Disney is volop bezig met het opnieuw vertellen van hun klassieke verhalen. Zo was de beurt al eerder aan The Jungle Book (2016) en Beauty and The Beast (2017). Daarnaast zullen dit jaar ook nog ”live-action”-versies van Aladdin en The Lion King uitkomen. Voor nu moeten we het echter doen met Dumbo. De originele versie is uitgekomen in 1941 en was een groot succes bij het publiek en de critici. Het is nu de vraag of deze hertelling het kan opnemen tegen deze wereldberoemde Disney-klassieker.
Synopsis
Een nieuwgeboren olifant roept hoop op bij de Medici Brothers Circus, maar wanneer het circus erachter komt dat dit baby-olifantje te grote oren heeft, slaat deze hoop snel om. Totdat de twee kinderen van voormalig circus-ster Holt Farrier (Colin Farrell, Widows) erachter komen dat dit olifantje een bijzonder gave heeft. Hij kan namelijk dankzij zijn grote oren vliegen! Nu wacht het onwetendeMedici Brothers Circus een groots en gevaarlijk avontuur op.
Film Recensie
Ik heb mijn best gedaan om in mijn synopsis, van Dumbo (2019), de film nog aantrekkelijk over te laten komen. Maar wat heeft dit moeite gekost, want ik vind deze film behoorlijk tegenvallen en zelfs redelijk slecht. Daarom geef ik nu alvast een waarschuwing; als je niet wilt lezen hoe ik uitleg waarom deze film niet heeft gewerkt voor mij en waarom ik het een van de slechtste films vind die ik ooit heb gezien. Klik dan snel weg. En pas ook op, want we gaan het diepe in met deze film. Ik ga uitgebreid, soms ook met details uit de film, vertellen waarom ik deze film zo slecht vind. Dus; SPOILERS.
Ik dacht, na het zien van de live-action remake van Disney’s Beauty and the Beast (2017), dat deze Disney live-action hertellingen niet veel slechter konden worden. Maar wat had ik het fout. Wat had ik het fout. Nu moet ik ook zeggen dat ik niet bepaald een groot fan ben van de regisseur van Dumbo (2019), ook wel bekend als; Tim Burton. Naar mijn mening heeft hij namelijk meer slechte films gemaakt dan goede films. Zo heeft hij de slechtste Planet of the Apes-film gemaakt, namelijk de reboot uit 2001, en laat met niet eens beginnen over zijn Alice in Wonderland-film. Zoals jullie weten kijk ik altijd naar het beste in een film en wil dat dan ook dolgraag vertellen, maar bij deze film is dat zo moeilijk. Ik kwam met moeite er doorheen en keek zo vaak mijn lotgenoot, die was meegegaan naar de film, aan van ‘‘Wat…Zijn ze serieus? Gebeurd dit nou echt?! Dit is een Disney-film met een enorm budget! Hoe kan dit in zo’n soort film voorkomen…”. Maar ik ga toch proberen de positieve dingen te benoemen in deze film, voordat ik diep in de negatieve aspecten duik. Allereerst zijn er zeker veel mooie cinematografische beelden uit deze film te halen. En dat meen ik oprecht. Het zijn beelden die zo mooi zijn, dat je ze als achtergrond op je laptop zou willen zetten. Of dat je er uren naar kijken vol bewondering. Ik ben dan misschien geen fan van Burton, maar ik geef toe op gebied van stijl/vormgeving van de wereld/beelden is hij een meester. Hij is daar een van de beste regisseurs in die ooit in de filmwereld heeft gewerkt. Voorbeelden van deze mooie beelden zijn het laatste shot in de film, waardoor de film toch nog op zich een beetje leuk eindigt. Of de shot dat Farrell’s personage Holt uitkijkt naar de dalende zon. Cliché? Ja. Ja, heel erg. Maar mooi? Ja. Ja, heel erg. Daarnaast ziet Dumbo er niet zo slecht uit als zijn CGI-vriendjes uit Beauty and the Beast, maar bepaald schattig wil ik hem ook weer niet noemen. Daar ben ik waarschijnlijk wel een van de enige in. Ik vind het nog steeds er redelijk uitzien als CGI-kindernachtmerries-materiaal en daar ben ik waarschijnlijk ook nog steeds de enige in.
Dus…dat was eigenlijk al het positieve wat ik kan vertellen over Dumbo. Ja, dit is één van DIE films voor mij. Dus laten we nu het maar eens hebben over waarom deze film totaal niet werkte voor mij. Laatste waarschuwing; Veel Details, Negativiteit, Klaag-gedoe en SPOILERS. Burton laat de film al zo over de top beginnen, dat als je nog nooit hebt gehoord van Dumbo en niet weet dat het verhaal zich voor een groot gedeelte afspeelt in een circus, je oprecht afvraagt wat er gebeurd op het scherm. We zien een map van Amerika waar de trein van de Medici Brothers Circus op afreist en tegelijkertijd zien we beelden erover heen komen van momenten uit het circus. De film is vanaf het begin zo onduidelijk tegenover het publiek. Basisvragen voor films, zoals; ”Waar zijn we? Wie zijn dit? Wat gebeurd er?” worden allemaal overgeslagen. Soms kan dit voor een film werken. Neem bijvoorbeeld de openingsscène van Damien Chazelle’s First Man (2018). Deze film begint ook zonder antwoord op deze vragen maar door de simpelheid en de focus van de scène, lukt het de filmmakers bij deze film wel om duidelijkheid te geven. Bij Dumbo gebeurd het tegenovergestelde. Tijdens de openingsscène van First Man ligt de focus op het claustrofobische gevoel van de kijker en Neil Armstrong (Ryan Gosling, Blade Runner 2049) en regisseur Chazelle weet hoe hij deze vragen van verwarring kan omleiden tot begrip. Dit wordt gedaan door meerdere point-of-view shots (van Armstrong) en omgevingsshots te gebruiken, die elkaar op het juiste moment afwisselen. Bij de openingsscène ligt de focus op het laten zien wat de circus doet en enthousiasme opwekken bij de kijker. Maar doordat de film zo over de top stilistisch is, zorgt het meer voor verwarring dan voor enthousiasme. De sterkste kracht van regisseur Burton, brengt dan ook direct het grootste probleem van de film.
De sterkte in de films van Burton heeft altijd te maken met de ”world-building”, en dan met name op het gebied van de stijl en de vormgeving (de ”look”) . Op visueel vlak zien de films van Tim Burton er altijd spectaculair uit en Dumbo is hier geen uitzondering van. Op visueel vlak ziet de wereld van deze film er beeldschoon uit. Grappig genoeg zien de visuele effecten er minder goed uit. Maar het probleem hierbij is dat Burton vaak in zijn films de focus legt op de stijl en minder op de inhoud. Bij hem kun je dus zeker zeggen dat er sprake is van; ”style over substance”‘. Oftewel in het Nederlands; stijl over inhoud. Dit werkt meestal niet doordat het verhaal, oftewel de inhoud, het belangrijkste is aan een film. ”Remember; Story Is King!” De inhoud van deze film is namelijk er niet. Het verhaal van het scenario is slapjes geschreven. Er komen basisteksten uit de monden van de acteurs en soms beginnen ze aan een zin en halverwege de zin, lopen ze uit het beeld. De zin en de scène stoppen abrupt, Zonder. Enige. Gevolgen. De film gaat verder en doet alsof dit nooit is gebeurd. Dit komt door de slechte regie van Burton en het vreselijk geschreven scenario van Ehren Kruger (The Ring, 2002).
Oh, maar als je dacht dat hierbij ophoudt, dan heb je het goed fout. Burton en Kruger zijn niet de enige die compleet de fout in gaan met deze film. Het acteerwerk in Dumbo (2019) is op z’n minst afgrijselijk te noemen. Je zou denken dat met een grote cast van bekende namen, zoals; Michael Keaton (Batman), Danny DeVito (Batman Returns), Eva Green (Miss Peregrine’s Home for Peculiar Children) en Colin Farrell, de film nog een beetje beter zou kunnen worden. Maar ik kan met zekerheid zeggen dat dit een dieptepunt in de carrière is van alle vier deze grote namen. Vooral Farrell stelt teleur. Ook met zijn slechte accent. En dan hebben we het nog niet eens gehad over de jongere cast van Dumbo, bestaande uit Nico Parker en Finley Hobbins. Dit is voor beide jonge cast-leden de eerste keer dat ze in een film hebben geacteerd. En het is te zien. Vooral het acteerwerk van Nico Parker kan benoemd worden tot een van de slechtste acteerprestaties van een kind-acteur.
Vele filmliefhebbers hebben de laatste tijd veel problemen gehad met de ”politieke agenda” die Disney steeds vaker in zijn films stopt. Vooral Star Wars: The Last Jedi (2017) en Captain Marvel (2019) kregen hierdoor een ”internet-backlash” en bij die films heb ik eerlijk gezegd geen probleem gehad met deze politieke agenda, maar bij deze Dumbo-film heb ik er wel opmerkingen over. Het personage van Nico Parker, genaamd Milly Farrier, is hier het probleem naar mijn mening van. Dit komt door drie factoren. Allereerst komt het door het waanzinnig slechte acteerwerk van Parker en het slecht geschreven scenario. Maar het grootste probleem is dat het zo ”out-of-place”‘en random aanvoelt. Er was namelijk totaal geen reden om dit in de film te stoppen. De film hoort te gaan over het ”zogenaamde hoofdpersonage” Dumbo, maar in plaats daarvan zijn er zoveel personages die ”screen-time” opvragen” met het gevolg dat Dumbo amper in de film voorkomt. Dit is niet Dumbo’s film. Dit is een typische (Disney) ”cash-grab” film. Oftewel een film waarmee de filmstudio denkt dat ze makkelijk geld mee kunnen verdienen.
Conclusie
Tja. Wat kan ik nog meer zeggen over Dumbo, wat ik nog niet eerder heb gezegd. Ik denk dat ik gewoon zo negatief ben over deze film, omdat ik weet dat Disney beter kan. Ze hebben dat al laten zien met hun originele Dumbo-film. Daar heb ik vele mooie herinneringen aan. Ter conclusie is dit zeker geen film waar Walt Disney trost op zou zijn geweest en naar mijn mening behoort dit niet alleen tot een van de slechtste films van Disney, maar ook tot een van de slechtste films die ik ooit heb gezien. Dumbo (2019) is vanaf nu te zien in de bioscoop. Persoonlijk vind ik de film niks, maar neem zeker de kans als je de film nog steeds graag wilt zien.
