SebKijk

Filmjournalist en Recensent

Nederlands Film Festival van 2024 opent met dramafilm Witte flits

Nederlands Film Festival van 2024 opent met dramafilm Witte flits

Het speelfilmdebuut van Laura Hermanides – Witte flits – is de openingsfilm van de 44e editie van het Nederlands Film Festival (NFF). Hermanides schreef samen met Roelof Jan Minneboo het scenario van de film. De cast van de film bestaat uit o.a. Renée Soutendijk, Raymond Thiry, Sanne den Hartogh en Manoushka Zeegelaar Breeveld. Family Affair Films is de producent van de film. Witte flits werd gerealiseerd met de steun van het Nederlands Filmfonds, Amsterdams Fonds voor de Kunst en Stichting Stimuleringsfonds Rouw.

Once Upon a Time in the West (1968) — Film Recensie

Once Upon a Time in the West (1968) — Film Recensie

Het is niet gek dat Sergio Leone’s Once Upon a Time in the West nog steeds wordt beschouwd als een van de beste films ooit gemaakt. Leone heeft met zijn film het genre van western films voorgoed weten te veranderen. De film uit 1968 is niet alleen een westernepos, vol revolverhelden en vuurgevechten, maar ook een somber verhaal over de gewelddadige consequenties van de Amerikaanse expansie naar het westen. Once Upon a Time in the West verandert niet alleen het soort westernfilms waar Leone bekend om stond. De film veranderde ook de manier waarop het publiek naar films en verhalen over het Wilde Westen keek. In tegenstelling tot zijn Dollarstrilogie laat Once Upon a Time in the West een meer deprimerend en donker westernverhaal zien waarin geweld willekeuriger en chaotischer overkomt. Geen enkel personage is echt veilig. Zelfs de scherpste schutters in het westen, waaronder de mysterieuze Harmonica, zijn niet onoverwinnelijk. Hun kwetsbaarheid maakt ze menselijker, ook al weten de filmtoeschouwers regelmatig maar weinig over hun verleden, motivaties of interesses. Once Upon a Time in the West is niet alleen een genre definieerde en invloedrijke western film. Sergio Leone’s spaghettiwestern film is ook een revolutionair audiovisueel meesterwerk waarin verschillende technische en narratieve aspecten een blijvende indruk weten achter te laten.

Mijn Film Journal van 2017

Mijn Film Journal van 2017

Op 31 maart 2017 ben ik begonnen met het bijhouden van alle films die ik heb gezien. Hierbij maak ik nooit onderscheid tussen speelfilms, documentaires en korte films. Daarnaast maakt het ook niet uit of het een moderne blockbuster of een film uit de jaren 1920 is. Elke film die ik heb gezien, noteer ik sinds deze datum in mijn jaarlijkse Film Journal. Toen ik 2017 begon met het noteren van de films die ik zag, hield ik de beoordelingen of sterren die ik de films gaf, amper bij. In mijn Film Journal van 2017 zul je dus geen sterren of beoordelingen naast de gekeken films zien.

De betekenis van regendruppels in Oppenheimer (2023) | Filmanalyse

De betekenis van regendruppels in Oppenheimer (2023) | Filmanalyse

Oppenheimer start met de intense, opbouwende, luidruchtige en prachtige filmmuziek van componist Ludwig Göransson. Hierna krijgen we het getik van regendruppels te horen die buiten op de grond vallen. Het geluid van de regendruppels is zo helder dat het bijna ongeloofwaardig klinkt. Aan de start van de film zien we Oppenheimer toekijken naar de regendruppels die vallen. Het lijkt – mede door de briljante acteerprestatie van Cillian Murphy – net alsof Oppenheimer iets ziet wat hij zelf nog niet helemaal kan plaatsen.

Winnie the Pooh: Blood and Honey 2 (2024) — Film Recensie

Winnie the Pooh: Blood and Honey 2 (2024) — Film Recensie

Winnie the Pooh: Blood and Honey 2 is een vooruitgang op de eerste film uit 2023. Toch is de verbetering in kwaliteit zo klein dat dit vervolg bijna net zo slecht als zijn voorganger genoemd kan worden. Winnie the Pooh: Blood and Honey 2 heeft een aanzienlijk groter budget dan de 100.000 Amerikaanse dollars die besteed zijn aan de eerste film. Zo hebben de protheses van Winnie the Pooh in deze tweede film meer dan 20.000 Amerikaanse dollars gekost, terwijl in Winnie the Pooh: Blood and Honey maar 770 Amerikaanse dollars uitgegeven zijn aan het kostuum van de bekende gele beer. Ondanks dat Winnie the Pooh: Blood and Honey 2 een groter budget heeft dan zijn voorganger, ziet de film er regelmatig nog steeds belachelijk slecht uit. Zo zien zowel het kostuum als het masker van Winnie the Pooh er beter uit in de eerste film. In Winnie the Pooh: Blood and Honey ziet Winnie the Pooh er zeker uit als een gestoorde boerenpummel, maar in ieder geval lijkt deze maniak wel op Winnie the Pooh. In Winnie the Pooh: Blood and Honey 2 zijn Pooh en Teigetje moeilijk uit elkaar te halen, doordat de maskers en kostuums te veel op elkaar lijken. Dit probleem wordt versterkt doordat we de gevaarlijke gemuteerde monsters vooral in het donker zien. Deze scènes zijn zo slecht belicht dat er bij het geval van Pooh en Teigetje amper te zien is wie wie is. Gelukkig bevat Winnie the Pooh: Blood and Honey 2 wel enkele aspecten die velen malen beter werken. Zo bevat dit vervolg beter acteerwerk en een meer prominente, interessante en gelaagde hoofdrolspeler. Regisseur Rhys Frake-Waterfield heeft samen met scenarioschrijver Matt Leslie het verhaal meer ademruimte gegeven, waardoor het hoofdpersonage, Christopher Robin, ook meer diepgang en karakteronderbouwing heeft ontvangen. Bovendien levert cinematograaf Vince Knight intrigerend en meeslepend camerawerk af, waardoor de film spannend blijft om te kijken. Door de enkele positieve aspecten bevat Winnie the Pooh: Blood and Honey 2 nog wat lichtpuntjes die dit vervolg dus net wat beter maken dan de eerste film uit 2023.

The Substance wint de prijs voor beste scenario op het 77ste Filmfestival van Cannes

The Substance wint de prijs voor beste scenario op het 77ste Filmfestival van Cannes

The Substance is een van de meest besproken en best beoordeelde films van het 77ste Filmfestival van Cannes. The Substance is de tweede speelfilm van regisseur Coralie Fargeat. Tijdens de slotceremonie van het 77ste Filmfestival van Cannes is The Substance bekroond met de prijs voor beste scenario. The Substance is niet alleen geregisseerd door Fargeat. De regisseur schreef ook het scenario van de film. De hoofdrollen worden in de film gespeeld door Demi Moore, Margaret Qualley en Dennis Quaid. The Substance is een drama en horrorfilm waarin een verdwijnende beroemdheid besluit een drug op de zwarte markt te gebruiken, waarmee ze tijdelijk een jongere, betere versie van zichzelf creëert. De film is geproduceerd door Fargeat, Eric Fellner en Tim Bevan voor Working Title. Internationaal distributeur, streamingdienst en producent MUBI heeft alle rechten voor The Substance in Noord-Amerika, Duitsland, Oostenrijk, Latijns-Amerika, de Benelux, het Verenigd Koninkrijk en Ierland verworven. The Substance wordt dit jaar nog in deze landen in de bioscoop uitgebracht. MUBI heeft ook de rechten voor The Substance verworven voor Turkije en India.

Stevie Wonder komt het meest voor in de Soul Top 1000 van Sublime

Stevie Wonder komt het meest voor in de Soul Top 1000 van Sublime

De meest voorkomende artiest in de Soul Top 1000 is Stevie Wonder. De artiest is maar liefst dertig keer in de lijst te horen tijdens de Soul Top 1000 van Sublime. De nummer 1 van deze lijst is het nummer “What’s Going On” van artiest Marvin Gaye. De Soul Top 1000 van Sublime is van maandag 27 mei tot en met vrijdag 7 juni 2024 te horen op Sublime.

Halo Seizoen 1 – Recensie

Halo Seizoen 1 – Recensie

Halo Seizoen 1 is vanaf zijn eerste aflevering al direct een heerlijk epische sciencefiction televisieserie. Tegelijkertijd is het ook een voorspelbare serie. Zo raakt het heldhaftige hoofdpersonage Master Chief al snel opgescheept met een rebels tienermeisje en een geheimzinnig object dat alleen bij zijn aanraking speciale glimmende krachten vertoond. Bovendien zorgt het mysterieuze object ervoor dat Master Chief herinneringen van zijn gewiste geheugen weer begint te krijgen, waarmee hij op zijn heroïsche ontdekkingsreis wordt gezet. Een reis waarmee hij niet alleen zijn ware verleden probeert te (her-)ontdekken, maar ook de gevaarlijke buitenaardse wezens van het Covenant hoopt te verslaan. Het eerste seizoen van Halo bevat verder een niet bepaald origineel verhaal. Toch weten seriemakers Kyle Killen en Steven Kane met Halo Seizoen 1 voor een brute en vermakelijke eerste seizoen te zorgen die je bovendien nog aan het nadenken zet over wat het echt betekent om mens te zijn.

Five Nights at Freddy’s (2023) – Film Recensie

Five Nights at Freddy’s (2023) – Film Recensie

Five Nights at Freddy’s is een Amerikaanse bovennatuurlijke horrorfilm die vooral geschikt is voor de fans van de gamereeks waarop de film is gebaseerd. In de kinderlijke horrorfilm, die het meest lijkt op een rip-off van de Saw franchise, zien we namelijk ook hoe een bewaker aan zijn nieuwe baan bij Freddy Fazbear’s Pizza begint. Net zoals in de gelijknamige games begint het scherm al te haperen, terwijl de film opent met de logo’s van de filmdistributeurs. De referentie werkt niet alleen als een duidelijk eerbetoon aan de games. Zo recreëert het ook de spannende sfeer van de games. De film opent spannend, maar niet bepaald spectaculair of origineel. Gedurende film worden diverse montagetechnieken en filmische trucjes gebruikt om Five Nights at Freddy’s zoveel mogelijk te laten lijken op de gamereeks waarop het gebaseerd is. Wanneer het hoofdpersonage begint te werken bij Freddy Fazbear’s Pizza wordt er ook gebruik gemaakt van een rappe afwisseling tussen de beelden van de beveiligingscamera’s. De film weet hiermee goed de gevoelens van machteloosheid en onontkoombaarheid uit de games over te nemen. In de gameverfilming keert ook het welbekende schrikmoment terug waarin een van de animatronics op een slachtoffer afrent en in zijn gezicht schreeuwt. Wat betreft gameverfilmingen blijft Five Nights at Freddy’s dus trouw aan het bronmateriaal en de geschiedenis van de games. Fans zullen met een gerust hart, en misschien zelfs met een trots gevoel, toe kunnen kijken naar Five Nights at Freddy’s. Filmtoeschouwers die onbekend zijn met de gamereeks of geen fan zijn van de videogames, zullen de film eerder ervaren als de zoveelste mislukte horrorfilm met een identiteitscrisis. Five Nights at Freddy’s oogt namelijk regelmatig eerder als een dramafilm. Bovendien komen de schrikmomenten en de zogenaamde angstaanjagende filmscènes eerder (onbedoeld) hilarisch dan eng over. De door Blumhouse Productions en Scott Cawthon Productions geproduceerde film is net zoals de game niet bepaald een artistiek hoogstandje uit het horrorgenre.

Charcoal (2022) – Film Recensie

Charcoal (2022) – Film Recensie

Na het kijken van Charcoal is de Braziliaanse film in mijn onderbewustzijn blijven hangen. De reden dat ik deze film niet uit mijn hoofd kon krijgen, had vooral te maken met het feit dat het verhaal te subtiel was in zijn satire en donkere humor. Charcoal werkt vooral als thriller en dramafilm. Het filmverhaal is aangrijpend doordat het regelmatig onvoorspelbaar en spannend is. De spannende filmsfeer behoort tot de grootste pluspunten uit deze film. Helaas verdwijnt deze spanning regelmatig doordat regisseur en scenarioschrijver Carolina Markowicz de focus op te veel verschillende onderwerpen en thema’s legt. Daardoor is Charcoal een middelmatige dramafilm geworden waarin het verhaal in een spagaat komt te staan tussen het willen vertellen van een meeslepend verhaal en het leveren van ongenuanceerde kritiek op diverse onderwerpen als armoede en religie.