Herinneringen aan een gebroken vriendschap | Kort Verhaal

Felix zat al een tijdje in zijn donker belichte kamer naar zijn mobiele telefoon staren. Een van zijn lampen was een tijdje geleden gesprongen en hij had nog niet de tijd genomen om deze te vervangen. Oké, misschien was Felix dit simpelweg aan het uitstellen, maar zo lang hij tenminste zelf nog gelooft dat hij er geen tijd voor had gehad, dan was er geen probleem. Zijn vingers bleven hangen over een knop die zijn leven voorgoed zou kunnen laten veranderen. Zijn mobiele telefoon, waar Whatsapp op geopend was, bracht nog wat verlichting in de donkere kamer.

De blokkeerknop op zijn mobiele telefoon stond voor de bewuste keuze om een officieel einde te maken aan enkele vriendschappen die al veel langer waren afgelopen. Al jaren lang werd Felix geteisterd met het gevoel dat hij onbelangrijk was voor zijn vrienden. Het laatste jaar was dit zelfs nog erger geworden.

Zijn vrienden hadden het vaak gehad over hoe ze het verschrikkelijk vonden om genegeerd (of eerder “geghost”) te worden. Ironisch genoeg waren ze dit zelf ook al jarenlang bij Felix aan het doen. Hij heeft zich al die tijd afgevraagd waardoor dat kwam. Zijn eerste conclusie was dit door hemzelf zou moeten zijn gekomen. Hij had zijn vrienden daarom al meerdere malen benaderd met de vraag of hij iets verkeerds had gedaan. Felix had veel over voor de vriendenschap en wilde best wat veranderen aan zichzelf om dit te behouden.

“Nee, je hebt niets verkeerds gedaan,” had een gezegd.

Een ander zei: “Ik heb het druk met werk, dus daardoor heb ik ook minder tijd om te appen of af te spreken.”

Felix geloofde wat ze hadden gezegd. Naarmate het contact steeds meer af nam en eenzijdiger werd, begon hij toch weer te twijfelen. Felix observeerde hoe ze wel met elkaar in gesprek gingen in groepschats. Als ze daar de tijd voor hadden en de moeite voor namen, waarom deden ze dat dan niet voor hem? Het contact verslechterde nog meer nadat ze berichten van Felix niet eens meer terug begonnen te beantwoorden. Felix concludeerde dat ze geen vrienden meer met hem wilde zijn. Om deze reden begon hij ook steeds minder moeite te nemen in het onderhouden van contact.

De vriendschap begon daardoor nog sneller dood te bloeden. De jongen was bekend met het feit dat vrienden komen en gaan. Toch had hij van deze vriendengroep nooit verwacht dat ze op zo’n pijnlijke manier uit elkaar zouden gaan. Felix werd in de avonden en nachten als hij op bed lag, bezocht door herinneringen van leuke momenten met deze vrienden. Deze herinneringen werden steeds meer misvormd waarbij hij steeds meer haat richting zichzelf begon te ervaren. Het was immers zijn schuld dat de vrienden geen contact meer met hem wilde. Hij was het probleem: dat was hij altijd al geweest.

De jongvolwassen man sliep steeds slechter. Zijn gebrek aan slaap was afgelopen zomer zo slecht dat als hij geluk had, dat hij maximaal drie uur op een dag kon slapen. Door zijn gebrek aan slaap, begon Felix niet alleen mentale, maar ook meer lichamelijke klachten te ervaren. Hij begon steeds minder te eten. Elke hap die hij nam, kwam verkeerd binnen. Het overheersende gevoel van braken en het doorbrekende geluid van hoesten volgde. Het kwam niet vaak voor dat Felix ook daadwerkelijk zijn eten moest uitspugen.

Toch volgde na elke maaltijd, al was zo het klein als een enkele boterham, een vaste routine van lichamelijke klachten. Eerst begon hij moeilijker te ademen. Zijn paniek schoot daarna omhoog, omdat hij wist wat er hem te wachten stond. Al snel volgde elke een flinke hoestbui. Hoe meer Felix probeerde kalm te blijven en door zijn neus te ademen, hoe meer hij moest hoesten.

“Er zit wat slijm in mijn keel vast”, loog hij keer op keer.

Felix heeft het nooit fijn gevonden om te liegen tegen zijn vrienden en familie hierover, maar hij wil niet dat zijn geliefden zich zorgen hierover gingen (of gaan maken). Dat doet hij zelf genoeg al. Hij kan de zorgen van de anderen er niet nog bij hebben. Door uit zijn mond te ademen, probeerde hij het hoesten tegen te gaan. Het werkte altijd tijdelijk. Felix greep het eerste beste moment dat hij kreeg, om naar het toilet te gaan. Daar volgde de grootste hoestbui inclusief een orkest van kokhalzen en andere braakgeluiden. Uiteindelijk kalmeerde hij gelukkig weer.

De rust leek daarna altijd wedergekeerd te zijn, maar voor de zekerheid trok hij zich zo snel mogelijk terug naar zijn eigen kamer. Na deze absurde zomer waren deze geroutineerde klachten weer een stuk minder geworden. Felix was opgelucht. Desondanks is de beste jongeman altijd alert gebleven voor als deze klachten, zelfs in zijn kleinste vorm, weer beginnen op te spelen. Niet lang na dit fiasco van mentale en lichamelijke klachten, besloot Felix om uit de groepsapp van de vriendengroep stappen. Hij trok het verschrikkelijke gevoel van verwaarlozing en desinteresse van zijn vrienden niet meer aan.

Na enkele maanden van radiostilte, waar geen enkele vriend uit die vriendengroep had gevraagd waarom hij uit de vriendengroep was gestapt, was de boodschap voor hem wel duidelijk genoeg geworden. Felix had in het verleden op meerdere momenten best veel mentale steun gevraagd van deze vrienden. Hij had een best groot rugzakje. Felix behoorde nooit tot populaire of grote vriendengroepen. Tegelijkertijd paste hij ook nooit volledig bij de buitenbeetjes. Ondanks dat hij met iedereen goed kon opschieten, was hij een buitenstaander tot de sociale constructies die tegenwoordig nog steeds cliché voorkomen onder scholieren en studenten.

De jongen was dus blij dat hij toch nog enkele (kleine) vriendengroepen had waarmee hij zijn (innerlijke) worstelingen mee kon delen. De pijn van een vriendschap die nooit meer de oude zal worden, werd hem te veel. Desondanks bleven flitsen van alle mooie momenten van deze vriendschappen in zijn hoofd spoken. Hierdoor zit hij al minuten lang met zijn handen boven de blokkeerknop te hangen. De twee keuzes die hij kan maken – en de consequenties die daarbij kunnen komen kijken – schieten als een pingpongbal bij een Olympisch potje tafeltennis heen en weer. Zijn vinger beeft boven de knop.

Na enkele keren diep ingeademd en uitgeademd te hebben, besluit hij dat het voor hem het best is om deze vrienden uit zijn leven te halen. De consequenties die hiervan kunnen komen accepteert hij net zo goed als het rouwproces dat zeker komt na het verliezen van een ooit zo’n hechte vriendengroep. Vriendschap: het is een grappig fenomeen. Een ontmoeting met eerste instantie vreemden groeit uit tot een bijzondere relatie die op meerdere momenten nog belangrijker zijn dan de relaties die je hebt met je partners of families. Toch kun je vrienden net zo makkelijk verliezen als dat je ze krijgt.

Het ene moment ben je hechter met een vriend of vriendengroep, het volgende moment blijven er alleen herinneringen over van een tijd als accessoire van een gebroken vriendschap. Herinneringen aan momenten dat ze het prima vonden dat Felix erbij was, maar dat hij meer een +1 was dan een echte vriend, schieten rond in zijn hoofd. Een korte ongemakkelijke glimlach met een diepe zucht uit zijn neus volgt als hij zich voorbereidt om dit afgesloten hoofdstuk te gaan verwerken en een plaats te geven.

Einde. | Een verhaal en tekening door © SebKijk (Sebastiaan Khouw).

Sebastiaan Khouw

Sebastiaan Khouw is het brein achter SebKijk. Als professioneel recensent en filmjournalist bespreekt hij verschillende vormen van entertainment, kunst en cultuur.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.