Er zijn inmiddels zoveel filmadaptaties van Bram Stokers iconische horrorroman Dracula gemaakt dat een nieuwe adaptatie voor de veel moeilijkere uitdaging staat om een sterke indruk achter te laten bij het filmpubliek. Nieuwe bewerkingen van deze beroemde roman moeten niet alleen een degelijke of goede filmadaptatie opleveren, maar ook een originele invalshoek vinden om hun interpretatie van dit verhaal te tonen. De afgelopen jaren zijn er meerdere films over de vampier Dracula verschenen, elk met hun eigen unieke benadering.
In Renfield (2023) leverde regisseur Chris McKay een actiekomedie en horrorfilm die zich vooral richtte op Dracula’s loyale dienaar Renfield en zijn ongezonde relatie met de graaf als zijn narcistische baas. Deze film nam inspiratie uit zowel Stokers roman als de gelijknamige filmadaptatie uit 1931. Een ander voorbeeld uit 2023 is de bovennatuurlijke horrorfilm The Last Voyage of the Demeter. Deze film richt zich vooral op de gedoemde bemanning van het handelsschip “The Demeter” tijdens hun reis van Transsylvanië naar Londen.
De bovennatuurlijke horrorfilm laat zien hoe de bemanning achtervolgd wordt door Dracula. Deze film is een bewerking van “The Captain’s Log”, een hoofdstuk uit Stokers roman uit 1897. In 2024 bracht regisseur Robert Eggers een remake uit van de stille Duitse expressionistische horrorfilm Nosferatu (1922). Deze stille film, ook bekend als Nosferatu: A Symphony of Horror, was een ongeautoriseerde bewerking van Stokers Dracula. De filmmakers veranderden verschillende namen en details uit de roman om zich te verdedigen tegen beschuldigingen van auteursrechtinbreuk.
Hoewel niet al deze films dezelfde kwaliteit hadden, presenteerden ze allemaal een unieke invalshoek waarmee ze (een deel van) het verhaal van Dracula of een interpretatie van het verhaal brachten. Luc Bessons Dracula is geen slechte film, maar mist grotendeels zijn doel omdat de film in een veel gebruikt (sub-)genre van horrorfilms geen originele invalshoek heeft. In andere woorden: de regisseur van deze romantische en fantastische horrorfilm levert geen unieke benadering om zijn interpretatie van Dracula’s verhaal te vertellen.
Sterker nog, Bessons Dracula komt over als een directe imitatie van Francis Ford Coppola’s cultklassieker Dracula (1992). Ken je die meme die begint met: “Hey, can I copy your homework?” Dat is een beetje hoe het voelt om naar Bessons Dracula te kijken. Het lijkt alsof de regisseur en scenarioschrijver van Dracula (2025) probeerde zijn film anders te laten voelen dan Francis Ford Coppola’s Dracula en andere filmadaptaties, maar het lijkt er nog steeds op dat hij meer heeft gekopieerd dan geadapteerd.
Over Dracula (2025)
Dracula is een Brits-Franse romantische fantasie en horrorfilm uit 2025. De film staat ook bekend onder de andere titel Dracula: A Love Tale. De film is geregisseerd door Luc Besson. De regisseur schreef ook het scenario van de film. Het scenario van de film is gebaseerd op de wereldberoemde en gelijknamige roman van auteur Bram Stoker. De cast van de film bestaat uit (o.a.) Caleb Landry Jones, Christoph Waltz, Zoë Bleu, Matilda De Angelis, Ewens Abid, David Shields, Guillaume de Tonquédec, Salomon Passariello en Haymon Maria Buttinger.
De film heeft een speeltijd van 129 minuten. Dracula werd op 30 juli 2025 in de Franse en Belgische bioscopen uitgebracht. Op 31 juli 2025 bracht filmdistributeur Independent Films de film uit in de Nederlandse bioscopen. Het filmverhaal start wanneer de geliefde vrouw van prins Vladimir in de 15e eeuw sterft. Hij keert zich vol woede af van God. Als straf wordt hij vervloekt tot een eeuwig bestaan als vampier.
Vladimir blijft gedreven door zijn intense verlangen naar zijn overleden vrouw. Hij zwerft eeuwenlang rond, gevangen tussen mens en monster. In het Londen van de 19e eeuw ontmoet hij een vrouw die sprekend op haar lijkt. Zijn verlangen om haar terug te winnen zet een tragisch liefdesverhaal in gang, vol gevaar, verleiding en de strijd tegen zijn eigen duistere lot.
Het belang van romantiek
Romantiek staat centraal in Luc Bessons verfilming van Bram Stokers bekende roman Dracula. Zo legt de regisseur en scenarioschrijver in zijn film over de wereldberoemde vampier vooral de focus op de liefde tussen prins Vladimir (die later bekend zal komen te staan als Dracula) en Elisabeta. Hierbij wordt Besson vanaf de start van de film ondersteund door het intieme camerawerk van cinematograaf Colin Wandersman. De cinematograaf zet in zijn camerawerk de romantische verbinding tussen deze twee filmpersonages centraal.
Op meerdere momenten in de film gebruikt Wandersman hun romantiek ook als zijn uitgangspunt. Zo volgt de cinematograaf in de openingsscène prins Vladimir als hij met zijn rug naar de camera toegekeerd zijn bovenkleding uittrekt en richting zijn geliefde Elisabeta toeloopt. Tijdens deze camerabeweging zien we langzaam hoe Vladimirs rug volledig beschaduwd raakt. Met deze schaduwspeling weet de cameraman het gevoel over te brengen hoe allesoverheersend de liefde van de prins voor Elisabeta is.
Zijn liefde voor haar is zo belangrijk dat deze alle andere dingen overschaduwt. Door met schaduwen te spelen, lijkt de cameraman ook te verwijzen naar de donkere kant van de liefde van de prins en hoe deze donkere kant hem zou vernietigen als hij Elisabeta zou verliezen. Besson en Wandersman hinten tijdens de introductie ook naar de toekomst van de prins. Dit is nog duidelijker terug te zien in het moment dat de jonge prins zijn geliefde bij haar kraag pakt en haar een kus geeft op haar hals.
De manier waarop dit romantische (en enigszins erotische) moment op beeld is gezet, lijkt een duidelijke verwijzing te zijn naar de toekomst van de prins als Dracula: een vampier die zijn slachtoffers in hun hals bijt. In de eerste akte wordt het belang van de liefde tussen de prins en Elisabeta zo vaak herhaalt dat het begint te irriteren. Het camerawerk van Wandersman behoort tot de beste (techniche) aspecten van de film.
Toch is het sterk op beeld zetten van de liefde tussen de prins en Elisabeta niet genoeg om in te gaan tegen de repetitieve geaardheid van het (begin van het) filmverhaal. In de eerste twintig minuten wordt de liefde tussen de prins en Elisabeta zo regelmatig benoemt, erkent of vertoont dat deze repetitiviteit het best vergeleken kan worden met de effectiviteit van een kapotte platenspeler of gebroken geluidsdoosje.
Van ongemak tot overtuiging
Hoewel de cast niet uitmuntend is, zijn er meerdere castleden die een opmerkelijke acteerprestatie, in zowel positieve als negatieve zin, afleveren. In de eerste twintig minuten van de film heeft hoofdrolspeler Caleb Landry Jones regelmatig een ongemakkelijke gezichtsuitdrukking. Tijdens deze scènes lijkt het net alsof de acteur niet weet waar hij zich bevindt. Het is net alsof hij, na flink gehuild te hebben en last te hebben van constipatie, gedwongen wordt om voor de camera te acteren. Gelukkig wordt het acteerwerk van de hoofdrolspeler een stuk beter nadat zijn filmpersonage Vladimir zijn geliefde Elisabeta verliest.
Landry Jones weet op een overtuigende manier de woede en depressie van prins Vladimir neer te zetten. Het is indrukwekkend dat de acteerprestatie van Landry Jones zo enorm verbetert. Na de tijdsprong van ruim vierhonderd jaar oogt de hoofdrolspeler in zijn acteerprestatie als een geheel nieuw persoon. Landry Jones weet na de tijdsprong op een meer subtiele manier de allesoverheersende eenzaamheid en het verloren karakter van de prins weer te geven. Bovendien lukt het Landry Jones goed om samen met Zoë Bleu (de actrice van Elisabeta en Mina) hun verlangende en verslavende liefde voor elkaar weer te geven.
Landry Jones en Bleu presenteren dit enigszins overdreven, maar dit neemt niet weg dat hun liefde voor elkaar geloofbaar overkomt in het filmverhaal. In haar acteerwerk overtuigt Bleu vooral als haar (tweede) personage: Mina. De actrice geeft goed haar hysterie, argwaan en tweestrijd richting prins Vladimir weer. Helaas verandert Mina’s houding richting Vladimir te abrupt. Het ene moment vindt Mina de prins nog een rare en onbetrouwbare gozer. Het volgende moment smeekt ze om genomen te worden door hem.
Hierbij ligt het probleem meer in de plotselinge verandering van het karakter van Mina dan in het acteerwerk van Bleu. Bovendien zorgt de regisseur en scenarioschrijver er op deze manier voor dat alle interessante opgezette thema’s rondom vrije wil in liefde en reïncarnatie gelijk verdwijnen. Naast Landry Jones en Bleu levert Ewens Abid, de acteur van Jonathan Harker, in eerste instantie een originele interpretatie van het personage Jonathan Harker. Abid geeft Jonathan Harker vooral weer als een klunzig, maar goedaardig sulletje.
Helaas krijgt Abid na een veelbelovende introductie en enkele interessante conversaties met Dracula, vrij weinig te doen in de film. In Dracula speelt de beroemde acteur Christoph Waltz de rol van een priester die als een detective de zaak rondom Dracula en zijn volgelingen probeert op te lossen. Waltz wordt in zijn acteerwerk ondersteund door het camerawerk van de cinematograaf. Tijdens de introductie van de priester wordt de acteur interessant gepositioneerd in het camerawerk.
Waltz loopt in cirkels rondom het filmpersonage Maria: een van de slachtoffers en volgelingen van Dracula. Mede door het camerawerk van Wandersman oogt de acteur als een roofdier dat zijn prooi probeert te omcirkelen of als een detective die zijn mysterie probeert te ontcijferen door de situatie vanuit alle hoeken te onderzoeken. Waltz wordt verder ook ondersteund door de historische context die Besson in zijn scenario heeft verwerkt. Besson weet goed in te spelen op de historische context van de rivaliteit en tegenstrijdigheden tussen de kerk en de wetenschappen.
Zo benoemt de priester hoe belangrijk het is dat mensen zich bij het onderzoeken van deze “bijzondere” situaties niet houden aan het bijgeloof van de kerk, maar juist aan de wetten van de natuur, wetenschap en wiskunde. Volgens de priester moeten deze situaties benaderd worden als strafrechtelijke onderzoeken waarbij eerst feiten vastgesteld moeten worden. Hierna kan er gekeken worden naar de omstandigheden, motieven en locaties.
Zelfidentificatie en Dracula
De film stelt het belang van zelfidentificatie ter discussie in een wereld waarin mensen meer gefocust zijn op hun banden met anderen, zoals hun geliefden en God. Na het verlies van de liefde van zijn leven, verliest de prins ook zijn band met God en zichzelf. Besson lijkt zich af te vragen of iemand als Vladimir ooit een persoon met een eigen identiteit kan zijn als hij zowel zijn band met de mensheid als met God heeft verloren.
Besson lijkt op een audiovisuele manier de humaniteit van de iconische vampier Dracula te willen onderzoeken. Hierbij probeert de regisseur en scenarioschrijver in zijn film weer te geven hoe de liefde van de prins naar haat verandert. Besson maakt gebruik van een raamvertelling om het leven van Vladimir na de dood van zijn geliefde Elisabeta te vertellen. Ondanks dat dit een originele invalshoek is, zorgt deze narratieve keuze ook voor een te grote vertraging in het tempo van de film.
In zijn zoektocht naar de humaniteit van Dracula, laat Besson vooral een sterke indruk achter doordat hij het gebroken, verloren en eenzame karakter van Vladimir onderzoekt. De regisseur en scenarioschrijver onderzoekt hoe Dracula moet leren dat liefhebben betekent loslaten en de ander vrij laten om zijn of haar eigen keuzes te maken. Dit is een nobele en interessante opzet voor het karakter van de iconische vampier en de reis die hij gaat meemaken. Besson lijkt hierbij te bepleiten hoe belangrijk zelfidentificatie is in liefde en religie.
Toch komt dit absurd over, omdat Besson de filmpersonages vooral ontwikkeld en onderbouwd in relatie tot elkaar. De filmpersonages zijn individueel nogal eendimensionaal en missen zowel charisma als echt interessante karakters. Besson bepleit het belang van zelfidentificatie, maar geeft in plaats daarvan filmpersonages weer die zo afhankelijk van elkaar zijn dat ze niet zonder elkaar kunnen. Het is best jammer dat Besson zichzelf tegenspreekt in de thema’s die hij zelf opzet, omdat een audiovisuele karakterstudie rondom zelfidentificatie, liefde, vrije wil en reïncarnatie interessant uitgewerkt had kunnen worden.
Stijl boven inhoud
Visueel ziet Bessons Dracula er grotendeels prachtig uit. Het kostuumontwerp, de sets, set decoraties en productieontwerpen zijn allemaal van topniveau. Desondanks wordt het al snel duidelijk dat de film stijl en visualiteit boven diepgang en subtiliteit plaatst. De make-up, grime en haarstyling van de oudere versie van Dracula zijn uitstekend uitgevoerd. Tegelijkertijd is het te vergelijkbaar met Francis Ford Coppola’s versie van Dracula. Symbolisch spelen Besson en Wandersman slim met kleurgebruik.
Het witte paard waarop Elisabeta probeert te ontsnappen symboliseert ook haar onschuld. De dood van zowel het paard als Elisabeta markeert de verdwijning van het geweten en de vrije wil van Vladimir. De overheersende rode kleuren transformeren vierhonderd jaar later naar dominante blauwe tinten in Dracula’s kasteel. Hiermee wordt duidelijk gesymboliseerd dat de woede van de prins over die tijd is veranderd melancholie, depressiviteit en somberheid.
Besson en Wandersman werken verder effectief met beperkte lichtbronnen om Dracula nog meer een wezen van de duisternis te maken. Danny Elfmans filmmuziek behoort ook tot de betere onderdelen van de film. De legendarische componist maakt gebruik van expressionistische muziek om spanning en gemoedstoestanden te versterken. Zijn filmmuziek is verder diepgeworteld in de gedetailleerde geluidsbewerking: van echoënde voetstappen tot piepende en krakende deuren.
Conclusie
Luc Bessons Dracula is een film die lijdt aan een identiteitscrisis. Dit is best ironisch, omdat een van de thema’s die centraal staat in het verhaal te maken heeft met zelfidentificatie. Op visueel gebied ziet de film er prachtig uit. Hierbij wordt Dracula ondersteund door Danny Elfmans effectieve filmmuziek en Colin Wandersmans betekenisvolle cinematografie. Toch slaagt de film er niet in een eigen stem te vinden in een veel verteld verhaal en gebruikt (sub-)genre van horrorfilms.
Waar recente adaptaties als Renfield, The Last Voyage of the Demeter en Nosferatu (2024) elk een unieke invalshoek kozen, komt Bessons versie over als een directe imitatie van Francis Ford Coppola’s Dracula uit 1992. Naast technische pluspunten zoals het betekenisvolle camerawerk en symbolische kleurgebruik, bevat Bessons Dracula ook enkele opmerkelijke acteerprestaties. Zo start hoofdrolspeler Caleb Landry Jones ongemakkelijk, maar verandert hij in een overtuigende vampier.
Toch kunnen de pluspunten de fundamentele problemen niet oplossen. Zo bevat Bessons Dracula slecht onderbouwde personages en een repetitief verhaal dat zijn eigen thematische ambities tegenspreekt. In een verhaal en filmgenre dat vraagt om vernieuwing, levert Besson een beeldschone, maar uiteindelijk onoriginele herhaling van het bekende verhaal van de bekendste vampier Dracula. Dracula werd op 31 juli 2025 uitgebracht in de Nederlandse bioscopen. Mijn dank aan Independent Films voor het versturen van een online recensie-exemplaar.
