Rocky is een uitstekende sportfilm dat het zware leven van een niemand – een zogenaamde loser – laat zien. Tegelijkertijd is de film ook een portret van een heldenfiguur die op blijft staan, waarbij het niet uitmaakt hoe vaak hij valt. De film speelt met thema’s rondom de Amerikaanse droom om het te maken in de sportwereld, waarbij het hoofdpersonage op een reis wordt gestuurd door de ontvangst van plotselinge roem. Rocky’s doorzettingsvermogen als personage en bokser zijn al direct vanaf de start van de film duidelijk te zien. Dit is volledig te danken aan de acteerprestatie en het scenario van Sylvester Stallone. Stallone heeft waarschijnlijk een groot deel van zichzelf in zijn filmpersonage Rocky gestopt. Dit komt doordat hij na het schrijven van het scenario, alleen de film wilde laten produceren als hij de titulaire hoofdrol kon spelen. De acteur en scenarist bleef volhouden dat dit de enige manier was om de film gemaakt te laten worden. Uiteindelijk kreeg hij ook zijn zin. Rocky is dus ook een testament aan Stallone’s doorzettingsvermogen om Rocky te verfilmen op een manier die overeen kwam met zijn passie. En dat is het meer dan waard geweest, want Rocky is een meesterwerk en een van de beste sportfilms aller tijden.
Suspiria (2018) is de remake van Dario Argento’s gelijknamige film uit 1977. Voor de remake lag de regie in handen van Luca Guadagnino. Dit is een regisseur die onder andere bekend is voor het regisseren van Call Me By Your Name (2017) en A Bigger Splash (2015). De film kan ook het best beschreven worden als een “Bigger Splash”. Guadagnino en scenarioschrijver David Kajganich proberen wanhopig de film overeind te houden door gebruik te maken van verschillende ideeën. Spijtig genoeg passen deze ideeën in de uitvoering totaal niet bij elkaar. Hierdoor valt de film meer als een “Bigger Splash” uit elkaar dan zijn vorige films. Suspiria (2018) is in de eerste twintig minuten al zo onduidelijk over wat het probeert te vertellen. Met het gevolg dat er een grote figuurlijke betonnen muur ontstaat tussen de film en zijn publiek. Doordat niets duidelijk is of wordt, neemt het publiek afstand tot de film. Begrijp me niet verkeerd, films horen niet alles voor te kauwen of uit te leggen, maar als een film zo erg in de basis faalt, dan ontstaat er een afstand tot de film. Een afstand waarbij het plezier bij het kijken van de film per seconde afneemt…
Terrifier is een prima eerbetoon aan het soort slasher en horrorfilm dat in de jaren 1980 of 1990 op een sciencefiction of horror televisiezender om half 3 ‘s nachts uitgezonden zou worden. In andere woorden: deze film is duidelijk voor een specifieke doelgroep van filmliefhebbers en horrorfanaten gemaakt. Na het kijken van Terrifier weet ik niet zeker of ik daar echt onder val. Heb ik genoten van de film? Tot op zekere hoogte wel, maar ik heb naar mijn gevoel mijn kritiekpunten op te noemen over deze film dan andere filmliefhebbers en enige filmrecensenten. Zo bevat Terrifier een eentonig verhaal, waarin bloederige gore en geweld boven een overkappend sterk narratief komen te staan. De personages zijn daarnaast nogal eendimensionaal. Zo benoemde zelfs de regisseur Damien Leone dat hij er spijt van had dat hij zijn personages onderontwikkeld achterliet. Ik kan die spijt wel begrijpen, want er was zeker potentie in enkele van deze personages. Nu mag er zeker gezegd worden dat de seriemoordenaar Art the Clown door deze film een horroricoon is geworden, maar dit is meer te danken aan de acteur, dan aan het werk van de regisseur.
Catch Me If You Can is een verpletterend goede film. Regisseur Steven Spielberg laat met deze biografische tragikomedie misdaadfilm zien dat hij als filmmaker op alle fronten thuis is. Ik ben vast niet de enige recensent, filmliefhebber en Spielberg fanaat die zo over Catch Me If You Can denkt. Ondanks dat Catch Me If You Can kritisch goed beoordeeld is, wordt de door Steven Spielberg geregisseerde film minder vaak opgenoemd als een van zijn beste werken. Dit is tegelijkertijd begrijpelijk en onacceptabel. Het is begrijpelijk, omdat Spielberg een van de beste Amerikaanse filmregisseurs aller tijden is. Zijn filmoeuvre is groot en bestaat uit meerdere legendarische, meesterlijke films. Het is dus begrijpelijk dat filmliefhebbers, recensenten en Spielberg fanaten over een van zijn films heen kunnen kijken. Het is echter onacceptabel en simpelweg absurd dat Catch Me If You Can ondergewaardeerd wordt door menig filmkijker, want deze film is bizar goed geregisseerd. Spielberg levert (opnieuw) een topprestatie af – samen met een grootse crew en indrukwekkende cast.
Met mijn eerste Halloween Filmmaand Special wil ik dit jaar in oktober meerdere horror-, thriller-, en monsterfilms recenseren of tippen. Dit keer recenseer ik Halloween Kills. Halloween Kills werd door de recensenten een stuk minder gewaardeerd dan David Gordon Greens vorige Halloween film uit 2018. Toch vind ik dit zelf als recensent best verrassend. Het regelmatige flinterdunne verhaal van Halloween Kills is denk ik het grootste probleem voor veel recensenten geweest. Beide Halloween uit 1978 en Halloween uit 2018 bevatten een beter verhaal, waarbij er ook nog een krachtiger balans tussen een goed uitgewerkt verhaal, brute moorden en angst voor Michael Myers, te vinden is. Regisseur David Gordon Green lijkt in Halloween Kills vooral de focus te willen leggen op de onverwinbare, brute en angstaanjagende aspecten van Michael Myers. Dit is iets waar de regisseur en film ook zeker in slagen, maar hierdoor mist het helaas wel een beter en diepgaander verhaal. Zelf vind ik Halloween Kills nog steeds een redelijk sterke film. De creatieve, bloederige en gruwelijke moorden van Michael Myers zijn honderden malen erger en bruter dan de vorige Halloween films. Daarnaast gaat het verhaal ook verder in op de PTSS van Laurie Strode, door haar angsten en trauma’s te verbinden met de inwoners van de stad Haddonfield. Hierbij krijgt het verhaal een creatieve opzet, door de inwoners wraak te willen laten nemen tegen Michael Myers. Is de film dan echt zo slecht als sommige recensenten willen laten doen overkomen? Nee, naar mijn mening niet. Echter betekent dit niet dat ik geen kritiekpunten heb richting de film… Universal Pictures Home Entertainment en Day One MPM brachten de film op 4K UHD Blu-ray, Blu-ray en DVD uit op 2 maart 2022. Mijn dank aan beide voor het versturen van een recensie-exemplaar.
Met mijn eerste Halloween Filmmaand Special wil ik dit jaar in oktober meerdere horror-, thriller-, en monsterfilms recenseren of tippen. Dit keer recenseer ik Freaky. Freaky vertelt voor een slasher horrorkomedie film eigenlijk een best mooi verhaal, waarin het onzekere en stille hoofdpersonage uiteindelijk de les leert om op te komen voor haarzelf. Ze leert in haarzelf en haar krachten te geloven. Naar mijn mening kan Freaky – ondanks de brute en bloederige moorden – ook beschouwd worden als een film over (vrouwen-)emancipatie. Maar geen zorgen beste filmliefhebbers, want Freaky bevat ook nog genoeg moordlustige en hilarische momenten om te overtuigen als een slasher, horror én komediefilm. Freaky weet hierbij een eigentijdse film te zijn die tegelijkertijd een parodie als een eerbetoon is op populaire slasher en horrorfilms. Onder andere daarom vind ik Freaky een ondergewaardeerde slasher en horrorkomedie film. Deze film verdient meer lof en daarom wil ik met mijn Halloween Filmmaand Special deze film in het spotlicht zetten. Universal Pictures Home Entertainment en Day One MPM brachten de film dan misschien al bijna een jaar geleden uit op Blu-ray en DVD, maar de film is nog steeds het waard om (opnieuw) te kijken.
Veel filmliefhebbers en seriekijkers zullen bekend zijn met de grootste Nederlandstalige websites over films en series. Zo zullen deze groep mensen bekend zijn met websites als FilmTotaal, SerieTotaal en Streamwijzer. Toch zijn er ook andere websites die het overzicht van de (grootste) streamingdiensten in Nederland klaar voor je hebben staan. Een van deze websites is Streamplayers.nl. Als het gaat om websites is dit de veelbelovende nieuwkomer voor een streamingdienst fanaat. Ondanks dat website nog niet zo veel nieuws bevat als FilmTotaal, of zoveel overzichten als Streamwijzer, is het zeker ambitieus te noemen wat Streamplayers.nl onderneemt. Want wat kun je allemaal zien en lezen op deze website? En is de website het bezoeken waard? Of is Streamplayers.nl simpelweg de kleinere (en wellicht amateuristische) versie van een website als FilmTotaal en Streamwijzer.
Ninjababy bevat een van de interessantste filmtitels van de afgelopen jaren. Gaat de film over een baby dat een ninja is? Nee, dat dan weer niet. Maar Ninjababy is wel een meesterlijke tragikomedie dat onderwerpen als abortus, onverwachtse ouderschap en carrière ambities bespreekt. Ninjababy is een actuele film geworden, omdat we ons in een tijd bevinden dat vrouwen in grote delen van de wereld nog steeds niet (volledig) baas in eigen buik zijn. Regisseur Yngvild Sve Flikke bespreekt dit taboe en laat daarbij het standpunt van onverwachts zwanger geworden jongvolwassen vrouw zien. Ninjababy kan niet anders omschreven worden als een rauw en realistisch portret dat ik, als man nooit 100% zal kunnen omvatten. Toch ben ik enorm onder de indruk van deze informatieve en aangrijpende film.
Bob Odenkirk zullen de meeste serieliefhebbers kennen van de series Breaking Bad en Better Call Saul. In Nobody laat de acteur een volledig andere kant van zichzelf zien, en deze kant is honderd procent bruut! Met Nobody laat Odenkirk zien dat hij ook in staat is een echte actieheld te spelen. Nobody is een van de beste moderne actiefilms waarbij de film, ondanks enkele overeenkomsten, zich toch weet te onderscheiden met andere krachtige (moderne) actiefilms. Nobody is een film die aan iedere liefhebber van actiefilms valt aan te raden, maar betekent dit dat de film alleen goed is vanwege zijn actiescènes? Het antwoord hierop is een duidelijke: “nee”. De film werd op 3 november 2021 uitgebracht op 4K Ultra HD, Blu-ray en DVD. Universal Pictures Home Entertainment en Day One MPM hadden me een recensie-exemplaar opgestuurd van Nobody. Nogmaals mijn dank daarvoor.
John Lewis: Good Trouble opent in een donker belichte zaal. We zien John Lewis op een stoel zitten. We krijgen hem eerst van de achterkant te zien, en daarna van de zijkant. Als we John Lewis van de zijkant zien, krijgen we ook zwart-wit foto’s op de achtergrond te zien. Als hij begint met praten zien we hem van de voorkant. Dat we hem van meerdere kanten te zien krijgen in de openingsscène, is bewust gedaan. Hiermee laat regisseur Dawn Porter subtiel weten dat we het leven van John Lewis van meerdere kanten zullen gaan bekijken. In zijn basis begeleid de documentaire John Lewis: Good Trouble ons door het leven van John Lewis. Dit wordt onder andere gedaan door gebruik te maken van archiefmateriaal waarin zijn kennis, ervaringen en opvattingen terug te vinden zijn. Daarnaast worden ook politieke leiders, familieleden, collega’s uit het Congres en anderen geïnterviewd over het leven van John Lewis. Ben je benieuwd of deze documentaire een geslaagde film is? Lees dan snel mijn film recensie verder.