Black Panther: Wakanda Forever is een formidabele film dat niet alleen behoort tot de beste Marvel Studios-films tot nu toe, maar ook gezien kan worden als de beste film van Phase Four van het Marvel Cinematic Universe. Black Panther uit 2018 was al een meesterlijke film, maar Black Panther: Wakanda Forever weet dit eerste deel zelfs te overstijgen. Dat Black Panther: Wakanda Forever zo’n ongelofelijk krachtige en bijzondere film is geworden, is best verrassend. In 2020 overleed Chadwick Boseman. Hij was de acteur die in de eerdere Marvel Studios-films de rol van Black Panther speelde. Ryan Coogler had samen met zijn cast en crew nu de moeilijke taak om in iets meer dan twee jaar de oorspronkelijke plannen voor het vervolg op Black Panther aan te passen. De lat was al hoog gelegd, omdat het eerste deel zo geliefd was ontvangen door recensenten, filmliefhebbers en superhelden fans. Nu Boseman ook was overleden, kwam de lat alleen maar hoger te liggen. Coogler moest nu niet alleen een goed vervolg maken op zijn eerste Black Panther-film. Eigenlijk moest hij een nog betere film maken, om zo ook de overleden Chadwick Boseman en zijn toevoeging aan deze filmwereld te eren. Het is wonderbaarlijk te noemen hoe goed dit vervolg heeft uitgepakt voor Coogler, de crew en de cast. Niet alleen weten ze Boseman te eren en te herdenken, maar ook hebben ze een van de emotioneel uitdagendste superhelden films neergezet. Black Panther: Wakanda Forever gaat in op de schuld- en wraakgevoelens die kunnen ontstaan na het verlies van een dierbare. De film analyseert hoe rouw een persoon kan breken. Daarnaast laat Black Panther: Wakanda Forever zien dat we onze rouw kunnen gebruiken om als persoon een betere versie van onszelf te worden.
Sputum is een Nederlandse zwart-wit sciencefiction film, waar regisseur en scenarioschrijver Dan Geesin meer dan tien jaar aanwerkte. Op 24 november werd de film in de Nederlandse bioscopen uitgebracht door Herrie Film & TV en De Filmfreak. Sputum bevat krachtige technische aspecten die laten zien dat Nederland zeker in staat is om een uniek uiterlijk voor een (zwart-wit) sciencefiction film te maken. Daarnaast bevat de film ook krachtig acteerwerk van de jonge acteur Yannick Jozefzoon en de jonge actrice Jadie Olieberg. Verder weten Tine Joustra, Guido Pollemans en Sandra Mattie ook de show te stelen in Sputum. Spijtig genoeg ligt het grootste probleem van de film bij de regievisie en het scenario van Dan Geesin. De regisseur-scenarioschrijver – die bovendien ook muzikant en beeldend kunstenaar is – lijkt te verloren zijn geraakt in hoe hij zijn verhaal wilde vertellen. Sputum heeft een te simpel basisverhaal, waarbij het gaat over de klassieke (klassen-)strijd tussen goed en slecht. Voor de rest wordt komt de film juist weer pretentieus over. Dit is redelijk jammer, want met een beter verhaal (of betere regievisie) had dit een topfilm kunnen zijn geworden.
Everybody Hates Johan is een ontroerende, dynamische en explosieve komediefilm. Naar mijn mening kan de film ook beschreven worden als een donkere tragikomedie film dat het leven van buitenbeentjes en eenlingen eert. Als het ware is Everybody Hates Johan visuele liefdesbrief aan de vreemde eendjes die altijd blijven vechten waar ze voor staan en in geloven. De film volgt het leven van Johan – van zijn geboorte tot aan zijn dood. In een speeltijd van nog geen 95 minuten laat regisseur Hallvar Witzø de belangrijkste hoogtepunten en dieptepunten uit het leven van Johan zien. Witzø weet op deze manier een empathische verbinding te scheppen tussen de filmtoeschouwers en het hoofdpersonage. We zien Johan opgroeien voor onze ogen, waarbij we met hem meelachen en meehuilen. Daar ligt een van de grootste krachten van de film. Everybody Hates Johan komt oprecht over als een verfilmd levensverhaal. Ondanks dat de film een redelijk korte speeltijd heeft, voelt geen enkele scène geforceerd of onnodig aan. Er kan eerder gezegd worden dat de film profijt zou hebben gehad als het bepaalde scènes wat langer uit had laten spelen. Een van de grootste krachten van de film is het verhaalverloop in zijn korte speeltijd, maar deze korte speeltijd is tegelijkertijd ook een van de minpunten van de film. Toch blijft Everybody Hates Johan een krachtige film die het om meerdere redenen waard is te kijken in de bioscoop. Het toffe nieuws is dat de film nu te bekijken is op het Leiden International Film Festival. Everybody Hates Johan draait op het Leiden International Film Festival op donderdag 10 november om 21.30 bij de Lido (zaal 3). Verder draait de film ook op vrijdag 11 november om 13.30 bij het Kijkhuis (zaal 2). Daarnaast is de film ook te zien op zaterdag 12 november om 19.00 bij de Lido (zaal 3). Mijn dank aan het Leiden International Film Festival voor het versturen van een screener van de film.
Hit the Road is een van de beste films die ik in de laatste paar jaren heb bekeken. Daarnaast behoort de film ook tot mijn lijst van de beste films aller tijden. Nog nooit heb ik zo’n prachtig filmisch portret gezien over een familie die afscheid moet nemen van een van hun familieleden. Hit the Road is de film die het best weergeeft hoe het lege nest syndroom voor ouders aan kan voelen. Het lege nest syndroom ontstaat wanneer kinderen, jongeren of jongvolwassen mensen het huis – of in dit geval leven – van hun ouders verlaten. Hit the Road weet naast het lege nest syndroom aan te kaarten, ook op het onderbewustzijn van de toeschouwers te spelen, waarbij het informeert en activeert om na te denken over de toestand in Iran. Hit the Road mag dan op enkele momenten langdradig of langzaam overkomen, maar dit is onderdeel van de charme van de Iraanse film. Al jaren wacht ik op een roadtrip film dat meer een tragikomedie is, dan (alleen) een feel-good film. Het speelfilmdebuut van Panah Panahi weet dat zeker te bereiken. Sterker nog – Hit the Road blinkt uit als een tragikomedie met een gouden hart.
Na twee jaren wachten is het derde, en afsluitende, deel van de Capo di Famiglia trilogie recent in première gegaan. Capo di Famiglia III had zijn Nederlandse première op 16 juni 2022 bij bioscoop Kinepolis in Almere. De eerdere twee delen werden door filmfestivals over de hele wereld met veel lof ontvangen. Er was dus zeker wat prestatiedruk aanwezig om een mooi, en bovendien sterk, afsluitend deel te maken. Capo di Famiglia III is een film die in het lijstje licht teleurstellende trilogie afsluiters zal vallen. Ondanks dat de film niet slecht is in zijn geheel, bevat Capo di Famiglia III overduidelijk wel problematische keuzes in zijn (over-)ambitieuze verhaal. Daarnaast zijn er ook enkele technische aspecten die minder goed, of zelfs slecht, zijn uitgevoerd. Om deze reden kun je naar Capo di Famiglia III kijken als andere licht teleurstellende trilogie afsluiters als The Godfather Part III, X-Men: Apocalypse en Star Wars: Episode IX – The Rise of Skywalker.
Huda’s Salon is een aangrijpende dramafilm dat zich afspeelt in het bezette Palestina. De film laat de moeilijkheden zien die ontstaan als je vast komt te zitten in de strijd tussen het verzet en de bezetters. Huda’s Salon laat zien dat de bezetters onzichtbaar zijn geworden voor het verzet en de gewone burgers. Hiermee laat de film zien dat je altijd op je hoede moet zijn in Palestina, want op elk moment kun je te maken krijgen met deze bezetters – of in verlenging het verzet. Het verhaal van Huda’s Salon bevat zeker een beladen en moeilijk te bespreken onderwerp. Toch weet regisseur Hany Abu-Assad een krachtig verhaal te vertellen met haar film, waarbij vrouwenemancipatie centraal staat. Daarnaast laat Abu-Assad duidelijk zien hoe burgers (vooral vrouwen) de dupe zijn van de strijd tussen de bezetters en het verzet. Helaas bevat Huda’s Salon als film wel wat problemen – onder andere bij het einde van de film. Huda’s Salon is sinds 26 mei te zien in de Nederlandse bioscopen. Mijn dank aan September Film Distribution voor het versturen van een online recensie-exemplaar.
Ninjababy bevat een van de interessantste filmtitels van de afgelopen jaren. Gaat de film over een baby dat een ninja is? Nee, dat dan weer niet. Maar Ninjababy is wel een meesterlijke tragikomedie dat onderwerpen als abortus, onverwachtse ouderschap en carrière ambities bespreekt. Ninjababy is een actuele film geworden, omdat we ons in een tijd bevinden dat vrouwen in grote delen van de wereld nog steeds niet (volledig) baas in eigen buik zijn. Regisseur Yngvild Sve Flikke bespreekt dit taboe en laat daarbij het standpunt van onverwachts zwanger geworden jongvolwassen vrouw zien. Ninjababy kan niet anders omschreven worden als een rauw en realistisch portret dat ik, als man nooit 100% zal kunnen omvatten. Toch ben ik enorm onder de indruk van deze informatieve en aangrijpende film.
Als recensent en filmliefhebber begin ik (bijna) wat medelijden te voelen voor de film Morbius. De film wordt door veel recensenten betiteld tot de slechtste superhelden film aller tijden. En hoewel de film zeker belabberd slecht is, weet ik niet of ik Morbius de slechtste superhelden film aller tijden zou noemen. Er zijn namelijk enkele aspecten in Morbius die degelijk tot goed werken. Als filmliefhebbers en fans online praten over Morbius, dan hebben ze gebruiken ze de film eerder voor een grap, dan voor een bespreking (of een recensie). De film wordt als grap een meesterwerk en winstgevende film genoemd, terwijl het eigenlijk geen van beide is. Sterker nog – Morbius brengt Sony Pictures veel minder geld op dan dat ze gehoopt hadden. Dit zal grotendeels te maken hebben met de snelle mond-tot-mond reclame over hoe belabberd slecht de film is. Maar wat maakt deze film zo slecht? En wat zijn de positieve aspecten dan eigenlijk?
Duty of Care is een van de vele films die dit jaar te bekijken was op het Movies that Matter Festival. De film was zowel op locatie te zien en online te bekijken. Duty of Care is geregisseerd door Nic Balthazar. Hij is een Belgische televisiemaker bij de VRT en filmregisseur. Naast dat hij Duty of Care heeft geregisseerd heeft hij ook de film geproduceerd. Sarah Tak diende ook als producent van de film. Duty of Care is een documentaire van 56 minuten waarbij we de ingetogen, maar gepassioneerde advocaat Roger Cox volgen. In Balthazars Duty of Care krijgen we een inspirerende kijk achter de schermen te zien bij de rechtszaken tegen Shell en de Nederlandse overheid om klimaatverandering aan te pakken. Advocaat Roger Cox speelde hierbij een belangrijke rol, omdat hij in twee historische zaken het voor elkaar krijgt dat catastrofale klimaatverandering illegaal verklaard kan worden. Cox zegt dat het leven van hem als jonge advocaat veranderde toen hij Al Gore’s An Inconvenient Truth zag. De advocaat zal het wellicht niet weten, maar Duty of Care zal hetzelfde effect kunnen hebben op veel kijkers.
Hoe goed kan een lange speelfilm debuut zijn? Regisseur Laura Wandel laat met haar lange speelfilmdebuut Un Monde zien dat het best goed kan zijn. Haar debuut Un Monde ging op 8 juli 2021 in première op het filmfestival van Cannes. Het deed mee in de ‘Un certain regard’-sectie. De film won op dit filmfestival de FIPRESCI prijs, wat de prijs van de internationale filmkritiek is. Ook won Un Monde op het BFI London Film Festival 2021 de Sutherland Trophy voor beste debuutfilm. Dat Un Monde met ongelofelijk veel positieve kritieken en lof werd ontvangen, is dus nog zachtjes uitgedrukt. Maar wat maakt deze debuutfilm zo krachtig? En is Un Monde een film zonder gebreken?