In 2018 bezocht ik de film Foxtrot bij het Movies that Matter Filmfestival. Na de film hield journalist Derk Walters een Q&A sessie waarbij het publiek vragen kon stellen over de film. Dat het publiek met vragen zou blijven zitten, is best begrijpelijk. Zeker bij een film als Foxtrot, waarbij het verhaal niet een gewoonlijke structuur volgt. De film is geregisseerd door Samuel Maoz en de cast bestaat uit onder andere Yonaton Shiray, Lior Askenazi en Sarah Adler.
De film vertelt het verhaal van een getrouwd stel dat te horen krijgt dat hun zoon in het leger is overleden. De film ondergaat dus een pijnlijk onderwerp, maar weet Foxtrot dit onderwerp wel krachtig aan te kaarten? Deze film recensie is herschreven naar de oorspronkelijke recensie van 25 maart 2018.
Sterk Begin voor Foxtrot
Foxtrot begint als een ijzersterke en realistische drama. Het geeft een kijk op het verliezen van een zoon. Dat wat Foxtrot zo goed maakt, is een combinatie van het acteerwerk en de cinematografie. Allereerst heb je het geweldige acteerwerk van Lior Ashkenazi – die een interessante en realistische portret van een emotionele vader neerzet. Zijn frustratie, woede, verdriet en angst over het verliezen van zijn zoon Jonathan komt op de kijker empathisch pakkend over.
Ook de manier waarop hij zijn frustraties en emoties uit zijn geloofwaardig. Het acteerwerk van Sarah Adlermag er ook zeker zijn. Haar reactie, als ze hoort dat haar zoon is overleden, is mogelijk het meest realistische aan Foxtrot. Neem deze uitstekende acteerpresentaties in combinatie met de experimentele cinematografie en je krijgt een perfect begin voor Foxtrot. De cinematografie experimenteert met de gemoedstoestand van de personages en de kijker.
Zo is er bijvoorbeeld een moment in de film, waar je een schaduw een deur binnen ziet lopen, wat mogelijk zou moeten staan voor de schim van het slechte nieuws dat er gebracht gaat worden. Ook heb je het moment dat Ashkenazi’s personage Michael de deur uitloopt en dat je zijn schaduw langzaam in fel wit licht ziet veranderen. Dat zou kunnen staan voor het feit dat zonder zijn zoon, hij zelf ook het licht in gaat. In andere woorden dat zijn leven dan ook weinig zin meer heeft en dat hij ook als dood beschouwd kan worden.
Slapper vanaf de tweede act
Foxtrot is helaas wel een film die richting de tweede akte begint te verslappen. We ontmoeten Yonaton Shiray’s personage Jonathan en de andere soldaten die een buitenpost verdedigen. We zien hoe de soldaten omgaan met hun dagelijks leven vol verveling. Ze weten niet tegen wie ze vechten en waarom ze vechten. Het enige wat ze weten is dat ze deze buitenpost moeten verdedigen. Het grootste gedeelte van de tijd zijn ze bezig met deze verveling. Een interessant en hoogstwaarschijnlijk realistische kijk op het leven van een (Israëlische) militair.
Alleen levert dit helaas geen energieke of emotionele tweede akte op. We moeten als kijker de verveling voelen die de soldaten voelen, en dit lukt zeker… Ik kan me nog herinneren dat een koppel tijdens de film hun telefoon erbij pakte om te kijken hoe lang de film nog duurde, omdat het stukje met de soldaten zo lang duurde.
Het probleem is dat je de verveling van de soldaten als kijker overneemt, omdat er bijna letterlijk niets gebeurt in de film op dit moment. De enige momenten dat er iets gebeurt zijn als er auto’s de buitenpost passeren en als Jonathan uit het niets een verhaal verteld over zijn vader. Dit verhaal komt uit het niets en wordt ingezet om zo de lopende verhalen aan het einde van de film aan elkaar te knopen.
Tegen het einde gaat de film weer over de personages van Ashkenazi en Adler. Nu gaat het verder op het eerder benoemde verhaal van het personage Michael. Zijn zwaktes worden in het buitengewoon vergroot. Nu hebben we al zwaktes van Michael gezien aan het begin van de film. De zwaktes, hebben naast het verhaal van Jonathan, maar weinig opbouw. Hierdoor voelt dit voor mij niet juist om alle aandacht daar zo veel op te gaan focussen.
Conclusie
Uiteindelijk is Foxtrot dan ook een film die in zijn eerste akte ijzersterk is en dan in de volgende tweede aktes compleet verslapt. Wat natuurlijk jammer is om te zien, want de potentie voor een uitzonderlijke film was groot. Het acteerwerk en de cinematografie blijven de sterkste punten van de film, maar ook die kunnen de verveling van de realiteit niet tegenhouden.
