Na het kijken van een Fijn Weekend zul je niet bepaald achterblijven met… een fijn weekend. Sorry, deze slechte woordgrap moest er even uit. Maar bekijk het zo: deze slechte woordgrap levert nog betere komedie dan deze nieuwe Nederlandse film. En dat is best jammer om te moeten toe geven, want de film bevat enkele creatieve elementen, waaronder een nieuw soort Olympisch spel. Daarnaast lijkt regisseur Jon Karthaus te hebben geprobeerd om een nieuw soort Nederlandse film neer te zetten, waarin onderwerpen als de dood, vriendschap en liefde (meer) centraal staan.
Hierbij ligt de klemtoon vooral op het woord “geprobeerd”, want het is Karthaus niet gelukt om zo’n baanbrekende of vernieuwende film te maken. In plaats daarvan zijn we achtergebleven met een typisch Nederlandse film. Het soort Nederlandse film met een cliché verhaal wat gelijk staat aan het cliché moment dat een personage uit woede gefrustreerd op de tafel slaat, om een punt te maken. Grappig genoeg is deze frustratie precies wat ik ervaarde tijdens het kijken van Fijn Weekend. Want ondanks enkele creatieve elementen en degelijke verhaalideeën, bevat deze film maar weinig andere positieve punten.
Over Fijn Weekend (2022)
Fijn Weekend is een Nederlandse komedie film met een vleugje romantiek. De film komt uit 2023 en is geregisseerd door Jon Karthaus. De regisseur schreef het scenario samen met Steef de Bot, Lisa Zweerman en Kay Greidanus. De regisseur en scenarioschrijvers hebben alle drie een belangrijke rol in Fijn Weekend. Verder bestaat de cast uit Carolien Karthaus-Spoor, Sarah Chronis en Aus Greidanus Sr. De producenten van Fijn Weekend zijn Johnnywood Film & Streaming en Daan van den Nouweland. De film wordt uitgebracht door M&N Media Group. Fijn Weekend werd op 19 januari 2023 uitgebracht in de Nederlandse bioscopen.
Het verhaal van Fijn Weekend neemt plaats in de Franse Bourgogne waar een hechte vriendengroep bij elkaar komt voor een herdenkingsweekend waar ze hun overleden vriend willen eren. Wanneer de weduwe onverwachts haar nieuwe liefde aan de groep introduceert, groeit het weekend uit tot een achtbaan aan emoties waarin de onderlinge verhoudingen volledig op scherp komen te staan. Mijn dank aan Triple P Entertainment voor het versturen van een screener van de film.
Recensie
Fijn Weekend opent met Franse muziek terwijl we prachtige, maar veelvoorkomende en (tegenwoordig) nogal gewone beelden van het Bourgondische platteland te zien krijgen. Grappig genoeg kan Fijn Weekend ook het best beschreven worden als een ordinaire film met een veelvoorkomend (problematisch) verhaal. De filmmakers laten lijken alsof de film vernieuwend en diepgaand is door hevig in te spelen op de gevoelens van het publiek. Als je echter daardoor heen kijkt, zul je zien dat Fijn Weekend een simpel en cliché verhaal bevat dat eerder pretentieus dan baanbrekend overkomt.
Na een korte proloog van Franse landschappen, een schuddende camper en titel dat aangeeft dat we 72 uur terug de tijd in gaan, krijgen we een zoetsappige montage te zien waarin we vrienden en familie tijd met elkaar zien besteden. Als filmkijker zul je niet veel begrijpen van of voelen door deze montage, want we weten niet waar of naar wie we kijken. We missen de opzet van de montage, waardoor het moeilijker is om empathisch mee te leven met de personages – ook niet als na de montage een van de personages recent overleden blijkt te zijn.
Fijn Weekend bestaat verder niet alleen uit te dik op de neus gedrukte emotionele scènes en onduidelijk opgezette montages, maar ook uit de typerende chaotische overdreven momenten die in dit soort Nederlandse (romantische) komedies voorkomen. Een goed voorbeeld van zo’n moment is als een quiche per ongeluk op Steef de Bots personage Jelmer valt. Dit wordt opgezet als een grap, waarbij de acteur zijn best doet om komisch op dit moment in te spelen, maar er is bijna geen vlek van de quiche op hem te zien. Daarnaast komen dit soort grappen (of overdreven chaotische momenten) al zo vaak voor in Nederlandse films dat ze niet meer grappig zijn.
Fijn Weekend is niet de enige Nederlandse film die trekt aan dit dode paard, maar wel een van de pretentieuste. Dit komt doordat het verhaal zich voordoet als een emotioneel beladen film waar vrienden en familie elkaar, na het verlies van hun geliefde, weten terug te vinden. Fijn Weekend is echter een typisch escalerende Nederlandse speelfilm waarin de personages met elkaar bekvechten en regelmatig tegen elkaar schreeuwen – in andere woorden echt oeroud Hollands vermaak… Het pijnlijkste aan deze speelfilm is dat Fijn Weekend in zijn verhaal had kunnen werken als er meer de tijd was genomen het publiek te laten wennen aan de personages en hun situatie(-s).
De regisseur en scenarioschrijvers gaan nu snel, snel, snel door met op elkaar bouwende chaotische, overdreven en escalerende momenten. Er is geen moment waarin het publiek echt de tijd krijgt om het verhaal tot zich te laten nemen. Er is geen moment om op adem te komen. Zeker niet als het verhaal momenten levert als het hebben van seks op het afscheidsweekend van je ex. Dit komt in zijn uitvoering niet rebels, diepgaand of uniek over. Helaas komt het typerend over voor een Nederlandse film, waarin shockerende en escalerende momenten boven een goed uitgewerkt verhaal komen te staan.
Dit alles zeggende te hebben moet ik wel toegeven dat Fijn Weekend niet een volledig mislukte film is. De cast is degelijk, waarbij vooral Steef de Bot vermakelijk acteerwerk levert als de ongemakkelijke Jelmer. De muzikale score en de muziekkeuzes uit de film zijn redelijk. Het jaarlijkse spel dat de personages spelen waarmee ze een trofee en prijs kunnen winnen is creatief, maar helaas krijgen we het spel zelf maar weinig te zien (op enkele korte momenten en montages na).
Conclusie
Fijn Weekend is een typisch voorbeeld van een teleurstellende Nederlandse film, waarin sensatie en escalatie boven een indrukwekkend verhaal komen te staan. Het acteerwerk van de cast is dan niet slecht en Steef de Bot weet nog enige vermaak te brengen, maar het verhaal van de scenarioschrijvers is niet origineel genoeg. Het komt over alsof de regisseur in zijn regievisie de film wel zo probeert te presenteren. Dit ligt vooral aan het feit dat regisseur Jon Karthaus met zijn regie vooral probeert in te spelen op de empathie van de filmtoeschouwers.
Echter mislukken zijn pogingen volledig, waardoor Fijn Weekend pretentieus en niet vernieuwend of baanbrekend over komt. Dit heeft ook te maken met het feit dat het verhaal slecht in elkaar zit en cliché dialoog bevat. Gelukkig bevat Fijn Weekend naast degelijk acteerwerk ook nog redelijke muziek en een creatief Ol-lympisch spel dat een belangrijk onderdeel vormt van de eerste akte van het verhaal. Sterker nog: dit spel is het leukste onderdeel van de film.
Het is dus jammer om te zien hoe het spel niet op de voorgrond staat en alleen vertoond wordt met korte momenten en montages. Fijn Weekend is het soort Nederlandse film dat ik niet zou aanraden. Wil je echter de film als nog zelf aanschouwen en beoordelen voordat je mijn recensie rechtstreeks aanneemt als de “waarheid”, dan is nu je kans. Fijn Weekend is namelijk nu te zien in de Nederlandse bioscopen.
