Deze Blu-ray Recensie is mogelijk gemaakt door Disney NL. Wij zijn zeer dankbaar voor het feit dat wij een Blu-ray recensie-exemplaar van ze hebben mogen ontvangen.
Wanneer David Dunn (Bruce Willis, Unbreakable) achter The Beast (James McAvoy, Split) aangaat, komen ze beide terecht in een instituut voor de geestelijke zieken. Hier probeert een dokter ze te helpen met hun stoornissen…
Geen Succes
Glass is niet alleen het vervolg op beide Unbreakable en Split van regisseur M. Night Shyamalan, maar het is ook nog een afsluiter van de Eastrail 117-Trilogy. De verwachtingen voor deze afsluiter waren dus simpel gezegd erg hoog. Dit komt onder andere doordat Unbreakable en Split zo enorm goed waren, maar ook door de geweldige trailers die uitkwamen voor deze film. Echter na het zien van de film vonden de meeste critici – en zelfs fans – de film tegenvallen. Sommige benoemde het zelfs als een enorme teleurstelling.
Zo heeft de film op Rotten Tomatoes een lage score bij beide de Tomatometer (37%) en de Audience Score (69%). Ook bij IMDB heeft de film maar een 6,7 uit de 10 gescoord, terwijl de vorige delen beide boven de 7 zaten. Maar als ik zelf kijk naar Glass dan zie ik alles waar ik op kon hopen – en zelfs nog veel meer. Dat klopt. Ik ben een fan van deze film en vind hem zelfs op velen vlakken meesterlijk. Ook vind ik persoonlijk dat Glass beter is dan Split, maar niet zo goed als Unbreakable.
Betekenis in Titels
Laat ik jullie eens vertellen waarom ik deze film zo goed en meesterlijk vind. Glass maakt net zoals zijn twee voorgangers goed gebruik van een betekenisvolle titel. Bij Unbreakable heeft de film-titel de betekenis dat het hoofdpersonage David Dunn fysiek letterlijk onbreekbaar is. Integendeel tot zijn mentale status waar hij – door zijn trauma’s juist erg breekbaar is. Bij Split heeft de film-titel de betekenis dat het hoofdpersonage meerdere persoonlijkheden heeft. Hij is als ware gescheurd tussen meerdere persoonlijkheden die allen wat anders willen om hun te beschermen.
Bij Glass heeft de film-titel ook meerdere betekenissen. Zo gaat het erover dat elk hoofdpersonage – van David Dunn tot Kevin Wendell Crumb & Co tot Elijah Price – op een extreme manier mentaal wordt uitgedaagd om na te denken over hun bestaan. Dit maakt het geloof in hun redenen voor bestaan breekbaar – vandaar de titel; Glass. Tegelijkertijd is het een callback naar het eerste deel (Unbreakable), waarin het publiek wordt verteld dat Elijah Price door kinderen vroeger Mister Glass werd genoemd. Dat al achter alleen een titel zo veel belangrijke betekenis kan zitten is bijzonder.
Minder Actie, Toch Spannender
Ik denk persoonlijk dat veel mensen hier over heen kijken en zitten te wachten op alleen maar het gevecht dat “beloofd” was. Ze willen alleen actie zien tussen de twee superkrachten uit de films. Dit krijg je echter ook zien en het is simpelweg GE-WEL-DIG! Maar in mijn ogen werkt de actie ook zo goed door de andere scènes daar om heen. De scènes en momenten die in gaan op het fragiele van de geest. In mijn ogen is de film juist in balans – ook al zijn er minder actie-scènes. Teveel actie-scènes kunnen namelijk volledig de toon van de film veranderen. Het is in mijn ogen dan ook een goed idee geweest van Shyamalan om de focus te leggen op het verhaal achter het gevecht, in plaats van het gevecht zelf.
Ook de cinematografie voegt toe aan het verhaal waar de cast en crew voor zijn gegaan. We krijgen op het oog lijkende vaak aparte close-up of total shots. Maar dit soort shots zijn gebruikt met redenen. De close-ups zijn hier misschien wel het beste voorbeeld van, want ze geven weer hoe persoonlijk Glass is. Het wilt een link leggen tussen het personage dat je in de close-up ziet en het publiek of de kijker van de film. Daarnaast ziet de cinematografie er ook oprecht mooi uit. Als ik terugkijk naar de afbeeldingen die ik kan gebruiken voor mijn recensie, verschijnt er dan ook een glimlach op mijn gezicht. Ik denk dan terug aan mijn plezier en interesse die deze film wist te pakken met zijn verhaal, cinematografie en personages.
Lore v. Betekenis
Velen andere critici zeggen ook dat Glass geen betekenis heeft door de plottwist van de film, omdat er niks veranderd aan het einde van de film. De personages zouden geen groei doormaken. Ten eerste kan ik daar op zeggen – heb je ooit Back To The Future gezien? Het hoofdpersonage Marty McFly (Michael J. Fox) maakt letterlijk geen groei door de film en toch is de film geliefd door miljoenen mensen. Wat ik hiermee probeer te zeggen is dat een hoofdpersonage geen groei door hoeft te maken om een goede film te krijgen.
Maar eigenlijk ben ik het er überhaupt niet mee eens dat de hoofdpersonages geen groei doormaken, want in mijn ogen is dit juist wel het geval. Veel critici vinden dat er teveel wordt gefocust op de lore van de wereld en te weinig op het brengen van een nieuwe betekenis naar de film. Lore betekent dat er bepaalde tradities en kennis wordt doorgegeven van in dit geval film aan film. Wat deze critici hiermee proberen te zeggen is dat Shyamalan te veel focust op in stand houden van de kennis die wij hebben over deze personages uit de vorige films. Zonder dat er dus nieuwe betekenis komt tot het einde van de trilogie.
Verkeerd Begrepen
Maar dit is fout. Heel fout. In Glass worden de drie hoofdpersonages – zoals eerder benoemd – opgenomen in een instituut voor de geestelijke zieken. Hier krijgt een nieuwe personage – genaamd Dr. Ellie Staple (Sarah Paulson, American Horror Story) – de kans om de drie hoofdpersonages te genezen van wat zij denkt dat er mis met hun is. Zij denkt namelijk dat alle drie deze mannen lijden van een stoornis dat hun laat geloven dat ze superhelden zijn.
Maar het volgende is wat er eigenlijk gebeurd. De dokter en het personeel van het instituut proberen de hoofdpersonages ervan te overtuigen dat hun trauma en pijn niets heeft betekent. Want tot dat ze werden opgenomen in dit instituut, geloofden ze dat uit hun pijn hun kracht kwam. Maar doordat dit personeel dit idee nu probeert te ontkrachten, raken ze hun geloof in zich zelf kwijt.
Het personeel probeert ze te vervormen om terug in een wereld gezet te gaan worden, waar ze niet inpassen. Dit is natuurlijk heel diepgaand. Uiteindelijk krijgen de hoofdpersonages toch het geloof weer terug en laten ze de wereld zien dat ook degene die niet in deze wereld passen, ergens toe behoren. Dit is dan ook de betekenis van de film die ik er uit heb gehaald. Dat iedereen een plaats heeft in deze wereld – zolang hij of zij maar in zich- of haar zelf gelooft. Als dit geen mooie betekenis, verstopt in een superhelden blockbuster-film, is dan weet ik het ook niet meer.
Kleine Minpuntjes
Ondanks dat ik groot voorstander van Glass ben, moet ik wel zeggen dat de film niet perfect is. Zo krijgt Samuel L. Jackson (Pulp Fiction) met zijn personage Elijah Price zeker voor het eerste uur van de film vrij weinig te doen. Hij acteert vanaf de tweede helft van de film erg goed, maar daarvoor komt er maar vrij weinig uit hem. Dit heeft meer te maken met de regie-keuzes van Shyamalan dan het acteerwerk van Jackson. Dat de film in een locatie afspeelt voor het grootste gedeelte is één ander klein probleem dat ik met de film heb.
In principe deed Split – de voorganger van Glass – hetzelfde, maar toch voelt het bij dit deel wat minder gepast aan. Misschien komt het doordat de focus in deze locatie – het instituut voor de geestelijke zieken – minder interessant is dan de locatie van Split. Of simpelweg doordat de hoofdpersonages bij deze locatie voor het grootste gedeelte van de film minder ruimte hebben om vrij te bewegen. Maar dit is meer een klein probleem dan een heel groot probleem in mijn ogen. Het geweldige acteerwerk van James McAvoy en Bruce Willis is dan iets wat de film weer oppakt en sterker maakt.
Conclusie
Uiteindelijk zal Glass gaan toebehoren tot een van mijn favoriete films aller tijden – net zoals Unbreakable en Split. Ik ben gewoon ongelofelijk dol op deze trilogie. De mythologie en thematiek achter de verhalen zijn zo interessant en spreken me op emotioneel gebied sterk aan. Ook het acteerwerk is in Glass super. McAvoy steelt opnieuw de show. De keuze om het verhaal uitdagend voor het brein en het oog te maken, door gebruik te maken van een diepgaand verhaal is super mooi om te zien.
Gelukkig dat ze de film niet alleen uitdagend voor het oog hebben gemaakt, door er keiharde actie-film van te hebben gemaakt. Dit zou totaal ongepast zijn geweest. Kort samengevat – het is Shyamalan gelukt om zijn trilogie op een hoogtepunt af te sluiten en ik zal nog lang blijven nadenken over deze film. Naast de film zelf bevat de Blu-ray ook nog vele leuke extra’s zoals een alternatieve opening van de film en vele interessante deleted scenes.
