Het is alweer een flinke tijd geleden dat een gastrecensent een recensie heeft geschreven voor deze website. Met deze recensie van het eerste seizoen van That ’90s Show komt hier nu verandering in. Deze recensie is namelijk geschreven door gastrecensent Sammie Vos. De eindredactie is wel gedaan door de hoofdredacteur en oprichter van SebKijk: Sebastiaan Khouw. Maar wie is Sammie? Ze studeert journalistiek aan de Hogeschool Utrecht en zit nu in haar tweede jaar. Sammie contacteerde Sebastiaan met de vraag of ze een gastrecensie kon schrijven om zo te oefenen in het werkveld waar ze als freelance journalist later wil eindigen. Zo gezegd, zo gedaan! Of is het eerder zo gevraagd, zo gedaan? Maar genoeg introducties voor nu, want hieronder volgt de recensie van That ’90s Show Seizoen 1.
De Nederlandse oorlogsfilm Grenzeloos Verraad is al bijna in de Nederlandse bioscopen te zien. De film vertelt een bijzonder oorlogsverhaal tussen eer en geweten in de periode voorafgaande aan de luchtlandings-operatie Amherst die in april 1945 in Drenthe plaatsvond. Het doel van deze luchtlandings-operatie was de bevrijding van de stad Groningen. Grenzeloos Verraad zal vanaf 31 maart 2023 in de Nederlandse bioscopen te zien zijn. Daarnaast zal de film in Nederland ook nog uitgebracht worden op streamingdienst Netflix. Het is echter nog onduidelijk wanneer de film precies op Netflix in Nederland uitgebracht zal worden.
Catch Me If You Can is een verpletterend goede film. Regisseur Steven Spielberg laat met deze biografische tragikomedie misdaadfilm zien dat hij als filmmaker op alle fronten thuis is. Ik ben vast niet de enige recensent, filmliefhebber en Spielberg fanaat die zo over Catch Me If You Can denkt. Ondanks dat Catch Me If You Can kritisch goed beoordeeld is, wordt de door Steven Spielberg geregisseerde film minder vaak opgenoemd als een van zijn beste werken. Dit is tegelijkertijd begrijpelijk en onacceptabel. Het is begrijpelijk, omdat Spielberg een van de beste Amerikaanse filmregisseurs aller tijden is. Zijn filmoeuvre is groot en bestaat uit meerdere legendarische, meesterlijke films. Het is dus begrijpelijk dat filmliefhebbers, recensenten en Spielberg fanaten over een van zijn films heen kunnen kijken. Het is echter onacceptabel en simpelweg absurd dat Catch Me If You Can ondergewaardeerd wordt door menig filmkijker, want deze film is bizar goed geregisseerd. Spielberg levert (opnieuw) een topprestatie af – samen met een grootse crew en indrukwekkende cast.
Hot Seat komt uit hetzelfde rijtje hedendaagse B-films waar bekende acteurs een hoofdrol of (belangrijke) bijrol in hebben. Andere voorbeelden van dit soort films zijn Killing Field en Gasoline Alley. In zowel Killing Field als Gasoline Alley heeft Bruce Willis een bijrol, maar in Hot Seat is de bijrol weggelegd voor Mel Gibson. Ja, echt! De enige echte Mel Gibson van films als Mad Max, Braveheart en Lethal Weapon speelt in de B-film Hot Seat. De hoofdrol in deze nogal slappe actiethriller film is weggelegd voor Kevin Dillon. Net zoals Devon Sawa de hedendaagse B-film Gasoline Alley nog wat vermakelijk maakt om naar te kijken, weet Kevin Dillon de grootste draagkracht van Hot Seat te vormen. Het werk van regisseur James Cullen Bressack – die eerder ook Killing Field regisseerde – is er beter op geworden, maar dat is niet heel moeilijk als eerdere films uit je oeuvre uit andere B-films bestaat. Hot Seat is dus zeker niet de slechtste hedendaagse B-film die ik tot nu toe heb gezien, maar helaas wel een van de saaiste.
The Crown is een van de grootste Netflix-fenomenen tot nu toe. Het eerste seizoen van The Crown werd al op 4 november 2016 uitgebracht op Netflix. The Crown seizoen 1 bestaat uit tien afleveringen. De cast van The Crown seizoen 1 bestaat uit onder andere Claire Foy, Matt Smith, Vanessa Kirby, Eileen Atkins, Jeremy Northam, Victoria Hamilton, Ben Miles, Greg Wise, Jared Harris, John Lithgow, Alex Jennings, en Lia Williams. De actrice Claire Foy speelt de hoofdrol van koningin Elizabeth. The Crown seizoen 1 is dan wel gebaseerd op waargebeurde gebeurtenissen, maar de seriemakers zijn niet bang om zowel de hoogtepunten en tekortkomingen van het Britse koningshuis te laten zien. In dit eerste seizoen van The Crown krijgen we te zien hoe de onderlinge relaties in het Britse koningshuis op het spel komen te staan, als koning George IV komt te overlijden. De jonge Elizabeth komt voor moeilijke situaties te staan, waarbij ze regelmatig haar eigen mening moet wegduwen om als koningin te kunnen regeren. Dit brengt intrigerende afleveringen voort, waarbij enkele van Elizabeths moeilijkste keuzes en worstelingen worden vertoond. The Crown seizoen 1 is onder andere hierdoor een van de beste eerste seizoenen van alle Netlix-series geworden.
Casino is dan misschien niet zo iconisch als andere misdaadfilms van regisseur Martin Scorsese, maar absurd goed is de film nog steeds. Zo komt Casino over als de ultieme Scorsese film, waarin alle kenmerkende regie-aspecten van de filmmaker naar boven komen. Dit is allereerst een groot pluspunt, want hoe meer Scorsese zijn fantasierijke regievisie gebruikt hoe beter. Toch lijkt Scorsese in Casino regelmatig wel wat verloren te raken in zijn eigen regievisie. Het komt over alsof hij geen controle heeft over welke richting het verhaal opgaat, waardoor het verhaal van Casino langdradig of richtingloos kan overkomen. Ondanks dit kritiekpunt mag er zeker gezegd worden dat Casino opnieuw een film is die Scorsese bestempelt als een van de beste regisseurs en filmmakers aller tijden. Naast dat Casino een verhaal bevat vol corrupte en gewelddadige personages, laat de film ook zien hoe Las Vegas – en in verlenging het casino – in de loop van de jaren is veranderd. Zo zullen eigenaren en liefhebbers van het casino het impact van het internet niet vooraf ingeschat kunnen hebben. Nu zijn online casino’s een veelvoorkomend fenomeen geworden – ook in Nederland. Samen met het team van CasinoScout.nl is deze recensie over Casino tot stand gekomen. Benieuwd waarom iedereen zo lovend is over Casino? Lees dan gauw verder!
Met een IMDB-score van gemiddeld 3.7 sterren uit de 10 kan er zeker gezegd worden dat Gasoline Alley beschouwd kan worden als een van de mindere films waar Bruce Willis een rol in heeft. Gasoline Alley is net zoals Killing Field een film waarin de legendarische Bruce Willis een (kleine) bijrol heeft. Bij beide films staat de acteur alsnog triomfantelijk op de filmposter, om zo hopelijk nog wat meer mensen naar de film te laten kijken. Doordat deze marketingtruc met acteur Bruce Willis de laatste paar jaren regelmatig is voorgekomen, hebben de meeste filmliefhebbers, Bruce Willis-fans en recensenten argwaan gekregen als ze de acteurs naam op een poster zien staan. Een deel van het publiek zal dus met lage verwachtingen Gasoline Alley bekeken hebben – wat zowel positief als negatief uitgepakt kan hebben voor deze specifieke filmkijkers. Zelf had ik niet al te hoge of te lage verwachtingen voor Gasoline Alley. In plaats daarvan ging ik (grotendeels) onbevangen de film kijken, waarbij ik hooguit een prima film verwachtte. Uiteindelijk is dit ook wat ik over Gasoline Alley zou gaan denken – het is een prima film dat zowel goede als slechte aspecten bevat. Gasoline Alley is niet zo slecht als Killing Field en andere moderne B-films met Bruce Willis. Deze film is zelfs stukken beter – ook al ligt dit niet aan het acteerwerk van Willis, maar eerder aan de acteerprestaties van hoofdrolspeler Devon Sawa en bijrolspeler Luke Wilson.
Ik ben hier naar mijn weten grotendeels in de minderheid, maar Breaking Bad seizoen 2 is altijd mijn favoriete seizoen van de serie geweest. Breaking Bad begon voor mij pas echt vaart te maken vanaf het tweede seizoen – en wat een vaart was dat zeg! De gebeurtenissen uit de serie werden intenser, mysterieuzer en gevaarlijker. In sommige aspecten doet het Breaking Bad seizoen 2 me enorm denken aan Better Call Saul seizoen 2. Het tweede seizoen van Better Call Saul is namelijk (nog) beter dan het eerste seizoen. Nu was het eerste seizoen van Better Call Saul al verrassend goed. Toch weet het tweede seizoen nog meer te verrassen. Dit komt (opnieuw) doordat er grotere risico’s genomen worden in het verhaal, waardoor Better Call Saul seizoen 2 ook mysterieuzer, spannender en intenser is. Dit klinkt misschien als hoog verraad voor enkele seriekijkers, maar momenteel vind ik Better Call Saul een leukere en een betere serie dan Breaking Bad.
Films over concentratiekampen uit de Tweede Wereldoorlog zullen nooit honderd procent gemakkelijk zijn om te bekijken. De Slowaakse film The Auschwitz Report is hier ook zeker geen uitzondering op. Regisseur Peter Bebjak werpt in zijn film een blik op het waargebeurde verhaal van de twee Slowaken die een rapport – over de genocide in de concentratiekampen – bij het verzet brachten. Hierbij legt de regisseur de focus op de reis die de twee Slowaken doormaken om het rapport tot het verzet te brengen. Echter lijkt Bebjak tegelijkertijd ook nog een verhaal te willen vertellen over het leven in een concentratiekamp. De film heeft een speeltijd van een magere negentig minuten, waardoor The Auschwitz Report maar weinig tijd overhoudt om te praten over het daadwerkelijke onderwerp van de film: het ongeloof en onbegrip over de terreurdaden uit het rapport. The Auschwitz Report is zeker geen slechte film, maar een sterk geschreven scenario met een duidelijkere regievisie hadden de film beter kunnen maken.
Als er een filmgenre is waar regisseur Roland Emmerich bekend voor staat dan is het wel de rampenfilm. Met beroemde films als Independence Day uit 1996 en Godzilla uit 1998 wist Emmerich zich al snel neer te zetten als de ramptoerist van de (hedendaags) bekende filmregisseurs. Echter wordt een deel van zijn oudere films tot op de dag van vandaag nog gewaardeerd door een grote groep filmliefhebbers. Maar zelfs deze filmliefhebbers weten dat de recentere films van Emmerich meer teleurstellen dan zijn eerdere werk. Een goed voorbeeld hiervan is zijn recentste film Moonfall. Met een gigantisch budget leek Moonfall in eerste instantie een veelbelovende terugkeer naar het genre te zijn voor Emmerich. Met Moonfall laat de filmmaker zien dat geen enkel budget de consequenties van een repetitief oeuvre kan voorkomen. Het oeuvre – of al het werk gedurende de loopbaan van Roland Emmerichs carrière – kan teruggeleid worden naar dezelfde cliché basisprincipes waarmee hij zijn verhalen verteld. Bijna geen enkel aspect aan Moonfall is origineel of goed uitgewerkt – zeker niet voor een regisseur die bekend staat voor het maken van rampenfilms. Emmerich wilde met Moonfall opnieuw graag een rampenfilm maken – en in zekere zin is dit hem ook gelukt. Alleen niet op de manier waarop hij hoopte. De echte ramp is namelijk het bestaan van de film.