Cobweb oogt visueel interessant en duister. Het is daarom ook extra jammer dat het scenario een ongeïnspireerd en rommelig verhaal bevat. Chris Thomas Devlins scenario van Cobweb kwam in 2018 op The Black List te staan. The Black List is een jaarlijkse lijst waarop de “geliefdste” filmscenario’s die nog niet geproduceerd zijn op komen te staan. Dit zijn niet noodzakelijkerwijs de beste filmscenario’s, maar eerder de geliefdste. Dit is ook terug te zien aan de kwaliteit van het filmscenario van Cobweb.
Het verhaal is nogal cliché, schiet alle kanten op en doet niets merkwaardigs met de plotwendingen die het zijn filmtoeschouwers voorschotelt. Samuel Bodins regiedebuut ziet er op visueel vlak als een prima thriller en horrorfilm uit. Bodins regievisie en het camerawerk van cinematograaf Philip Lozano leveren een visueel angstaanjagende sfeer tot de film. Cobweb is dan ook wel geschikt als je dol bent op griezelige films, waarbij je je verstand op nul kunt zetten en simpelweg kunt genieten van een spannende horrorfilm.
Over Cobweb (2023)
Cobweb is een Amerikaanse thriller en horrorfilm uit 2023. De film is geregisseerd door Samuel Bodin. Cobweb is zijn regiedebuut. Het scenario van de film is geschreven door Chris Thomas Devlin. De cast van de film bestaat uit onder andere Lizzy Caplan, Antony Starr, Woody Norman en Cleopatra Coleman. Het verhaal van Cobweb gaat over de achtjarige Peter. Hij wordt gekweld door een mysterieus en onophoudelijk geklop vanuit een muur van zijn slaapkamer. Zijn ouders blijven volhouden dat het zijn verbeelding is.
Naarmate zijn angst toeneemt, raakt Peter er steeds meer van overtuigd dat zijn ouders een vreselijk geheim voor hem verborgen houden. Langzamerhand begint hij steeds meer zijn vertrouwen in hun te verliezen, terwijl de duistere intenties van Peters ouders steeds duidelijker worden. De film ontving vanaf 21 juli 2023 een beperkte bioscooprelease in de Verenigde Staten van Amerika. Cobweb is sinds 24 augustus 2023 in de Nederlandse bioscopen te zien. Mijn dank aan Just Entertainment voor het versturen van een online recensie-exemplaar.
Visueel krachtig
De grootste pluspunten uit Cobweb kunnen toegewezen worden aan de technische aspecten van de film. Zo oogt het levendige camerawerk van cinematograaf Philip Lozano regelmatig eng. Zijn camerawerk weet goed de sfeer van de film angstaanjagend te maken. Het kleurgebruik en de belichting zijn in het camerawerk extra goed onderbouwd. Lozano maakt van licht en duisternis gebruik als een gereedschapsmiddel om het zogenaamde monster zo veel mogelijk ongezien en mysterieus te houden.
De cinematograaf heeft ook camerabeelden opgenomen die zowel metaforisch als thematisch inspelen op het filmverhaal. Een voorbeeld hiervan is een vlek dat zich als een parasiet verspreid. Dit kan metaforisch en thematisch staan voor hoe Peters wantrouwen tegenover zijn ouders zich steeds meer verspreid als een parasiet. Ook kan het staan voor hoe Peters interacties met het geluid achter de muur van zijn slaapkamer steeds meer kwelling creëren als een parasiet dat alles overneemt.
Een ander goed voorbeeld van dit soort camerabeelden is terug te vinden in het filmmoment waarin Peters pompoen wordt ingetrapt. De helft van de pompoen blijft heel, terwijl de andere helft volledig vernietigd wordt. Dit kan een metaforische referentie zijn naar de verhalen over Dr. Jekyll and Mr. Hyde. Thematisch kan het staan voor het feit dat Peter in tweestrijd komt tussen een vecht-of-vluchtreactie. Zijn gemoedstoestand wordt als het ware hierbij opgesplitst waarbij hij moet kiezen voor vergiffenis of wraak.
Sterke en teleurstellende technische aspecten
Dat Cobweb er visueel krachtig uitziet, is ook te danken aan het werk van productieontwerper Alan Gilmore en set decorateur Arta Tozzi. De sets van het huis zijn ook indrukwekkend opgebouwd, maar helaas krijgen we hier te weinig diversiteit in te zien. Het werk van artistiek leider Ivan Ranghelov mag ook zeker niet onderschat worden. Ranghelov heeft regisseur Samuel Bodin overduidelijk geholpen om zijn regievisie artistiek weer te geven. De geluidsafdeling van Cobweb heeft ook krachtig werk afgeleverd.
Ze leggen in hun werk veelal de focus op het versterken of verzwakken van bepaalde soort geluiden. Hierbij slagen ze er in om het geluid van het geklop van achter de muren van het huis geloofwaardig en eng te laten klinken. Spijtig genoeg zijn niet alle technische aspecten even goed uitgewerkt. De montage van de film oogt afgeraffeld. Dit heeft ervoor gezorgd dat het tempo van het verhaal nog rapper overkomt – wat best teleurstellend is.
Ook de filmmuziek van componist Drum & Lace behoort tot de mindere aspecten van de film. De filmmuziek is tegelijkertijd te ongeïnspireerd en klinkt te raar. Drum & Lace laat een lach terugkeren in de filmmuziek waarbij het als geneurie episch gezongen worden door een zanggroep. Naast dat deze artistieke keuze apart te noemen valt, klinkt de terugkerende lach uit de filmmuziek ook niet al te best. Wanneer Drum & Lace geen gebruik maakt van deze terugkerende lach in haar werk, dan klinkt haar gecomponeerde filmmuziek degelijk, maar niet bijzonder of spectaculair genoeg.
Checklist van clichés
Het scenario – en bijhorende filmverhaal – van Cobweb is overduidelijk het grootste minpunt. Het scenario van Chris Thomas Devlin mag dan vereerd zijn met een toevoeging aan The Black List, maar dit maakt – zoals ik eerder al benoemde – het scenario niet direct goed. The Black List wordt samengesteld op basis van een vragenlijst die jaarlijks wordt ingevuld door de leidinggevenden van studio’s en productiebedrijven.
Het eindresultaat van Cobweb oogt op mezelf alsof de leidinggevenden van de studio’s en productiebedrijven met een checklist hebben gekeken of deze horrorfilm voldoet aan hun voorwaarden. Cobweb leek hier honderd procent aan te voldoen, want voor de kwaliteit van het scenario zullen ze de film niet hebben gekozen. Hierbij hebben deze leidinggevenden niet verder nagedacht of ingezet op het veranderen van het filmverhaal. Misschien hoopte ze hiermee kosten te besparen of dachten ze dat typerende horrorfilms normaal meer geld opbrengen.
Dit zou laten zien dat de leidinggevenden geen begrip van het horrorgenre hebben. In mijn ogen betekent dit niet alleen dat ze geen begrip hebben voor dit filmgenre, maar ook dat ze op creatief vlak visieloos zijn. Het scenario van Devlin is niet volledig slecht. Het bevat potentie en originele plotwendingen. Ik geloof ook oprecht dat de scenarioschrijver het talent zou hebben gehad om het scenario een flinke verbetering te geven.
Een ander punt dat ik respecteer aan Devlins scenario is dat het – in eerste instantie – onderwerpen als kindermishandeling en kinderverwaarlozing durft aan te kaarten. Hierbij durft de scenarioschrijver te tonen hoe manipulatief de ouders van het jonge hoofdpersonage zijn. De filmmakers zijn hierin niet bang om te laten zien hoe het jonge hoofdpersonage opgesloten wordt en hier mentaal onder komt te lijden. Het filmverhaal lijkt in eerste instantie een ander soort horrorfilm te vertellen.
Een horrorfilm waarin de ouders van het jonge hoofdpersonage de echte monsters lijken te zijn. Dit verandert richting het midden van het filmverhaal. De onnodige en onuitgewerkte plotwendingen volgen elkaar dan snel op. Hierdoor zou zelfs de koning van de filmische plottwist – M. Night Shyamalan – verbaasd en verafschuwd zijn. Naast dat het filmverhaal alle kanten op schiet, wordt er ook maar weinig verhaallijnen echt sterk onderbouwd.
Conclusie
Cobweb is een film waarbij de leidinggevenden van de filmstudio’s zich voor mijn gevoel te veel hebben bemoeid met het maakproces. De focus lijkt hierbij te hebben gelegen op kostenbesparing in plaats van creativiteit of originaliteit. Dat is best jammer, want de film toonde zowel in zijn visuele uiterlijk en geluidsgebruik veel potentie. Cinematograaf Philip Lozano weet met zijn camerawerk een levendige en enge filmische sfeer te scheppen. De prestaties van productieontwerper Alan Gilmore, set decorateur Arta Tozzi en artistiek leider Ivan Ranghelov ondersteunen ook het camerawerk van Lozano.
De geluidsafdeling weet ook krachtig werk af te leveren. Hierbij weten ze op de juiste momenten bepaalde geluiden te versterken of te verzwakken. Het acteerwerk van de cast is ook degelijk. Vooral Antony Starr weet een memorabele indruk achter te laten. Het zien van deze acteur in een andere rol dan Homelander uit de superhelden serie The Boys is apart. Toch laat Starr met zijn acteerwerk in Cobweb zien dat hij als acteur sterk is in het spelen van psychopathische en gestoorde mannen.
Lizzy Caplan en de jonge hoofdrolspeler Woody Norman zijn prima in hun rollen. Cleopatra Coleman speelt een personage waarvan je regelmatig vergeet dat ze bestaat. Colemans saaie acteerprestatie helpt ook niet bij het scheppen van een nablijvende indruk voor haar personage. Naast de teleurstellende montage van de film en de aparte filmmuziek, is het grootste minpunt van Cobweb toch echt het scenario.
Scenarioschrijver Chris Thomas Devlin wisselt in zijn scenario rap tussen originele concepten voor horrorfilms en clichés. De clichés worden vanaf het midden van het filmverhaal bijgestaan door onuitgewerkte en onbegrijpelijke plotwendingen. De minpunten zijn helaas veel sterker aanwezig dan de pluspunten. Cobweb is een film die daarom alleen aan te raden valt als je op zoek bent naar een horrorfilm met krachtig (audio-)visuele sfeer. Cobweb is nu te zien in de Nederlandse bioscopen.
