SebKijk

Filmjournalist en Recensent

House of the Dragon Aflevering 1 – Recensie

House of the Dragon Aflevering 1 – Recensie

HBO en HBO Max lijken weer een nieuwe hitserie te pakken te hebben, want House of the Dragon aflevering 1 is de grootste lancering in de geschiedenis van HBO en HBO Max in Nederland. Zo werden niet alleen records voor een nieuwe titel van de streamingdienst HBO Max gebroken. Ook de kijkcijfers uit de periode waarin HBO nog een lineair kanaal in Nederland was werden verslagen. De kijkuren van House of the Dragon aflevering 1 overtrof alle verwachtingen volgens de Nederlandse HBO Max woordvoerder. Ook in Amerika deed House of the Dragon aflevering 1 het bijzonder goed. In de Verenigde Staten van Amerika trok deze eerste aflevering afgelopen zondagavond 10 miljoen kijkers op HBO en HBO Max. Dit is het grootste publiek ooit voor een nieuwe originele serie in de geschiedenis van HBO. Na het zien van House of the Dragon aflevering 1 vind ik het meer dan terecht dat deze eerste aflevering een groot publiek trok. House of the Dragon Aflevering 1 is simpelweg een terugkeer naar de grootsheid van Game of Thrones. Deze eerste aflevering weet de beste aspecten uit deze andere serie te vangen, terwijl tegelijkertijd vooral een eigen verhaal te vertellen. Na het grotendeels teleurstellende laatste seizoen van Game of Thrones, zal er bij enkele fans nog twijfels spelen over het beginnen aan House of the Dragon. Maar House of the Dragon aflevering 1 bewijst dat de verhalen uit Westeros nog niet afgelopen hoeven te zijn, want deze eerste aflevering is meesterlijk goed.

Better Call Saul Seizoen 2 – Recensie

Better Call Saul Seizoen 2 – Recensie

Ik ben hier naar mijn weten grotendeels in de minderheid, maar Breaking Bad seizoen 2 is altijd mijn favoriete seizoen van de serie geweest. Breaking Bad begon voor mij pas echt vaart te maken vanaf het tweede seizoen – en wat een vaart was dat zeg! De gebeurtenissen uit de serie werden intenser, mysterieuzer en gevaarlijker. In sommige aspecten doet het Breaking Bad seizoen 2 me enorm denken aan Better Call Saul seizoen 2. Het tweede seizoen van Better Call Saul is namelijk (nog) beter dan het eerste seizoen. Nu was het eerste seizoen van Better Call Saul al verrassend goed. Toch weet het tweede seizoen nog meer te verrassen. Dit komt (opnieuw) doordat er grotere risico’s genomen worden in het verhaal, waardoor Better Call Saul seizoen 2 ook mysterieuzer, spannender en intenser is. Dit klinkt misschien als hoog verraad voor enkele seriekijkers, maar momenteel vind ik Better Call Saul een leukere en een betere serie dan Breaking Bad.

The Auschwitz Report (2021) – Film Recensie

The Auschwitz Report (2021) – Film Recensie

Films over concentratiekampen uit de Tweede Wereldoorlog zullen nooit honderd procent gemakkelijk zijn om te bekijken. De Slowaakse film The Auschwitz Report is hier ook zeker geen uitzondering op. Regisseur Peter Bebjak werpt in zijn film een blik op het waargebeurde verhaal van de twee Slowaken die een rapport – over de genocide in de concentratiekampen – bij het verzet brachten. Hierbij legt de regisseur de focus op de reis die de twee Slowaken doormaken om het rapport tot het verzet te brengen. Echter lijkt Bebjak tegelijkertijd ook nog een verhaal te willen vertellen over het leven in een concentratiekamp. De film heeft een speeltijd van een magere negentig minuten, waardoor The Auschwitz Report maar weinig tijd overhoudt om te praten over het daadwerkelijke onderwerp van de film: het ongeloof en onbegrip over de terreurdaden uit het rapport. The Auschwitz Report is zeker geen slechte film, maar een sterk geschreven scenario met een duidelijkere regievisie hadden de film beter kunnen maken.

Moonfall (2022) – Film Recensie

Moonfall (2022) – Film Recensie

Als er een filmgenre is waar regisseur Roland Emmerich bekend voor staat dan is het wel de rampenfilm. Met beroemde films als Independence Day uit 1996 en Godzilla uit 1998 wist Emmerich zich al snel neer te zetten als de ramptoerist van de (hedendaags) bekende filmregisseurs. Echter wordt een deel van zijn oudere films tot op de dag van vandaag nog gewaardeerd door een grote groep filmliefhebbers. Maar zelfs deze filmliefhebbers weten dat de recentere films van Emmerich meer teleurstellen dan zijn eerdere werk. Een goed voorbeeld hiervan is zijn recentste film Moonfall. Met een gigantisch budget leek Moonfall in eerste instantie een veelbelovende terugkeer naar het genre te zijn voor Emmerich. Met Moonfall laat de filmmaker zien dat geen enkel budget de consequenties van een repetitief oeuvre kan voorkomen. Het oeuvre – of al het werk gedurende de loopbaan van Roland Emmerichs carrière – kan teruggeleid worden naar dezelfde cliché basisprincipes waarmee hij zijn verhalen verteld. Bijna geen enkel aspect aan Moonfall is origineel of goed uitgewerkt – zeker niet voor een regisseur die bekend staat voor het maken van rampenfilms. Emmerich wilde met Moonfall opnieuw graag een rampenfilm maken – en in zekere zin is dit hem ook gelukt. Alleen niet op de manier waarop hij hoopte. De echte ramp is namelijk het bestaan van de film.

Hit the Road (2021) – Film Recensie

Hit the Road (2021) – Film Recensie

Hit the Road is een van de beste films die ik in de laatste paar jaren heb bekeken. Daarnaast behoort de film ook tot mijn lijst van de beste films aller tijden. Nog nooit heb ik zo’n prachtig filmisch portret gezien over een familie die afscheid moet nemen van een van hun familieleden. Hit the Road is de film die het best weergeeft hoe het lege nest syndroom voor ouders aan kan voelen. Het lege nest syndroom ontstaat wanneer kinderen, jongeren of jongvolwassen mensen het huis – of in dit geval leven – van hun ouders verlaten. Hit the Road weet naast het lege nest syndroom aan te kaarten, ook op het onderbewustzijn van de toeschouwers te spelen, waarbij het informeert en activeert om na te denken over de toestand in Iran. Hit the Road mag dan op enkele momenten langdradig of langzaam overkomen, maar dit is onderdeel van de charme van de Iraanse film. Al jaren wacht ik op een roadtrip film dat meer een tragikomedie is, dan (alleen) een feel-good film. Het speelfilmdebuut van Panah Panahi weet dat zeker te bereiken. Sterker nog – Hit the Road blinkt uit als een tragikomedie met een gouden hart.

Halloween (2018) – Film Recensie

Halloween (2018) – Film Recensie

John Carpenters Halloween uit 1978 wordt (terecht) beschouwd als een van de meesterwerken van het slasher filmgenre. Halloween (1978) wist dit subgenre van de horrorfilm naar nieuwe hoogtes te brengen. Net zoals The Texas Chain Massacre uit 1974 wist Halloween (1978) een iconische seriemoordenaar, die op gruwelijke manieren zijn slachtoffers stalkt en vermoordt, te scheppen. Er zijn al veel vervolgen uitgekomen op de allereerste Halloween-film, maar tot nu toe leek geen enkel vervolg of remake echt dicht bij het niveau van John Carpenters meesterwerk te komen. Met Halloween (2018) kwam hier voor het eerst echt verandering in. Regisseur David Gordon Green weet met zijn Halloween-film het verhaal van John Carpenters Halloween perfect te vervolgen. Tegelijkertijd zorgt Green er ook voor dat zijn Halloween-film als een losstaand deel bekeken kan worden. Het is zeker mogelijk om eerst Halloween uit 2018 te kijken, zonder dat je de originele film van John Carpenter hebt gezien. Halloween (2018) werkt dus beide als een losstaand deel en een vervolg – wat best knap is voor een moderne slasher film.

Thor: Love and Thunder (2022) – Film Recensie

Thor: Love and Thunder (2022) – Film Recensie

Op 1 april 2000 werd het (toen) nieuwste boek van de (overleden) befaamde filmrecensent Roger Ebert uitgebracht. De titel van dit boek was “I Hated, Hated, Hated This Movie”. Het boek bestond uit een verzameling van Roger Ebert’s recensies van films die volgens hem koste wat kost vermeden moeten worden. Het gevoel wat Roger Ebert beschreef in zijn boek komt honderd procent overeen met hoe ik het nieuwste avontuur van superheld Thor ervaarde. Het is vrij simpel. Ik haat, haat, haat Thor: Love and Thunder. Voordat jullie nu jullie vurige boze reacties onder deze recensie gaan plaatsen, wil ik graag uitleggen waarom Thor: Love and Thunder voor mij de slechtste Marvel Studios-film (tot op heden) is. Er zullen meerdere recensenten, filmliefhebbers en trouwe lezers zijn die in de mythe geloven dat kritiek – en in verlenging journalistiek – altijd (zo ver mogelijk) objectief geschreven moet zijn. Hate to break it to you, maar dat is minder het geval dan je denkt. Elke vorm van journalistiek – en zeker kritiek in de vorm van recensies, essays en opinies – is geschreven vanuit een subjectieve mindset. Wat er geschreven kan worden kan gebaseerd zijn op objectieve feiten. Maar de journalist en recensent beschrijft (on-)bewust het artikel, de recensie en dergelijke op de manier wat zijn, haar of diens mening het beste weergeeft. Wat ik met deze spoedcursus (zelf aangeleerde) journalistiek en kritiek probeer uit te leggen: het is mijn mening dat ik Thor: Love and Thunder een slechte film vind. Dat is in mijn ogen gebaseerd op technische aspecten en verhaalkeuzes die niet werken. Echter kunnen andere mensen hier over heen kijken of zelfs de overtuiging hebben dat deze kritiekpunten niet kloppen. Helaas voor de liefhebbers van Thor: Love and Thunder moet ik dus nogmaals aangeven dat dit geen positieve recensie zal worden. Echter zal ik de film eerlijk beoordelen, en ook de positieve aspecten van de film benoemen. Want ondanks dat Thor: Love and Thunder een hele, hele, hele slechte film is, bevat het ook enkele krachtige onderdelen.

On the Basis of Sex (2018) – Film Recensie

On the Basis of Sex (2018) – Film Recensie

Het verhaal van On the Basis of Sex is als film de afgelopen jaren (nog) actueler en belangrijker geworden. Zo heeft het Amerikaanse Hooggerechtshof de eerdere Amerikaanse abortuswet, die het recht op abortus veiligstelden, teruggeroepen. Hierdoor hebben vrouwen in Amerika niet langer zelf het recht om te beslissen over hun eigen lichaam. Het terugdraaien van de abortuswet laat zien dat Amerika nog steeds moeite heeft om niet te discrimineren op basis van geslacht. On the Basis of Sex vertelt juist het revolutionaire verhaal van Ruth Bader Ginsburg en haar missie om het discrimineren op basis van geslacht tegen te gaan. De eerste keer dat ik de film zag vond ik de film niet bijzonder goed, maar eerder middelmatig. Dat ik niet onder de indruk was kwam vooral door de (terechte) kritiek op de voorspelbaarheid van het verhaal. Nu ik de film opnieuw heb bekeken, realiseer ik me dat de voorspelbaarheid niet veel wegneemt van het verhaal. In plaats daarvan bouwt het juist verder op aan het thema van de film. Het thema van On the Basis of Sex gaat over dat het strijden voor gelijke rechten altijd van belang zal zijn – zelfs als elke grondwet een voor een moet worden aangepast. Dit maakt de film echter niet automatisch perfect. Zo loopt het verhaal duidelijk problemen op in het voorspelbaarheid van het verhaal.

Kijktip | The Voice of Love (2020)

Kijktip | The Voice of Love (2020)

Heb je nog niet de kans gehad om de gefictionaliseerde biografische film over Céline Dion te zien? Dan zul je blij zijn om te horen dat de film over Céline Dion – genaamd The Voice of Love – op zondag 7 augustus om 20:30 uur te zien is bij Film1. Maar hoe geeft The Voice of Love het leven van de zangeres weer? Met deze kijktip wil ik jullie meer informatie geven over het verhaal van de film.

Fantastic Beasts: The Crimes of Grindelwald (2018) – Film Recensie

Fantastic Beasts: The Crimes of Grindelwald (2018) – Film Recensie

Voordat Fantastic Beasts and Where to Find Them uitkwam werd in oktober 2014 al een tweede deel aangekondigd. Warner Bros. en J. K. Rowling zullen veel vertrouwen hebben gehad in de franchise. Ergens is dit best te begrijpen, want de Harry Potter-franchise (bestaande uit films, boeken en nog veel meer) was toen al een redelijk aantal jaren een wereldwijd succes. Na het denderende succes van Fantastic Beasts and Where to Find Them zullen Warner Bros. en J. K. Rowling wel de dollartekens in hun ogen hebben zien rollen. Het zal me niet verbazen dat de (lichtjes) teleurstellende box office van Fantastic Beasts: The Crimes of Grindelwald, vraagtekens opbracht bij Warner Bros. en J. K. Rowling. Fantastic Beasts: The Crimes of Grindelwald bracht ruim 659.9 miljoen Amerikaanse dollars op en werd daarmee de tiende best verdienende film van 2018. Ondanks dat werd Fantastic Beasts: The Crimes of Grindelwald de minst commerciële succesvolle film uit de Wizarding World-franchise. Dit veranderde pas toen Fantastic Beasts: The Secrets of Dumbledore uitkwam in 2022, want alleen dat deel bracht nog minder geld op dan Fantastic Beasts: The Crimes of Grindelwald. De film werd kritisch ook minder goed ontvangen dan de vorige delen uit de Wizarding World-franchise. Zo zou het plot overladen zijn onnodige en ingewikkelde details die dit deel verbinden met de eerdere – en toekomstige – films. Dit is een kritiekpunt waar ik het zelf ook mee eens ben. Fantastic Beasts: The Crimes of Grindelwald is in mijn ogen ook een van de slechtste films uit de Wizarding World-franchise.