De Amerikaanse film Butcher’s Crossing laat zien dat niets permanent is, behalve de aard van de mens. In deze film, die zich afspeelt in het Wilde Westen in het jaar 1873, staat de aard van de mens dicht verbonden met de roep van de mens tot de natuur. Regisseur en scenarioschrijver Gabe Polsky laat zien dat deze oproep niet alleen verbonden staat aan het geromantiseerde idee van het Wilde Westen en ontdekkingsreizen, maar ook aan giftige mannelijkheid en het oneindig jagen op – in dit geval – buffels.
Butcher’s Crossing laat een audiovisuele afdwaling in waanzin zien als de repetitieve geaardheid van jagen uitgebeeld wordt. Hiermee laten de filmmakers zien dat jagen de ontheiliging en vernietiging van de natuur is. Ondanks dat we bloederige moorden op buffels en ijzige verschrikkingen van de natuur te zien krijgen, bevat Butcher’s Crossing ook prachtige beelden van het Wilde Westen. De beelden van de bossen tot de grote vlakten zijn ontroerend mooi. De melancholische filmmuziek ondersteunt de ontroerende aard van deze prachtige beelden.
Helaas is de filmmuziek van componist Leo Birenberg op enkele momenten te luid. Hierdoor zijn de dialogen van de personages niet altijd even goed te horen. Daarnaast zijn de dialogen minder scherp geschreven door de scenarioschrijvers (Polsky en Liam Satre-Meloy). Gelukkig weet de cast deze dialogen wel grandioos te leveren aan het filmpubliek. Naast de dialogen bevat het scenario een nog groter probleem, namelijk de repetitieve geaardheid van het verhaal.
Butcher’s Crossing speelt te regelmatig met de repetitieve geaardheid van de romantisering van het Wilde Westen. We krijgen niet alleen herhalende beelden te zien van het jachtproces, maar ook hoe de schuldgevoelens het jonge hoofdpersonage Williams (letterlijk en figuurlijk) gek maken. Het is jammer dat het repetitieve scenario zelf het grootste minpunt van het filmverhaal is, want de film zit op audiovisueel vlak sterk in elkaar. Daarnaast geeft de film je genoeg informatie om over na te denken.
Over Butcher’s Crossing (2022)
Butcher’s Crossing is een Amerikaanse western en dramafilm uit 2022. De film is geregisseerd door Gabe Polsky. De regisseur schreef samen met Liam Satre-Meloy het scenario van de film. Butcher’s Crossing is een verfilming van het gelijknamige boek van auteur John Edward Williams. De cast van Butcher’s Crossing bestaat uit (o.a.) Fred Hechinger, Nicolas Cage, Xander Berkeley, Jeremy Bobb, Paul Raci en Rachel Keller. De film heeft een speeltijd van 105 minuten.
Butcher’s Crossing vertelt het meeslepende verhaal van de jonge Will Andrews. In 1873 verlaat hij Harvard om op zoek te gaan naar een diepere betekenis van het leven. Tijdens zijn reis ontmoet Andrews de ervaren en ambitieuze buffeljager Miller. Hij huurt hem in om op zoek te gaan naar een mythische kudde in de Rocky Mountains. Deze gevaarlijke reis confronteert hem met de ruige en meedogenloze aspecten van het leven en de wildernis. Butcher’s Crossing zal vanaf maart 2024 op verschillende VOD-diensten te zien zijn.
Rappe montage
Butcher’s Crossing opent met de melancholische en rustgevende filmmuziek van componist Leo Birenberg. Toch pakt filmmonteur Nick Pezzillo met zijn rappe montage de aandacht. Pezzillo wisselt snel af tussen zwart-wit tekeningen van buffels en industriële revoluties vol kapitalisme, smog en kolonisators. Naast zwart-wit tekeningen maakt Pezzillo in de filmopening gebruik gemaakt van (zwart-wit) foto’s, kaarten van het Wilde Westen en (geschilderde) prenten waarbij mensen opgeroepen worden naar het westen te komen.
In zijn montage volgt Pezzillo de voice-over vertelling van het jonge hoofdpersonage Will Andrews. Wanneer Will vertelt dat hij heeft besloten Harvard te verlaten om naar het Westen te reizen, krijgen we in de montage van Pezzillo foto’s van een leeg plein met een school op de achtergrond te zien. Het lege plein symboliseert niet alleen het feit dat hij Harvard heeft verlaten. Het laat ook de eenzaamheid van zijn wens om de wereld beter te leren kennen en begrijpen zien.
Een ander voorbeeld is terug te zien wanneer Will aangeeft aan zijn vader dat hij zijn keuze om Harvard te verlaten, wellicht niet kan begrijpen. “You may not understand this”, zegt hij als we een foto van de inheemse Amerikaanse bevolking te zien krijgen. Het gebruik van deze foto is een metafoor dat Amerikanen de sociaal-maatschappelijke culturen van de inheemse Amerikaanse bevolking niet begrepen (of zelfs begrijpen). Dit is ook onderwerp wat later meerdere malen terugkeert in de film.
Pezzillo past in zijn montage niet alleen toepasselijke alternatieve beelden toe aan de voice-over van Will. Hij doet dit ook met de gebeurtenissen die in omgeving van het jonge hoofdpersonage plaatsvinden. Wanneer de koets – waar Will zich in bevindt – met zijn wielen over de schedels van buffels rijdt, breken deze schedels. Pezzillo wisselt dan snel af naar een zwart-witte foto van twee buffeljagers die een buffel hebben neergeschoten.
Burning Cage Rage
De beroemde acteur Nicolas Cage is dan niet de hoofdrolspeler in Butcher’s Crossing, maar vanaf zijn introductie levert de acteur al een top acteerprestatie. Regisseur Gabe Polsky en cinematograaf David Gallego weten dat Cage een superster is, dus presenteren ze hem ook zo. Bij zijn eerste echte introductie wordt Cage als het personage Miller in een fel licht geplaatst in de lokale saloon. De acteur oogt intimiderend, terwijl zijn rechterhand en persoonlijke cheerleader Charlie (gespeeld door acteur Xander Berkeley) hem aanmoedigt met een piepende lach.
Bij de eerste officiële introductie van Cage gedraagt hij zich onnatuurlijk kalm. Hij is rustig als hij, bijna fluisterend, vertelt over zijn ontdekkingen en avontuurlijke levensstijl. Toch oogt de acteur direct al gek uit zijn ogen. Gedurende het verdere verhaalverloop is het publiek getuige van de ineenstorting van Millers karakter. Zijn giftige mannelijkheid neemt eerst de overhand, maar daarna is het Cage’s waanzin die hem woedend maakt.
Cage’s personage Miller heeft iets te bewijzen vanuit zijn giftige mannelijkheid. Miller kan het niet laten om alle buffels in deze afgelegen vallei te doden, de score van zijn leven te behalen en de koning van de buffeljagers te worden. Het personage Miller is een van de hoogtepunten van Butcher’s Crossing doordat de acteur met zijn “burning Cage rage” inspeelt op de jacht van Millers leven. Cage is niet de enige acteur die haantjesgedrag vertoont.
Ook Paul Raci en Jeremy Bobb vinken de checklist van giftige mannelijkheid af. Raci is een geweldige karakteracteur. Hij speelt in Butcher’s Crossing een interessante en ongebruikelijke bijpersonage. Met zijn kleine bril, lang verwilderde haar en ruige stem alsof hij altijd aan het hoesten is geweest, oogt Raci als een uitzonderlijk uniek bijpersonage. Hoofdrolspeler Fred Hechinger is het tegenovergestelde van de macho mannen die Butcher’s Crossing overheersen.
De jonge acteur is op zoek naar iets mee en oogt daardoor zowel enthousiast als naïef. Hechinger weet goed zijn verbazing en enthousiasme richting de wereld van het Wilde Westen te tonen. De acteur speelt Will, de jongvolwassen man die met zijn hoofd geobsedeerd gevangen zit in het idee van avontuur en ontdekkingsreizen. Toch speelt de film ook met de deconstructie van het geromantiseerde Wilde Westen.
Zijn naïeve gejuich, als hij de stralende zon en de prachtige natuur tot zich neemt, mag dan aanstekelijk zijn, maar Wills droom om de wereld te verkennen verandert al snel in een nachtmerrie. Wil is niet alleen het hoofdpersonage van Butcher’s Crossing, maar ook de directe link tot het filmpubliek. Zowel Will als het filmpubliek zullen de hoogtepunten en de dieptepunten van een reis door het geromantiseerde Wilde Westen meemaken.
Afschuwelijk en aangrijpend
In Butcher’s Crossing zijn de filmmakers niet bang om de gewelddadige aard van de mens te laten zien. Zo wordt er in detail uitgelegd hoe Cage’s Miller op buffels jaagt. De film laat een gedetailleerd proces zien van het jagen op de buffels tot het schoonmaken van de geweren en het opzetten van een stand om de geweren op neer te zetten. Ook deinst de camera niet weg bij het villen van de buffelhuiden. Deze beelden zijn zo gruwelijk en onsmakelijk dat filmtoeschouwers er bijna van zullen gaan kosten.
De cinematograaf weet met zijn camerawerk gruwelijke details, over het doden van buffels en het ontheiligen van de natuur, in beeld te brengen. We zien de buffels niet alleen neergeschoten worden. Het filmpubliek ziet ze ook sterven. Daarnaast laat Butcher’s Crossing ook zien hoe een kudde buffels omgaat met de dood en het verlies van een leider). Filmtoeschouwers zullen de schoten als een knal in hun hart voelen door de sublieme cinematografie, de uitstekende geluidsbewerking en de melancholische filmmuziek.
De film creëert een knoop in je maag vanuit een combinatie van verbazing en afschuw. Toch kun je niet wegkijken of ophouden met kijken, omdat Butcher’s Crossing niet alleen afschuwelijk is, maar ook aangrijpend en indrukwekkend. De massamoorden en het jachtproces op buffels worden sterk uitgelicht in de film. Ook aan het einde van Butcher’s Crossing krijg je gruwelijke foto’s en archiefbeelden van grote hoeveelheden huiden en schedels van neergeschoten buffels te zien. De film eindigt ook met een geschiedenisles waarin verteld wordt hoe in twee decennia bijna zestig miljoen buffels vermoord zijn.
Conclusie
Butcher’s Crossing is een vermakelijke, aangrijpende en informatieve film. De film bevat krachtig acteerwerk van de cast. Hierbij weten vooral de iconische acteur Nicolas Cage en karakteracteur Paul Raci twee opvallende rollen neer te zetten. Hoofdrolspeler Fred Hechinger is zeker niet slecht in zijn rol, maar in vergelijking met Cage en Raci is zijn personage Will minder interessant. De film gaat met diepgang in op het jachtproces uit de tijden van het Wilde Westen. Dit jachtproces is tegelijkertijd verbazingwekkend en afgrijselijk in beeld gezet.
De filmmakers zijn er in geslaagd om de toenemende afschuw van het jonge hoofdpersonage over te brengen op de filmtoeschouwers. Het gedetailleerde camerawerk van cinematograaf David Gallego, de rappe montage van filmmonteur Nick Pezzillo en de melancholische filmmuziek van componist Leo Birenberg helpen bij het verkopen van de adembenemende, maar gruwelijke film. Helaas is deze Amerikaanse western en dramafilm ook gebrekkig.
Zo bevat het scenario cliché geschreven dialogen en een repetitief verhaal. Butcher’s Crossing laat regelmatig dezelfde soort verhaallijnen, gebeurtenissen en acties terugkomen. Van het jagen op buffels tot het schuldig voelen over het feit dat er zoveel buffels afgeslacht worden en het onderlinge gevecht over wie de leider van deze groep jagers is. De filmmuziek van Birenberg is daarnaast op enkele momenten te luid, waardoor de dialogen van de personages minder goed te horen zijn.
Uiteindelijk is Butcher’s Crossing zeker een film die het waard is het om te kijken. De film mag dan verreweg van perfect zijn, maar het levert wel een originele kijk op de romantisering van het Wilde Westen. Het is jammer dat deze film niet meer in de Nederlandse bioscopen uitgebracht zal worden, want de film was zeker een bioscoopbezoek waard. Gelukkig zal de film vanaf maart 2024 wel te kijken zijn op verschillende VOD-diensten. Mijn dank aan Just Entertainment voor het versturen van een recensie-exemplaar van de film.
