Een magische nanny – genaamd; Mary Poppins (Julie Andrews, The Sound of Music) gebruikt muziek en fantasie om twee ondergewaardeerde kinderen – genaamd; Jane Banks (Karen Dotrice, The Thirty Nine Steps) en Michael Banks (Matthew Garber, The Three Lives of Thomasina), dichter bij hun vader te brengen.
Realisme versus Fantasie
De opening-credits leggen direct de stijl en toon van Mary Poppins neer. We zien een prachtig realistische achtergrond, met cartoon-achtige letters (die de namen van de sterren vormen) op de voorgrond. Dit geeft weer dat er een film op ons wacht, waar deze stijlen met elkaar gemixt zullen worden. Zo staat Mary Poppins ook bekend om zijn blending van live-action en animatie; oftewel (respectievelijk) een realistische en cartoon-achtige stijl.
Magische Personages
Heb je Mary Poppins nog nooit eerder gezien, zoals ik voordat ik deze recensie schreef; dan zullen de personages van Mary Poppins oprecht aanvoelen als iets wat je nog nooit eerder hebt gezien. Tuurlijk zijn wij, als kijkers, met vormen van deze personages bekend. Neem de rebelse kinderen, de strenge vader en de lieve moeder. Maar stop er dit keer een enorme hoeveelheid filmmagie bij en je krijgt een topfilm, zoals Mary Poppins. Alle personages voelen aan als live-action versies van Disney geanimeerde tekenfiguren.
Het is daarom ook moeilijk om een favoriet personage uit deze film te kiezen, want ze zijn allemaal stuk voor stuk magisch en uniek. Maar als ik moest kiezen, zou ik gaan voor Julie Andrews als Mary Poppins en Dick Van Dyke (Mary Poppins Returns) als Bert. Dit duo werkt goed met elkaar samen en de choreografie in de dansbewegingen zijn echt bijzonder mooi.
Ongewoon Akte-Structuur
Het sterkste, en direct ook het zwakste, punt van Mary Poppins is dat het een film is met een ongewoon akte-structuur. Tuurlijk zou je ook deze film op kunnen delen in drie aktes. Maar daarmee zou je Mary Poppins te kort kunnen doen. De film voelt een beetje aan als andere Disney-films zoals; Bambi en de originele Winnie the Pooh. Ik bedoel hiermee te zeggen dat de hoofdpersonages op verschillende avonturen gaan, zonder dat er echt een duidelijke hoofdlijn in het verhaal is. Nu is dit bij Mary Poppins ook zeker zo het geval.
Onze hoofdpersonages maken verschillende avontuurlijke uitingen mee, die veel afhaken van de hoofdlijn van het verhaal. Dit is het sterkste punt van de film, want hierdoor kan de creativiteit van de cast & crew zich verspreiden over de gehele film. Het is ook het zwakste punt van de film, omdat hierdoor het onduidelijk is voor de kijker waar de film naar toe wilt gaan. Hierdoor kan het voor de kijker ook aanvoelen dat sommige scènes te lang duren. En dat is jammer. Vooral in een film als Mary Poppins waar zoveel bijzondere dingen gebeuren.
Is verder alles perfect aan Mary Poppins? Niet helemaal. Zo zien de visuele effecten er bijzonder verouderd uit – wat aan de ene kant zonde is, maar aan de andere kant ook weer mooi is. Het is zonde, omdat deze film nog mooier had kunnen zijn met tijd-verdurende visuele effecten. Maar aan de andere kant is het ook weer mooi om te zien dat de film zo oud is. Het geeft een mooi nostalgisch gevoel weer.
Daarnaast acteren de kinderen (Jane & Michael Banks) niet altijd even overtuigend. Dit komt misschien door het feit dat ze zich in hun enthousiasme laten meenemen. Dit is natuurlijk leuk om te zien. Kinderen die zoveel genieten dat ze in deze film zijn, zorgt ervoor als kijker voor dat je ook geniet van de scènes waar zij zich in bevinden. Echter valt hun acteerwerk door enthousiasme soms wel door de mand. Maar als kijker kun je hiervoor heen kijken, omdat je net zo enthousiast bent geworden als de kinderacteurs zelf.
Conclusie
Mary Poppins is een magische film – die nog decennialang onthouden zal worden als een echte game-changer voor de filmindustrie. De liedjes zullen jarenlang in je hoofd blijven, net zoals de memorable personages die ongelooflijk leuke avonturen meemaken. Deze film is niet alleen een meesterwerk, maar ook nog een klassieker en een visueel wonder. Een echte aanrader.
