Deadstream is voor een lowbudget found footage horror komediefilm verrassend angstaanjagend en hilarisch. De film bevat een sterke balans tussen gruwelijke horror en grappige satire. Het is mooi om te zien hoe deze lowbudgetfilm zo goed omarmd wordt in Nederland. Zo is de film niet alleen te zien bij de Halloween Horror Show op zaterdag 29 oktober, maar ook bij het Imagine Fantastic Film Festival op 1 november om 21.45. Daarnaast is Deadstream ook te aanschouwen bij het Leiden International Film Festival op (onder andere) 10 november om 21.15. De film is een sterke aanrader voor mensen die dol zijn op (low budget) found footage bovennatuurlijke horrorfilms. Daarnaast zullen filmliefhebbers en fans van satire en (horror) komediefilms ook een mooie tijd hebben met deze film. Dit komt doordat Deadstream ook een over de top satire is over de (online) cancel culture dat plaatsvindt op sociale media. Deadstream is zeker geen perfecte film, maar daar streven de filmmakers ook niet naar. Ze willen je vooral bang maken met hun gruwelijke horrorfilm en, wanneer mogelijk, laten nadenken over de thema’s uit de film.
Until Tomorrow is een film die meerdere problemen uit de Iraanse samenleving aankaart. Regisseur Ali Asgari weet in de dramafilm op een directe manier deze problemen te benoemen. De vraag die bij mezelf ontstond was of het direct benoemen van een problematische samenleving genoeg is om een film goed te maken. Na het kijken van Until Tomorrow kwam ik tot het besef dat dit niet het geval was (of eerder: is). Ali Asgari weet goed te benoemen waar de ongelijkheid, discriminatie, en machtsproblematiek in Iran ligt. Echter gaat Ali Asgari nooit verder dan het benoemen. Als filmmaker en regisseur laat hij niet de echte ernst van de situatie zien. Hierdoor komt Until Tomorrow over als een lichte dramafilm die niet goed weet wat het echt probeert te zeggen. Ali Asgari heeft zeker geen slechte film gemaakt, maar Until Tomorrow is wel een nogal saaie film met een repetitief verhaal. Een saaie film die zijn ideeën en thema’s niet goed of duidelijk uitwerkt, is regelmatig minder interessant dan een slechte film met duidelijkere, maar slecht uitgevoerde, thema’s. Dit is ook precies wat het geval is bij Ali Asgari’s Until Tomorrow. De dramafilm Until Tomorrow zal dit jaar het Humans of Film Festival afsluiten. Until Tomorrow is dus de slotfilm van het filmfestival. De film zal te zien zijn op 16 oktober 2022 bij zaal 1 in het Ketelhuis. De opening van de film start om 20:15.
Met Mini-Zlatan & oom Bestie startte ik dit jaar mijn tweede editie als FIPRESCI jurylid van het SCHLiNGEL International Filmfestival. De oorspronkelijke titel van de film is Zweeds en luidt: Lill-Zlatan och morbror Raring. De (internationale) Engelstalige titel van de film is Mini-Zlatan and Uncle Darling. Zelf keek ik de film in de oorspronkelijke taal met Engelstalige ondertiteling en live Duitse nasynchronisatie. Het SCHLiNGEL International Film Festival is een (internationaal) filmfestival voor kinderen en een jong publiek. Het festival had zijn start in 1996 – wat grappig genoeg ook mijn geboortejaar is. Sindsdien heeft het filmfestival jaarlijks plaatsgevonden in Chemnitz. Mini-Zlatan & oom Bestie wist me zeker niet teleur te stellen, maar ik heb wel wat kritiekpunten richting de film. Toch mag er zeker gezegd worden dat het uniek, bijzonder en mooi is om te zien hoe goed de film realistisch weet om te gaan met het representatief vertonen van de LGBT+ gemeenschap. Dat is al een hele prestatie op zich waar de cast en crew trots over mogen zijn.
Uýra – The Rising Forest is een indrukwekkende documentaire die niet alleen een belangrijk en representatief verhaal vertelt, maar ook nog adembenemend oogt. De documentaire bespreekt actuele onderwerpen die niet regelmatig besproken worden door de Braziliaanse bevolking. Zo spreken regisseur Juliana Curi en kunstenaar Uýra zich uit over de transfobie, racisme en klimaatproblematiek die plaatsvinden in Brazilië. Curi en Uýra gebruiken kunstzinnige beelden en uitspattingen om een zoektocht naar henzelf net zoals hun geschiedenis te starten. Hierdoor oogt Uýra – The Rising Forest ook nog eens als een prachtige artistieke documentaire. De documentaire Uýra – The Rising Forest zal dit jaar op het Humans of Film Festival het filmfestival openen. De film zal te zien zijn op 13 oktober 2022 bij zaal 1 in het Ketelhuis. De opening van de film start om 19:15.
Korte films worden regelmatig niet serieus genomen. Ze worden afgeschreven als video’s of mindere vormen van films. De korte film is niet alleen een filmgenre, maar ook een medium op zich – net zoals animatie beide is. Ondanks dat de korte film de magie van het filmmaken soms beter weet te omvatten dan langere speelfilms, wordt er nog te regelmatig op de korte film neergekeken. Gelukkig zijn er nog steeds festivals die de magie van de korte film weten te benadrukken. Een van deze festivals is het Regard International Short Film Festival in Saguenay. De 26e editie van het Regard International Short Film Festival in Saguenay kan niet worden beschreven zonder het enthousiasme van de (Canadese) gasten te vermelden. Als nieuwkomer in een voor mij onbekend land, werd ik met open armen ontvangen door alle vaste en terugkerende gasten. Ondanks dat het communiceren in twee verschillende talen – Frans en Engels – niet altijd gemakkelijk was, was het overduidelijk dat de Canadezen graag het Regard International Short Film Festival organiseren. Ze zijn trots op hun festival en dat is een geweldig gezicht om te zien.
Duty of Care is een van de vele films die dit jaar te bekijken was op het Movies that Matter Festival. De film was zowel op locatie te zien en online te bekijken. Duty of Care is geregisseerd door Nic Balthazar. Hij is een Belgische televisiemaker bij de VRT en filmregisseur. Naast dat hij Duty of Care heeft geregisseerd heeft hij ook de film geproduceerd. Sarah Tak diende ook als producent van de film. Duty of Care is een documentaire van 56 minuten waarbij we de ingetogen, maar gepassioneerde advocaat Roger Cox volgen. In Balthazars Duty of Care krijgen we een inspirerende kijk achter de schermen te zien bij de rechtszaken tegen Shell en de Nederlandse overheid om klimaatverandering aan te pakken. Advocaat Roger Cox speelde hierbij een belangrijke rol, omdat hij in twee historische zaken het voor elkaar krijgt dat catastrofale klimaatverandering illegaal verklaard kan worden. Cox zegt dat het leven van hem als jonge advocaat veranderde toen hij Al Gore’s An Inconvenient Truth zag. De advocaat zal het wellicht niet weten, maar Duty of Care zal hetzelfde effect kunnen hebben op veel kijkers.
De 51ste editie van het International Film Festival Rotterdam is al enkele dagen bezig. Freaks Out is een van de films die dit jaar te zien is op het IFFR (ook wel bekend dus als het International Film Festival Rotterdam). De Italiaanse historische fantasie dramafilm laat zien dat je fantasie-elementen kan toevoegen in een film over de Tweede Wereldoorlog. Dat doet Freaks Out op een manier dat filmliefhebbers zal doen denken aan Guillermo del Toro’s film Pan’s Labyrinth. Ondanks deze vergelijking onderscheidt Freaks Out zich door meer de focus te leggen op fantasierijke elementen. Dit betekent niet dat Freaks Out een slechte film is. Het tegenovergestelde kan zelfs over de Italiaanse film gezegd worden. Maar wat maakt deze film krachtig? Lees dat in mijn film recensie van Freaks Out.
Wat krijg je als je een familiefilm serieuze thema’s laat bespreken, en daar tegelijkertijd een mystisch wezen aan toevoegt? De Noorse familiefilm Dragon Girl uiteraard! Dragon Girl heeft een mooie boodschap over het verlangen naar, en het behoren tot, een familie. Daarnaast bespreekt de film hoe Europeanen omgaan met immigranten. Als het ware haalt Dragon Girl inspiratie uit films als E.T. the Extra-Terrestrial en Free Willy, maar voegt daar dan een actueel probleem aan toe. Ik zag Dragon Girl afgelopen oktober op de 26ste editie van het SCHLiNGEL International Filmfestival. Katarina Launings Dragon Girl werd een van mijn persoonlijke favorieten van deze editie van het festival. Daarnaast beschouw ik het ook als een van de beste moderne familiefilms uit de hele wereld, en als een van de beste films van de 26ste editie van het SCHLiNGEL International Filmfestival.
Buckley’s Chance is een Australisch en Canadese internationale coproductie film uit 2021. De film is geregisseerd door Tim Brown. Daarnaast schreef hij samen met Willem Wennekers het verhaal. De cast van de film bestaat uit Bill Nighy, Victoria Hill, Martin Sacks, Milan Burch, Julia Billington, Ben Wood, Kelton Pell en Anthony Gooley. Buckley’s Chance kreeg gemengde kritieken, evenals Nighy’s Australische accent, en de New Yorkse accenten gebruikt door Hill en Burch. Zelf zag ik Buckley’s Chance afgelopen oktober op de 26ste editie van het SCHLiNGEL International Filmfestival. De film zou uitgroeien tot een van mijn persoonlijke favorieten van deze editie van het festival, en in mijn film recensie wil ik uitleggen waarom dit het geval is.
Dit jaar is het alweer 90 jaar geleden dat de film Frankenstein uitkwam. Om deze reden heb ik mijn recensie van het Frankenstein Filmconcert een update gegeven. In 2018 bezocht ik het Imagine Film Festival in Amsterdam. Zo bezocht ik films als Tower. A Bright Day en Junk Head. Daarnaast ging ik ook naar een Masterclass van Dan Hassler-Forest over het belang van representatie in film. Ook bezocht ik een van de wonderbaarlijkste en spectaculairste filmvoorstellingen die ik tot nu toe heb meegemaakt. Hierbij heb ik het over een live filmconcert van de Frankenstein film uit 1931. Vandaag recenseer ik het Frankenstein Filmconcert uit 2018.