SebKijk

Recensies door Sebastiaan Khouw

Mummies (2023) – Filmrecensie

Mummies (2023) – Filmrecensie

Mummies is een vermakelijke animatiefilm. De twee hoofdpersonages zijn verrassend genoeg redelijk ontwikkeld in hun karakter, motivaties, dromen en angsten. Het Nederlandse stemmenwerk van Stefania en Jonathan Vroege is daarnaast ook sterk. Ze weten beide goed in te spelen op het karakter en de verhaallijnen van de personages. Het is bijzonder dat de twee hoofdrollen niet alleen goed op papier werken, maar ook goed vertolkt worden. Zo komen beide Stefania en Jonathan Vroege niet nagesynchroniseerd over – een overwinning die menig Nederlands ingesproken animatiefilms niet weten te bereiken. Zo komen beide Stefania en Jonathan Vroege niet nagesynchroniseerd over – iets wat menig Nederlands ingesproken animatiefilms niet weten te bereiken. Is Mummies dan een sterke aanrader? Nee, dat helaas ook niet helemaal. Het simplistische en niet bepaald originele verhaal verpest niet de hele film, maar het zorgt er wel voor dat Mummies kwalitatief een stuk minder sterk is geworden.

Boonie Bears: Redden de aarde! (2022) – Filmrecensie

Boonie Bears: Redden de aarde! (2022) – Filmrecensie

Boonie Bears: Redden de aarde! is een vermakelijke animatiefilm. De film oogt als een eigenzinnige combinatie van westerse films als Kung Fu Panda en 2001: A Space Odyssey. Hierbij zijn hinten terug te zien naar klassieke filmmomenten, zoals een eerbetoon aan de Amerikaanse actrice Marilyn Monroe. Dit is een geinig eerbetoon aan het klassieke filmmoment dat Monroe met haar witte jurk in een scène uit The Seven Year Itch boven een ventilatierooster van de metro staat. Dit betekent echter niet dat de film geen kritiekpunten bevat, want helaas bevat deze Chinese geanimeerde sciencefiction familiefilm redelijk wat gebreken. Zo is het Nederlandse stemmenwerk grotendeels amateuristisch te noemen en bevat Boonie Bears: Redden de aarde! verschillende verhaallijnen die niet altijd even goed samengaan.

Nummer achttien – the breath of life (2022) – Filmrecensie

Nummer achttien – the breath of life (2022) – Filmrecensie

Nummer achttien – the breath of life is een film met enkele hartverwarmende en ontroerende momenten. Je kunt hierbij denken aan momenten zoals wanneer een vriend van filmmaker Guido van der Werve een kinderboek voorleest, terwijl Van der Werve in het ziekenhuis (na een verkeersongeluk) ligt. Dit soort kleine momenten voelen echt, ontroerend en mooi aan. Het feit dat de vriend, die het boek voorleest, verschillende stemmen opdoet voor de diverse personages uit het kinderboek, laat zien dat Van der Werve een goed oog voor detail kan hebben. Helaas miste ik tijdens het kijken van Nummer achttien – the breath of life meer van dit soort kleine en mooie momenten. Van der Werve lijkt zijn eerste speelfilm te groots te hebben aangepakt. Ik heb respect voor de videokunstenaar en filmmaker, want hij probeert zijn traumatische gebeurtenissen uit zijn verleden filmisch aan te pakken. Maar als puntje bij paaltje komt, moet ik als recensent eerlijk blijven en toegeven dat ik Nummer achttien – the breath of life niet bepaald een goede film vind. Het komt over alsof Van der Werve het publiek opzadelt met een heleboel onnodige navertellingen van gebeurtenissen uit zijn verleden. Nummer achttien – the breath of life lijkt meer weer te geven van de gedeprimeerde en existentiële geaardheid van de filmmaker, dan dat het een poëtisch onderzoek is naar zichzelf. Vanaf de start van de film heeft Van der Werve een bepaald beeld voor zich over wie hij is. Dit komt niet natuurlijk, waardoor de film in zijn verhaal pretentieus en zelfverheerlijkt overkomt.

Boeien! (2022) – Filmrecensie

Boeien! is een verrassend vermakelijke en hartverwarmende Nederlandse speelfilm. Met een onderliggende laag over de band tussen stiefouders en stiefkinderen, weet filmmaker Bob Wilbers te ontroeren. Tegelijkertijd weet hij samen met de rest van de crew en cast ook voor veel vermaak te zorgen met deze speelfilm. Zo bevat Boeien! genoeg (slapstick-)humor en droge grappen. Wilbers lijkt inspiratie te hebben genomen van films als Home Alone en Home Alone 2: Lost in New York, waarbij hij, met invloeden van verhalen als Agatha Christie’s Death on the Nile, een unieke Nederlandse familiefilm weet neer te zetten.

Winnie the Pooh: Blood and Honey (2023) – Filmrecensie

Winnie the Pooh: Blood and Honey (2023) – Filmrecensie

Winnie the Pooh: Blood and Honey werd opgenomen met een budget van onder de 100.000 Amerikaanse dollars. Daarnaast werd de film in tien dagen opgenomen. Eerlijk gezegd is dit ook terug te zien in de kwaliteit van de onafhankelijke horror en slasherfilm. Winnie the Pooh: Blood and Honey oogt, ondanks enkele prachtige beelden van rijke natuurlandschappen, als een goedkope film die snel opgenomen is. Het komt over dat de film snel is opgenomen zodat niemand anders dit idee eerder kon uitwerken. En dat is jammer, extreem jammer zelfs, want het idee van een horrorfilm over de geliefde gele beer is zeker niet verkeerd. Spijtig genoeg komt dit idee nooit goed tot zijn recht in de film.

Ant-Man and the Wasp: Quantumania (2023) – Filmrecensie

De kleine superhelden Ant-Man en de Wasp zijn weer teruggekeerd voor een nieuw filmavontuur op het grote scherm. Ant-Man and the Wasp: Quantumania is niet alleen de derde Ant-Man film, maar ook de start van de vijfde fase van het Marvel Cinematic Universe. Na enkele hoogtepunten en dieptepunten uit de vorige fase van het MCU, lag de taak bij Ant-Man and the Wasp: Quantumania om het vertrouwen van een degelijke groep recensenten, Marvel fanaten en filmliefhebbers terug te winnen. Dit lijkt Marvel Studios helaas niet gelukt te zijn. Ant-Man and the Wasp: Quantumania behoort namelijk – naar mijn mening – niet tot de hoogtepunten van dit filmuniversum, maar eerder tot de dieptepunten.

Asterix & Obelix in het Middenrijk (2023) – Filmrecensie

Asterix & Obelix in het Middenrijk is een geinig, maar gebrekkig eerbetoon aan de fantasierijke wereld van Asterix en Obelix. De film bevat een goede dosis humor, maar enkele grappen komen wel wat ongepast over voor een familiefilm van de leeftijdscategorie 6+. Ondanks enkele vulgaire (woord-)grappen moet ik eerlijk toegeven dat ik het waardeer dat een familiefilm de grenzen, van wat mogelijk is, opzoekt. Het acteerwerk van de originele cast complimenteert met hun expressieve lichaamstaal en gezichtsuitdrukkingen de humor van de film. Helaas weet de Nederlandse stemmencast hun acteerwerk niet hoog te houden. Het Nederlandse stemmenwerk valt namelijk flink tegen. Spijtig genoeg schiet het verhaal van Asterix & Obelix in het Middenrijk ook alle kanten op, waardoor de film regelmatig overkomt als een compilatie van verschillende grappen en filmmomenten. Overkoepelend bevat de film echter een episch verhaal, waarmee de filmmakers bewijzen dat Asterix en Obelix de superhelden van Europa zijn.

Fijn Weekend (2023) – Filmrecensie

Na het kijken van een Fijn Weekend zul je niet bepaald achterblijven met… een fijn weekend. Sorry, deze slechte woordgrap moest er even uit. Maar bekijk het zo: deze slechte woordgrap levert nog betere komedie dan deze nieuwe Nederlandse film. En dat is best jammer om te moeten toe geven, want de film bevat enkele creatieve elementen, waaronder een nieuw soort Olympisch spel. Daarnaast lijkt regisseur Jon Karthaus te hebben geprobeerd om een nieuw soort Nederlandse film neer te zetten, waarin onderwerpen als de dood, vriendschap en liefde (meer) centraal staan. Hierbij ligt de klemtoon vooral op het woord “geprobeerd”, want het is Karthaus niet gelukt om zo’n baanbrekende of vernieuwende film te maken. In plaats daarvan zijn we achtergebleven met een typisch Nederlandse film. Het soort Nederlandse film met een cliché verhaal wat gelijk staat aan het cliché moment dat een personage uit woede gefrustreerd op de tafel slaat, om een punt te maken. Grappig genoeg is deze frustratie precies wat ik ervaarde tijdens het kijken van Fijn Weekend. Want ondanks enkele creatieve elementen en degelijke verhaalideeën, bevat deze film maar weinig andere positieve punten.

Avatar: The Way of Water (2022) – Filmrecensie

Het werk dat met Avatar: The Way of Water verricht is, kan het best met een woord beschreven woorden – en dat woord is “passie”. Avatar: The Way of Water is een filmvervolg waar filmliefhebbers, fans en recensenten ruim dertien jaar op hebben moeten wachten. Regisseur James Cameron, de crew en de cast weten dit maar al te goed. Ze hebben hun tijd genomen om met Avatar: The Way of Water vooral een onvergetelijke filmervaring te geven. Dit is terug te zien in de visuele effecten, de nieuwe technologieën die speciaal gemaakt zijn voor de film en de verdere worldbuilding van Camerons Avatar filmuniversum. Het is Cameron opnieuw gelukt om ons naar een onbekende wereld mee te nemen. Dit komt niet alleen doordat we nieuwe gebieden, plaatsen en eilanden te zien krijgen van Pandora. Het komt ook doordat we de bekende plaatsen uit Pandora vanuit nieuwe en nostalgische perspectieven te zijn krijgen. Voor de filmliefhebbers en fans die meer geïnteresseerd zijn in of Avatar: The Way of Water de prijs van een bioscoopkaartje waard is, zal ik het nu verder kort houden. De film is honderd procent – nee, duizend procent – de prijs van een bioscoopkaartje waard! Als je Avatar: The Way of Water voor het eerst wil zien, wacht dan alsjeblieft niet tot de film te streamen is op Disney+. Dit is een film die echt bekeken moet worden op het grote scherm. Daar zul je het meest het (film-)vakmanschap en de visuele effecten tot je kunnen nemen. Ik weet dat er genoeg mensen zijn die geen (sterke) voorkeur hebben voor 3D-films, maar Avatar: The Way of Water is een film waar je het best van kunt genieten als 3D-film. Voor de lezers die benieuwd zijn waarom deze film de prijs van een bioscoopkaartje meer dan waard is, blijf vooral verder lezen. In de rest van mijn recensie bespreek ik waarom Avatar: The Way of Water een geweldige en indrukwekkende film is.

Oeps! Kids overboord (2020) – Filmrecensie

Oeps! Kids overboord (2020) – Filmrecensie

Oeps! Kids overboord is een 3D computer geanimeerde animatiefilm uit 2020. De film is ook bekend onder zijn Engelstalige titel Two by Two: Overboard! in het Verenigd Koninkrijk en Ierland. Daarnaast is de Engelstalige titel van de film in de Verenigde Staten van Amerika ook weer anders. Daar is de titel van de film Ooops! The Adventure Continues…. Oeps! Kids overboord is een vervolg op de 3D computer geanimeerde animatiefilm Beestenboot uit 2015. Daarvan heeft de film ook weer drie internationale titels. De originele Engelstalige titel van het eerste deel uit deze filmreeks is Ooops! Noah is Gone. De Engelstalige titel van de eerste film is Two by Two in het Verenigd Koninkrijk en Ierland. In de Verenigde Staten van Amerika is de Engelstalige titel weer All Creatures Big And Small. Volg je het nog? Geen zorgen, want de hoeveelheid Engelstalige titels is het enige echt ingewikkelde aan deze vrij vermakelijke en kindvriendelijke animatiefilm. Ik gebruik hier specifiek het woord kindvriendelijk, omdat Oeps! Kids overboord echt gericht is op een jonge leeftijdsgroep. Dit betekent echter niet dat oudere kinderen of volwassenen niet kunnen genieten van de film. Wat het wel betekent is dat de jongere kinderen (waarschijnlijk) het meeste plezier kunnen halen uit Oeps! Kids overboord. De film is al sinds 14 december te bekijken in de Nederlandse bioscopen. Mijn dank aan In the Air Family Entertainment voor het online recensie-exemplaar waarmee ik de film kon bekijken.