What a wonderful day! Met Kingdom of the Planet of the Apes bewijst regisseur Wes Ball dat de Planet of the Apes franchise behoort tot de beste langlopende filmreeksen uit de gehele filmgeschiedenis. Kingdom of the Planet of the Apes levert een prachtig eerbetoon aan de vorige drie films waar de aap Caesar, die briljant gespeeld werd door acteur Andy Serkis, centraal stond. De nalatenschap van Caesar speelt een belangrijke rol in deze film. Toch zijn het de regisseur en scenarioschrijvers gelukt om dit aspect uit het filmverhaal niet te overheersend neer te zetten.
De nieuwe personages, waaronder het sterke nieuwe hoofdpersonage Noa, staan op de voorgrond. De nieuwe personages zijn mooie toevoegingen tot de filmwereld en geschiedenis van deze Apenplaneet. Het is leuk en bijzonder om weer een jonge aap als hoofdpersonage te hebben. Daarnaast zijn de nieuwe bijpersonages ook een sterke toevoeging tot de film. Van Noa’s ouders, liefdesinteresse en beste vriend tot de grotere en kleinere schurken uit de film. Bovendien is er opnieuw een wijze orang-oetang die regelmatig de show weet te stelen.
Ditmaal is het geen Maurice, maar Raka, die de woorden van Caesar zo waargetrouw mogelijk probeert op te volgen en door te geven aan volgende generaties. De nieuwste film uit deze langlopende franchise zet opnieuw weer een indrukwekkend conflict neer tussen de apen en de mensheid. Net zoals de vorige twee films, Dawn of the Planet of the Apes (2014) en War for the Planet of the Apes (2017), bevat Kingdom of the Planet of the Apes ook confrontaties en conflicten tussen de apen zelf.
De regisseur en scenarioschrijvers maken slim gebruik van de naïviteit, tweestrijd en onwetendheid van het jonge hoofdpersonage Noa. Doordat het filmpubliek het dichtst bij dit personage staat, ervaren de filmtoeschouwers zelf ook twijfels en innerlijke worstelingen over de kwesties die Noa voorgeschoteld krijgt. Kingdom of the Planet of the Apes is niet alleen een vermakelijke, epische en memorabele film. Het is ook een film die je op een activerende manier aan het denken zet over wat het betekent om mens te zijn en of de mensheid het echt waard is om, onder deze omstandigheden, gered te worden.
Over Kingdom of the Planet of the Apes (2024)
Kingdom of the Planet of the Apes is een avontuurlijke sciencefiction en actiefilm uit 2024. De film is geregisseerd door Wes Ball. Het scenario van de film is geschreven door Josh Friedman, Rick Jaffa en Amanda Silver. Scenarioschrijvers Jaffa en Silver schreven eerder ook al de scenario’s van Rise of the Planet of the Apes en Dawn of the Planet of the Apes. De cast van Kingdom of the Planet of the Apes bestaat uit (o.a.) Owen Teague, Freya Allen, Kevin Durand, Peter Macon, William H. Macy, Dichen Lachman en Sara Wiseman. De film heeft een speeltijd van 145 minuten.
Kingdom of the Planet of the Apes is een direct vervolg op War for the Planet of the Apes. Deze vierde film uit de prequel reboot filmreeks zal de visie van Matt Reeves – de regisseur van Dawn of the Planet of the Apes en War for the Planet of the Apes – vervolgen. De prequel reboot filmreeks begon in 2011 met de eerste film Rise of the Planet of the Apes. De film werd een commercieel en kritisch succes. De twee vervolgen daarna werden zelfs nog beter ontvangen dan Rise of the Planet of the Apes.
Kingdom of the Planet of the Apes speelt zich af in de toekomst, meerdere generaties na het bewind van Caesar. In deze tijd zijn de apen de dominante soort en leiden de mensen een ondergedoken leven. Terwijl een nieuwe, tirannieke apenleider zijn imperium opbouwt, maakt de jonge aap Noa een aangrijpende reis die er voor zorgt dat hij alles wat hij heeft geleerd over het verleden in twijfel trekt. De keuzes die hij maakt, zal de toekomst voor zowel apen als mensen bepalen. Kingdom of the Planet of the Apes werd op 8 mei 2024 in de Nederlandse bioscopen uitgebracht.
Nalatenschap van Caesar
De nalatenschap van Caesar is een middel in het verhaal om conflicten op te zetten en de geschiedenis van deze filmwereld te verrijken. In Kingdom of the Planet of the Apes is Caesar niet alleen een soortgelijk Bijbelfiguur voor de apen geworden, maar ook een mythisch figuur. De verschillende clans en koninkrijken van apen gaan op diverse manieren om met de doorgegeven lessen en woorden van deze legendarische aap. Enkele clans lijken niets af te weten van de Aap die in Rise of the Planet of the Apes de evolutionaire revolutie van de apen begon.
Dit is niet het geval bij het koninkrijk van Proximus Caesar. Deze koning heeft de woorden van Caesar betwist om zo zijn eigen doelen heilig over te laten komen. Enigszins heeft Proximus een punt dat als de apen niet samenwerken (of samenkomen) tegen de overgebleven mensen, dat er een kans bestaat dat ze zelf weer in kooien zullen belanden. De manier waarop Proximus te werk gaat, is alleen niet zo rechtvaardig. Het stelen van apen en ze indoctrineren in zijn versie van Caesars woorden, laat Proximus meer overkomen als een dictator dan een heilige.
In de film keert regelmatig de vraag terug of de middelen het doel rechtvaardigen. Dit is zowel bij Proximus Caesar als Mae, een van de overgebleven mensen, te zien. Ze strijden beiden om hun respectievelijke soorten de overheersende en dominante soort te maken. Hiervoor liegen en moorden ze. Dit zorgt er voor dat deze twee personages meer op elkaar lijken dan dat ze zelf zouden willen toegeven. De ironie is dat de zelfdestructieve geaardheid van de mens zich niet alleen voort lijkt te zetten in de overgebleven mensheid, maar ook in het dominerende koninkrijk van apen.
Evolutie van een verloren wereld
Kingdom of the Planet of the Apes bevat meerdere krachtige technische filmaspecten. Een (moderne) Planet of the Apes film kan niet besproken wonder zonder in te gaan op de visuele effecten van de film. De visuele effecten zijn weer prijzenswaardig, adembenemend en overtuigend. De visuele effecten die gebruikt zijn om de apen, door middel van motion capture acteerprestaties, te visualiseren zijn subliem. In eerste instantie lijken deze visuele effecten op een degradering vergeleken met Dawn of the Planet of the Apes en War for the Planet of the Apes.
Toch is dit naar mijn mening niet echt het geval. De visuele effecten laten de apen qua uiterlijk meer evolueren naar en lijken op hun tegenhangers van de originele Planet of the Apes films uit de jaren 1960 en 1970. Het verschil wat betreft het uiterlijk tussen de apen van Kingdom of the Planet of the Apes en Planet of the Apes (1968) is nog duidelijk te zien. Toch hinten de visueel gedetailleerde effecten ernaar dat apen al meer aan het evolueren zijn wat betreft hun uiterlijk. Deze kleine visuele details zullen vooral opvallend zijn voor de grotere Planet of the Apes filmfanaten.
De vormgeving en bijhorende visuele effecten van de filmwereld uit Kingdom of the Planet of the Apes zijn inventief, creatief en fantasierijk. Daarnaast is deze filmwereld (uiteraard) sterk gevisualiseerd. De film laat zien hoe de wereld van de mensheid vergaan is. Oude wolkenkrabbers zitten onder vegetatie en oude voetbalstadions zijn amper herkenbaar achtergebleven. De wereld die ooit van de mens was, dient nu als een mysterieuze herinnering richting het verleden dat de apen van het heden nooit gekend hebben.
Kingdom of the Planet of the Apes laat je verlangen naar meer
De filmmuziek behoort ook tot de pluspunten van Kingdom of the Planet of the Apes. Desondanks is de gecomponeerde muziek minder sterk dan het werk dat componist Michael Giacchino leverde in Dawn of the Planet of the Apes en (vooral) War for the Planet of the Apes. In de filmmuziek van Kingdom of the Planet of the Apes komen enkele hoogtepunten voor, terwijl de rest van John Paesano’s filmmuziek wat braafjes, ongeïnspireerd en simpel klinkt.
De muziek uit deze film is op zijn best wanneer Paesano muzikale elementen en thema’s uit de vorige trilogie en de originele film(-s) haalt, mixt en toepast in zijn eigen filmmuziek. Hiermee linkt de componist Kingdom of the Planet of the Apes niet alleen wat voor zich kwam, maar ook aan wat er nog aan te komen staat. Bovendien is de terugkerende muzikale hoofdthema van Noa prachtig en toepasselijk voor zijn coming-of-age heldenreis.
Tegenover de cinematografie van Michael Seresin, die het camerawerk leverde voor zowel Dawn of the Planet of the Apes als War for the Planet of the Apes, is het werk van cinematograaf Gyula Pados minder memorabel, gestileerd en betekenisvol. Toch weet Pados nog steeds prachtige beelden en effectief camerawerk af te leveren. De cinematograaf overtuigt in zijn camerawerk vooral bij de verschillende actiescènes. Samen met filmmonteur Dan Zimmerman weet Pados goed de chaotische geaardheid van deze actiescènes op beeld te zetten.
Er kan zeker gezegd worden dat Kingdom of the Planet of the Apes niet zo goed is als de vorige twee films. Toch laat de film je verlangen naar meer avonturen met deze nieuwe personages. Voor een groot gedeelte is dit ook te danken aan de overtuigende, empathische en bijzondere acteerprestaties van de cast. Hierbij weet niet alleen hoofdrolspeler Owen Teague te overtuigen als de jonge, avontuurlijke Noa, maar ook Kevin Durand is een genot om te aanschouwen als de schurk Proximus Caesar. De manier waarop hij uit volle borst schreeuwt “What a wonderful day!”, is simpelweg iconisch.
Conclusie
Apes Together Strong! Kingdom of the Planet of the Apes bewijst opnieuw dat de franchise rondom de geëvolueerde apen indrukwekkend sterk is. De film weet uitstekend voort te bouwen op de mythologie en geschiedenis van de vorige drie films. Hierbij stelen de verhalen van de legendarische aap Caesar niet de aandacht van het filmverhaal, maar dienen ze als een narratief middel waaruit verschillende denkwijzen en conflicten ontstaan. Kingdom of the Planet of the Apes bevat een boeiend verhaal dat niet alleen vermakelijk, maar ook meeslepend en episch is.
Daarnaast zet de film je aan het denken over wat het betekent om mens te zijn. De cast van de film levert mooie acteerprestaties af. Hierdoor zijn de nieuwe personages nog leuker om mee te maken. Verder ziet de film er visueel ook adembenemend uit. De computer gegenereerde beelden zien er opnieuw realistisch en overtuigend uit. De visuele effecten die gebruikt zijn om de filmwereld weer te geven zijn ook verbluffend echt.
Kingdom of the Planet of the Apes is wat betreft zijn filmmuziek en cinematografie niet zo sterk als de vorige twee films. Toch leveren zowel componist John Paesano als cinematograaf Gyula Pados nog steeds krachtig werk af. Na het zien van Kingdom of the Planet of the Apes zul je als filmtoeschouwer uitkijken naar het volgende deel en zin hebben om je (opnieuw) te verdiepen in de geschiedenis van deze filmwereld. Kingdom of the Planet of the Apes is sinds 8 mei 2024 te zien in de Nederlandse bioscopen.
