Elk mens zal als kind of tiener wel stressvolle momenten of periodes gehad hebben met een ouder. De Amerikaanse tragikomedie film Goodrich pakt dit menselijke concept en maakt het filmisch. Ondanks dat er betere tragikomedies en dramafilms zijn die stressvolle en ingewikkelde relaties tussen ouders en kinderen weergeeft, waagt Goodrich een ambitieuze poging om via een originele invalshoek dit onderwerp te bespreken. De kern van de kracht van de film ligt in de complexe relatie tussen Michael Keatons Andy Goodrich en Mila Kunis’ Grace Goodrich.
Grace is Andy’s dochter uit zijn eerste huwelijk. Ze is 27 jaar ouder dan haar broer en zus en staat op het punt om zelf een baby te krijgen. Toen ze opgroeide, was haar vader meestal afwezig. Zo was hij meer (en vooral) bezig met zijn carrière en werk. Deze trend volgde Andy in zijn tweede huwelijk en zette zich voort bij zijn twee andere kinderen. Andy verandert echter van aanpak (en persoonlijkheid) wanneer zijn tweede vrouw besluit om naar een ontwenningskliniek te gaan om daar af te kicken van haar medicatieverslaving.
Nu moet Grace toekijken hoe haar broertje en zusje de aanwezige en liefkozende vader krijgen die ze altijd zelf al had willen hebben. De pijn die Grace hierdoor voelt en de (letterlijke en figuurlijke) afstand die Andy heeft tot haar pijn vormen de grootste emotionele obstakels tussen deze twee filmpersonages. Met behulp van deze narrateive opzet en twee krachtige acteerprestaties van Keaton en Kunis weet regisseur en scenarioschrijver Hallie Meyers-Shyer een bijzondere film neer te zetten. Daarnaast laat Goodrich op een buitengewone manier zien dat een vader en dochter zielsverwanten kunnen zijn.
Over Goodrich (2024)
Goodrich is een Amerikaanse tragikomedie film uit 2024. De film is geregisseerd door Hallie Meyers-Shyer. De regisseur schreef ook het scenario van de film. De cast van de film bestaat uit (o.a.) Michael Keaton, Mila Kunis, Carmen Ejogo, Michael Urie, Kevin Pollak, Vivien Lyra Blair, Jacob Kopera, Nico Hiraga, Danny Deferrari, Laura Benanti en Andie MacDowell. De film heeft een speeltijd van 111 minuten. De film beleefde zijn wereldpremière op 8 oktober 2024 in Los Angeles. Goodrich werd daarna in de Amerikaanse bioscopen uitgebracht op 18 oktober 2024.
Filmdistributeur Dutch FilmWorks (DFW) bracht Goodrich op 19 december 2024 uit in de Nederlandse bioscopen. Het filmverhaal volgt Andy Goodrich. Hij is een kunstgaleriehouder in Los Angeles. Zijn leven wordt behoorlijk op zijn kop gezet wanneer zijn veel jongere vrouw hem verlaat en 90 dagen naar een afkickkliniek gaat. Andy staat er nu totaal onvoorbereid alleen voor in de zorg voor zijn negenjarige tweeling. Hij schakelt wanhopig de hulp in van zijn zwangere volwassen dochter Grace uit zijn eerste huwelijk. Stap voor stap ontwikkelt hij zich tot de vader die Grace nooit gehad heeft.
Niets duurt eeuwig
Goodrich bevat een pakkende openingsscène. De film start met de prachtige filmmuziek van componist Christopher Willis. Terwijl de filmbetiteling op het scherm verschijnt, gebruikt Willis in zijn filmmuziek alleen een piano. De componist weet alleen al door het gebruik van een piano het filmpubliek te ontroeren. Wanneer de filmbetiteling is afgelopen, stopt de pianomuziek abrupt en is alleen het geluid van een rinkelende mobiele telefoon te horen. Met deze auditieve keuzes speelt regisseur en scenarioschrijver Hallie Meyers-Shyer symbolisch in op de thema’s van het filmverhaal.
Een terugkerend thema in de film is dat niets eeuwig duurt en dat aan alle goede dingen een einde komt. De keuze om de prachtige filmmuziek van Willis abrupt te stoppen, geeft goed weer hoe aan alle mooie (oftewel goede) punten in het leven een einde komt. Meyers-Shyer en Willis laten samen met de geluidsafdeling de melancholische realiteit zien dat het niet altijd onze eigen keuze is om te bepalen wanneer iets moois tot een einde komt. Tegelijkertijd speelt deze abrupte auditieve overgang ook in op het narratieve concept dat wanneer iets eindigt, iets anders (moois) ook begint.

Verbindingsproblematiek
Al vrij vroeg in de film wordt het hoofdpersonage Andy geconfronteerd met het feit dat zijn (veel) jongere vrouw zich zonder te overleggen heeft ingeschreven bij een afkickkliniek. Door deze plotselinge keuze van Andy’s jongere vrouw Naomi, wordt hij ook geconfronteerd met zijn egocentrische en afstandelijke gedrag. Naomi en Andy leven verschillende en gescheiden levens. Zo is Andy in de ochtend altijd vroeg weg. Daarnaast is hij in de (late) avond ook nooit thuis. Naomi voelt zich niet gezien of gehoord door Andy.
Dit wordt ook bewezen wanneer Andy bekent niets door te hebben gehad van Naomi’s medicatieverslaving. Andy heeft overduidelijk last van verbindingsproblematiek. Hij weet niet hoe hij mensen, die veel voor hem betekenen, tot zich moet laten. Dit komt gedeeltelijk doordat hij moeite heeft om zijn eigen emoties toe te laten. Andy is gewend om zijn eigen emoties te verstoppen in de menigte. Hiermee weet dit hoofdpersonage zich (onbedoeld) goed afstandelijk te houden tot zijn geliefden. Dit is ook terug te zien in de briljante openingsscène van Goodrich.

Het gesprek waarin Andy te horen krijgt dat Naomi zich heeft ingeschreven in een afkickkliniek vindt plaats over een mobiele telefoon. In plaats een grote filmische discussie waarin de twee personages in dezelfde ruimte heftig met elkaar bekvechten, krijgen we nu een originele filmische weergave van verbindingsproblematiek te zien. Door gebruik te maken van een mobiele telefoon als gespreksmiddel, scheppen de filmmakers een audiovisueel gevoel van afstandelijkheid tussen deze filmpersonages.
Daarnaast stoppen de filmmakers de filmtoeschouwers in de schoenen van Andy door de abrupte en directe geaardheid van de openingsscène (en telefoongesprek). De filmtoeschouwers weten net zo weinig als Andy over Naomi’s ware toestand. Naomi’s bekentenis is chaotisch en abrupt. Dit zorgt voor veel verbazing en ongemak bij zowel Andy als het filmpubliek. Op deze manier weet de regisseur en scenarioschrijver gelijk een emotionele verbinding tussen het filmpubliek en het hoofdpersonage te maken.

Keaton en Kunis
Hoofdrolspeler Michael Keaton speelt uitstekend de oudere (en regelmatig verwarde) Andy. De acteur laat opnieuw zien dat hij behoort tot de beste van zijn vak. Keaton weet hoe hij het publiek moet overdonderen met zijn acteerprestaties. Zijn acteerwerk in Goodrich is een ware show van artistieke expressie. Met enkel een puf, zucht en tranende ogen heeft hij op meerdere malen in de film kippenvel bij me op weten te brengen. Keaton portretteert een filmpersonage dat oprecht zijn best doet om een betere echtgenoot, vader en man te zijn. Naast Keaton is het vooral Mila Kunis die een memorabele acteerprestatie aflevert.
Dit is grotendeels te danken aan de onderlinge interacties en dynamiek tussen Keatons en Kunis’ filmpersonages. De acteur en actrice weten sterk op de karakters en onderlinge levensgeschiedenis van elkaars filmpersonages in te spelen. Telkens als hun personages met elkaar praten, staan de acteur en actrice op scherp. De spanning zal voor menig filmtoeschouwer voelbaar en opmerkbaar zijn. De symbiotische rollen tussen deze filmpersonages lijken in de film omgedraaid te zijn met toen ze jonger waren: Andy is nu wanhopig op zoek naar contact, terwijl Grace afstand houdt en zich vooral probeert te richten op haar persoonlijke leven.
Daarnaast lijkt Andy op zoek te zijn naar bevestiging en goedkeuring dat hij ondanks zijn gebreken een goede vader is. Helaas bevat de film ook enkele stereotyperende bijpersonages die te weinig uitgewerkt zijn of onderbouwd worden in hun acties of beredeneringen. Goodrich bevat meerdere humoristische scènes en filmmomenten, maar deze pakken niet allemaal goed uit. Dit is grotendeels te danken aan de stereotyperende bijpersonages die in de film regelmatig samen gaan met cliché filmmomenten. Er kan dus zeker geconcludeerd worden dat er meerdere onderdelen in het filmverhaal zijn die beter uitgewerkt, aangepast of verwijderd hadden mogen worden.

Conclusie
Goodrich werkt niet alleen als een ontroerende tragikomedie film, maar ook als een activerende audiovisuele reis die me aan het denken heeft laten zetten over wat echt belangrijk is in het leven – en hoe dit vaak terug te leiden is naar de intieme en liefdevol connecties die ik heb. Op enkele momenten is Goodrich wat melodramatisch en prekerig, maar dat weerhoudt de film er niet van om zijn krachtige verhaal af te leveren. De film blinkt uit wanneer het zich richt op de verbindingsproblematiek en het afstandelijkheidsgedrag van het hoofdpersonage.
Zo weet regisseur en scenarioschrijver Hallie Meyers-Shyer een sterk audiovisueel portret neer te zetten van een man die zo gescheiden is van zijn eigen bestaansrecht en emoties dat hij hierdoor zich (onbedoeld) afstandelijk opzet tegen zijn geliefden. Meyers-Shyer wordt in dit audiovisuele portret gesteund door subtiele montagetechnieken en pakkende cinematografische beelden die goed de letterlijke en symbolische scheidingen tussen Andy en zijn geliefden weten weer te geven. Het is ongelofelijk jammer dat de film enkele kleinere en cliché verhaallijnen bevat.
Deze verhaallijnen voegen amper iets toe aan de film en bevatten daarnaast stereotyperende en slecht onderbouwde bijpersonages. Het gevolg van deze stereotyperende bijpersonages en cliché filmmomenten is dat het hoofdverhaal op enkele momenten zijn tempo en pit verliest. Desondanks weet Goodrich als film een audiovisuele liefdesbrief neer te zetten dat gericht is aan de complexe relaties die ouders kunnen hebben met hun kinderen (en hunzelf). Daarom kan Goodrich ook beschouwd worden als een verrijkend nieuw onderdeel tot het filmgenre van tragikomedies.
Op 28 maart 2025 bracht Dutch FilmWorks (DFW) de film Goodrich uit op Blu-ray en DVD. De film is nu te koop op Blu-ray en DVD op (o.a.) Bol.com. Daarnaast is de film te huur en te koop op Pathé Thuis in Nederland. Mijn dank aan Dutch FilmWorks (DFW) voor het versturen van een recensie-exemplaar.