De manier waarop regisseur Rebecca Lenkiewicz haar speelfilm regiedebuut Hot Milk opent, is niet bepaald origineel te noemen. Zo opent de Britse coming-of-age dramafilm tijdens de filmbetiteling met het geneurie van het hoofdpersonage Sofia. Deze ooit originele en betekenisvolle toevoeging van een (vrouwelijke) hoofdpersonage die kwetsbaar neuriet door de filmbetiteling is ondertussen zo vaak gebruikt dat het al zijn originaliteit heeft verloren. Bij deze Britse film komt het zelfs over alsof dit filmelement puur is toegevoegd om voor een gehalte (filmische) herkenbaarheid te zorgen.
Verder is geen enkele reden waarom het hoofdpersonage zit te neuriën door de filmbetiteling. Hot Milk mist dus niet alleen originaliteit, maar ook redenaties voor bepaalde regiekeuzes. Dit zijn dan ook de twee grootste zwaktepunten van de film. Ondanks dat Hot Milk een vrij voorspelbare film is, bevatte het filmverhaal wel de potentie om iets vernieuwends en bijzonders te vertellen. Deze potentie is vooral terug te vinden bij de verhaallijn van het belangrijkste bijpersonage Rose: de moeder van Sofia.
Het zijn Lenkiewicz en scenarioschrijver Deborah Levy bijzonder goed gelukt om het onderwerp van onbekende (geestelijke en lichamelijke) ziektes te belichten. Hot Milk laat goed zien hoe onze onverwerkte trauma’s en opgekropte gevoelens ervoor kunnen zorgen dat we onverklaarbare lichamelijke klachten oplopen die in ruil weer zorgen voor andere mentale problemen. Ondanks dat Lenkiewicz en Levy falen om een origineel verhaal omtrent het hoofdpersonage te vertellen, weten ze een aangrijpend verhaalonderdeel neer te zetten waarin de vertolker van Rose, Fiona Shaw, ook nog een van haar allerbeste acteerprestaties levert.
Over Hot Milk (2025)
Hot Milk is een Britse coming-of-age dramafilm uit 2025. De film is geregisseerd door Rebecca Lenkiewicz. De regisseur schreef het scenario van de film samen met Deborah Levy. Hot Milk is de speelfilm regiedebuut van Lenkiewicz. De cast van de film bestaat uit (o.a.) Emma Mackey, Fiona Shaw, Vicky Krieps, Vincent Perez en Patsy Ferran. De film heeft een speeltijd van 92 minuten. Hot Milk beleefde zijn wereldpremière op 14 februari 2025 bij de Berlinale. De film speelt zich af tijdens een Spaanse zomer.
Het filmverhaal volgt Rose en haar dochter Sofia terwijl ze naar de badplaats Almería reizen om Gómez te raadplegen. Gómez is een raadselachtige genezer die mogelijk de sleutel heeft tot de mysterieuze ziekte van Rose. Sofia zit vastgebonden aan haar moeders toestand. Zo wordt Sofia constant ingezet door Rose om haar te helpen en ondersteunen. Toch begint Sofia zich tijdens deze Spaanse zomer los te breken van haar moeders toestand als ze wordt aangetrokken door de charmes van vrije geest en reiziger Ingrid.
Over de Berlinale 2025
De Berlinale is een unieke plaats voor artistieke verkenningen en vermaak. De Berlinale is een van de grootste filmfestivals ter wereld. Het filmfestival was gemaakt voor het Berlijnse publiek in 1951. De Berlinale kwam tot stand aan het begin van de Koude Oorlog. Het filmfestival is gevormd door de turbulente naoorlogse periode en de unieke situatie van een verdeelde stad. Hierdoor heeft de Berlinale zich kunnen ontwikkelen tot een plaats waar interculturele uitwisselingen plaatsvinden.
Daarnaast is de Berlinale een platform geworden waar kritische en filmische verkenningen van maatschappelijke vraagstukken plaatsvinden. De Berlinale wordt beschouwd als het internationale politieke filmfestival. Het filmfestival brengt wereldwijde filmsterren naar Berlijn en geeft daarnaast ook een podium voor opkomende talenten. Het begeleidt filmmakers van alle disciplines op hun weg naar de schijnwerpers en ondersteunt hun carrières, projecten, dromen en visies. De Berlinale 2025 vond plaats van donderdag 13 februari tot en met zondag 23 februari.
Vicieuze cirkel
Hot Milk laat op een enigszins subtiele en meeslepende manier zien hoe de filmpersonages van Emma Mackey en Fiona Shaw vastzitten in het doorleven van een vicieuze cirkel waarbij de diepgewortelde mentale problematiek en mysterieuze fysieke klachten van Shaw’s Rose in stand worden gehouden door vermijdingsgedrag en haar afhankelijkheidsrelatie tot Mackey’s Sofia. De complexe en symbiotische relatie tussen moeder Rose en dochter Sofia wordt ook in stand gehouden door het blijven leven in deze vicieuze cirkel.
Regisseur Rebecca Lenkiewicz en scenarioschrijver Deborah Levy spelen in het filmverhaal goed in op het onvermogen van Shaw’s Rose om haar gedrag te veranderen. De regisseur en scenarioschrijver laten verder zien hoe belangrijk het is om zelf keuzes te maken en op te volgen als je je leven probeert te veranderen of te verbeteren. Lenkiewicz en Levy belichten echter beide kanten van het mentale plaatje: ze laten zien dat zelfs de gewilligste mensen niet van hun (zelfdestructieve) gedrag kunnen veranderen doordat ze zo diep vastzitten in hun traumatische verleden.
Opgekropte emoties en frustraties
De emotionele kern van het filmverhaal zit bij de worstelingen van Rose en de effecten die dit heeft op haar dochter Sofia. Toch leggen Lenkiewicz en Levy in Hot Milk de focus niet op Rose, maar op Sofia. Dit is een spijtige narratieve keuze. De gebeurtenissen en evenementen die we vanuit het Sofia’s perspectief meemaken zijn niet interessant of origineel genoeg. Sofia’s opgekropte emoties en frustraties worden in het filmverhaal symbolisch bijgestaan door haar verstopte seksualiteit en missende intimiteit. Toch wordt er in de film te weinig opgebouwd naar het moment waar ze losbreekt van haar vastgeketende emoties en ingeeft in haar homoseksualiteit.
Enkele narratieve keuzes lijken alleen gebruikt te zijn om in te spelen op bepaalde onderwerpen als homo-emancipatie en inclusiviteit. Het probleem ligt niet bij de onderwerpen zelf. Sterker nog: het is goed dat deze onderwerpen benoemd en belicht worden in films. Het probleem ligt dat de regisseur en scenarioschrijver niet verder gaan dan het benoemen en simpel laten zien van homoseksualiteit. Hierdoor is Hot Milk niet de revolutionerende, emanciperende en grensverleggende coming-of-age dramafilm geworden waar de filmmakers op gehoopt hebben.
Het breekpunt
In plaats daarvan is Hot Milk een stereotyperende coming-of-age dramafilm geworden waar onderwerpen als homoseksualiteit en homo-emancipatie besproken, maar nooit echt onderzocht of onderbouwd worden. Het verhaalonderdeel waarin Mackey’s Sofia langzamerhand leert dat ze zich moet losbreken van haar moeders destructieve gedrag is een stuk interessanter, maar – helaas – nog steeds redelijk cliché. De opbouw naar Sofia’s breekpunt gaat gepaard met uitstekend en metaforisch werk van de geluidsafdeling.
Zo wordt er in deze opbouw door de geluidsafdeling gebruik gemaakt van een overbelasting van diverse en overheersende geluiden. Deze geluidskeuzes zijn een duidelijk symbool voor hoe Sofia zich overspannen en gevangen voelt, doordat ze zo verantwoordelijk is voor het welzijn van haar moeder. Door het krachtige afgeleverde werk en de symbolische auditieve keuzes van de geluidsafdeling, kan er zeker geconcludeerd worden dat het geluid behoort tot de beste aspecten van de film.
Toch is briljante werk van de geluidsafdeling niet genoeg om het typerende overdreven breekpunt van Sofia te voorkomen of verbeteren. Wanneer Sofia’s frustratie richting haar moeder losbreekt, krijgen we de stereotyperende schreeuwende, huilende en spullen brekende gedrag van een (jongvolwassen) persoon met opgekropte emoties te zien. Dit audiovisuele breekpunt van Mackey’s Sofia is net zo origineel als een Nederlandse acteur die woest met zijn vuist op de tafel slaat in een soapserie als GTST. Door dit breekpunt zo cliché weer te geven, weet de film niet goed over te brengen hoe het “vastgeketend” zorgen voor een familielid voor verstrengelde relaties zorgt.
Conclusie
Het einde van Hot Milk geeft het best weer hoe het gemis aan een duidelijke en originele regievisie ervoor heeft gezorgd dat de film snel vergeten zal worden. In eerste instantie offert het filmeinde – net zoals de start van de film – een interessant thematisch punt op. Aan het einde van de film wordt Rose, na haar confrontatie en betekenis van het verleden, door haar dochter Sofia geconfronteerd met het maken van een keuze dat de rest van haar levensloop (figuurlijk en letterlijk) zal bepalen. In plaats van te laten zien hoe Rose een keuze maakt, besluiten de filmmakers onder leiding van regisseur Rebecca Lenkiewicz de film te eindigen met een langdurig zwart scherm.
Wat volgt is het beste voorbeeld van de onduidelijk en besluiteloze regievisie van Lenkiewicz. De regisseur weet samen met scenarioschrijver Deborah Levy niet goed wat voor verhaal ze wilden vertellen. Hierdoor weet ze ook niet goed hoe ze de film heeft moeten eindigen. Door alle minpunten komt het over alsof Lenkiewicz en Levy alleen enkele sterke losstaande ideeën hadden, maar niet goed wisten hoe ze dit moesten combineren tot een allesomvattend filmverhaal. In plaats daarvan hebben we een matige film kregen waar de “beste hits” (of beste ideeën) gemengd zijn in een verhaal dat ongelijkmatig, rommelig en cliché overkomt.
Desondanks zijn er enkele elementen die goed – en soms zelfs uitstekend – werken in de film. Het beste voorbeeld hiervan is het verhaallijn over Rose dat op zichzelf al ontroerend genoeg is, maar nog aangrijpender gemaakt wordt door emotioneel verwoestende acteerwerk van Fiona Shaw. Het werk van de geluidsafdeling klinkt spectaculair en weet goed in te spelen op de (symbolische) thematiek van de film. Helaas zijn deze pluspunten niet genoeg om van Hot Milk een goede film te maken. Hot Milk was te zien op de Berlinale 2025. Het is momenteel nog onbekend wanneer de film in Nederland uitgebracht zal worden.
