Hit the Road is een van de beste films die ik in de laatste paar jaren heb bekeken. Daarnaast behoort de film ook tot mijn lijst van de beste films aller tijden. Nog nooit heb ik zo’n prachtig filmisch portret gezien over een familie die afscheid moet nemen van een van hun familieleden. Hit the Road is de film die het best weergeeft hoe het lege nest syndroom voor ouders aan kan voelen. Het lege nest syndroom ontstaat wanneer kinderen, jongeren of jongvolwassen mensen het huis – of in dit geval leven – van hun ouders verlaten.
Hit the Road weet naast het lege nest syndroom aan te kaarten, ook op het onderbewustzijn van de toeschouwers te spelen, waarbij het informeert en activeert om na te denken over de toestand in Iran. Hit the Road mag dan op enkele momenten langdradig of langzaam overkomen, maar dit is onderdeel van de charme van de Iraanse film. Al jaren wacht ik op een roadtrip film dat meer een tragikomedie is, dan (alleen) een feel-good film. Het speelfilmdebuut van Panah Panahi weet dat zeker te bereiken. Sterker nog – Hit the Road blinkt uit als een tragikomedie met een gouden hart.
Over Hit the Road (2021)
Hit the Road is een Iraanse tragikomedie film dat geschreven en geregisseerd is door Panah Panahi. Hit the Road is zijn speelfilmdebuut. Panah Panahi is de zoon van de geliefde regisseur Jafar Panahi. De film had zijn wereldpremière bij het Cannes Film Festival van 2021. In Nederland werd de film op 16 juni 2021 tegelijkertijd uitgebracht in de bioscopen en op Picl. De cast van Hit the Road bestaat uit Pantea Panahiha, Hassan Madjooni, Rayan Sarlak, en Amin Simiar. Het verhaal van de film volgt een familie vier als ze door een prachtig, maar melancholisch Iraans landschap rijden.
De familie maakt deze roadtrip, omdat ze afscheid gaan nemen van de oudste zoon, die het land wil ontvluchten. Tijdens deze afscheidsreis komen al snel pijnlijke herinneringen en worstelingen met de onzekere toekomst naar boven. Daarnaast moet de familie zich ook nog zorgen maken over hun jonge zieke hond Jesse. Hit the Road werd door de recensenten goed ontvangen en won ook de prijs voor beste film bij het Filmfestival van Londen.
Recensie
Al vanaf de openingsscène weet Panah Panahi indruk op te wekken met zijn speelfilmdebuut. Hit the Road bevat een prachtige openingsscène waarop het jongste kind piano speelt op het een getekende piano op het gips van zijn vader. Zelf krijgen we daarbij pianomuziek te horen dat voornamelijk melancholisch klinkt. Als de camera van focus verandert en omhoog beweegt, zien we door een autoraam een ander tafereel plaatsvinden. Het camerawerk laat nu de oudste zoon voor het eerst zien. We krijgen voor het eerst op een redelijke afstand van zijn familie te zien.
De keuze om de jongvolwassen zoon op om op een afstand van zijn familie te introduceren, symboliseert de letterlijke afstand die er tussen de jongvolwassen zoon en zijn familie is. Hiermee speelt Panahi met het idee dat de familie moet leren omgaan met het feit dat de jongvolwassen zoon zijn eigen pad nu gaat bewandelen, waardoor hun band als familie ook gaat veranderen. De combinatie van de pianomuziek, de positionering van de personages, en de briljante camerabewegingen helpen bij het maken van een memorabele openingsscène dat eigenlijk ook overkomt als klassiek theater.
De openingsscène is een mooie introductie tot het verhaalverloop van de tragikomedie roadtrip film. Hit the Road is een filmervaring vol veranderende emoties – van blijdschap naar verdriet en woede. Het geluidsgebruik van de melancholische pianomuziek helpt bij het onderbouwen van de tragische kant van afscheid nemen. Hier tegenover wordt verbannen Iraanse popmuziek gezet dat de toekomstige vrijheid van de jongvolwassen zoon op een speelse manier symboliseert. Het geluidsgebruik van Abdolreza Heydari en de gecomponeerde muziek van Payman Yazdanian zijn beide sterke toevoegingen aan de film. De transities tussen het geluidsgebruik en de score is magnifiek.
Een bijzonder voorbeeld hiervan is de overgang waarbij de pianomuziek uit de radio van de auto blijkt te komen. Het acteerwerk van de cast is ook een groot pluspunt. De cast weet de relatie tussen de familieleden levendig, dynamisch en uniek neer te zetten. Vooral de interacties tussen de familie en de jongste zoon zijn, naar mijn mening, hoogtepunten van de film. Het acteerwerk van kinderacteur Rayan Sarlak is uitzonderlijk goed. Sarlak weet oprecht over te komen als een energiek kind van zijn leeftijd – een echte snotneus en klein ettertje. Als een stuiterbal schiet hij alle kanten op, waarbij iedereen de oren van het hoofd kletst (of eerder schreeuwt). Echter is de grootste ster van de film Pantea Panahiha.
Panahiha is simpelweg iconisch en ontroerend in haar rol als de moeder. Ik leefde met haar mee en had enorm te doen met de reis die ze mee moet maken van haar jongvolwassen zoon. En vergis je niet, want ze maakt zelf ook een reis mee, waarbij ze moet leren dat ze haar zoon voor misschien wel altijd niet meer gaat zien. Haar acteerprestatie is realistisch en rauw. Ze presenteert haar personage vol emotie, levendigheid en liefde – zo ervaarde ik het in ieder geval. Wat een top acteerprestatie. Een van de beste vrouwelijke acteerprestaties die ik ooit in mijn leven heb gezien.
Hassan Madjooni en Amin Simiar zijn ook goed in hun rollen als de vader en de jongvolwassen zoon, maar in vergelijking met het acteerwerk van Sarlak en (vooral) Panahiha, vallen ze wel wat tegen. Het beste aspect van de film is echter het geschreven en geregisseerde verhaal van Panahi. De scenarioschrijver en regisseur weet het verhaal van Hit the Road te vertellen op een manier waarbij het leven voorbij vliegt als een auto dat zit te scheuren over de snelweg. Panahi weet op een bijzondere manier het verdriet en de pijn van het proces van loslaten weer te geven. Daarnaast weet Panahi een vorm van repressie in Iran op een subtiele manier weer te geven, dat echt onder mijn huid is gaan zitten.
Conclusie
Hit the Road is een geweldig speelfilmdebuut. Panah Panahi heeft met deze film laten zien dat hij, net als zijn vader, een grote kans maakt om een bekende en gerenommeerde filmmaker te worden. Het camerawerk van de film is super, waarbij de positionering van de personages en strakke camerabewegingen goed het gevoel van de personages weten weer te geven. Ook het geluidsgebruik en de gecomponeerde muziek zijn twee sterke technische toevoegingen aan de film, waarbij de transities en samenvloei van de twee echt magnifiek zijn.
De cast van Hit the Road is sterk, waarbij Pantea Panahiha en Rayan Sarlak de show weten te stelen als de moeder en de jongste zoon. Echter is het acteerwerk van Hassan Madjooni en Amin Simiar ook zeker niet slecht te noemen. De toevoeging van de kleine hond Jesse is prachtig – ook al is zijn verhaal wel triest. Een kleine tip daarom: houd je niet van dierenleed – in welke vorm dan ook – sla deze film dan over. Echter is Hit the Road sterk aan te raden als je dol bent op roadtrip films, tragikomedies of levendige verhalen van dynamische families die moeten leren omgaan met het lege nest syndroom. Hit the Road is nu te kijken in de Nederlandse bioscopen en op Picl.
