Op donderdag 22 oktober 2020 presenteerde MUBI exclusief de internationale première van de 2k restauratie van de film Malina. De 2k restauratie van Werner Schroeter’s geliefde film Malina is nu nog steeds te zien op MUBI. Dit was de eerste keer dat de regisseur zou samen werken met de welbekende actrice Isabelle Huppert. De film is een adaptatie van Ingeborg Bachmann’s boek uit 1971. Malina krijgt veel lof door critici en filmfans.
Aan de andere kant is er een kleine groep mensen die de film redelijk pretentieus vindt. Vandaag zal ik jullie uitleggen waarom ik tot deze groep mensen behoor.
Maar allereerst wat is MUBI? In de grote wereld van streaming-diensten zullen sommige van jullie je misschien afvragen wat MUBI precies is? Laat ik daarom eerst een korte samenvatting geven over MUBI en wat voor geweldigs het allemaal te bieden heeft. Benieuwd geraakt naar wat er nu nog meer te zien is op MUBI? Klik dan hier!
Over MUBI
MUBI – dat eerder bekend stond als The Auteurs – is een globale film platform. Op dit platform wordt een met de hand samengestelde selectie van films on demand vrijgegeven. Elke dag wordt er 1 nieuwe film geselecteerd en geplaatst op het platform. Deze film zal dan (over het algemeen) 30 dagen online te zien zijn. Na 30 dagen wordt deze film offline gehaald. Je kunt deze films streamen op hun advertentie-vrije website. Je betaald een maand-abonnement van € 9,99 per maand.
Naast dat er dus elke dag een nieuwe film-on-demand wordt vrijgegeven, kun je ook nog internationale film recensies en filmnieuws lezen dat wordt gepubliceerd op hun publicatie Notebook. Deze publicatie is te vinden als je hier klikt. MUBI is in meer dan 190 landen beschikbaar, waaronder Nederland. Je kunt MUBI kijken op je mobiel, want er is een app die te downloaden is voor iPhone, iPad en Android. Daarnaast kun je MUBI ook op het web kijken en op je Playstation of Smart TV.
Synopsis Malina (1991)
De film “Malina” toont de mentale afdwaling naar zelfvernietiging van een Weense schrijfster. Deze schrijfster komt in een spagaat tussen haar (psychotische) welzijn en liefdesleven.
Huppert Stelt Teleur
Malina is in principe geen slechte film. Voor het grootste gedeelte van het eerste uur heb ik me ook zeker vermaakt. In dat eerste uur was ik erg onder de indruk van Isabelle Huppert’s acteerprestaties. Afgezien van de openingsminuten waarbij ze alleen maar geshockeerd aan het schreeuwen is, bracht ze zeker haar sterke en geloofwaardige acteerkunsten naar het grote scherm. Maar net zoals de film begint Isabelle Huppert’s acteerprestatie na een uur heel erg repetitief (en vooral irritant) te worden.
Als kijker begrijp je dat haar rol (met de naam “Die Frau“) verkeerd in psychologische waanzin. Huppert is ook zeker goed het weergeven hiervan. Maar op een gegeven moment gaat de film helemaal nergens meer over behalve haar waanzin. Simpelweg gezegd – haar waanzin is niet interessant genoeg. Dit is een typisch geval van één film waar de (artistiek) stijl belangrijker wordt gemaakt dan storytelling. De film mag dan enorm authentiek en artistiek zijn, maar achter deze kunstzinnige voorgrond zit een film zonder een intrigerend of goed verhaal.
Slechte Storytelling
Ik begon me na één uur al steeds meer te frustreren aan Malina. Het is steeds een herhaling van Huppert die in paniek raakt door haar eigen wanen en psychotische aanvallen. Daarmee rent ze naar haar “minnaar” Ivan. Dit personage (gespeeld door Can Togay) begrijpt niks van wat er gebeurt. Met als gevolg dat Matthieu Carrière’s personage (genaamd Malina) haar mentaal moet ondersteunen. In eerste instantie is er wel degelijk een lopend verhaal. Een verhaal waarbij een vrouw verliefd wordt op een man, terwijl ze eigenlijk te psychotisch is om voor haarzelf te zorgen.
Dit verhaal schiet na het eerste uur artistiek helemaal verkeerd door en raakt hierdoor compleet de verbinding kwijt met het originele verhaal. Huppert zit alleen maar verward te schreeuwen of te huilen. De belangrijke mannelijke personages kijken alleen maar geïrriteerd of emotieloos om zich heen. Dit gedrag is besmettelijk, want als kijker zat ik op een gegeven moment ook alleen maar geïrriteerd toe te kijken naar deze film. Als je hoopt dat de film duidelijkheid geeft over zijn (thematische) onderwerpen, dan ben ik bang dat ik je zal moeten teleurstellen.
De film is zeker authentiek door zijn artistieke geaardheid. Dit is terug te zien in meerdere aspecten van de film. Neem een bijvoorbeeld een kijkje naar de gekozen locaties of de set design. De film speelt zich grotendeels af in een locatie waar veel groten deuren zitten waar je doorheen kan kijken. Naast dat zijn er ook veel grote spiegels, wat ervoor zorgt dat je veel reflecties ziet van de personages van Huppert en Carrière. Dit symboliseert uiteraard haar waanzin en haar gevoel van onwerkelijkheid.
Conclusie
In conclusie raken de filmmakers, net zoals de film zelf, hun verbinding met de realiteit kwijt. Hierbij heb ik het over de realiteit van wat een goede (artistieke) film inhoudt. De personages gebruiken dan veel mooie woorden, maar dat geeft ze geen karakter of betekenis. Het acteerwerk van Isabelle Huppert mag dan eerst nog zo indrukwekkend overkomen. Uiteindelijk is het alleen maar repetitief doen alsof je gek bent. En dat kan elke (redelijke) actrice of acteur geloofwaardig presenteren.
