”You know somethin’, Utivich? I think this just might be my masterpiece.” Op deze simpele, maar briljante manier laat filmmaker Quentin Tarantino via Brad Pitts personage Luitenant Aldo Raine het filmpubliek weten hoe hij denkt over zijn film Inglourious Basterds (2009). Het is niet absurd dat Tarantino deze film als zijn meesterwerk beschouwd. Door filmhits als Reservoir Dogs (1992), Pulp Fiction (1994), Kill Bill: Vol.1 (2003) en Kill Bill: Vol. 2 (2004) en cultklassiekers als Jackie Brown (1997) werd Tarantino voor een lange tijd gezien als een steeds legendarischer wordende filmmaker. De filmrelease van Death Proof (2007) besmeurde voor het eerst de grootse carrière en filmoeuvre van Tarantino. Ondanks dat Death Proof niet overdonderend slecht werd beoordeeld, werd de film een stuk minder goed ontvangen dan de vorige films die Tarantino hard geregisseerd. Tarantino’s reputatie als briljante filmmaker die niet mist met zijn films was nu veranderd. Met Inglourious Basterds heroverde en revolutioneerde Tarantino zijn positie als meesterlijke filmmaker. De regisseur en scenarioschrijver verlegde met deze oorlogsfilm de grenzen van zijn eigen capaciteiten als regisseur en scenarioschrijver. Zo vertelt Inglourious Basterds een verhaal waarin het verloop van de Tweede Wereldoorlog is aangepast. Tarantino speelt in deze film met fictie en non-fictie door een alternatieve geschiedenis te presenteren waarin diverse Joodse personages strijden om een einde te maken aan het leiderschap van het nazi-Duitsland in de Tweede Wereldoorlog. Inglourious Basterds zou niet de enige film blijven waarmee Tarantino heeft laten zien dat hij een meester in historische fictie is. Zo veranderde de filmmaker ook het geschiedenisverloop van het filmlandschap in zijn negende film Once Upon a Time … in Hollywood (2019). In Once Upon a Time … in Hollywood belicht Tarantino op een subtiele manier de grootse impact van kleine aanpassingen van gebeurtenissen in de filmindustrie, terwijl hij met Inglourious Basterds groter uitpakt door diverse alternatieve historische gebeurtenissen op elkaar in te laten spelen. De aangepaste historische evenementen worden zo goed door elkaar verweven en op elkaar verder gebouwd dat deze oorlogsfilm uit 2009 een uitstekende en welverdiende climax bevat. Er kan niet anders geconcludeerd worden dat Tarantino met het bijzondere verhaalverloop van een alternatieve geschiedenis een iconisch wat-als-verhaal weet te presenteren.
