Bob Marley: One Love is een mengelmoes van middelmatige pluspunten en minpunten. De beste onderdelen uit de film zijn goed, maar niet beter dan degelijk. De slechtste onderdelen uit de film zijn teleurstellend, maar niet verschrikkelijk. De film is over het algemeen niet slecht. Toch blijft Bob Marley: One Love een simpele muzikale biopic die niet veel nieuws probeert. Hierdoor springt er niets echt uit in deze film. De film hoort een audiovisueel eerbetoon te zijn geworden aan de muzikant Bob Marley. Toch slaagt regisseur Reinaldo Marcus Green er niet om een audiovisuele reis door het leven van de beroemde muzikant neer te zetten.
Na het kijken van Bob Marley: One Love ben ik niet veel meer te weten gekomen over het leven, de worstelingen en de dromen van de grootse muzikant. De film gaat niet verder dan wat er in de basis nodig is om over het leven van Bob Marley te vertellen. Hierdoor is Bob Marley: One Love niet memorabel of aangrijpend genoeg, terwijl het leven van Bob Marley dat wel is geweest. De regisseur durft met Bob Marley: One Love geen duidelijke standpunten over de artiest in te nemen. Door het niet innemen van interessante en duidelijke standpunten over het leven van Bob Marley, komen de filmmakers onwetend en besluiteloos over.
Over Bob Marley: One Love (2024)
Bob Marley: One Love is een Amerikaanse biografische en muzikale dramafilm uit 2024. De film is geregisseerd door Reinaldo Marcus Green. De regisseur schreef het scenario van de film samen met Terence Winter, Frank E. Flowers en Zach Baylin. Ze baseerden het scenario op een verhaal dat geschreven is door Winter en Flowers. Kingsley Ben-Adir speelt de rol van de legendarische muzikant Bob Marley, terwijl Lashana Lynch zijn vrouw Rita speelt. De rest van de cast bestaat uit (o.a.) James Norton, Tosin Cole, Michael Gandolfini, Anthony Welsh en Umi Myers.
De film beleefde zijn wereldpremière op 23 januari 2024 in Jamaica. De film werd daarna in de Amerikaanse bioscopen uitgebracht op 14 februari 2024. Bob Marley: One Love werd in de Nederlandse bioscopen uitgebracht op 15 februari 2024. Het filmverhaal viert het leven en de muziek van de muzikale icoon Bob Marley die generaties inspireerde met zijn boodschap van liefde, vrede en eenheid. In Bob Marley: One Love wordt het verhaal van de “king of reggae” verteld. Hierbij laat de film zowel de achtergrond van zijn revolutionaire muziek zien als hoe hij vocht tegen racisme en tegenslagen overwon.
Te eenvoudig en simplistisch
Bob Marley: One Love geeft, net zoals andere biografische films, een gedramatiseerd beeld weer van de evenementen rondom het leven van de muzikant. Doordat deze evenementen gedramatiseerd worden weergegeven, komt de artiest in deze film niet als een karakterloos hoofdpersonage over. Desondanks lijkt regisseur Reinaldo Marcus Green samen met de scenarioschrijvers moeite te hebben gehad om de ware essentie van Bob Marley’s karakter weer te geven. Het lijkt er bijna op alsof de regisseur en scenarioschrijvers getwijfeld hebben over wat voor een soort persoon Bob Marley echt was.
Zo is in het filmverhaal geen duidelijke (of diepgaande) knoop vast te leggen aan de wensen, dromen, angsten en motivaties van de beroemde reggae muzikant. De karaktereigenschappen van Bob Marley worden, net zo goed als zijn normen en waarden, te simplistisch weergegeven. De filmmakers lijken niet verder te durven gaan dan de basis principes en ideeën waar Bob Marley bekend om is geweest sinds zijn opkomst tot roem. Het resultaat hiervan is een onbedoeld stereotyperende weergave van het leven van de beroemde muzikant.
De muzikant worstelt met het systeem waarin hij leeft en dat van hem een beroemdheid heeft gemaakt. Verder laat het filmverhaal regelmatig verhitte discussies en meningsverschillen tussen Bob Marley en zijn vrouw Rita zien. Bovendien krijgen de filmtoeschouwers ook te zien hoe Bob Marley zich regelmatig eenzaam heeft gevoeld. In de film wordt ook gebruikt gemaakt van een terugkerende flashback waarmee de filmmakers laten zien dat de muzikant aanhoudend achtervolgd wordt door zijn herinneringen aan zijn tragische verleden. Deze onderdelen van het verhaal zijn in de basis interessant.
Tegelijkertijd ze niet bepaald origineel, omdat deze basiselementen overmatig gebruikt worden in (muzikale) biografische dramafilms. De regisseur en scenarioschrijvers onderzoeken en onderbouwen deze narratieve aspecten niet. Hierdoor oogt Bob Marley: One Love niet alleen inspiratieloos, maar ook als een geformuleerde film waarmee de filmstudio’s snel een bak vol geld mee hopen te verdienen. Dit is geen gek fenomeen. Vooral niet na het grootse succes van Bohemian Rhapsody (2018).
Filmtrend
Na het succes van Bohemian Rhapsody is het gedramatiseerd verfilmen van het leven van beroemde muzikanten een nieuwe filmtrend geworden om snel geld mee te verdienen. Naast een film over Freddie Mercury en de band Queen hebben we de afgelopen jaren ook al de film Rocketman (2019) over muzikant Elton John, Elvis (2022) over – you guessed it – Elvis Presley en Back to Black (2024) over Amy Winehouse gehad. Daarnaast is Lionsgate hard bezig met een film over Michael Jackson (getiteld Michael). Lionsgate verwacht zelfs dat dit hun grootste filmhit ooit zal worden.
Bovendien zijn er recent ook nog vier biografische muzikale dramafilms aangekondigd over de vier leden van de band The Beatles. Het ontstaan van deze filmtrend is niet specifiek gepaard gegaan met middelmatige muzikale biografische dramafilms. Zo zijn er genoeg fantasierijke manieren waarop de levensverhalen van deze iconische muzikanten op creatieve manieren verteld kunnen worden. Persoonlijk vind ik Rocketman hier het beste voorbeeld van. De liedjes ondersteunen het verhaal en de emotionele karaktergroei van Elton John.
De muziek is een middel om het verhaal verder te vertellen. Hiernaast zijn er genoeg manieren om van muzikale biografische dramafilms spektakelstukken te maken. Een goed voorbeeld hiervan is de opwindende film Bohemian Rhapsody over Freddie Mercury en de band Queen. Bob Marley: One Love neigt meer de kant op van een muzikale biografische dramafilm als Bohemian Rhapsody. Het filmverhaal wordt rechtstreeks, zonder onderbrekingen van musicalliedjes en imposante dansscènes, vertelt.
Net zoals in Bohemian Rhapsody worden de liedjes van de artiest niet direct gebruikt om de gevoelens en gedachten van Bob Marley te uiten in zijn speelfilm. In plaats daarvan wordt het verhaal meer biografisch vertelt. In het geval van Bohemian Rhapsody zien we Freddie Mercury’s reis naar roem, terwijl we in Bob Marley: One Love een reeks achtereenvolgende momentopnames zien tijdens de hoogtijden van Bob Marley’s muziekcarrière en de chaos van de politieke conflicten in Jamaica. Helaas zijn deze momentopnames niet spectaculair of fantasierijk genoeg om de filmtoeschouwers echt vast te pakken en niet meer los te laten.
Jamsessies
Een groot pluspunt uit de film is de filmsfeer. Zo laat de film zien hoe Bob Marley en zijn band samen jammen (in andere woorden: samen muziek maken). Ook laat de film zien hoe ze hun beroemde muzieknummers verzinnen en oefenen. De filmsfeer is niet alleen muzikaal, maar ook luchtjes, kalmerend en positief. Door het dynamische montagewerk van filmmonteurs Pamela Martin en Nick Houy, het levendige camerawerk van cinematograaf Robert Elswit en het speelse acteerwerk van de cast, worden de filmtoeschouwers op een persoonlijke manier uitgenodigd om deel te nemen aan deze jamsessie.
De film zorgt ervoor dat zijn toeschouwers zelf zin krijgen om muziek te gaan maken of andere creatieve hobby’s op te pakken. Titulaire hoofdrolspeler Kingsley Ben-Adir levert de beste acteerprestatie af in deze film. De acteur weet een empathische acteerprestatie neer te zetten. Desondanks had ik nooit echt het gevoel dat ik naar Bob Marley keek. Ben-Adir oogt meer als een acteur die een rol speelt dan dat hij overkomt als de wereldberoemde muzikant zelf.
Volgens The New York Times heeft de acteur niet zelf gezongen tijdens de scènes waar Bob Marley optreedt bij concerten. Tijdens deze scènes doet Ben-Adir aan lipsynchronisatie. Tijdens de andere momenten van de film zingt en treed de acteur zelf op. Dit besluit werd genomen na aanmoediging van Bob Marley’s zoon Ziggy. De afwisseling tussen lipsynchronisatie en de eigen zangkunsten van Ben-Adir laat zien dat de regievisie van de regisseur besluiteloos en onduidelijk was. Daarnaast zorgt het er mede voor dat Ben-Adir regelmatig niet zelfverzekerd of geloofwaardig overkomt als de muzikant.
Conclusie
Terwijl Bob Marley: One Love niet per se een slechte film is, is het ook niet echt een goede film. De film is te typerend en cliché voor het genre van muzikale biografische dramafilms. Het gemis aan originaliteit is overduidelijk. Dit effect wordt versterkt doordat Bob Marley: One Love is uitgekomen na de opkomst van nieuwe filmtrends rondom muzikale biografische dramafilms. Hierdoor oogt deze film (helaas) als een snelle manier om geld te verdienen met de naamsbekendheid en het (audiovisuele) levensverhaal van de muzikant. Desondanks bevat Bob Marley: One Love ook duidelijke pluspunten.
Zo is het acteerwerk van hoofdrolspeler Kingsley Ben-Adir degelijk en bevat de film regelmatig een luchtige en muzikale filmsfeer. Bob Marley: One Love is op zijn best wanneer de muzikant met zijn bandleden lekker muziek aan het maken is. Helaas komen dit soort momenten niet genoeg in de film voor om van Bob Marley: One Love een sterke filmaanrader te maken. Bob Marley: One Love werd op 31 mei 2024 uitgebracht op Blu-ray en DVD op (o.a.). De film is nu te koop op Blu-ray en DVD op (o.a.) Bol.com. Daarnaast is de film te koop en te huur op Pathé Thuis. Mijn dank aan Dutch FilmWorks (DFW) voor het versturen van een recensie-exemplaar van de film.
