SebKijk

Filmjournalist en Recensent

Dramafilm Holly opent 50ste editie van het Film Fest Gent

Dramafilm Holly opent 50ste editie van het Film Fest Gent

De vijfde speelfilm van de Belgische regisseur Fien Troch – genaamd Holly – zal dienen als de officiële openingsfilm van het Film Fest Gent van 2023. Holly trapt daarmee de feestelijke 50ste editie van het internationale filmfestival af. Dit jaar vindt het Film Fest Gent plaats van 10 tot en met 21 oktober 2023. Het Film Fest Gent kiest met Holly voor de derde jaar op rij – na La Civil en Close – voor een openingsfilm van eigen bodem. Dit geeft aan dat het Belgische filmfestival trots is op de hoogstaande artistieke kwaliteiten van de hedendaagse Vlaamse cinema.

Sweet Dreams wint twee grote prijzen bij het Locarno Film Festival van 2023

Sweet Dreams wint twee grote prijzen bij het Locarno Film Festival van 2023

Het Locarno Film Festival heeft op zaterdag 12 augustus 2023 bekendgemaakt dat Sweet Dreams twee belangrijke filmprijzen op dit filmfestival heeft gewonnen. Zo won de bekende Nederlandse actrice Renée Soutendijk de prijs voor Beste Actrice. Daarnaast werd regisseur Ena Sendijarevic door de Junior jury uitgeroepen tot één van de drie beste regisseurs van het Locarno Film Festival van dit jaar. Sweet Dreams beleefde zijn wereldpremière in de hoofdcompetitie van het internationale filmfestival van Locarno. De film zal in Nederland officieel in première gaan als openingsfilms van het Nederlands Film Festival. Dit jaar vindt het Nederlands Film Festival – ook wel NFF genoemd – plaats van 22 tot en met 29 september.

Munch (2023) – Film Recensie

Munch (2023) – Film Recensie

Munch is het soort film dat behoort tot een subgenre van historische en biografische dramafilms die gaan over kunstenaars. Net zoals soortgelijke films – denk aan At Eternity’s Gate en Lust for Life – weet de film schoonheid te vinden in het (regelmatig) sombere leven van een kunstenaar. In dit geval is de kunstenaar is kwestie niemand minder dan Edvard Munch. Filmmaker en regisseur Henrik Martin Dahlsbakken weet met zijn film in te spelen op de prachtige aard van melancholische herinneringen die als flitsen voorbij schieten terwijl je terugkijkt op het leven. De regisseur bewandelt met zijn film Munch een onconventioneel pad wat betreft biografische en historische dramafilms over kunstenaars. Martin Dahlsbakken legt in zijn film de focus niet op het verhaal van Munchs leven. In plaats daarvan gebruikt hij de film – en het bijhorende verhaal – om de diepgewortelde emoties van een van de grootste kunstenaars aller tijden te bestuderen. Acteur Alfred Ekker Strande, die de jongvolwassen en 21-jarige versie van de kunstenaar speelt, zegt in de film: “Sometimes, the plot isn’t the most important thing. It’s more about finding a certain frequency or one specific emotion.” De regisseur streeft ernaar dit te bereiken met Munch. En raad eens? Dit lukt hem ook nog eens. Martin Dahlsbakken weet op een briljante manier de hoopvolle melancholische geaardheid van Edvard Munch de rode draad van zijn speelfilm te maken. Doordat het verhaal van de film op de tweede plaats komt te staan, bevat Munch wel wat structurele problemen in het verhaalverloop en het tempo van het verhaal. Hierdoor kunnen filmtoeschouwers op enkele momenten verward naar het scherm kijken. Dit kritiekpunt mag dan, voor mij, een van de weinige minpunten zijn aan de speelfilm, maar het is wel direct een grote.

A Room of My Own (2022) – Film Recensie

A Room of My Own (2022) – Film Recensie

Regisseur Isoeb Bliadze probeert met zijn dramafilm A Room of My Own een verhaal te vertellen waarin het hoofdpersonage leert dat ze niet afhankelijk is van mannen om haar eigen keuzes te maken. Hierbij ligt de klemtoon op het woord “proberen”, want de regisseur weet dit niet goed weer te geven. A Room of My Own oogt juist eerder als het soort film waarin onbedoeld wordt weergegeven, wat het betekent om als jongvolwassene afhankelijk te zijn van een (in eerste instantie onbekende) leeftijdsgenoot. In plaats van dat thema’s als vrouwenemancipatie en zusterschap sterk aanbod komen, krijgen we eerder te zien hoe een extrovert een nieuwe introverte huisgenoot “adopteert”. In andere woorden: A Room of My Own schept een degelijk beeld van hoe huisgenoten, ondanks hun verschillende persoonlijkheden en levensstijlen, toch bevriend met elkaar kunnen raken. Bliadze laat zelfs zien dat een extrovert er voor kan zorgen dat een introvert iets meer uit (in dit geval) haar schelp kan kruipen. Het is jammer dat de focus van het verhaal op de verkeerde aspecten ligt, want in de basis zijn de kleinere verhaallijnen beter onderbouwd. Het verhaal wat de filmmakers nu proberen te vertellen oogt als een leeg omhulsel. In eerste instantie raak je enthousiast – een film over twee huisgenotes, waarin thema’s als lust, liefde en zusterschap voorbij komen? Count me in! Al snel blijkt niets minder waar te zijn. A Room of My Own gaat te braaf om met deze onderwerpen, waardoor de momenten van seksuele oriëntatie, lust en liefde in context te geseksualiseerd, ongepast en niet doeltreffend overkomen. A Room of My Own oogt nu eerder als een als mislukte porno film met een verwarde identiteitscrisis op narratief vlak.

Meesters van de Onafhankelijke Film | Juryverslag van het Mastercard OFF Camera Festival 2023

Meesters van de Onafhankelijke Film | Juryverslag van het Mastercard OFF Camera Festival 2023

Het Mastercard OFF Camera International Festival of Independent Cinema beleefde dit jaar alweer zijn 16e editie. Dit filmfestival blijft ontwikkelingen en veranderingen ondergaan, maar een punt blijft een zekerheid: het Mastercard OFF Camera International Festival of Independent Cinema blijft het beste filmfestival waar meesters van de onafhankelijke film samenkomen. De 16e editie van het Mastercard OFF Camera International Festival of Independent Cinema – ook wel bekend als het Mastercard OFF Camera Festival – vond weer plaats in Krakau, Polen. Ik was als FIPRESCI jurylid – samen met mijn collega’s David Katz uit het Verenigd Koninkrijk en Wieslaw Godzic uit Polen – daar aanwezig van 2 tot en met 7 mei 2023. De selecties van het filmfestival hadden dit jaar weer films die informatie op de huidige toestanden in de wereld leverden en ongehoorde verhalen weergaven.

Kijktips | TranScreen Filmfestival van 2023

Kijktips | TranScreen Filmfestival van 2023

Gisteren was het 17 mei 2023. In andere woorden: de Internationale Dag tegen Homofobie, Bifobie, Transfobie en Interseksefobie. Deze internationale dag vindt jaarlijks plaats op 17 mei. Het heeft als doel wereldwijd meer bewustzijn en belangstelling op te brengen voor de rechten van de LHBTIQ+ gemeenschap. Daarnaast geeft deze internationale dag ook weer hoe de LHBTIQ+ gemeenschap nog steeds onterecht veel haat en discriminatie ontvangt. Ondanks dat er een stijging in fobieën, intense haat en discriminatie lijkt plaats te vinden tegen de LHBTIQ+ gemeenschap, zijn er ook mensen en organisaties die opkomen voor hun bestaansrechten. Zo verzet bijvoorbeeld het TranScreen Filmfestival zich tegen de discriminatie en onrecht dat transgender personen ervaren. Ze strijden tegen de stereotyperende weergaves van transgender personen in verschillende media-uitingen. Het TranScreen Filmfestival heeft het doel om de bewustwording van genderdiversiteit, zichtbaarheid, acceptatie en emancipatie van trans- en genderdiverse personen te vergroten. Het TranScreen Filmfestival zelf is een non-profit filmfestival met een divers filmprogramma. Het programma bestaat verder ook uit workshops, gesprekken, debatten, feesten en een expositie. Daarnaast organiseert het TranScreen Filmfmestival ook individuele evenementen door het jaar heen. Dit kunnen bijvoorbeeld filmvertoningen zijn. Het TranScreen Filmfestival vindt dit jaar plaats van 18 tot en met 21 mei bij het filmtheater Kriterion en JACO in Amsterdam. In dit overzichtsartikel licht ik enkele mooie films uit die te zien zijn tijdens het TranScreen Filmfestival van 2023. Ook ga ik dieper in op enkele andere evenementen die plaatsvinden tijdens dit bijzondere filmfestival.

Architecture Film Festival Rotterdam presenteert speciale vertoning van Spike Lee’s Do the Right Thing

Architecture Film Festival Rotterdam presenteert speciale vertoning van Spike Lee’s Do the Right Thing

Het Architecture Film Festival Rotterdam presenteert een speciale, eenmalige openluchtvertoning van de nog altijd actuele filmklassieker Do the Right Thing. De vertoning van Spike Lee’s beroemde film is onderdeel van het programma van De Rotterdam Architectuur Maand van 2023. De filmvertoning vindt plaats op het drijvende festivalhart in de Maashaven. Met Do the Right Thing haakt het Architecture Film Festival Rotterdam in op het thema van De Rotterdam Architectuur Maand van 2023: de Natte Stad. Een stad met hittestress is ongezond en kan grootse consequenties bevatten, zoals Spike Lee’s Do the Right Thing zo sterk illustreert. De hittekaart van Rotterdam laat al snel zien dat de stad te maken heeft gehad, en zal blijven hebben, met hittestress. Do the Right Thing is dus een geschikte film om dit steeds vaker voorkomende probleem aan te kaarten. De film zal op 10 juni 2023 te zien zijn bij het drijvend festivalhart van De Rotterdam Architectuur Maand van 2023. De precieze locatie is Maashaven Zuidzijde 1-2, Rotterdam. Maar waar gaat Do the Right Thing nu precies over?

Banger. (2022) – Film Recensie

Banger. (2022) – Film Recensie

Banger. is niet bepaald een “banger” geworden. Ik ben zelf banger geworden voor de toekomst van onafhankelijke Tsjechische films door de slechte kwaliteit van deze speelfilm. Twee slechte woordgrappen achter elkaar? Ja, waarom ook niet! Het past toch goed bij de slechte en herhalende tekst uit de zogenaamde raphit van het hoofdpersonage. De film werd op een mobiele telefoon opgenomen in 15 dagen. Een prestatie waar de cast en crew normaliter zeker trots op mogen zijn. Ondanks dat ik deze creatieve keuze waardeer en in context begrijp, blijf ik Banger. een belabberd slechte film vinden. Zo oogt deze Tsjechische muzikale dramafilm juist amateuristisch, in plaats van origineel. Het helpt de film ook niet dat het verhaal een buitengewoon pessimistische weergave op de jongerenwereld in Praag weergeeft. Er zijn geen protagonisten of antagonisten in Banger. Alleen drugsverslaafden, verwarde jongeren die geromantiseerde roem achtervolgen en een enkele antiheld komen voor in deze film. De weergave op de jongerenwereld in Praag is hierdoor niet alleen pessimistisch, maar ook deprimerend, onrealistisch en (voornamelijk) saai.

La maternal (2022) – Film Recensie

La maternal (2022) – Film Recensie

Regisseur Pilar Palomero stelt met haar film La maternal indirect de vraag of een heftig onderwerp genoeg is om een goede film te maken. De filmmaker laat zien dat dit zeker het geval kan zijn als een heftig onderwerp goed verwerkt wordt in een krachtig scenario. Het helpt La maternal ook zeker dat de film belangrijke representatieve en educatieve factoren bevat. Palomero laat niet alleen het moeilijke leven zien van een kind dat opgroeit zonder goede opvoeding of ouderlijke rolmodel. Ze laat ook zien hoe heftig het leven kan zijn als je op een jonge leeftijd zwanger wordt. Palomero laat op een subtiele manier zien welke verantwoordelijkheden en consequenties hierbij komen kijken. De regisseur speelt hierbij ook in op het emotionele aspect van kinderen die niets liever willen dan weer kind zijn. Palomero weet al deze onderwerpen bespreekbaar te maken op een indringende en oprechte manier. La maternal is niet heftig om te shockeren, maar juist om te informeren over de structurele problematiek van generationele verwaarlozing van kinderen. Vooral het aspect dat deze problematiek generatie op generatie wordt doorgeven, is wat La maternal zo aangrijpend echt en intens maakt.

Spare Keys (2022) – Film Recensie

Spare Keys (2022) – Film Recensie

Spare Keys is een kalme film met veel onderliggende thema’s rondom opgroeien in armoede en het toegeëigend krijgen van verantwoordelijkheden op een jonge leeftijd. De film bevat een alledaags verhaal over een wereld vol normale mensen met echte problemen. Of tenminste, zo komt het verhaal van Spare Keys in eerste instantie over. Richting het einde van de eerste akte, wordt de rode draad uit Spare Keys verandert naar de opbloeiende liefde tussen Sophie, een 15-jarig meisje, en Stéphane, de 21-jarige oudere broer van een haar vriendinnen. Wat start als een onschuldige vriendschap, leidt al snel tot een nogal ongemakkelijke liefdesrelatie. Tijdens het kijken van Spare Keys zul je met je handen in je haren zitten en je afvragen waarom de filmmakers een liefdesrelatie tussen een minderjarig meisje en een student normaliseren. Ondanks dat dit overduidelijk een groot minpunt is, weten de cast en crew op enkele vlakken in deze Franse speelfilm toch nog te overtuigen. Het blijft echter moeilijk om de positieve punten te erkennen – vooral als de Franse filmmakers dit soort liefdesrelaties normaliseren en seksualiseren.