Mijn dank aan Warner Bros. Home Entertainment en Coopr voor het opsturen van het recensie-exemplaar. It: Chapter Two is nu verkrijgbaar op Blu-ray en DVD!
27 jaar nadat de Losers Club de dansende clown Pennywise heeft versalgen, keert IT terug. Wanneer de Losers Club als volwassenen terugkeren naar het stadje Derry, weten ze dat het aan hun is om Pennywise voor altijd te vernietigen…
Dezelfde Fouten
It: Chapter Two is het langverwachte vervolg op het eerste deel uit 2017. Een groot deel van de cast uit dat eerste deel is terug voor dit vervolg. Daarnaast is ook regisseur Andy Muschietti (It) ook teruggekomen om dit vervolg te regisseren. Na het zien van dit tweede deel baal ik daar eigenlijk wel van. In mijn ogen heeft regisseur Muschietti namelijk niks geleerd van de fouten en het kritiek dat hij op het eerste deel kreeg.
Nu moet ik wel zeggen dat het eerste deel over het algemeen lovend werd ontvangen. Echter had bijna iedereen wel wat kritiekpunten. Toch maakt hij opnieuw dezelfde fouten, waardoor deze film echt moeilijk door te komen was. Voor de duidelijkheid dit zijn in mijn ogen fouten, voor jou kunnen dit ook pluspunten zijn. Echter zie ik het meer als minpunten die zelfs tot velen oogrollende momenten kunnen zorgen.
Zo worden de volwassen geworden kinderen weer opgesplitst, om zo per personage 1 of 2 jumpscares te kunnen krijgen. Ik vind dit persoonlijk zo’n irritant systeem. In plaats van een goed verhaal te vertellen, met ingebouwde horror-momenten, krijgen we momentopnames te zien. Momentopnames waarbij net zoals in het eerste deel de horror zo in je gezicht gegooid wordt. Hierdoor schrik ik er persoonlijk amper van. De horror-momenten in It: Chapter Two zijn over het algemeen zo overdreven, dat ze lachwekkend slecht worden.
Wanneer is It wel Spannend?
Echter zijn niet alle horror-momenten slecht. Grappig genoeg is de film op zijn best als de hoofdpersonages niks met Pennywise te maken hebben. Als Pennywise de kans krijgt om op creatievere manieren andere kinderen of jong-volwassenen te vermoorden, wordt de film opeens veel interessanter. Daarnaast krijgen de hoofdpersonages ook eens wat anders te doen dan alleen maar bang te zijn voor de clown Pennywise. Er zitten oprecht spannende stukken in It: Chapter Two waarbij kinderen worden opgegeten door Pennywise. En bij deze stukken komen geen hoofdpersonages voor.
Over onze hoofdpersonages weten we namelijk al meer dan genoeg. We weten waar ze van balen en waar ze bang voor zijn. We hebben alles met deze personages al gezien. Er wordt niks nieuws, uitdagends of creatiefs gedaan met ze. Neem daarbij het feit dat sommige personages zo uit het plot verdwijnen en pas op het laatst weer benoemd worden. *kuch kuch* Stanley *kuch kuch*. Dit personage wordt op zo’n aparte manier aan de kant gezet en zo onder gebruikt, vooral na de manier hoe hij aan de kant is gezet, dat het bijna een belediging voor de kijkers vormt.
Wat werkt wel?
Toch weten een acteur deze film te redden van zijn doem. Onze redder in nood is de ongelofelijk getalenteerde Bill Hader (Cloudy with a Chance of Meatballs). Zijn personage Richie wordt (on-)bedoeld de echte held van deze film. Met zijn humor en opkomende moed weet hij de film boven water te houden. Bill Hader is ver weg het beste aan It: Chapter Two. De rest van de cast is eigenlijk best matig. Ik voelde zelf niks van emoties bij hun acteerwerk. Alleen Hader wist te overtuigen. Zelfs Pennywise-acteur Bill Skarsgård weet niet echt te overtuigen. Zijn acteerwerk voelt na 2 films meer aan als een routine, dan echt acteerwerk.
Is alles dan slecht aan It: Chapter Two? Om te beginnen zou ik niet alles per se slecht noemen, maar eerder matig. Toch zijn er ook positieve dingen te benoemen, zoals de set en production design. Deze zijn wel weer sterk en redelijk origineel. Vooral het einde van de film schijnt als een unieke set erdoor heen. Ook kan de film – als het zijn tijd neemt – op drama-vlak best interessant zijn. Maar helaas worden deze interessante momenten vaak verpest door onnodige horror-routines.
Conclusie
Uiteindelijk vind ik It: Chapter Two vooral een matige film. Het acteerwerk is, op Bill Hader na, best matig te benoemen. Het wekt geen emoties op en iedereen speelt zijn personage wat stijfjes. Daarnaast vallen de regiekeuzes van Andy Muschietti vaak in herhaling ten opzichte van het eerste deel. De horror werkt alleen echt als de hoofdpersonages er niet bij zijn en dat is zonde. Toch zijn er sommige drama-momenten die wel goed uitgewerkt zijn. Ook de set- en production design zijn redelijk sterk. Maar over het algemeen zou ik niet zo snel deze film aanraden, maar dat is ook maar mijn persoonlijke mening.
