Jorge Thielen Armand besloot een film over het leven van zijn vader te maken. Deze speelfilm met diezelfde vader in de hoofdrol zou La Fortaleza gaan heten en werd geslecteerd voor de Tiger competitie op het International Film Festival Rotterdam in 2020. Regisseur Mo Scarpelli besloot mee te gaan met de filmmakers en maakte een documentaire over het maakproces van deze film. Deze film zou El Father Plays Himself gaan heten en is vanaf nu te online te zien via het on demand platform Picl.
Mijn dank aan Herrie Film & TV voor de samenwerkingsmogelijkheden en het recensie-exemplaar.
El Father Plays Himself zonder Context
Mo Scarpelli is een Italiaanse-Amerikaanse regisseur en cinematograaf van non-fictie en hybride cinema. Met een scherp oog voor detail en emotie heeft zij deze film opgenomen. Voor een groot deel heeft ze de film onder zware omstandigheden de film opgenomen in de Venezolaanse jungle. Dat Scarpelli dus veel determinatie had om deze documentaire te maken is ook zeker waar. De documentaire vertelt niet alleen het verhaal over het moeizame maakproces van La Fortaleza. De film vertelt ook nog een verhaal over en vader en zoon die samen verloren tijd proberen in te halen.
De zoon heeft als regisseur niet alleen de taak om zijn eigen vader zo goed mogelijk als acteur te regisseren, maar hij moet ook nog voorkomen dat zijn vader niet uit de pan schiet door zijn alcoholverslaving. Dit zorgt voor confronterende situaties op het scherm. Als kijker zul je zien hoe ver de zoon bereid is te gaan om van zijn acteur het gewenste resultaat voor de camera te krijgen. Tegelijkertijd krijg je ook het charisma van de alcohol verslaafde vader te zien. Toch heb ik het gevoel dat mensen die de speelfilm gezien hebben, meer zouden kunnen genieten van deze film. El Father Plays Himself is per definitie zeker geen slechte film.
Het is zelfs een sterke documentaire, maar als iemand die niet de speelfilm heeft gezien heb ik wel het gevoel dat ik een gedeelte van het verhaal mis. Wat ik hiermee probeer te zeggen is dat het voor mij aanvoelt alsof je deze film niet goed kunt kijken of waarderen zonder het zien van de speelfilm zelf. Dit is uiteraard erg jammer, want ik had graag het meeste willen halen uit deze intense documentaire. Ik had natuurlijk uiteraard de speelfilm nog kunnen bekijken voordat ik deze documentaire keek. Echter hadden Mo Scarpelli en Jorge Thielen Armand de film sterker kunnen maken door gebruik te maken van clips uit de speelfilm.
El Father Plays Himself is Repetitief
Dit zou niet alleen de documentaire helpen in zijn verhaal, maar het zou ook nog meer nieuwe kijkers kunnen binnentrekken. Scarpelli is niet bang om de confrontaties tussen de vader en zoon te laten zien. Dit zorgt voor een energieke vader-zoon dynamiek die wordt versterkt door de stress en onvoorspelbaarheid van de explosieve vader. Scarpelli kiest ervoor om deze beelden van dichtbij te laten zien. Zo zul je meerdere close-ups zien waarbij de vader en zoon expressief van dichtbij te zien zijn. Ook worden er nog fragmenten uit homevideo’s van deze jonge vader en zoon gebruikt. Dit zorgt voor een emotionele kijk op de band die deze twee personen met elkaar hebben.
Toch is El Father Plays Himself in mijn ogen te repetitief om constant te blijven interesseren. Zo zijn de meeste scènes op te delen in scènes van confronterende uitbarstingen van de vader en scènes waarin je ziet hoe de speelfilm gemaakt wordt. Scarpelli probeert heftig een diepere boodschap tussen de vader en zoon te laten zien. Dit lukt haar ook zeker, maar zelfs een doorgaande filmkijker zal dit snel doorhebben. Doordat de focus teveel wordt gelegd op de vader-zoon band, haakte ik persoonlijk meerdere keren tijdens de film af.
Conclusie
Ik kan maar een bepaalde hoeveelheid keer hetzelfde principe in beeld gebracht zien worden. Op een gegeven moment begrijp ik dat de vader zo explosief kan uitbarsten. Ik had zelf liever meer gezien hoe de film gemaakt wordt en wat de motivaties zijn om deze persoonlijke en biografische film te maken. Toch weet Scarpelli deze vader-zoon relatie goed in scherm te brengen met haar intieme en confronterende camerawerk. Echter is het de herhaling van de scènes wat de film enorm naar beneden haalt.
Over Picl
Picl is het arthouse streaming platform van Nederland. Het is een initiatief voor mensen die gek zijn op (Nederlandse) cinema en arthouse-films. Het is opgericht door mensen die er alles aan doen om hun enthousiasme voor film over te brengen op anderen. De missie van Picl is om de zichtbaarheid voor de (Nederlandse) documentaires en artistieke films te vergroten.
Je kunt verschillende soorten films huren. Er zitten ook films tussen die meteen vanaf de eerste dag van de release ook online beschikbaar zijn. In tegenstelling tot de meeste streamingdiensten betaal je bij Picl per film. Daarnaast selecteer je voor betaling jouw lokale filmhuis, want een deel van de opbrengsten gaat naar het theater van je keuze. Hiermee kun je dus een filmtheater of filmhuis (naar keuze) ondersteunen. Iets wat zeer gewaardeerd zal worden in deze aparte corona-tijden.
El Father Plays Himself is vanaf nu te zien op Picl.
