In het nieuwste, en helaas ook laatste, avontuur van Hiccup (Jay Baruchel, This is the End) en Toothless komen ze tegenover een nieuwe vijand te staan. Deze vijand zal niet stoppen totdat alle Night Furies vernietigd zijn. Hiccup doet er nu alles aan om zijn (draken-)familie te beschermen. Ookal moet hij hiervoor naar het einde van de wereld reizen…
Zoveel emoties. Zoveel gedachten. Ik weet niet gewoon niet waar ik moet beginnen. Wat een topeinde van een ongelofelijk sterke trilogie. Niet alleen introduceert de film ons de beste een meest intimiderende schurk van deze franchise, namelijk Grimmil the Grisly (F. Murray Abraham, Amadeus), maar daarnaast geeft deze finale ons ook nog het meest ontwikkelde verhaal gebaseerd op karakterontwikkelingen. Zo moet Hiccup niet alleen leren hoe het is om in zichzelf te geloven als hij niet samen met zijn drakenmaat is, maar ook moet hij leren wat het betekent om liefde te ervaren. Zo moet ons hoofdpersonage leren dat liefde niet alleen gaat om liefhouden, maar soms ook over loslaten. Ook al brengt dit verdriet met zich mee.
Net zoals bij de vorige twee delen zijn beeld en geluid subliem met elkaar samengevoegd. Visueel ziet de film er spetterend uit en het is ook een grotesque avontuur om aan te horen. Het ontwerp van alle personages en de draken voelt bij dit derde deel nog steeds uniek en scherp aan. Daarnaast heeft het verhaal zich op een natuurlijke manier verder ontwikkeld, waardoor dit als een geweldige conclusie aanvoelt. Het zal je meenemen op een reis vol emoties. Net zoals onze favoriete drakenvrienden deze emoties ervaren.
Wat mij voornamelijk aan deze trilogie aansprak was het personage van Hiccup. Hij maakt namelijk best veel mee als een personage en doorgaat allerlei ontwikkelingen. Deze ontwikkelingen zijn altijd samen gepaard gegaan met zijn beste vriend Toothless. Wat deze film dan ook slim aanpakt is de focus op het individu te leggen, in plaats van op de groep. Dit doet de film slim door een aantal nieuwe personages te introduceren, waaronder een vrouwelijke Night Fury en een geweldige schurk. De hoofdpersonages krijgen nu de kans om los te komen van elkaar en te groeien als personages. We worden als kijker hierdoor ook beter voorbereid op het einde van de franchise, waar de werelden van draken en de mensen afscheid van elkaar moeten nemen.
Er zijn maar een paar problemen in deze film. Toen ik de trailer voor het eerst zag, had ik verwacht dat dit er veel meer zouden zijn. Het introduceren van een nieuw personage dat precies hetzelfde is als een ander hoofdpersonage, maar dan alleen een andere kleur of gender heeft, zorgt meestal voor slappe verhaallijnen. Maar in dit geval gebeurde juist het tegenovergestelde. De film evolueert door dit nieuwe personage en zonder dit personage, oftewel de vrouwelijke Night Fury, zou de film niet zo goed zijn geweest als die nu is. Dit is nu niet een van de problemen waar ik het over heb. Ik verwachtte dat dit een probleem zou worden, maar dit was uiteindelijk het tegenovergestelde. Wat wel een probleem is aan de film is de tijd die het nodig heeft om echt op gang te komen met het verhaal. Daarnaast krijgen niet alle Dragon Riders evenveel aandacht als bijvoorbeeld Hiccup. Dit is natuurlijk normaal, want dat is het hoofdpersonage. Maar wat wel jammer is dat een paar van deze bij-personages meer aandacht krijgen dan de andere bij-personages. Deze personages zijn er dan eigenlijk alleen maar voor de herkenbaarheid. Zodat de kijker zich kan herinneren aan de vorige keren dat ze die personages zagen.
How to Train Your Dragon: The Hidden World, ook wel bekend als How to Train Your Dragon 3 is simpelweg gezegd een topper van een afsluitingsfilm. Dit omdat je de franchise al begint te missen, als de film is afgelopen. Wetende dat het nu ook echt klaar is. Niet veel franchises kunnen dit bij een kijker opbrengen, maar deze film doet dat met een extreme eenvoud. Het is bijna niet te geloven. Dit is in mijn ogen dan ook echt een heuze Wonder der Cinema.
