In de nieuwste live-action uiting van Walt Disney Studios krijgen we een nieuwe kijk op de wereld van Winnie the Pooh (Jim Cummings, Aladdin) en Christopher Robin (Ewan McGregor, Beauty and the Beast), die nu volwassen is geworden. Christopher Robin heeft moeite om zijn leven naast werk betekenis te geven. Het is nu op aan zijn jeugdvrienden, waaronder Pooh the Bear, om hem te helpen de weg naar een betekenisvol leven te vinden.
Christopher Robin is een film waar ik niet al te grote verwachtingen bij had. Begrijp me niet verkeerd. Ik verwachte nog steeds een goede film, die me hoogstwaarschijnlijk zou laten denken aan de geweldige Where the Wild Things are uit 2009. Mijn verwachtingen gingen niet verder dan hooguit een memorabele en goede film. Ik moet echt leren om minder verwachtingen bij een film te gaan hebben en me gewoon te laten meenemen door een film. Want holey moley wat zat ik fout bij mijn verwachtingen. Deze film is namelijk niet alleen goed. Hij is geweldig. Een heuze Wonder der Cinema. Al vanaf het moment dat de film opent met een tekening dat rechtstreeks uit de originele boekenreeks van Winnie the Pooh zou kunnen komen, weet je dat je iets speciaals te wachten staat. Je weet direct dat er een ode aan de boekenreeks van Winnie the Pooh op je staat te wachten. Maar later leer je ook nog dat deze film eigenlijk meer een ode is aan jeugdigheid en opgroeien. En deze film levert al dat belooft wordt en meer!
Maar wat maakt deze film zo goed? Dat ga ik jullie vandaag vertellen. Allereerst opent de film met een montage van Christopher Robin’s leven vanaf het moment dat hij afscheid moet nemen van zijn jeugd en dat zijn knuffelvrienden afscheid van hem moeten nemen. We zien hem van alles meemaken, zo gaat hij naar een kostschool en wordt hij (wanneer hij een volwassene is, natuurlijk) ingezet in de Tweede Wereldoorlog. Deze montage is erg sterk door de editing en cinematografie. Dit stuk van de film is namelijk gemonteerd alsof het een boek is met hoofdstukken. Elk hoofdstuk vertelt iets over Christopher Robin vanaf het moment dat hij afscheid moet hebben nemen van zijn jeugd. Vanaf een jonge leeftijd wordt er hem afgeleerd om te genieten van het zijn van een kind. Hij wordt klaar gemaakt voor een harde wereld, waar hij alles moet doen om ervoor te zorgen dat hij degene waar hij omgeeft niet verliest, zoals hij zijn knuffelvrienden heeft verloren toen hij afscheid van zijn jeugd moest nemen. Heel even tussendoor ik voel mezelf gewoon al weer emotioneel worden nu ik dit schrijf, zo veel impact heeft deze film op mij gehad. Dat zegt al heel wat, natuurlijk!
De openingsminuten van Christopher Robin komen waarschijnlijk het dichtsbij net zo’n emotionele opening als Pixar’s Up. En Up is bekend voor een van de meest emotionele openingen in de hele filmgeschiedenis. Maar dat zijn alleen de eerste paar minuten van de film, wat maakt de rest van deze film ook zo’n Wonder? Wat voor mij deze film heel sterk maakt is het idee erachter. Neem dit in combinatie met de boodschap en de geweldige cinematografie, acteerwerk en montage, en je krijgt een topfilm! Laten we beginnen bij het begin. Elke film begint met een idee. Het mooie aan deze film is dat je het idee erachter nog kan zien en voelen. Het idee is namelijk dat het hoofdpersonage door nare omstandigheden, zoals het verliezen van belangrijke personen in zijn leven, wordt gevormd van een jongen vol levensplezier naar een man die niet weet wat het belangrijkste is in het leven. Alles wat Christopher Robin doet is om niet opnieuw belangrijke personen te verliezen uit zijn leven. Hij zal al zijn tijd in werk zetten, zodat zijn vrouw en dochter een goed leven kunnen krijgen. Dit doet hij vergetende dat hij hierdoor geen goede relatie met zijn vrouw en dochter kan opbouwen. Christopher Robin doet dit uit angst, om niet zoals vroeger toen hij zijn knuffelvrienden verloor, die pijn nog een keer te moeten voelen. Daar tegenover staat dat Pooh & Co. moeten leren dat ieder verhaal een eind heeft. Hoewel dit ook een nieuw begin kan betekenen.
Dan hebben we nog de boodschap. De boodschap dat opgroeien niet altijd makkelijk is, maar dat als je nog iets kan overhouden van je tijd als kind, dat dit je kan helpen als volwassene. Of hoe de film het verpakt, soms leidt het doen van niets tot het beste beetje iets. In andere woorden soms leidt het doen van niets (niet opgroeien) tot het beste beetje iets (een mooi volwassen leven). Een mooie boodschap met meerdere lagen. Ook het acteerwerk is fenomenaal. Voornamelijk stelen Ewan McGregor en Pooh de show. Maar voor ieder kind en volwassene is er een knuffelvriend die een mooi moment heeft. Het moment dat McGregor in tranen uitbarst terwijl hij Pooh knuffelt. Voor dat soort prachtige filmmomenten leef ik. Ook Hayley Atwell (Agent Carter) die Evelyn (de vrouw van Christopher Robin) speelt en Bronte Carmichael die Madeline (de dochter van Christopher Robin) speelt, zijn erg sterk in hun rollen. Helaas krijgen ze niet heel veel te doen en dit is dan ook een van de problemen die de film heeft.
Een ander probleem dat ik met deze film heb is dat somminge momenten iets te lang doorgaan. Zo is er een ”zogenaamd” gevecht tussen Christopher Robin en een lollifant (heffalump in het engels) die iets te lang doorgaat. Ook het laatste deel van de film, waarbij het een race tegen de klok is om ervoor te zorgen dat Christopher zijn baan behoudt, gaat een tikje te lang door. Ook het feit dat alles ”eind goed, al goed” afloopt is een beetje onorigineel. Voor de rest blijft dit echter een prachtfilm.
Uiteindelijk liet Christopher Robin me verrassen. Wat heb ik van deze film genoten. Het laat lachen, het laat je een traantje wegpikken, het laat je voelen. Het geeft je zin om met je vrienden en familie tijd door te gaan brengen. Misschien wel zelfs in de vorm van een oude Pooh-boek of -film te gaan bekijken. Het acteerwerk is subliem. Net zoals de montage en cinematografie. Een film voor alle leeftijden. Een heuze opgroei-klassieker. Een heuze Wonder der Cinema.
