Wanneer de arrogante Tony Stark, na een presentatie van zijn nieuwste wapentechnologie, wordt gevangengenomen komt zijn hele leven op zijn kop te staan. Tijdens zijn ontsnapping leert hij het een en ander over hoe hij zijn leven verder wilt gaan aanpakken. Van wapenfabricatie wilt hij gaan naar het humanitaire, in de vorm van een helpende superheld genaamd; Iron Man.
Wow! Is deze film toch opeens heel erg anders dan ik me kan herinneren. Ik heb echt een hele lange tijd een aversie gehad tegen de Iron Man-trilogie. Het personage en de films spraken me niet aan. Toen ik de films zag vond ik ze dan ook niet zo bijzonder. Maar nu, na het kijken van dit meesterwerkje op een latere leeftijd, kan ik toch echt wel zeggen dat ik het heel erg fout had. Wat een topfilm is Iron Man, geregisseerd door Jon Favreau (The Jungle Book – 2016) en wat een sterk begin voor zo´n geweldige franchise. Ik wil niet overkomen als een mega-Marvel-fan (ookal ben ik dat wel), maar ik moet even verwerken hoe goed deze film wel niet was.
Iron Man gooit je direct het diepe in. We krijgen de Paramount- en Marvel Studios-logo´s te zien met een mysterieus onheilspellende soundtrack eronder. En dan; BAM! Back to Black van de wereldbekende band AC/DC begint te spelen. Wat mijn analyse-brein direct opvalt, is dat Tony Stark (Robert Downey Jr., Avengers: Infinity War) ook daadwerkelijk in een zwart pak gekleed is. Ik denk dan ook direct dat het lied Back in Black is uitgekozen om te laten symboliseren dat Tony Stark altijd in een zwart pak gekleed terugkomt naar al zijn ontmoetingen. Het grappige is dat hij dan ook dit pak gaat inruilen voor een ander soort pak, namelijk zijn Iron Man-(metalen)kostuum. Dan keert hij dus toch terug in een andere kleur dan in het zwart. Met opzet gedaan? Wie weet. Ik denk zelf van wel, maar kan het ook fout hebben. Wat ook direct opvalt in de eerste tien minuten van de film is dat dit een erg rauw en ruw-gefilmde motion picture is. We krijgen daadwerkelijk een heus dieptepunt te zien van het hoofdpersonage, dat de rest van de film hem blijft achtervolgen en al zijn keuzes door de rest van de films (en de vervolgen) bepaalt.
Wanneer we Tony Stark voor het eerst ontmoeten, komt hij direct over als een verwaand en eigenwijs persoon. Hij is te druk bezig met zijn eigen wereld, om te zien wat er in de echte wereld gaande is. In het eerste half-uur van de film zien we echter al een enorme karakter-ontwikkeling. Stark leert aan anderen denken en leert ook nog om anderen te geven. Hij leert inzien dat de wereld groter is dan dat hi j zich altijd voordeed. Dat zo´n ongenaam personage kan veranderen in zo´n aagenaam personage is best bijzonder. Stark was hiervoor altijd The Man Who Has Everything and Nothing en de man met een erfenis aan doden, maar dat verandert samen met zijn groei in karakter.
Visueel is de film ook een topper. Het moment dat we Tony Stark in de eerste variant van het Iron Man-kostuum zien is spectaculair. Het is intens, spannend, grappig en grotesque. Het is niet per sé dat de film bijzondere visuele eigenschappen bevat. Het is meer dat het er zo spectaculair uit ziet dat het bijzonder aan gaat voelen. Ook op gebied van emoties, staat deze film aan de top van Marvel-films samen met Captain America: The Winter Soldier, Guardians of the Galaxy Vol.2 en Avengers: Infinity War. Ook het acteerwerk en de discussies voelen oprecht aan. Zo vinden er dicussies plaats, ook al zijn ze soms wat kort, over wie verantwoordelijk is voor de doden. Degene die de wapens gebruiken van iemand anders of degene die juist deze wapens maakt. Deze discussies zijn erg modern en goed toe te passen op onze huidige tijd. Naast een zeer spectaculaire film is Iron Man, dus ook een film die je aan het denken zet!
Niet alles is perfect aan deze film echter. Na het zien van meerdere films met Don Cheadle (Avengers: Infinity War) als James Rhodes, oftewel The War Machine, valt Terrence Howard (Empire) in deze rol best wel tegen. Het acteerwerk in de andere Marvel films met Cheadle is namelijk veel sterker dan dat van Howard in deze film. Daarnaast verslapt de film ook een beetje in de derde akte van het verhaal. De actie is wel sterk visueel aanwezig, alleen komen er een aantal clichés acher elkaar voor. Bijvoorbeeld dat de schurk´s motivatie voornamelijk is gebaseerd op het idee van macht en geld willen hebben. Of dat het liefje van de held (Tony), oftewel Pepper Pots (Gwyneth Paltrow, Iron Man 2), in gevaar komt doordat de held haar bij zijn heldenacties betrekt.
Desondanks blijft Iron Man een ijzersterke film. HAH! Get it? Sorry, die grap moest even gemaakt worden. Het acteerwerk en de visuele storytelling zijn top, maar het sterkste punt van de film is toch wel het geniale script. Door dit spectaculaire script kon perfect geacteerd en visueel vormgegeven worden hoe onze held een karakterontwikkeling doorgaat. Iron Man mag me dan niet bevallen zijn de eerste keer; nu denk ik er heel anders over. Het behoort zeker weten tot de beste films van Marvel Studios en kan zeker beschouwd worden als een heuze Wonder der Cinema.
