SebKijk

Filmjournalistiek en Filmkritiek

Torch Song (2024) – Filmrecensie

Torch Song (2024) – Filmrecensie

Torch Song is een intiem en eigenaardig filmisch portret over het belang van zelfliefde. Dit is al terug te zien in de keuze en achterliggende betekenis van de filmtitel. Torch Song staat meestal voor een sentimenteel lied dat over onbeantwoorde liefde gaat. In het geval van Jeroen Houbens dramafilm speelt de betekenis van de filmtitel niet alleen in op de onbeantwoorde liefde tussen de hoofdpersonages, maar ook op de zelfliefde die deze personages missen. Houben weet de film op een impactvolle en aangrijpende manier te vertellen. Met een directe filmische aanpak vol droge humor en ontroerende filmmuziek weet Houben een sensationele film neer te zetten. Hierbij speelt de regisseur en scenarioschrijver ook in op de moeilijkheden van het zijn of daten van een creatieveling. Het creatieve proces van (aspirerend) schrijvers, kunstenaars en muzikanten wordt in de film gedetailleerd uitgelicht. Hierbij gaat Houben ook in op de rivaliteit die (bloedgerelateerde) creatievelingen met elkaar kunnen hebben. Zo strijden de hoofdpersonages voor aandacht en liefde. Via deze strijd laat de regisseur en scenarioschrijver zien dat mensen pas echt van iemand anders kunnen houden, als ze van zichzelf leren te houden. In verlenging geeft Houben weer dat mensen pas anderen kunnen gaan zien als ze zichzelf hebben gezien. In de film worden deze onderwerpen op muzikale, melancholische en ontroerende manieren besproken. Door de korte speeltijd van de film komen niet alle onderwerpen even uitgebreid aan bod. Desondanks blijft Torch Song een meeslepende film die alle verschillende facetten van creativiteit en (zelf-)liefde belicht.

Flight Risk (2025) – Filmrecensie

Flight Risk (2025) – Filmrecensie

Na een succesvolle carrière lijkt Mel Gibson zijn hoogtepunt al te hebben bereikt. Met B-films als Hot Seat (2022) heeft Gibson bewezen dat hij als acteur tegenwoordig vaker teleurstelt dan overtuigt. Met Flight Risk heeft de acteur laten zien dat hij als regisseur tegenwoordig ook eerder weet tegenvalt dan verrast. Zo is Gibsons nieuwste film een nogal slappe thriller en actiefilm geworden. Desondanks bevat de film een veelbelovende opzet. Flight Risk neemt namelijk grotendeels plaats in een kleine ruimte. Helaas maken Gibson en scenarioschrijver Jared Rosenberg te weinig gebruik van originele of creatieve manieren om de film met deze opzet spannend te maken. Doordat de film zich grotendeels plaatsvindt in een (klein) vliegtuig, krijgen we bijna alleen maar de drie hoofdrolspelers te zien. De drie hoofdrolspelers zijn Mark Wahlberg, Michelle Dockery en Topher Grace. Dit zijn drie bekende namen uit de filmindustrie. Walhberg is waarschijnlijk de bekendste acteur van de drie. Met films als Boogie Nights (1997) en The Departed (2006) is dit niet heel gek. Daarnaast heeft Wahlberg een belangrijke rol gehad in meerdere grote blockbusters: van Planet of the Apes (2001) tot Transformers: Age of Extinction (2014) en van Transformers: The Last Knight (2017) tot Uncharted (2022). Michelle Dockery is ook een beroemde actrice die vooral bekend is om haar rol als Lady Mary Crawley in de films en series van Downton Abbey. Daarnaast was Dockery recent ook nog te zien in de komische misdaadfilm The Gentlemen (2019) en de actiefilm Boy Kills World (2023). Topher Grace zullen liefhebbers van sitcoms uiteraard kennen van de populaire Amerikaanse televisieserie That ’70s Show. Daarnaast speelde de acteur Venom in Sam Raimi’s Spider-Man 3 (2007) en had hij recent een kleine rol in de psychologische thriller en horrorfilm Heretic (2024). Met deze drie geweldige acteurs en een filmverhaal waarin de personages vastzitten met elkaar in een kleine ruimte, zou je denken dat Flight Risk een intense filmrit zou worden. Toch kun je aan Flight Risk beter niet je geld riskeren, want de film bereikt niet de spannende bestemming waar het zich voor uit heeft gezet.

Boy Kills World (2023) – Filmrecensie

Boy Kills World (2023) – Filmrecensie

Boy Kills World is een degelijke actiekomediefilm die enkele sociaal-maatschappelijke thema’s op een enigszins interessante en satirische manier bespreekt. Tegelijkertijd is het verhaal het zwakste onderdeel van de film. Regisseur Moritz Mohr lijkt samen met scenarioschrijvers Tyler Burton Smith en Arend Remmers inspiratie genomen te hebben uit andere grote (franchise) films als RoboCop (1987), The Hunger Games (2012) en John Wick (2014). Ondanks dat de regisseur en scenarioschrijvers hun inspiratie in zekere mate weten te vermommen, mist Boy Kills World originaliteit. Het gemis aan originaliteit had goedgemaakt kunnen worden door het verhaal overdreven satirisch te maken zoals de Nederlandse filmmaker Paul Verhoeven heeft gedaan met zijn actiefilms RoboCop en Starship Troopers (1997). In plaats daarvan wisselt de film af tussen satirische, serieuze en (geforceerde) humoristische momenten, waarbij de enige rode draad de actiescènes lijken te zijn. De gevechten in deze actiescènes mogen dan bruut en bloederig zijn, maar toch komen ze niet in de buurt van andere grote actiefilms als John Wick, Nobody (2021) en Sisu (2022). Doordat de regisseur en scenarioschrijvers de focus leggen op actiescènes in plaats van een gelaagd en uitgewerkt verhaal, komen de toon en sfeer van de film rommelig over. Het helpt Boy Kills World ook niet dat de film een slordig verhaalverloop bevat vol langdradige trainingsmontages en flashbacks. Doordat de film constant heen en weer schiet in zijn verhaal, worden de narratieve constructies over wat er daadwerkelijk echt gebeurd is enorm onduidelijk. Hierdoor zal het veel filmtoeschouwers (zoals ikzelf) niet meer boeien wat er echt in het verhaal heeft plaatsgevonden.

Confidenza (2024) – Filmrecensie

Confidenza (2024) – Filmrecensie

Confidenza laat zien hoe het delen van geheimen in liefdevolle relaties kan leiden tot machtsverhoudingen waar mensen, vanuit hun gefixeerde liefde, elkaar emotioneel uitbuiten en onder druk zetten. Zo is een van de grote terugkerende thema’s uit de film hoe bij liefde een iemand altijd de ander onderwerpt. Dit is niet alleen terug te zien in de romantische context van het woord “liefde”, maar ook in de pedagogische context van het woord “affectie”. In Confidenza is er ook een groot discussiepunt over hoe leraren zich moeten opstellen tegenover hun leerlingen. Daarbij wordt er gekeken welke blijvende effecten de houdingen van leraren op deze scholieren zullen hebben. De film stelt de vraag of het creëren van vrije en zelfstandige burgers belangrijker is dan het scheppen van een aanhoudende indruk in het Italiaanse educatiesysteem. Toch is deze Italiaanse film nog veel meer dan dat. Zo is Confidenza een spannende en mysterieuze Italiaanse film die eigenlijk vooral de verhoudingen tussen liefde en angst wil onderzoeken – en boven alles wil verklaren. Via een web vol leugens en affaires zetten regisseur Daniele Luchetti en scenarioschrijver Francesco Piccolo het filmpubliek aan het denken over de relaties tussen liefde en angst. Of eerder tussen het leven en de dood. De regisseur en scenarioschrijver mogen dan niet altijd even openhartig over hun bedoelingen zijn, maar alsnog weten Luchetti en Piccolo op een artistieke manier te ontroeren met de verfilming van Domenico Starnone’s gelijknamige roman uit 2019. Bovendien weten de cast en crew een beklemmend gevoel van ongemak op te brengen bij de filmtoeschouwers.

Werewolf by Night (2022) – Filmrecensie

Werewolf by Night (2022) – Filmrecensie

Werewolf by Night laat de goedaardige en heldhaftige kant van monsters zien. Tegelijkertijd laat de film de monsterlijke, narcistische en kwaadaardige kant van de mensheid zien. Hierbij wordt de focus gelegd op de verschrikkelijke en barbaarse denkwijzen van jagers. In Werewolf by Night is het niet een kwestie van jagen of opgejaagd worden. De gebruikelijke opgejaagden zijn de jagers geworden om geen andere reden dan om hun egoïstische en narcistische overtuigingen in stand te houden. Werewolf by Night is een prachtig eerbetoon aan de Universal Monsters filmreeks. Dit komt grotendeels doordat de film, net als menig ander horrorfilm uit de Universal Monsters filmreeks, de vraag stelt wie de echte monsters zijn: de afschuwelijke wezens en beesten of de wrede mensen die ze opjagen. Narratieve en technische toevoegingen, zoals een verteller die de setting van het filmverhaal introduceert, laat de film nog meer lijken op een ode aan de klassieke en monsterlijke horrorfilms van Universal Pictures. Met Werewolf by Night laten regisseur Michael Giacchino en Marvel Studios zien dat er nog genoeg creatieve, onweerstaanbare en vernieuwende ideeën uit te voeren zijn in het Marvel Cinematic Universe (MCU). Naast dat Giacchino samen met de scenarioschrijvers nieuwe iconische antihelden en monsterlijke filmpersonages introduceert, brengt hij ook het spotlicht op een meer onheilspellende, mysterieuze en duistere kant van het Marvel Cinematic Universe.

Mama’s Geheim (2024) – Filmrecensie

Mama’s Geheim (2024) – Filmrecensie

Met het toenemende gebruik van kunstmatige intelligentie in de creatieve industrie is de vraag ontstaan of er nog wel hoop is voor de toekomst van kunstenaars, creatievelingen en filmmakers. De jonge filmmaker en actrice Rosalie Wegman laat met haar korte Nederlandse dramafilm Mama’s Geheim zien dat filmliefhebbers niet de hoop moeten opgeven voor de toekomstige generaties van (Nederlandse) filmmakers. Wegman bewijst dat deze toekomst nog steeds artistiek en veelbelovend kan uitpakken. De dertienjarige filmmaker begon in de zomer van 2023 met het schrijven van het filmscenario. Wegman maakte gebruik van een persoonlijke ervaring waarbij haar vader plotseling in de nacht flink ziek werd. Mama’s Geheim bevat een persoonlijk en gepassioneerd filmverhaal waarmee ze andere kinderen die soortgelijke situaties mee hebben gemaakt hoopt te helpen. Het werk dat Wegman als scenarioschrijver, producent en casting director heeft afgeleverd op zo’n jonge leeftijd is indrukwekkend. Dat Wegman ook nog de hoofdrol krachtig speelt in een filmverhaal dat gebaseerd is op haar persoonlijke en intense ervaring mag zelfs geapplaudisseerd worden. De jonge filmmaker en actrice levert op zo’n natuurlijk ogende manier een korte topfilm af dat ze overkomt als een filmisch natuurtalent. Desondanks bevat Mama’s Geheim enkele kleine problemen. Op sommige momenten klinken de dialogen wat nagesynchroniseerd. Dit kan filmtoeschouwers uit de sfeer en het momentum van de film halen. Doordat Mama’s Geheim een korte speeltijd bevat, gaat de film ook op een te rap tempo door zijn verhaal en resoluties heen. Toch ligt het probleem hier niet alleen bij de film zelf, maar ook bij het conceptuele formaat van de “korte film”.

Kraven the Hunter (2024) – Filmrecensie

Kraven the Hunter (2024) – Filmrecensie

Villains aren’t born. They’re made. De logline van Kraven the Hunter laat het lijken alsof we in deze R-rated avontuurlijke actiefilm de origine van deze beroemde Spider-Man schurk te zien zullen krijgen. In plaats van dat de film een goed uitgewerkt verhaal levert waarin Kraven via innerlijke worstelingen en externe conflicten gemaakt wordt tot de schurk die stripboeklezers zullen kennen, zorgen de filmmakers ervoor dat de critici en alledaagse filmtoeschouwers gevormd worden tot de kwaadaardige haters van deze film. Tenminste, dat is wat we mogen geloven volgens de woorden van de CEO van Sony Pictures, Tony Vinciquerra. In een interview met de LA Times vertelde Vinciquerra dat Kraven the Hunter hoogstwaarschijnlijk de slechtste lancering is die ze hebben gehad in zeven en half jaar. De CEO van Sony Pictures benadrukte ook zijn verbazing en teleurstelling over de opbrengst van de film. Hij begrijpt niet dat Kraven the Hunter het zo slecht kritisch en commercieel doet, want – in zijn woorden – is de film geen slechte film. Spijtig genoeg voor Vinciquerra zit hij er flink naast, want deze zesde film uit Sony’s Cinematic Spider-Man Universe Without Spider-Man (SCSUWS) – die om aparte redenen eerder bekend staat als Sony’s Spider-Man Universe (SSU) – is hoogstwaarschijnlijk de slechtste film uit deze redelijk belabberde filmfranchise. Tegelijkertijd bereikt Kraven the Hunter een bijzonder niveau van belachelijke troep dat de film daardoor een onbedoeld hilarische ervaring wordt. De filmmakers nemen deze film zo ontiegelijk serieus dat de stupiditeiten uit deze film buitengewoon komisch overkomen. Het is vaker voorgekomen dat ik een film heb gezien die ik niet bepaald goed vind, maar nog steeds enigszins kan waarderen. Toch had ik nog nooit een echte “so bad, it’s good” film gezien. Voor het kijken van Kraven the Hunter begreep ik zelfs niet dat sommige filmliefhebbers zo dol konden zijn op verschrikkelijke films als Troll 2 (1990), The Room (2003) en Birdemic: Shock and Terror (2010). In de woorden van Danny DeVito’s Frank Reynolds uit de seizoensfinale van het dertiende seizoen van It’s Always Sunny in Philadelphia: “Oh my god. I get it.”

Heretic (2024) – Filmrecensie

Heretic (2024) – Filmrecensie

Regisseurs en scenarioschrijvers Scott Beck en Bryan Woods zijn hard op weg om prominente namen te worden in de Amerikaanse filmindustrie. Hierbij zullen ze vooral de waardering en aandacht ontvangen van liefhebbers van fantasierijke en spannende filmgenres. Zo schreef het filmmakers duo het originele verhaal en scenario van de populaire sciencefiction en horrorfilm A Quiet Place (2018). Het succes van deze eerste film is voor een groot deel terug te traceren naar het briljante concept uit het verhaal en hoe dit op een nagelbijtend spannende manier door verwerkt is in het scenario. Zonder het werk van Beck en Woods was A Quiet Place nooit zo indrukwekkend geworden. Daarnaast zou de film nooit geleid hebben tot de grootse filmfranchise waar dit jaar al de derde film – A Quiet Place: Day One – in uit is gekomen. Met de release van 65 (2023) stelde Beck en Woods me toch wat teleur. Het duo weet best hoe ze een spannend filmverhaal kunnen schrijven. Dit laten ze zien in zowel A Quiet Place als 65. In deze laatst genoemde film ligt het probleem meer bij de regievisie van Beck en Woods. Het duo is in 65 uitzonderlijk goed in het opbouwen van spannende filmscènes om vervolgens hun beloftes niet waar te maken en verder niets te doen met deze opgebouwde spanning. Ondanks de problemen en imperfecties van 65, was er ook potentie terug te vinden in de enigszins vermakelijke film. Bij 65 was de potentie was vooral terug te vinden in de originaliteit en het concept van het filmverhaal. Met hun nieuwste film Heretic bewijzen Beck en Woods dat mijn opmerkingen over hun potentie terecht waren. Het duo bewijst opnieuw dat ze twee creatieve en originele scenarioschrijvers zijn. Daarnaast laten ze met Heretic zien dat ze ook nog eens verdomd goede regisseurs kunnen zijn. De kracht van hun werk lag bij zowel A Quiet Place als 65 bij het filmverhaal en hoe ze dat door hebben verwerkt in een scenario. De kracht van Heretic ligt bij het scenario en hoe ze dit door hebben verwerkt in hun regievisie. Heretic is een fantastische en prettig gestoorde psychologische thriller film waarin het filmpubliek vast komt te zitten in een mentaal doolhof. Onder leiding van Beck en Woods wordt het filmpubliek, net zo goed als de twee jonge missionarissen (die sterk neergezet worden door Chloe East en Sophie Thatcher), geconfronteerd met het gokken naar de ware bedoelingen van Hugh Grants doordachte en enigszins charismatische psychopaat Mr. Reed. Naast dat het filmpubliek op zoek blijft gaan naar de ware bedoelingen van Grants personage, krijgen de filmtoeschouwers ook te maken met een dwaalspoor over de betekenis van het leven, religie en het hebben van vrije wil. Wat volgt is een legendarische, pardon my French, mindfuck van een film.

Niko voorbij het noorderlicht (2024) – Filmrecensie

Niko voorbij het noorderlicht (2024) – Filmrecensie

Wanneer ik diep terugkijk in mijn geheugen, komen vage herinneringen van (televisie-)uitzendingen van de films Niko en de Vliegende Brigade (2008) en Niko 2: Familiezaken (2012) naar boven. Zo ver ik me kan herinneren werden deze twee animatiefilms regelmatig tijdens de feestdagen afgespeeld op televisiezenders als NPO 3. Het zal me niet verbazen als dit nog steeds gedaan wordt – zeker met de recente bioscooprelease van de derde film: Niko voorbij het noorderlicht. Ondanks dat ik bekend ben met het magische en vliegende rendier, heeft dit filmpersonage geen blijvende of sterke indruk bij me achtergelaten. Na het kijken van Niko voorbij het noorderlicht is mijn impressie van dit feestelijke filmfiguur niet veranderd of verbeterd. Net zoals de vorige twee films komt Niko voorbij het noorderlicht over als een Europese animatiefilm die jaarlijks herhaaldelijk afgespeeld kan worden op televisie. In principe is hier niets mis mee, maar het zegt wel veel over de kwaliteit van de film. Deze derde film over het vliegende jonge rendier Niko bevat een voorspelbaar en redelijk cliché filmverhaal. Toch zullen kleine kinderen en jongere filmkijkers genieten van het komische en hartverwarmende karakter van deze animatiefilm. Daarnaast bevat Niko voorbij het noorderlicht meerdere filmscènes die als spannend en avontuurlijk beschouwd kunnen worden door een jongere doelgroep. In het filmverhaal wordt verder besproken hoe kinderen moeite kunnen hebben met opgroeien en hoe ouders (of ouderfiguren) moeite kunnen hebben met het loslaten van hun kinderen. Doordat de regisseurs en scenarioschrijvers van familie een belangrijk terugkerend onderwerp maken, is deze animatiefilm uiteindelijk vooral geschikt voor families met jonge kinderen.

Inglourious Basterds (2009) – Filmrecensie

Inglourious Basterds (2009) – Filmrecensie

”You know somethin’, Utivich? I think this just might be my masterpiece.” Op deze simpele, maar briljante manier laat filmmaker Quentin Tarantino via Brad Pitts personage Luitenant Aldo Raine het filmpubliek weten hoe hij denkt over zijn film Inglourious Basterds (2009). Het is niet absurd dat Tarantino deze film als zijn meesterwerk beschouwd. Door filmhits als Reservoir Dogs (1992), Pulp Fiction (1994), Kill Bill: Vol.1 (2003) en Kill Bill: Vol. 2 (2004) en cultklassiekers als Jackie Brown (1997) werd Tarantino voor een lange tijd gezien als een steeds legendarischer wordende filmmaker. De filmrelease van Death Proof (2007) besmeurde voor het eerst de grootse carrière en filmoeuvre van Tarantino. Ondanks dat Death Proof niet overdonderend slecht werd beoordeeld, werd de film een stuk minder goed ontvangen dan de vorige films die Tarantino hard geregisseerd. Tarantino’s reputatie als briljante filmmaker die niet mist met zijn films was nu veranderd. Met Inglourious Basterds heroverde en revolutioneerde Tarantino zijn positie als meesterlijke filmmaker. De regisseur en scenarioschrijver verlegde met deze oorlogsfilm de grenzen van zijn eigen capaciteiten als regisseur en scenarioschrijver. Zo vertelt Inglourious Basterds een verhaal waarin het verloop van de Tweede Wereldoorlog is aangepast. Tarantino speelt in deze film met fictie en non-fictie door een alternatieve geschiedenis te presenteren waarin diverse Joodse personages strijden om een einde te maken aan het leiderschap van het nazi-Duitsland in de Tweede Wereldoorlog. Inglourious Basterds zou niet de enige film blijven waarmee Tarantino heeft laten zien dat hij een meester in historische fictie is. Zo veranderde de filmmaker ook het geschiedenisverloop van het filmlandschap in zijn negende film Once Upon a Time … in Hollywood (2019). In Once Upon a Time … in Hollywood belicht Tarantino op een subtiele manier de grootse impact van kleine aanpassingen van gebeurtenissen in de filmindustrie, terwijl hij met Inglourious Basterds groter uitpakt door diverse alternatieve historische gebeurtenissen op elkaar in te laten spelen. De aangepaste historische evenementen worden zo goed door elkaar verweven en op elkaar verder gebouwd dat deze oorlogsfilm uit 2009 een uitstekende en welverdiende climax bevat. Er kan niet anders geconcludeerd worden dat Tarantino met het bijzondere verhaalverloop van een alternatieve geschiedenis een iconisch wat-als-verhaal weet te presenteren.