Last Dance is een poëtische audiovisuele liefdesbrief aan het rouwproces en het loslaten van je verloren geliefde. De nieuwste film van regisseur Delphine Lehericey weet op een kalme en levensechte manier te onderzoeken hoe het is om je partner na vijftig jaar samenzijn te verliezen. Het hoofdpersonage Germain gaat hier niet mee om met een hele hoop geschreeuw of onstopbare huilbuien. Hij besluit zich volledig te richten op het nakomen van een belofte, die hij samen met zijn overleden partner had gemaakt.
Een belofte waarin de overgebleven partner de laatste bezigheid, de zogenaamde passie of levenswerk, van de overleden partner overneemt. Om deze belofte te eren besluit Germain zich aan te sluiten bij de dansgroep waar zijn verloren geliefde aan meedeed. Op deze manier hoopt Germain haar laatste dans in de dansvoorstelling en in het leven te kunnen eren: met andere woorden een dans om nooit te vergeten!
Over Last Dance (2022)
Last Dance is een (tragi-)komedie film uit 2023. De film is geregisseerd door Delphine Lehericey. De cast van de film bestaat uit onder andere François Berléand, Kacey Mottet Klein, La Ribot, Déborah Lukumuena, Jean-Benoît Ugeux, Astrid Whettnall, Dominique Reymond, Sabine Timoteo, Lisa Harder en Luc Bruchez. Last Dance ging eerder première in de Officiële Selectie van het Locarno Film Festival uit 2023. Daar won de film de publieksprijs. Ook was de film te zien tijdens het Filmfestival Oostende van 2023.
Het verhaal van Last Dance gaat over Germain. Hij geniet volop zijn pensioen wanneer hij op 75-jarige leeftijd plots zijn vrouw verliest en weduwnaar wordt. Zijn familie schiet direct te hulp, waarbij ze zichzelf opdringen om voor hem te zorgen. Germains leven wordt tot in de puntjes voor hem geregeld. Germain houdt zich liever bezig het waarmaken van een belofte, die hij had gesteld met zijn pas overleden vrouw.
Germain besluit daarom de laatste passie en bezigheid van zijn overleden vrouw af te maken. Hiervoor moet hij zich aansluiten bij niets minder dan een hedendaagse dansgroep met een excentrieke choreografe. Last Dance is op 30 maart 2023 door Vedette uitgebracht in de Nederlandse bioscopen. De film is nu ook te zien op Picl in Nederland. Mijn dank aan Vedette en Herrie Film & TV voor het versturen van een online recensie-exemplaar.
Recensie
Last Dance is een prachtige film die laat zien hoe dialogen en beelden de tijd van een levensverhaal kunnen doen bewegen en laten krimpen tot iets tastbaars. Delphine Lehericey’s film gaat voornamelijk in op een soortgelijk hiernamaals, waarbij het hoofdpersonage Germain vastzit in een limbo. Germain kan pas verder met zijn leven nadat hij zijn overgebleven herinneringen van zijn overleden vrouw heeft geëerd door hun belofte na te komen. Dit hoofdpersonage klampt zich vast aan het idee dat zijn overleden partner kan blijven voortbestaan in zijn gedachten, zolang hij zich houdt aan deze belofte.
Germain treed dus niet alleen in het leven van Lise, zijn verloren partner, om haar wensen, dromen en hun belofte te eren. Ergens doet hij dit ook uit zelfbelang, omdat dit zijn vorm van rouwverwerking is. Germain verwerkt zijn grote verlies niet met huilbuien of geschreeuw tegen zijn overgebleven liefden – twee routes die regelmatig voorkomen in dit soort verhaallijnen. In plaats daarvan kiest hij ervoor om het leven en de passies van zijn verloren geliefde te vieren, door hun belofte te eren.
Het hoofdpersonage krijgt het alleen moeilijk voor elkaar zijn focus puur te leggen op zijn rouwverwerking. Germain wordt namelijk omringd door mensen die er voor hem zijn en hem willen helpen. In principe is het niet erg onbegrijpelijk of vervelend dat mensen je willen helpen op dit soort momenten. Maar toch weet Lehericey die gevoelige snaar te raken, waarbij ze laat zien hoe iemand nog zo omringd kan zijn door mensen, maar zich toch zo alleen kan voelen. De regisseur weet dit met behulp van cinematograaf Hichame Alaouie goed in beeld te brengen.
Zo wordt het hoofdpersonage in grote ruimte geplaatst bij onbekende personages en in krappe ruimtes met geliefden. Hierbij speelt Alaouie in zijn camerawerk ook met het idee dat hoe vaker je iemand ziet, hoe beter je bevriend kunt raken. Zo veranderen de grote open ruimtes naar krappere ruimtes, zodra Germain de dansgroep (die eerst bestond uit onbekenden) beter leert kennen.
Ondanks dat Last Dance een beladen film is, weet het verhaal ook genoeg luchtige en humoristische momenten toe te voegen aan het verhaal. Het acteerwerk van de cast weet goed in te spelen op de emotionele situaties van het verhaal. Vooral hoofdrolspeler François Berléand zet een indrukwekkende acteerprestatie neer, waarbij zowel zijn non-verbale als verbale acteerwerk de show weten te stelen.
Berléand speelt in zijn verbale acteerwerk – en in verlening zijn voice-over monologen – met de intonatie van zijn stem. Op de juiste momenten weet hij de toonhoogte van zijn stem, op basis van het verhaal, te verhogen of te verlagen. Componist Nicolas Rabaeus speelt hier met zijn filmmuziek op in, waarbij vooral de klanken van de piano ervoor zorgen dat de droevige momenten als een emotionele bom inslaan.
Dans speelt een belangrijke rol in deze film. Het is daarom ook jammer dat de choreografie van de film zelf minder indrukwekkend is. Het is zeker niet slecht, maar het mist een bepaalde uitdagende – of eerder uitnodigende – factor. De choreografie leunt nu teveel op het verhaal en de identiteit van het hoofdpersonage. Het mist een eigen identiteit buiten dit hoofdpersonage en dat is best teleurstellend, als je erover nadenkt dat een choreografe een belangrijke rol speelt in deze film als een daadwerkelijke choreografe.
Het aanpassen van een dansvoorstelling op basis van een ontroerend verhaal en een – op zijn best – degelijke dansprestatie tijdens de repetities, komt daarnaast ook wat buitengewoon over. Hier kan ik echter meer genoegen meenemen, omdat het wel de kunstwereld blijft. Dans is een uitstekende kunstvorm, waarbij de artistieke keuzes niet altijd begrepen kunnen (of hoeven te) worden. Toch blijf ik het jammer vinden dat een professionele choreografe haar choreografie alleen laat leunen op het hoofdpersonage, waarbij ze dit personage ook niet uitdaagt in haar werk of artistieke keuzes.
Conclusie
Het hoofdpersonage Germain zegt in deze film: “Schoonheid is subjectief”. Dit is een spreuk waar ik het zeker mee eens ben. Niet iedereen zal Last Dance kunnen waarderen als film, omdat het de ongerustheid en conflicten zonder overdreven schreeuwbuien of explosieve climaxen uitbeeldt. Hierdoor kunnen menig filmtoeschouwers deze film maar saai vinden. Toch blijf ik zelf Last Dance een meesterlijk mooie film vinden. Dit komt onder andere doordat het juist geen traditioneel pad bewandelt van hoe rouwverwerking en verlies in films in beeld worden gebracht.
Last Dance laat als film zien hoe je je rouwverwerking kunt omzetten in iets mooi – als een soort laatste eerbetoon aan je verloren geliefde en je eigen ervaren pijn. Hierbij ligt de nadruk op het niet langer in stand houden van je pijn en rouw, maar het tegelijkertijd niet vergeten wie en wat je verloren bent. Regisseur Delphine Lehericey weet prachtig op deze dubbelzinnigheid en tegenstrijdigheid in te spelen, waarbij de acteerprestatie van hoofdrolspeler François Berléand haar regiewerk alleen maar weet te ondersteunen en te verrijken.
Dit is een film die ik niet sterk genoeg kan aanraden. Last Dance is een meesterwerk. Dit is een film die je minimaal een keer in je leven gezien moet hebben, het liefst op het grote scherm, maar mocht dat niet mogelijk zijn dan thuis. Het is namelijk belangrijker dat een prachtige film als Last Dance überhaupt bekeken wordt, dan waar het bekeken wordt. Last Dance is nu te kijken in de Nederlandse bioscopen. Daarnaast is de film ook te huur op Picl in Nederland.
