Terrifier 2 is als film nog bloederiger en bloeddorstiger dan zijn voorganger. Regisseur en scenarioschrijver Damien Leone laat met schrikwekkende filmmomenten zien dat voor iemand die niet praat, horrorclown Art The Clown toch veel lawaai weet te maken. Van het blijven inslaan van hoofden tot de gezichten van zijn slachtoffers niet meer herkenbaar zijn tot het onthoofden en uitpeilen van hun ogen. Met al deze gruwelijke filmscènes laat Leone zien dat dit filmvervolg met de angstaanjagende seriemoordenaar Art The Clown nog misselijkmakender en grotesker is. In verlenging bewijst de regisseur en scenarioschrijver opnieuw dat deze filmfranchise niet geschikt is voor filmliefhebbers die niet tegen gore en bloederige moordscènes kunnen. Voor horrorfans wekt Terrifier 2 niet alleen meer indruk op met het grote aantal gruwelijke en brute moorden, maar ook met het verhaal dat veel meer diepgang bevat dan het verhaal uit de eerste film. Naast dat Terrifier 2 een interessanter en meer gelaagd filmverhaal bevat, zijn de personages van dit filmvervolg een heel stuk minder eendimensionaal. Sterker nog: de meeste personages uit Terrifier 2 bevatten daadwerkelijk een onderbouwd en aangrijpend karakter. Door het gewelddadige karakter van de film zal Terrifier 2 – net zoals zijn voorganger – vooral geschikt zijn voor deze specifieke doelgroep van horrorfans en filmliefhebbers. Voor deze doelgroep valt Terrifier 2 zeker aan te raden, want dit filmvervolg is in alle opzichten een stuk beter dan zijn voorganger. Met Terrifier 2 laat Leone zien dat hij weet hoe je een verknipte film moet maken die nog steeds een verdomd goede tijd oplevert.
De Nederlandse familiefilm De Club van Sinterklaas Film: Het Grote Sneeuwavontuur heeft meer dan 100.000 bioscoopbezoekers naar de bioscopen getrokken. Hiermee heeft de film de Gouden Film behaald. In deze avontuurlijke familiefilm reizen Sinterklaas en zijn pieten af naar de witte bergen in Oostenrijk om de wens van het meisje Sara in vervulling te laten gaan. Naast Sinterklaas en zijn pieten hebben Jaap Reesema en Kim Kötter samen met hun drie kinderen Youp, Muck en Ted ook een rol in de film. Op zondag 3 november 2024 werden ze thuis door Testpiet verrast met de Gouden Film. De Club van Sinterklaas Film: Het Grote Sneeuwavontuur is de elfde Nederlandse film die de Gouden Film in 2024 heeft ontvangen.
In Trip-Tych bestrijdt regisseur en scenarioschrijver Kevin Boitelle vuur met vuur door een pretentieuze film te maken waarin hij kritiek levert op pretentieuze films. Boitelle noemt in zijn surrealistische en absurdistische komediefilm veel diepgaande onderwerpen op, maar zegt hier eigenlijk vrij weinig over. Trip-Tych is zeker een eigenzinnige film. Toch laat de regisseur en scenarioschrijver zien dat anders zijn niet altijd iets waardevols hoeft te zijn. Zeker niet als het eigenzinnige aspect van de film het een moeilijke of zelfs pijnlijke kijkervaring maakt om doorheen te komen. Boitelle kaart in zijn komediefilm serieuze onderwerpen en situaties op een satirische manier aan. Helaas lukt het hem niet om de satire sterk uit te werken in zijn film. In plaats daarvan zorgt Boitelle ervoor dat de onderwerpen uit zijn film memeificeren. De satirische onderwerpen uit Trip-Tych kunnen niet diepgaand besproken worden, doordat er van deze onderwerpen onbedoeld eerder domme en ongrappige filmische memes gemaakt worden. Hiermee speelt Boitelle in op de problematische memeificatie en de medialisering van de oprechte kant van de filmindustrie. Onbedoeld speelt Boitelle met zijn film meer in op hoe trending een film kan worden op social media en hoeveel grappige memes of korte hilarische Letterboxd recensies er geschreven over kunnen worden. Voor een film die onafhankelijke artistieke originaliteit bepleit, is het best apart dat de regisseur en scenarioschrijver de populariteit van zijn eigenwijze film Trip-Tych – bewust of onbewust – als zo belangrijk ziet.
De Nederlandse natuurdocumentaire De Wilde Noordzee heeft meer dan 100.000 bezoekers naar de bioscopen getrokken. Hiermee heeft de film de Gouden Film behaald. De documentaire heeft eerder al de Kristallen Film ontvangen. De Kristallen Film werd op vrijdag 13 september 2024 in ontvangst genomen door Van Rodijnen aan de kust van de Noordzee. De Wilde Noordzee is de vijfde film die in 2024 de Kristallen Film heeft behaald. Nu heeft de natuurdocumentaire ook de Gouden Film ontvangen. De Wilde Noordzee is een film van Peter van Rodijnen, Mark Verkerk en Dick Harrewijn. In de documentaire filmt Van Rodijnen niet alleen boven water, maar ook de wereld onder het water van de Noordzee. De Gouden Film werd op donderdagavond 17 oktober 2024 aan filmmaker Peter van Rodijnen en componist Sven Figee uitgereikt tijdens de televisie-uitzending van Humberto door presentator Humberto Tan. De Wilde Noordzee is de tiende Nederlandse film die de Gouden Film in 2024 heeft ontvangen.
De Nederlandse documentaire Beyond, ode to the Earth heeft meer dan 10.000 bezoekers naar de bioscopen getrokken. Hiermee heeft de film de Kristallen Film behaald. Op zondag 13 oktober 2024 nam regisseur André Kuipers in aanwezigheid van producent en distributeur Jeffrey de Graaf de Kristallen Film Award in Ontvangst. Beyond, ode to the Earth is de zesde film die in 2024 de Kristallen Film heeft behaald.
Op papier had ik nooit gedacht dat ik Weekend in Taipei leuk zou vinden. Conceptueel klinkt Weekend in Taipei als een stereotyperende Fast and Furious rip-off film, waarin grote actiescènes samenkomen met thematische verhalen over het belang van familie (voeg Vin Diesel in die “familie” zegt en je zou een heuse spin-off hebben). Bovendien spelen Luke Evans en Sung Kang – twee acteurs die bekend zijn om hun rollen in de Fast and Furious-franchise – twee van de belangrijkste personages in Weekend in Taipei. De Fast and Furious films pakten nooit mijn interesse of aandacht – mede doordat de actiescènes er te overdreven en ongeloofwaardig uitzagen. Door mijn desinteresse richting deze welbekende filmfranchise, had ik verwacht dat de soortgelijke actiethriller film Weekend in Taipei me niet zou bevallen. Toch was ik positief verrast door het simpele en vermakelijke karakter van de film. De film is geen meesterwerk, maar Weekend in Taipei is een plezierige actiefilm die me heeft doen realiseren dat ik mezelf meer ruimdenkend moet opstellen tegenover films waar overdreven verhaallijnen en grootse actiescènes belangrijker zijn dan diepgang. Niet elke (actie)film hoeft op zichzelf een meesterwerk te zijn. Sommige films zijn bedoeld om gewoon vermakelijk te zijn – en dat is iets waarin Weekend in Taipei zeker slaagt.
De film The Outrun is net zo echt en eerlijk als de alcoholverslaafde Rona. Zowel de film als het hoofdpersonage weten dat er geen manier is om het mooier te maken dan het is: Rona heeft een probleem. Ze weet dit, maar toch blijft het voor haar moeilijk om actie te ondernemen om de symptomen van haar verslaving te bestrijden. Ondanks dat het 29-jarige hoofdpersonage moeite heeft met het bestrijden van haar verslaving en haar pad van herstel te volgen, weet het, door Saoirse Ronan gespeelde, personage Rona in haar nuchtere periodes altijd eerlijk en realistisch tegenover haarzelf te zijn. Hier ligt dan ook direct een van de pijnlijkste punten van de film. Verslaafden weten regelmatig dat het beter is om te stoppen met het vertonen van hun destructieve verslavingsgedrag, maar het herkennen van een probleem is altijd iets anders dan het erkennen daarvan. The Outrun pakt op een unieke manier dit heftige onderwerp aan door de focus te leggen op de verleidingen van het toegeven aan verslavingsgedraag en dronkenschap. Hierbij laten de filmmakers zien dat er zeker redenen (of “zogenaamde” pluspunten) zijn om hieraan toe te geven. Toch betekent dit niet dat regisseur Nora Fingscheidt en scenarioschrijver en auteur Amy Liptrot bepleiten dat het toegeven aan verslavingsgedrag iets positief is. Het duo houdt de filmtoeschouwers niet voor de gek door eerlijk toe te geven dat er voor verslaafden pluspunten zijn om toe te geven aan hun verslavingsdrang. De filmmakers weten dat verslaafden geen problemen zouden hebben als er niets positiefs uit hun verslavingsgedrag te halen valt. In het geval van alcohol verdooft het niet alleen de pijn en de onzekerheden, want het versterkt regelmatig ook ontspannende en plezierige emoties. Dat Fingscheidt en Liptrot de focus leggen op de moeilijke periodes van herstel en de kracht van verslavingsdrang, boven de beloningen van nuchter blijven, is precies de punt van het verhaal. Op deze manier weten de filmmakers je mee te nemen in de bijzondere gedachtewereld en gemoedstoestanden van het hoofdpersonage. De regisseur weet samen met cinematograaf Yunus Roy Imer en filmmonteur Stephan Bechinger de filmtoeschouwers te laten zien dat verslaving zintuiglijke en lichamelijke signalen manipuleert en deze eigen maakt, wat resulteert in een verslaafd geloof dat je niet zonder de door jou gekozen middel(-en) kunt.
De Britse rock-‘n-roll documentaire One Hand Clapping is meer dan geschikt voor (muziek-)liefhebbers van artiest Paul McCartney en de bands Wings en The Beatles. Zo levert de film een blik achter schermen tijdens de opnamesessies in de Abbey Road Studios in Londen. De muziekdocumentaire is vastgelegd op videoband in de stijl en sfeer van de jaren 1970. Hierbij geeft One hand Clapping een weergave van het moment waarop de band Wings hun kenmerkende geluid wist te definiëren. De film doet een poging om weer te geven hoe McCartney met zijn band Wings de populaire cultuur in de jaren 1970 opnieuw heeft vormgegeven – net zoals de artiest het decennium daarvoor had gedaan met de band The Beatles. De klemtoon ligt hier op het woord poging, omdat het regisseur David Litchfield niet gelukt is om een overtuigend beeld van Wings’ culturele impact weer te geven. In plaats van een sensationele en muzikale filmervaring – vol rock-‘n-roll – bracht One Hand Clapping me een zwerm van verveling. De documentaire is voor mezelf net zo effectief als een enkele hand die probeert te klappen. Sterker nog: One Hand Clapping verdient het ineffectieve en stille geluid van een enkele hand die probeert te applaudisseren voor een mislukte film.
De Nederlandse misdaadfilm Loverboy: Emoties Uit heeft meer dan 100.000 bezoekers naar de bioscopen getrokken. Hiermee heeft het speelfilmdebuut van filmmaker en acteur Cyriel Guds de Gouden Film behaald. Guds is niet alleen de regisseur van de film. Zo schreef hij ook het scenario van de film. Daarnaast speelt hij ook een van de hoofdrollen in de film. Bovendien is Guds ook een van de producenten van de film. Op 14 september 2024 werd Guds verrast met de uitreiking van de Gouden Film voor Loverboy: Emoties Uit. De film Loverboy: Emoties Uit is de negende Nederlandse film die de Gouden Film in 2024 heeft ontvangen.
De Nederlandse documentaire De Wilde Noordzee heeft meer dan 10.000 bezoekers naar de bioscopen getrokken. Hiermee heeft de film de Kristallen Film behaald. De Wilde Noordzee is een film van Peter van Rodijnen, Mark Verkerk en Dick Harrewijn. In de documentaire filmt Van Rodijnen niet alleen boven water, maar ook de wereld onder het water van de Noordzee. De Kristallen Film is op vrijdag 13 september 2024 in ontvangst genomen door Van Rodijnen aan de kust van de Noordzee. De Wilde Noordzee is de vijfde film die in 2024 de Kristallen Film heeft behaald.