De Nederlandse film Kind geeft op een aangrijpende manier de grootste angst van elk toekomstig ouder weer. Zo geeft Kind op een filmische manier de psychologische gevolgen van een miskraam weer. De film bevat een diepgaand verhaal waarin de twee hoofdpersonages door verschillende fases van rouwverwerking heengaan. Het filmverhaal wordt ondersteund door het sterke acteerwerk van hoofdrolspelers Noortje Herlaar en Vincent van der Valk. De hoofdrolspelers vertonen een reeks van emoties.
Hierbij vallen ze gelukkig niet in de welbekende valkuil waarbij emoties van verdriet, onbegrip en pijn alleen vertoond worden via geschreeuw en enorme huilbuien. De hoofdrolspelers geven op een indrukwekkende manier weer hoe rouwende ouders hun gevoelens onderdrukken en zichzelf de vraag stellen of het hun schuld is geweest van hun verlies. Herlaar en Van der Valk weten uitstekend de complexe levens, intrinsieke relaties en menselijke karaktereigenschappen van deze twee hoofdpersonages weer te geven.
In een film als Kind is dit niet alleen mooi om te zien, maar ook essentieel. Op deze manier worden de humane aspecten en emoties van de film nog beter centraal gezet. Toch werkt Kind eigenlijk alleen als een psychologische dramafilm. Regisseur Jan Verdijk en scenarioschrijver Paul de Vrijer hebben ervoor gekozen om in hun film ook psychologische thriller elementen toe te voegen. Helaas gaan de verschillende filmgenres in Kind niet goed samen.
De psychologische thriller aspecten zijn te afleidend en komen misplaatst over. Kind bevat diverse filmscènes waarin vader Leon geconfronteerd wordt met een schaduwbeeld dat zich vormgeeft als een kinderlijke versie van zijn miskraam geboren zoon. Deze ambitieuze toevoeging is alleen compleet onnodig. Het is al duidelijk dat de ouders hun ergste nachtmerrie beleven. Het is niet nodig om een mysterieuze laag toe te voegen waarin Leon achtervolgd wordt door een mogelijke schimmige manifestatie van een miskraam kind.
Hierbij ligt het probleem niet bij de (thematische) intentie van deze narratieve keuzes, maar eerder bij de contextuele uitvoering en onderbouwing. Menig filmtoeschouwer kan begrijpen dat het schaduwbeeld een belichaming van Leons geïnternaliseerde en opgekropte gevoelens van schuld, angst, rouw, verdriet en pijn kan vormgeven. Toch wordt er verder niets gedaan met dit schaduwbeeld. Leon maakt op basis van dit plotelement geen karakterontwikkelingen mee. Hierdoor komt de toevoeging van dit schaduwbeeld onderontwikkeld en willekeurig over.
Over Kind (2025)
Kind is een Nederlandse psychologische thriller en dramafilm uit 2025. De film is geregisseerd door Jan Verdijk. Het scenario van de film is geschreven door Paul de Vrijer. De cast van de film bestaat uit (o.a.) Vincent van der Valk, Noortje Herlaar, Tamar van den Dop, Anne-Laure Vandeputte, Sergio Hasselbaink, Sam Ghilane en Rienus Krul. De film heeft een speeltijd van 83 minuten. Filmdistributeur Gusto Entertainment bracht Kind op 10 juli 2025 uit in de Nederlandse bioscopen.
De film gaat over Leon en Jaimy. Wanneer hun ongeboren kind een onbekende groeiafwijking blijkt te hebben, gaan Leon en Jaimy op zoek naar alternatieve geneeswijzen. De holistisch verloskundige Nicole belooft ze te helpen. Wat begint met ongevaarlijke natuurlijke behandelingen, loopt uit op levensbedreigende rituelen. De toekomstige ouders zetten alles op het spel om hun dochter te helpen.
Overheersend en stil geluid
Geluid speelt een belangrijke rol in deze psychologische thriller en dramafilm. In de film slaagt componist Koen van de Wardt erin om met dissociërende filmmuziek een barrière op te leggen tussen de hoofdpersonages, het verloren kind en in verlenging het filmpubliek. De componist lijkt in zijn filmmuziek op enkele momenten gebruik te maken van een xylofoon. Deze instrumenten worden regelmatig ingezet als speelgoed en muziekinstrumenten voor baby’s. De keuze van de componist om een instrument te gebruiken (dat klinkt) als de xylofoon is dus betekenisvol.
Naast Van de Wardt levert de geluidsafdeling ook belangrijk werk af. Zo maakt deze afdeling gebruik van luide en overheersende geluiden om in te spelen op de dissociatie die de hoofdpersonages ervaren tegenover het ondraaglijke gevoel van hun rouw. Toch hebben de filmmakers ervoor gekozen om de openingsscène van de film doodstil te houden, terwijl de filmtoeschouwers de filmbetiteling op een simpel zwart scherm voorbij zien komen.
De keuze om de filmbetiteling geluidloos over een zwart scherm te laten spelen, kan een symbolische hint zijn naar de miskraam van Jaimy. Nadat de filmbetiteling verdwijnt, worden de filmtoeschouwers al snel geconfronteerd met de miskraam van dit hoofdpersonage. Het gemis aan geluid of filmmuziek versterkt de openingsscène en emotionele lading achter deze pijnlijke gebeurtenis. Dat de geluidsafdeling en de componist later in de film gebruik maken van overheersende, luide of dissociërende geluiden en filmmuziek, versterkt de keuze uit deze openingsscène.
Aangrijpend en pijnlijk
Doordat de film gelijk start met de miskraam van de hoofdpersonages, weten de filmmakers gelijk een humane connectie en een gevoel van medeleven op te richten tussen de filmpersonages en filmtoeschouwers. Als het ware worden de filmtoeschouwers in de schoenen van Jaimy en Leon geplaatst. Dit is een andere reden waardoor deze openingsscène zo effectief is. Net zoals de filmpersonages moet het filmpubliek proberen om te gaan met de abrupte en overweldigende geaardheid van de situatie.
In de openingsscène bouwen regisseur Jan Verdijk en scenarioschrijver Paul de Vrijer aan de onderlinge relaties tussen de filmpersonages en de filmtoeschouwers. Het is de regisseur en scenarioschrijver gelukt om een pijnlijk en aangrijpend filmverhaal neer te zetten dat zijn publiek volledig meeneemt in de filmwereld van het verhaal. Dit komt ook doordat het verhaal zowel de dalen als pieken van zwangerschappen laat zien. Hiermee schetsen ze een realistischer filmbeeld van zwangerschappen en overheersen de hartverscheurende gebeurtenissen de film niet te veel.
Illusie van controle
Er kan zeker gezegd worden dat de hoofdpersonages in Kind de illusie hebben dat ze controle kunnen hebben over een (toekomstige) zwangerschap en hun rouw. De film laat zien dat het vluchten voor rouwverwerking niet mogelijk is, want uiteindelijk haalt dit iedereen in. In eerste instantie maken de hoofdpersonage in het filmverhaal een duidelijke karakterontwikkeling mee. Zo leren Leon en Jaimy dat ze geen controle kunnen hebben over hoe hun zwangerschap gaat verlopen.
Daarnaast leren ze langzamerhand hun rouwverwerking en de angst voor onbekende mogelijkheden te omarmen. Helaas worden deze karakterontwikkelingen stopgezet en deels teruggedraaid richting het filmeinde. De scenarioschrijver lijkt ervoor te hebben gekozen om het filmverhaal mysterieuzer en met een groot shockfactor te eindigen. In de laatste paar minuten van de film weet Kind met rituele en absurde psychologische gebeurtenissen te shockeren. Na dit filmeinde verlangen filmtoeschouwers naar meer, maar in deze zin is dit niet iets positiefs.
Zo zullen de meeste filmtoeschouwers raar opkijken van deze plotselinge koerswijziging in het verhaal. Wat overblijft is een groot verlangen naar een sterker onderbouwd filmeinde waarbij de focus minder ligt op het shockeren van de filmtoeschouwers en meer op het krachtig afronden van een beladen filmverhaal. Helaas moet het filmpubliek leren omgaan met het feit dat ze geen controle hebben over hoe dit filmverhaal eindigt of had kunnen eindigen – net zoals de hoofdpersonages geen controle hebben over hun zwangerschap of rouwverwerking.
Holistische ironie
Het belangrijkste bijpersonage uit de film is de holistisch verloskundige Nicole die belooft Leon en Jaimy te helpen een kindje te krijgen. De holistische verloskundige kaart de westerse paniekreactie na een miskraam aan. Volgens Nicole schieten veel Nederlandse klinieken in deze paniekmodus. Via de kapitalistische medische industrie zouden deze klinieken met veel medicatie en mogelijkheden als eiceldonaties inspelen op de angsten van de ouders die een miskraam hebben meegemaakt.
Het filmverhaal geeft de afstandelijke en bijna koude insteek van verpleegkundigen in Nederlandse ziekenhuizen en klinieken weer. Daartegenover staat de warme en intieme houding van de holistische verloskundige Nicole. Deze tegenstrijdige houding bevestigt niet alleen Nicole’s argwaan en afzien, maar versterkt ook het ironische effect van haar karakter. De ironie is namelijk dat Nicole hetzelfde doet met haar holistische verloskundige praktijken.
Ze speelt, net zo goed als Nederlandse ziekenhuizen en klinieken, in op de angsten en trauma’s van Leon en Jaimy. Actrice Tamar van den Dop weet met haar kalme lichaamstaal en subtiele gezichtsuitdrukkingen goed het mysterieuze karakter van Nicole weer te geven. Dit bijpersonage weet goed de ouders tegen elkaar op te spelen. Nicole zorgt voor zowel externe als interne conflicten bij Leon en Jaimy.
Met opmerkingen als “Wil je wel moeder worden, Jaimy?” veroorzaakt de holistische verloskundige ook gevoelens van schuld, schaamte en twijfel bij Leon en Jaimy. Nicole weet verder goed in te spelen op de tijdsdruk die Leon en Jaimy voelen om ouders te worden nadat ze te horen hebben gekregen van Jaimy’s vervroegd overgangsproces. Hierdoor worden de tegenstrijdige gevoelens, van snel zwanger worden versus ruimte en tijd geven aan rouwverwerking, ook versterkt.
Het is jammer dat Nicole’s ware redeneringen achter haar acties, geloof, normen en waarden nooit duidelijk worden gemaakt in de film. Hierdoor mist de film de kans om de karakters van de hoofdpersonages en het belangrijkste bijpersonage verder te ontwikkelen. Daarnaast mist de film nu de kans om diverse conflicten en onderlinge karakterdynamieken verder te onderzoeken en onderbouwen.
Conclusie
Kind is een indrukwekkende film die op enkele vlakken tekortschiet en rommelig overkomt. Zo werkt Kind vooral als een psychologische dramafilm. De film bevat ook elementen en aspecten uit het filmgenre van psychologische thrillers. Helaas zijn deze elementen niet sterk uitgewerkt en onderbouwd. Hierdoor komen deze aspecten nogal misplaatst, onnodig en afleidend over. Een langere speeltijd had kunnen helpen bij dit probleem, omdat de elementen uit deze verschillende filmgenres dan beter samengevoegd hadden kunnen worden.
Hiernaast had het karakter van het belangrijkste bijpersonage, de holistische verloskundige Nicole, ook beter onderbouwd kunnen worden. Ondanks dat dit personage een toepasselijk mysterieus karakter bevat, blijven de ware bedoelingen en motivaties van Nicole te vaag om van haar echt een memorabel of indrukwekkend bijpersonage te maken. Gelukkig weet actrice Tamar van den Dop dit bijpersonage wel krachtig neer te zetten met haar acteerprestaties.
Toch zijn het van de cast de hoofdrolspelers die een sterke indruk achterlaten. Noortje Herlaar en Vincent van der Valk weten op een aangrijpende manier weer te geven hoe aangrijpend een miskraam is. De hoofdrolspelers weten uitstekend het langdurige proces van rouwverwerking en het toelaten van moeilijke emoties weer te geven. Ondanks dat Kind beladen onderwerpen bespreekt, weten regisseur Jan Verdijk en scenarioschrijver Paul de Vrijer de heftige thema’s niet het filmverhaal te laten overheersen.
Hierdoor is Kind geen pessimistische of deprimerende psychologische dramafilm geworden. In plaats daarvan is Kind een film geworden waar humane connecties en emoties centraal staan. Het is jammer dat niet alle plotelementen even goed ontwikkeld zijn, want anders was Kind een van de beste Nederlandse psychologische dramafilms geworden. Kind is nu te zien in de Nederlandse bioscopen. Daarnaast is de film ook te huur op Picl in Nederland. Mijn dank aan Triple P Entertainment en Gusto Entertainment voor het versturen van een online recensie-exemplaar van de film.
