Jurassic Park III is naar mijn mening de zwakste film uit de originele filmtrilogie. De film bevat interessante ideeën en thema’s, maar onderbouwt ze amper. Jurassic Park III bevat daardoor een magertjes verhaal. De korte speeltijd van de film is hierdoor – over het algemeen – een pluspunt. De film is kort, waardoor die ook sneller is afgelopen. Aan de andere kant is de korte speeltijd van de film ook een nadeel. Het verhaal gaat te snel door de gebeurtenissen heen. Bovendien zijn deze gebeurtenissen onderontwikkeld.
Dit komt doordat Jurassic Park III niet alleen een korte speeltijd heeft, maar ook een rap tempo in zijn verhaalverloop bevat. Zelfs de filmmuziek van de legendarische componist John Williams valt tegen. De componist brengt weinig nieuwe bijzondere muzikale thema’s tot de franchise – iets wat hij wel deed in The Lost World: Jurassic Park. Toch zorgt Williams bij de eerste echte verschijningen van dinosaurussen met zijn filmmuziek voor een ontroerend moment. Tijdens deze scène realiseerde ik me dat het kijken van deze films me nooit zal vervelen.
Toch kan ik nog steeds kritisch op de films zijn, want – boy, oh boy – bevat Jurassic Park III veel stommiteiten, rommeligheden en problemen. De lastige en verschrikkelijke productie van Jurassic Park III is daar grotendeels voor te danken. Toen de film in productie ging, waren de scenarioschrijvers nog steeds bezig met het werken aan het verhaal. Er is nooit een definitieve versie van het scenario voltooid tijdens de productie van Jurassic Park III. Het middelste gedeelte van het scenario was niet compleet en het einde moest nog geschreven worden.
Dit zorgde voor een, zachtjes uitgedrukt, hectische productie. Het is niet gek dat de scenarioschrijvers en regisseur Joe Johnston keuzes hebben moeten maken, die gemaakt zijn met de best intenties, maar nog steeds tot een belabberd en redelijk tam filmverhaal hebben gezorgd. Sam Neill’s personage Dr. Alan Grant zegt het zelf het beste: “Some of the worst things imaginable are being done with the best intentions.”
Over Jurassic Park III (2001)
Jurassic Park III is een Amerikaanse avontuurlijke sciencefiction film uit 2001. De film is geregisseerd door Joe Johnston. De regisseur wilde al na de release van Jurassic Park een film in deze franchise regisseren. Steven Spielberg wilde zelf eerst een vervolg regisseren op Jurassic Park, maar de filmmaker ging akkoord dat Joe Johnston de derde film mocht regisseren. Het scenario van de film is geschreven door Peter Buchman, Alexander Payne en Jim Taylor. Jurassic Park III is de derde film uit de Jurassic Park trilogie.
De film vervolgt Jurassic Park uit 1993 en The Lost World: Jurassic Park uit 1997. Jurassic Park III is de eerste film uit de franchise die niet geregisseerd is door Spielberg. Daarnaast is dit de eerste film die niet gebaseerd is op een boek van auteur Michael Crichton. Sam Neill en Laura Dern keren terug als Dr. Alan Grant en Dr. Ellie Satler uit de eerste film. Neill speelt de hoofdrol in Jurassic Park III, terwijl Dern een redelijk kleine rol heeft in de film. De rest van de cast bestaat verder (o.a.) uit William H. Macy, Téa Leoni, Alessandro Nivola, Trevor Morgan en Michael Jeter.
Jurassic Park III heeft – op zijn zachtst gezegd – een ingewikkelde productie gehad. Dit is ook terug te zien in de ontvangst van de film. Van de originele filmtrilogie werd Jurassic Park III het negatiefst ontvangen door de filmcritici en het alledaagse filmpubliek. Ondanks dat de film een box office succes werd, heeft Jurassic Park III van alle zes films het minste geld opgebracht. Jurassic Park III zorgde ervoor dat de franchise voor een langere tijd tot een stilstand kwam te staan.
Pas met het vervolg Jurassic World uit 2015 kwam de franchise weer tot leven. Jurassic World was niet alleen een vervolg, maar ook de start van een nieuwe trilogie in deze franchise. Het verhaal van Jurassic Park III volgt een koppel die paleontoloog Dr. Alan Grant over halen hun een tour op het eiland Isla Sorna te geven. In werkelijkheid is dit koppel gescheiden en misleiden ze Dr. Alan Grant om hun te helpen hun verloren zoon op dit eiland te vinden.
B-monster film
Bij de filmopening van Jurassic Park III zien we drie klauwen het logo van de Jurassic Park franchise opensnijden. Dit is een mooie metafoor voor hoe Jurassic Park III de ingewanden van de franchise openscheurde en daarmee de filmreeks jarenlang dood liet bloeden. Pas met de komst van Jurassic World in 2015 werd er weer nieuw leven in deze – tegenwoordig weer – grootse franchise gebracht. De filmopening van Jurassic Park III oogt minder artistiek (zoals Jurassic Park uit 1993) of angstaanjagend en spectaculair (zoals The Lost World: Jurassic Park uit 1997).
Jurassic Park opende met een mysterieuze en spannende scène waar de wonder en angst voor dinosaurussen tegelijkertijd kon bestaan. The Lost World: Jurassic Park opende met de introductie van een nieuwe dinosaurus, een nieuw eiland en een krachtige symboliek die aangaf dat filmtoeschouwers ondertussen wel gewend zijn om gewelddadige dinosaurussen op het grote scherm te zien. Jurassic Park III opent met een tienerjongen en de nieuwe vriend van zijn moeder, die samen gaan paragliding bij Isla Sorna (Site B).
Jurassic Park III wordt een tikkeltje spannend wanneer de boot, waarmee het duo aan het paragliden is, stil lijkt te vallen. Toch was deze scène spannender als kind. Tegenwoordig komt deze scène minder sterk binnen. De film opent naar mijn mening te rustig. Mist, de suggestie van een monsterlijke dinosaurus en een opkomende botsing tegen rotsen, zijn niet genoeg om de filmopening echt spannend te maken. De uiteindelijke botsing op de rotsen valt reuze mee.
Dit moment voelt als een grote teleurstelling en anticlimax aan. De filmmonteur moet hetzelfde gedacht hebben, omdat hij in zijn montage zo snel mogelijk doorgaat naar het volgende filmmoment. Op deze manier hoopt filmmonteur Robert Dalva dat de filmtoeschouwers minder snel door zullen hebben hoe treurig het vorige filmmoment wel niet was. Neem dit alles bij elkaar en het zorgt ervoor dat Jurassic Park III vanaf zijn titelsequentie meer oogt als een B-monster film dan een brute film vol bloeddorstige dinosaurussen.
Alan Grant en InGen
Dit keer is het niet Jeff Goldblum die teruggekeerd in zijn iconische rol. In plaats daarvan krijgen we Sam Neill als Dr. Alan Grant in de hoofdrol te zien. Ook keert Laura Dern als Dr. Ellie Sattler terug, maar haar rol is helaas veel kleiner dan die van haar collega Neill. Alan Grant is het beste personage uit de film. Dit is niet alleen te danken aan het sterke acteerwerk van Neill, maar ook aan de thema’s die via zijn personage in de film gebracht worden. Zo wordt er gesproken over het hedendaagse nut van Alan Grants beroep.
Als wetenschappers zelf de dinosaurussen in persoon kunnen gaan bestuderen, wat is dan nog de toegevoegde waarde van een paleontoloog? Alan Grant geeft als tegenargument dat de dinosaurussen van InGen niets meer dan genetisch gemanipuleerde themapark monsters zijn: een thema waar verder wordt opgebouwd in de volgende film: Jurassic World. Regisseur Joe Johnston en scenarioschrijvers Peter Buchman, Alexander Payne en Jim Taylor scheppen een interessante discussie waarin zelfbelang recht tegenover wetenschappelijke vooruitgang wordt gezet.
Zowel Alan Grant en InGen handelen vanuit zelfbelang. Alan Grant wil zijn beroep als paleontoloog niet kwijtraken, dus probeert hij mensen ervan te overtuigen dat InGen geen echte dinosaurussen heeft gemaakt. Daartegenover staat InGen die deze dinosaurussen heeft gemaakt om hun wonder voor deze dieren levend te kunnen maken en te verkopen aan de wereld. Doordat ze beide uit zelfbelang acties ondernemen, houden ze de wetenschappelijke vooruitgang tegen.
Intelligente velociraptors
Een ander verhaallijn uit Jurassic Park III gaat over de intelligentie van de velociraptors. Al tijdens de eerste film maakten de filmmakers duidelijk dat velociraptors uiterst intelligent waren (en zijn). In Jurassic Park III gaan ze hier eindelijk wat dieper op in. In Jurassic Park III wordt bekendgemaakt dat in deze filmwereld velociraptors slimmen waren dan walvissen, dolfijnen en primaten. Alan Grant denkt zelfs dat velociraptors de dominante soort op aarde zou zijn geworden als de asteroïde niet in hun tijdperk had ingeslagen. Helaas worden dit soort betoverende en magische filmmomenten snel afgebroken.
“The show must go on,” en dus gaat het verhaal na het opnoemen van deze theorieën en thema’s direct verder. Het helpt ook niet dat de film regelmatig herhaalt wat er al eerder gezegd is. Normaliter is dit niet zo’n groot probleem, maar wanneer een film direct achter elkaar herhaalt wat er net gezegd is, dan begint het verhaal toch wat rommeliger over te komen. Een goed voorbeeld hiervan is terug te zien bij de discussie over de intelligentie van velociraptors. Dit onderwerp wordt eerst besproken tussen Alan Grant en Ellie Sattler.
Daarna is er een korte scène waarin het iconische duo afscheid van elkaar neemt. De volgende scène brengt direct opnieuw de discussie over de intelligentie van velociraptors naar voren – waarbij Alan Grant bijna exact dezelfde woorden gebruikt om dit te beschrijven. Het komt dom, lui en onprofessioneel over om dit soort scènes – met dezelfde dialogen – zo snel achter elkaar te laten afspelen. Het is jammer dat dit niet de enige keer is dat zoiets plaatsvindt in de film. Naast dat de velociraptors in detail besproken worden in Jurassic Park III, krijgen we ze ook in actie te zien in de film.
De velociraptors zien er – net als de Spinosaurus en de Tyrannosaurus Rex – spectaculair en levensecht uit. De mix van animatronica, praktische effecten en computer gegenereerde beelden hebben er opnieuw voor gezorgd dat deze gevaarlijke wezens er angstaanjagend echt zien. De geluidsbewerking en geluidsmixing die gebruikt zijn om de geluiden van de dinosaurussen na te maken zijn ook opnieuw geweldig. Hierin zijn de velociraptors degene die de show stelen. Ze zijn voorzien van een reeks nieuwe, maar ook welbekende en sterker onderbouwde geluiden.
Het werk van de geluidsafdeling heeft ervoor gezorgd dat het verhaallijn over hyperintelligente velociraptors, met hun stembereik en vocale communicatie, interessanter is om te volgen. Toch bevat de film – net zoals The Lost World: Jurassic Park – filmmomenten met velociraptors die nergens opslaan. Zo bevat Jurassic Park III twee van de domste momenten uit de gehele franchise. Het eerste moment is (uiteraard) de nachtmerrie die Alan Grant heeft.
In deze nachtmerrie ziet hij Billy als een velociraptor, maar hij communiceert als een mens. De filmmakers proberen met deze nachtmerrie in te spelen op het thema van de vocale communicatie en intelligentie van de velociraptors. Helaas pakt deze scène meer hilarisch uit, dan diepgaand of interessant. Het tweede moment is dat van een velociraptor die zich bevroren gedraagt in een fabriek om zo een schrikmoment in de film te creëren. De velociraptor had al lang kunnen aanvallen, maar dan zou de film niet zijn jumpscare kunnen hebben – en dat is uiteraard belangrijker!
Spinosaurus versus Tyranossaurus Rex
Een van de grootste nieuwe toevoegingen aan Jurassic Park III is de Spinosaurus. De eerste verschijning van deze gevaarlijke en dodelijke dinosaurus is oprecht spannend. Dit komt mede doordat de Spinosaurus als bloeddorstiger en meer fataal dan de Tyrannosaurus Rex wordt geportretteerd. Ondanks dat de introductie van de Spinosaurus uitstekend is, brengt het ook problemen met zich mee. Hierbij heb ik het uiteraard over het beruchte gevecht tussen de Tyrannosaurus Rex en de Spinosaurus.
Het lijkt alsof Johnston en de scenarioschrijvers de Spinosaurus op wilden zetten als de ultieme moordmachine. Het probleem hiervan is dat die er al was in de vorm van de Tyrannosaurus Rex. Deze publieksfavoriet, die de franchise mede zo groot heeft gemaakt, verliest niet alleen het gevecht van de Spinosaurus, maar wordt ook nog bruut vermoordt. Ook al lijkt dit niet de intentie van de filmmakers te zijn geweest, toch komt dit over als een dikke middelvinger naar de liefhebbers en fans van deze geliefde dinosaurus.
Het helpt ook niet dat dit de enige keer is dat we een Tyrannosaurus Rex in Jurassic Park III zien. De introductie van Tyrannosaurus Rex voelt ook wat gehaast aan. De camerapositionering van cinematograaf Shelly Johnson zorgt ervoor dat het voor de filmtoeschouwers er onlogisch uitziet dat de personages deze gevaarlijke dinosaurus niet hebben gezien. Ondanks dat de Spinosaurus voor meerdere spannende momenten zorgt in de film, oogt hij toch onderbenut.
Dit is ook te danken aan het feit dat de Spinosaurus – net zoals de velociraptors – alleen de onbelangrijke bijpersonages doden. De bijpersonages zijn allemaal onderontwikkeld, maar degene die doodgaan in Jurassic Park III zijn zo eendimensionaal dat het me als filmtoeschouwer niet boeit dat ze vermoord worden. Sterker nog: ik juich de Spinosaurus toe!
Ik zou willen dat de vleesetende dinosaurussen meer belangrijkere bijpersonages hadden gedood, want dit zou de film spannender maken. Nu oogt het verhaal redelijk gevaarloos. Daarnaast zijn de spannende momenten die de film spectaculair maken kleiner en korter dan in de vorige twee films. Neem daarbij dat de laatste confrontaties met zowel de Spinosaurus als de velociraptors eindigen in een anticlimax en je blijft over met een teleurstellende Jurassic Park film.
Conclusie
Jurassic Park III is de slechtste film uit de Jurassic Park filmtrilogie. Toch bevat de film nog steeds positieve aspecten. Tot de beste aspecten uit deze film behoren de animatronica, praktische effecten en computer gegenereerde beelden die gebruikt zijn om de dinosaurussen er levensecht in de film uit te laten zien. Ook het werk van de geluidsafdeling behoort tot de beste aspecten uit Jurassic Park III. De geluidsbewerking en de geluidsmixing waarmee het geluid van de dinosaurussen is vormgegeven klinkt geloofwaardig en realistisch.
Het is extra mooi om te zien dat het geluid zo goed is gemaakt, omdat in Jurassic Park III de vocale communicatie van intelligente velociraptors een belangrijk onderdeel van het verhaal vormt. Daarnaast is Sam Neill opnieuw geweldig als zijn iconische personage Dr. Alan Grant. Ook is het leuk om Laura Dern te zien als haar welbekende personage Dr. Ellie Sattler – ook al krijgen we te weinig van haar te zien. Ondanks meerdere positieve aspecten, bevat Jurassic Park III ook een teleurstellend en slap verhaal.
Het filmverhaal zit vol met domme momenten – zoals de nachtmerrie van een velociraptor die Engels kan praten. Hierboven op komt ook nog dat de belangrijkste gebeurtenissen in het filmverhaal te weinig onderbouwt of ontwikkeld worden. Hetzelfde kan gezegd worden over de bijpersonages. Zowel het filmverhaal als de personages zijn grotendeels eendimensionaal en niet bepaald origineel. Jurassic Park III bevat meer minpunten dan pluspunten, maar toch moet ik eerlijk toegeven dat de film altijd een speciale plek in mijn hart zal hebben.
Ik ben opgegroeid met deze film. Hierdoor kan ik gelijkertijd genieten van de film, maar ook de kritische punten van Jurassic Park III opnoemen. Mijn dank aan Universal Pictures Home Entertainment en Day One MPM voor het versturen van een recensie-exemplaar van de Jurassic World: Ultimate Collection Boxset. Jurassic Park III is (uiteraard) onderdeel van deze boxset. De Boxset is nu te koop op DVD, Blu-ray en 4K Ultra HD Blu-ray. Jurassic Park III is verder te streamen op op SkyShowtime, Netflix en Amazon Prime Video in Nederland. Daarnaast is de film ook te huur en te koop op Pathé Thuis.
Kan er blijven naar kijken….tijdloos….zal mij toch de dvds eens moeten aanschaffen….heb al de films al 4 keer gezien in de bioscoop. …en ben nog altijd niet uitgekeken.,maar das op de duur een kostelijke iets he…….fan vsn het eerste uur 🦖🦖🦖
De films blijven naar mijn mening – ondanks dat ze niet allemaal even goed zijn – geweldig om te kijken! Elk deel uit deze filmreeks heeft iets bijzonder waarmee ze me toch keer op keer terug blijven trekken naar hun films!