dat geluidsafdeling briljant werk aflevert!
Superkat Maurice is een degelijke geanimeerde familiefilm. Zo ziet de film er goed geanimeerd uit, waarbij vooral de handgetekende animatiesequenties indruk weten te maken. Het verhaal van de film is niet bepaald origineel te noemen, omdat er veel clichés voorkomen in de film. In het verhaal benoemen deze personages wel de clichés, waardoor het kan overkomen alsof de filmmakers bewust zijn van het aantal narratieve clichés. Maar als ze zich zo bewust waren van deze veelvoorkomende en niet bepaald originele plotpunten, waarom stoppen ze het dan toch in het verhaal? Het is hierdoor onbegrijpelijk dat er zoveel clichés gestopt in het verhaal zijn. Misschien dachten de filmmakers hiermee slim over te kunnen komen, maar het oogt eerder (onbedoeld) dom en pretentieus. Ondanks dat het verhaal te simpel en niet origineel genoeg is, bevat Superkat Maurice genoeg humor en enkele krachtige stemmen uit de Nederlandse stemmencast. Daarnaast weten de filmmakers ook een educatieve factor toe te voegen aan het verhaal, waarbij personages diverse filmtermen uitleggen aan het publiek. Vooral dit laatste pluspunt is wel weer een bijzonder gegeven – ook al wordt dit niet altijd op de beste manier toegepast in het verhaal…
May December, de nieuwste dramafilm van filmmaker Todd Haynes, is genomineerd voor de prestigieuze Palme d’Or van het Cannes Film Festival van 2023. De film zal zijn wereldpremière beleven tijdens het befaamde filmfestival dat dit jaar van 16 tot 27 mei plaatsvindt. May December is een innemende dramafilm met een cast bestaande uit Natalie Portman, Charles Melton, Julianne Moore en Cory Michael Smith. Het scenario van de film is geschreven door Samy Burch en Alex Mechanik.
De historische dramafilm Firebrand van filmmaker Karim Aïnouz is genomineerd voor de prestigieuze Palme d’Or van het Cannes Film Festival van 2023. Firebrand zal zijn wereldpremière beleven tijdens het befaamde filmfestival dat dit jaar van 16 tot 27 mei plaatsvindt. Aïnouz beleefde al succes met zijn vorige film The Invisible Life of Eurídice Gusmão. In 2019 werd de filmmaker met deze film de winnaar van de Certain Regard prijs. Het scenario van de film is geschreven door Henrietta Ashworth en Jessica Ashworth. De hoofdrollen worden gespeeld door Alicia Vikander en Jude Law.
Regisseur David Yates had het in 2016 druk met het proberen nieuw leven in te blazen in welbekende franchises. Zo regisseerde hij zowel Fantastic Beasts and Where to Find Them én The Legend of Tarzan. Beide films kwamen uit in 2016 en probeerden nieuw leven te blazen in hun filmfranchises. Een daarvan was redelijk succesvol (tot de vervolgen uitkwamen), maar de andere film een stuk minder. Hierbij een hint: de succesvollere film bevat geen grootse schreeuw, waar dit personage zo om bekend staat. Zoals je misschien al hebt kunnen raden – behalve als je denkt dat Newt Scamander goed kan schreeuwen – werd The Legend of Tarzan een stuk minder succesvol dan Yates’ andere geregisseerde film uit 2016. The Legend of Tarzan is, naar mijn mening, echter een ondergewaardeerde film. De film is dan verreweg van een uitstekende film, maar goed durf ik The Legend of Tarzan wel te noemen. Dit is een vermakelijke film die vooral gewaardeerd kan worden om het feit dat het de legende van Tarzans verhalen in leven laat houden. De verhalen rondom Tarzan zijn bijna even oud als de films die er over hem zijn gemaakt. Tarzan is een van de bekendste filmpersonages en een voorloper van de moderne filmische actieheld en superheld. Het filmpersonage is dan enigszins gedateerd, maar Yates waagt een poging om het verhaal wat te moderniseren. Dit doet de regisseur door in te spelen op thema’s die andere films rondom Tarzan minder bespreken – zoals de gevaren van kolonialisme en het verschrikkelijke slavernijverleden. Yates mag dan niet honderd procent erin slagen om deze onderwerpen even goed in beeld te brengen. Maar de regisseur weet de onderwerpen wel goed genoeg (op zijn minst degelijk) in beeld te brengen. Verder biedt de film genoeg actiemomenten waarin we Tarzan en Jane, met behulp van dieren, slechteriken zien verslaan.
De documentairefilm The Natural History of Destruction zal vanaf 4 mei 2023 te zien zijn in de Nederlandse bioscopen. De zwart-wit documentairefilm is geregisseerd door Sergei Loznitsa. De filmmaker wordt beschouwd als een meester op het gebied van het subgenre archiefdocumentaire. De filmmaker noemde dit zelf zijn “meest symfonische film”. Loznitsa zoekt in zijn film The Natural History of Destruction de perverse schoonheid in de beelden van verwoesting op. Zo bestaat deze zwart-wit documentairefilm volledig uit archiefmateriaal van luchtbombardementen.
De documentairefilm Four Daughters van de Tunesische filmmaker Kaouther Ben Hania zal zijn wereldpremière beleven tijdens het Cannes Film Festival van 2023. Ben Hania verwisselt constant tussen het maken van fictiefilms en documentaires. Haar vorige film The Man Who Sold His Skin ontving een Oscarnominatie voor Beste Niet-Engelstalige Film bij de Academy Awards uit 2021. Deze film beleefde zijn wereldpremière bij het 77ste Internationale filmfestival van Venetië. Uiteindelijk zou Druk de Oscar voor Beste Niet-Engelstalige Film winnen, maar dat Ben Hania’s film genomineerd werd voor een Oscar is uiteraard al een bijzonder mooie prestatie. Een andere eerdere film van haar – genaamd Beauty and the Dogs – beleefde zijn wereldpremière tijdens het Cannes Film Festival van 2017. Al haar andere films beleefde ook (wereld-)premières bij prestigieuze filmfestivals als het Cannes Film Festival, Hot Docs Toronto, IDFA en het Internationale filmfestival van Venetië. De Tunesische regisseur Kaouther Ben Hania is dus zeker een filmmaker om in de gaten te houden!