Godzilla: King of the Monsters is een Amerikaanse monsterfilm uit 2019. De film is geregisseerd door Michael Dougherty. Het scenario is geschreven door Michael Dougherty en Zach Schields. De film is ook wel bekend als Godzilla II. Het is een vervolg op Godzilla uit 2014 en is de 35e film in de Godzilla-franchise. Daarnaast is het de derde film in Legendary’s MonsterVerse en de derde Godzilla-film die volledig door een Hollywood-studio wordt geproduceerd.
De cast van Godzilla: King of the Monsters bestaat uit Kyle Chandler, Vera Farmiga, Millie Bobby Brown, Bradley Whitford, Sally Hawkins, Charles Dance, Thomas Middleditch, Aisha Hinds, O’Shea Jackson Jr., David Strathairn, Ken Watanabe en Zhang Ziyi. In de film moeten de mensen vertrouwen op Godzilla om Koning Ghidorah te verslaan. Deze nieuwe Alfa Titaan heeft de andere Titanen wakker gemaakt om de wereld te vernietigen. Ben jij benieuwd of deze derde film in de MonsterVerse ook een geslaagde film is? Lees dan snel mijn recensie verder!
Over Godzilla: King of the Monsters (2019)
Het vervolg werd aangekondigd tijdens het openingsweekend van Godzilla. Er werd verwacht dat regisseur Gareth Edwards terug zou keren om het vervolg te regisseren. Echter verliet Edwards in mei 2016 het project. In oktober 2016 werden Dougherty en Shields ingehuurd om het script te herschrijven. Later werd Dougherty ook aangekondigd als de regisseur van Godzilla: King of the Monsters. De film is opgedragen aan uitvoerend producent Yoshimitsu Banno (regisseur van Godzilla vs. Hedorah) en de originele Godzilla-pak drager Haruo Nakajima. Beiden zijn namelijk in 2017 overleden.
Godzilla: King of the Monsters werd op 31 mei 2019 in de bioscoop uitgebracht tot gemengde kritieken van critici. De film ontving lof voor de visuele effecten, actiescènes, cinematografie en muzikale score. Echter kreeg de film ook veel kritiek op het verhaal, tempo, toon en personages. Een vervolg, Godzilla vs. Kong, kwam vanaf begin juni 2021 uit in de Nederlandse bioscopen.
Personages & Casting
Godzilla: King of the Monsters is als film vooral gefocust op al zijn menselijke personages. Het is meer gefocust op het karakter van de groep menselijke personages. Zeker in vergelijking tot zijn voorganger. Hiermee wil ik niet zeggen dat de vorige Godzilla-film geen focus had op zijn personages, maar daar werd de focus eerder gelegd op een handvol personages. Godzilla: King of the Monsters maakt hierin dezelfde fouten als zijn andere voorganger; Kong: Skull Island uit 2017. Deze monsterfilm had ook een focus op zijn ensemble van menselijke personages. Beide films hebben een grote sterrencast, maar dit is ook direct het probleem.
De cast is bij beide films te groot. Hierdoor ontstaan er teveel ongeïnspireerde en simpelweg saaie personages. Als kijker zul je niet geven om deze personages, want ze hebben geen sterk ontwikkeld karakter en maken amper groei mee. De personages zouden het best naamloos genoemd kunnen worden, want het is onmogelijk om al deze personages goed te onthouden. De enige memorabele personages zijn die van Ken Watanabe en Sally Hawkins, maar dat komt meer doordat ze in het vorige Godzilla deel ook te zien waren. Jammer genoeg worden deze twee personages meer aan de kant geschoven voor minder interessante nieuwe personages. Vooral het personage van Sally Hawkins wordt respectloos behandelt en krijgt amper een afsluiting van haar verhaal.
Godzilla: King of the Monsters is dramatisch serieus
Daarnaast neemt Godzilla: King of the Monsters zichzelf te serieus. Dit is in tegenstelling tot Kong: Skull Island. Deze film nam zichzelf, ondanks zijn overvolle cast, niet te serieus. De film wilde vooral voor een avontuurlijke en vermakelijke ervaring verzorgen. Kong: Skull Island nam zichzelf niet te serieus, maar de film had nog steeds een gevoel van gevaar en spanning. De monsters kwamen nog steeds gevaarlijk en gruwelijk over; ook al was de toon van de film meer luchtig. Daarentegen is Godzilla: King of the Monsters een film die stoer probeert over te komen. Visueel gezien oogt het zeker stoer en episch, maar voor het geschreven verhaal komt dit niet zo over.
De film komt ontmoedigd over. Iedereen zit constant deprimerend met elkaar te bekvechten. De motivaties van de personages zijn zo dun en onderontwikkeld. Met als gevolg dat deze motivaties constant zonder enige duidelijke ontwikkeling aangepast worden. De zogenaamde schurk van de film krijgt een verhaallijn waarin ze haarzelf wilt verlossen van haar daden. Echter voelt dit zo onterecht aan. Vooral omdat ze eerst een vijf minuten speech heeft gegeven over hoe de mensheid een parasiet is. Dit personage (wiens naam ik niet ga verklappen) is zo slecht onderontwikkeld dat je als kijker recht door haar simpele motivaties heen kijkt. Dit personage is een van de meest irritante film personages die ik ooit heb gezien.
Toch nog wat positiefs?
De negatieve en te serieuze sfeer wordt hierdoor ook alleen maar erger. Dit is erg frustrerend om mee te maken. Godzilla: King of the Monsters is als ervaring vooral deprimerend te noemen en dit is niet als compliment bedoeld. De film heeft zo’n chagrijnige sfeer en toon. Hierdoor is de film ook niet fijn of vermakelijk om te kijken. De film had zeker wat luchtiger van me gemogen. Wat we nu voor ons hebben is een perfect voorbeeld van een film die ten onder gaat door zijn overdramatisatie. Tuurlijk; de gevaren in de film moeten allesverwoestend en dringend overkomen. Maar dit is niet de enige manier om dat te doen, zoals de vorige MonsterVerse delen ons al hebben laten zien.
Is er dan niets positiefs op te noemen over Godzilla: King of the Monsters? Dat is ook weer niet het geval. Zo ogen de actiescènes tussen de verschillende monsters zeker episch. Ook de dramatische gevolgen voor de mensen zijn gruwelijk om te aanschouwen. Daarnaast is de film cinematografisch prachtig door het gebruik van het juiste camerawerk, de belichting en het sterke kleurgebruik. De visuele effecten van Godzilla zijn nog steeds indrukwekkend, maar de nieuwe monsters zien er minder geloofwaardig uit. Vooral Ghidorah ziet er overduidelijk nep uit. Toch is het fijn dat het uiterlijk en de visuele effecten van Godzilla wel nog zo indrukwekkend zijn gebleven. De muzikale score van Bear McCreary is redelijk, maar komt echter niet in de buurt van de Godzilla score van Alexandre Desplat.
Conclusie
Godzilla: King of the Monsters is niet mijn soort monsterfilm. De film neemt zichzelf te serieus en over dramatiseert de evenementen uit de film te veel. De film had zeker kunnen profiteren van een luchtigere toon. Het helpt ook niet dat het verhaal van de film te ingewikkeld is en dat de personages niet memorabel zijn. De bekende personages uit het vorige Godzilla deel, krijgen amper de tijd om de show te stelen in dit vervolg. De film oogt wel weer prachtig door onder andere het camerawerk en het kleurgebruik. De actiescènes zijn ook episch.
Echter zijn dit niet genoeg positieve punten om me geïnvesteerd te krijgen in een film als dit. Vooral als een film zichzelf zo serieus neemt, ga ik de film ook serieus bekritiseren. Ik kan bij deze film niet mijn brein uit te zetten en de film als dom vermaak beschouwen. Dit zie ik niet alleen als puur mijn probleem, maar ook als een fout die ontstaan is door de visie van de filmmakers zelf. Godzilla: King of the Monsters is nu te koop op Bol.com, Pathé Thuis en Zavvi.nl. Ook is de film nu te aanschouwen op Netflix.
