Catch Me If You Can is een verpletterend goede film. Regisseur Steven Spielberg laat met deze biografische tragikomedie misdaadfilm zien dat hij als filmmaker op alle fronten thuis is. Ik ben vast niet de enige recensent, filmliefhebber en Spielberg fanaat die zo over Catch Me If You Can denkt. Ondanks dat Catch Me If You Can kritisch goed beoordeeld is, wordt de door Steven Spielberg geregisseerde film minder vaak opgenoemd als een van zijn beste werken. Dit is tegelijkertijd begrijpelijk en onacceptabel. Het is begrijpelijk, omdat Spielberg een van de beste Amerikaanse filmregisseurs aller tijden is.
Zijn filmoeuvre is groot en bestaat uit meerdere legendarische, meesterlijke films. Het is dus begrijpelijk dat filmliefhebbers, recensenten en Spielberg fanaten over een van zijn films heen kunnen kijken. Het is echter onacceptabel en simpelweg absurd dat Catch Me If You Can ondergewaardeerd wordt door menig filmkijker, want deze film is bizar goed geregisseerd. Spielberg levert (opnieuw) een topprestatie af – samen met een grootse crew en indrukwekkende cast.
Over Catch Me If You Can (2002)
Catch Me If You Can is een Amerikaanse biografische tragikomedie misdaadfilm uit 2002. De film is geregisseerd en geproduceerd door de legendarische filmmaker Steven Spielberg. De cast van de film bestaat uit onder andere Leonardo DiCaprio, Tom Hanks, Christopher Walken, Martin Sheen, Nathalie Baye, Amy Adams, James Brolin, Jennifer Garner, Brian Howe, Frank John Hughes en Elizabeth Banks. Het scenario is geschreven door Jef Nathanson en gebaseerd op de autobiografie van Frank Abagnale. Catch Me If You Can is dus geïnspireerd op het buitengewone verhaal van de briljante meesteroplichter Frank W. Abagnale Jr. en een FBI-agent die constant achter hem aanzit.
Frank W. Abagnale Jr. doet zich succesvol voor als piloot, advocaat en arts – en dat alles voor zijn 21e verjaardag! Een filmversie van Abagnale’s gelijknamige boek werd al snel na publicatie in 1980 overwogen, maar begon pas echt in 1997 toen DreamWorks de filmrechten kocht. David Fincher, Gore Verbinski, Lasse Hallström, Miloš Forman en Cameron Crowe werden allemaal overwogen om de film te regisseren voordat Spielberg besloot Catch me If You Can te regisseren. De film werd in de Amerikaanse bioscopen uitgebracht op 25 december 2002.
In Nederland kwam de film uit op 6 februari 2003 en in België op 12 februari 2003. Catch Me If You Can werd een kritisch en commercieel succes, waarbij het twee Oscarnominaties ontving. Zo ontving Christopher Walken een Oscarnominatie voor Beste mannelijke bijrol en John Williams en Oscarnominatie voor Beste originele filmmuziek. Op 14 oktober 2022 bracht Dutch FilmWorks de film Catch Me If You Can uit op een exclusieve Blu-ray Steelbook waarmee ze de 20ste verjaardag van de film vierden. Mijn dank aan Dutch FilmWorks voor het versturen van een recensie-exemplaar van deze exclusieve Blu-ray Steelbook.
Recensie
Catch Me If You Can is al vanaf zijn titelsequentie visueel aantrekkelijk en vermakelijk. De betiteling oogt kleurrijk en simpel, door het gebruik van grote vlakken kleuren en zwarte stokpoppetjes. De titelsequentie dient als een introductie tot het verhaal, waarbij de geanimeerde stokpoppetjes het verhaal van Leonardo DiCaprio’s Frank W. Abagnale Jr. en Tom Hanks’ Carl Hanratty vertelt. De geanimeerde stokpoppetjes hebben de vormgeving en textuur van een vingerafdruk dat constant verandert. Dit staat uiteraard verbonden aan de jacht op Frank W. Abagnale Jr. in Catch Me If You Can.
Kort samengevat: de titelsequentie laat op een creatieve en simplistische manier zien hoe Frank W. Abagnale Jr., in zijn ontsnappingen, iedereen altijd een stap voor lijkt te zijn. Zo laat de titelsequentie zien hoe Frank constant van identiteit, beroep en plaats weet te veranderen. Na de titelsequentie opent Catch Me If You Can met enkele indrukwekkende technische aspecten, waarbij vooral de cinematografie van Janusz Kaminski en de montage van Michael Kahn opvallen. Kaminski weet in de openingsscène van de film beperkte beeldkaders neer te zetten, wat goed weergeeft hoe gevangen het hoofdpersonage op dat moment echt is.
Na een korte scène neemt filmmonteur Michael Kahn ons met een scherpe transitie verder naar Carl Hanratty die meerdere malen aan Fransen politieagenten moet uitleggen hoe hij heet. In deze twee simpele introducties – van het hoofdpersonage en het belangrijkste bijpersonage – lijkt regisseur Steven Spielberg te spelen met contrasten en overeenkomsten. Zo speelt Spielberg met het contrast tussen het verhaal van een populair en onbekend iemand, waarbij er een overeenkomst zit in hoe vaak de namen van een populair en onbekend iemand (om verschillende redenen) herhaald moeten worden.
Naast dat Spielberg op narratief vlak speelt met de contrasten en overeenkomsten tussen de twee personages, bouwt cinematograaf Janusz Kaminski hier ook verder op in met zijn camerawerk. Zo maakt Kaminski niet alleen gebruik van beperkte en open beeldkaders, maar ook van warme en koele belichting in zijn camerawerk. Daarnaast worden bepaalde beelden volgezet met personages, wat een krap gevoel opbrengt, terwijl andere beelden ruimer worden weergegeven, wat voor een meer open gevoel zorgt.
De felle en donkere kleuren ondersteunen de sferen die de cinematograaf met zijn camerawerk weet te bereiken. Kaminski maakt in zijn camerawerk gebruik van diverse technieken, zoals statief en handheld camerawerk, waarbij hij ze toepast aan de gevoelssituatie van de personages of de situaties. Naast een simplistische, maar uiterst effectieve titelsequentie, bevat Catch Me If You Can dus ook een sterke regievisie, prachtige en betekenisvolle cinematografie en scherpe montagetechnieken. De positieve punten stoppen hier echter niet. Catch Me If You Can bevat namelijk ook een van de beste acteerprestaties van Leonardo DiCaprio en Christopher Walken.
Hierbij weet vooral DiCaprio een grote indruk achter te laten. Het is naar mijn mening dan ook verbazingwekkend dat de acteur geen Oscarnominatie ontving voor zijn acteerprestatie in Catch Me If You Can. DiCaprio weet zich tegelijkertijd verlegen en zelfverzekerd op te stellen in zijn acteerwerk als Frank W. Abagnale Jr. Zijn articulatie en gezichtsuitdrukkingen zijn twee van de belangrijkste onderdelen waarvan je kan aflezen hoe DiCaprio’s personage zich echt voelt of nep opstelt. Christopher Walken zet ook een van zijn beste acteerprestaties neer. Walken is mysterieus in deze film.
De acteur is mysterieus op een soort manier waarbij je als filmtoeschouwers blijft raden naar wat de echte achtergrondgeschiedenis, motivaties en gevoelens van zijn personage zijn. Een ding is echter zeker: hij is gek op zijn zoon en gunt hem de wereld toe. Het is mooi om zo’n soort vader gespeeld te zien worden, vooral als een acteur als Walken dit mysterieus en bijzonder weet neer te zetten. Tom Hanks is redelijk in Catch Me If You Can, maar voor als een acteur als hem is dat wat teleurstellend. Zijn accent leidde me, vooral aan het begin van de film, regelmatig af.
Door zijn articulatie en accent kreeg ik het gevoel alsof ik naar Hanks keek en niet naar een filmpersonage. Hoe verder je in de film komt, hoe beter Hanks’ acteerprestatie wordt, maar hij bereikt nooit echt dezelfde hoogtes van DiCaprio en Walken. Hierdoor valt zijn acteerwerk dus wat tegen. De rest van de cast is een goede aanvulling op het verhaal. Enige hoogtepunten uit de rest van de cast zijn Amy Adams, Jennifer Garner, Elizabeth Banks en Martin Sheen. Catch Me If You Can bevat dus – over het algemeen – een indrukwekkende cast die het verhaal goed vertegenwoordigd.
Het is in Catch Me If You Can ook leuk om te zien hoe Spielberg – op een al wat oudere leeftijd – nog speelde met popcultuur in deze film. Zo spelen stripboeken en dan vooral verhalen rondom de Flash een symbolisch en thematisch belangrijk onderdeel in Catch Me If You Can. In het begin oogt het gebruik van enkele stripboeken van de Flash als een simpel gebruik van set decoratie. Achteraf blijkt dit juist een belangrijk narratief middel te zijn om het verhaal van Catch Me If You Can thematisch te verrijken.
Bovenop de stapel stripboeken van de Flash zien we de cover van het stripboek waarin de originele Kid Flash zijn eigen iconische kostuum krijgt, terwijl de Flash (Barry Allen) toekijkt. Deze specifieke stripboek is niet zomaar willekeurig uitgekozen, maar staat symbool voor het feit dat Frank W. Abagnale Jr. aan zijn eigen reis begint en voortaan zijn eigen pad zal inslaan. Kid Flash is een metafoor en staat symbool voor Frank W. Abagnale Jr. in deze film. Grappig genoeg gebruikt Leonardo DiCaprio’s personage niet het alter ego van Kid Flash als identiteit in deze film, maar die van de Flash.
Zo gebruikt Frank W. Abagnale Jr. de naam van Barry Allen om zich voortdoen als een ander. Dit is ook bewust gekozen, omdat beide Frank W. Abagnale Jr. en Kid Flash (Wally West) beide enorm opkeken naar hun idolen: Frank W. Abagnale Sr. en de Flash (Barry Allen). Uiteindelijk zou Wally West ook de superhelden naam de Flash op zich nemen, ter ere van zijn voormalige mentor, vaderrol en held Barry Allen. Dat Spielberg ervoor kiest om Frank W. Abagnale Jr. de naam Barry Allen als identiteit te nemen, symboliseert dit eerbetoon en het respect dat hij voor zijn vader voelt. Catch Me If You Can is dus een van Spielbergs beste films waarin popcultuur een belangrijke rol speelt.
Daarnaast is dit ook een van Spielbergs erotischte films. Dit is terug te zien aan het feit dat Leonardo DiCaprio’s personage een echte vrouwenmagneet en casanova is in deze film. Dit loopt uit tot scènes waarin modellen, doktersassistenten en stewardessen allemaal met Leonardo DiCaprio’s Frank W. Abagnale Jr. naar bed (willen) gaan. Catch Me If You Can reflecteert hoe (Amerikaanse) tieners in de jaren 1960 uitgroeiden tot jongvolwassenen, waarbij Spielberg niet alleen inspeelt op hun culturele interesses, maar ook hun erotische wensen.
Conclusie
Het grootste pluspunt van Catch Me If You Can blijft uiteraard het werk van de man, de legende, de meesterlijke filmmaker Steven Spielberg. Met zijn regievisie weet de filmmaker een interessant en prachtig thematisch verhaal neer te zetten. Hierbij wordt hij niet alleen ondersteund door het betekenisvolle en indrukwekkende camerawerk van cinematograaf Janusz Kaminski, maar ook door de scherpe montage van filmmonteur Michael Kahn. Het is jammer dat componist John Williams – op het hoofdthema van zijn filmmuziek na – wat teleurstelt.
Dit ligt aan de te simplistische aard van zijn filmmuziek. Williams muziek is regelmatig grandioos en Catch Me If You Can mist deze soort flair. Naast Williams stelt het acteerwerk van Tom Hanks wat teleur. De acteur levert zeker geen slechte acteerprestatie, maar in zijn acteerwerk komt Hanks wat te veel als zichzelf over. Voor een iconische acteur als Tom Hanks is dit wat teleurstellend. Gelukkig is de rest van de cast uitstekend, waarbij vooral Leonardo DiCaprio en Christopher Walken een sterke indruk weten achter te laten.
Catch Me If You Can is een van de standaardfilms die aangeraden wordt voor films die je minimaal een keer in je leven gezien moet hebben. Dit is ook terecht, want er zijn genoeg redenen waarom je de film echt gezien moet hebben. Waar wacht je nu nog op? Koop de film op Bol.com of stream Catch Me If You Can nu op bij SkyShowtime, Netflix of Amazon Prime Video. Of anders op een van de andere Video On Demand diensten hieronder.
