Meeting the Man is een docu-portret van James Baldwin. Hij was een van dé figuren binnen de 20ste-eeuwse Amerikaanse literatuur, de zwarte gemeenschap en het politiek denken. Meeting the Man: James Baldwin in Paris is vanaf nu te zien op MUBI Nederland. Dit docu-portret kwam oorspronkelijk uit in 1970. De film is een exclusieve MUBI release. Het is een restoratie van de oorspronkelijke korte film die geregisseerd is door Terence Dixon. Mijn dank aan MUBI Nederland voor de samenwerkingsmogelijkheden en het online recensie-exemplaar.
Over Meeting the Man: James Baldwin in Paris
Meeting the Man is dé meest buitengewone korte documentaire film die ik ooit heb gezien. Tegelijkertijd vind ik dit erg tegenstrijdig om te zeggen. In dit docu-portret is duidelijk te zien dat de filmmakers en James Baldwin niet op één lijn zaten. En dit is nogal zachtjes uitgedrukt. Net zoals velen anderen critici en kijkers heb ik me doodgeërgerd aan de betweter regisseur Terence Dixon. Waarom zou je een docu-portret van iemand maken als je zelf wilt invullen hoe iemand zijn leven heeft geleid? James Baldwin is het onderwerp van het docu-portret, dus laat hem zelf zijn verhaal vertellen alsjeblieft.
James Baldwin; het genie
Het camerawerk lag in handen van Jack Hazan. Hij heeft James Baldwin op verschillende symbolische locaties vastgelegd, waaronder de Place de la Bastille. James Baldwin werd hier gefilmd omdat hij daar destijds woonde. Hazan heeft vastgelegd hoe hij samen met zijn film crew moeite had om een film te maken over James Baldwin. Ook krijg je in Meeting the Man te zien hoe Baldwin inspiratie vormt voor een groep zwarte jongeren. James Baldwin praat met ze over Westerse kolonisatie en de misdaden die er worden gepleegd tegen Afrikaanse-Amerikanen. Tegelijkertijd demonstreert hij ook zijn kracht en begrip over het cultuur waar hij zo mee worstelt.
Na het kijken van Meeting the Man kan ik met volledige zekerheid zeggen dat James Baldwin een van de meest excentrieke schrijvers en denkers ooit is geweest. Ik zou uren kunnen kijken naar een film waar Baldwin gevolgd wordt en vertelt over zijn standpunten op de Westerse samenlevingen. Zijn woorden zitten vol wijsheden. Zo zegt hij terecht dat witte mensen vaak het idee hebben dat ze de zwarte mensen moeten komen helpen om discriminatie en racisme tegen te gaan. James Baldwin zegt juist dat zij de witte mensen moeten gaan helpen om in te zien waar ze de fout in gaan. De zwarte mensen hebben namelijk al te lang gewacht op oplossingen en hulp van de bevoorrechte bevolking.
Intiem, maar onvolledig camerawerk
Het camerawerk van Jack Hazan voegt enorm veel toe aan de verhalen en boodschappen die James Baldwin meegeeft. Je zult echt een intiem portret zien van deze schrijver. Tegelijkertijd plaatst Hazan deze bekende schrijver ook in een portret van de zwarte gemeenschap in 1970, Parijs. Het is prachtig hoe de close-ups gebruikt worden om Baldwin’s vastberadenheid weer te geven. Als ik een minpunt moet opnoemen aan het camerawerk – dan is het toch wel dat de filmmakers zelf niet erg goed in beeld worden gebracht.
Dat terwijl ze wel een belangrijk (en frustrerend) deel van de film zijn. Hierdoor voelt de film soms eerder aan als een gefilmd interview, waarbij de witte filmmakers niet op beeld willen komen. Misschien hadden ze de angst dat ze herkend zouden worden op straat. Dan zouden ze ook aangepraat kunnen worden door mensen die (terecht) kritiek hebben op hun manier van films maken.
Tegenstrijdige Regie
Terence Dixon is één van de meest irritante regisseurs die ik ooit heb gezien. Na het zien van Meeting the Man heb ik als kijker sterk het idee dat hij zichzelf nogal geweldig vond. Hij is meer bezig met het imago dat hij kan krijgen door een succesvol verhaal te vertellen. Dit is echt verschrikkelijk om te zien, want je gaat dit beroepsvak in om juist verhalen te willen vertellen. Je wordt niet regisseur of filmmaker om je ego nog een boost te geven. Kort gezegd – ik heb sterk het idee dat Terence Dixon deze film met de verkeerde bedoelingen heeft gemaakt. Zijn regie doet me erg denken aan de regie van Joris Postema uit Stop Filming Us. Beide regisseurs zijn namelijk nogal doof tegenover de wensen van de mensen die gefilmd worden.
Het geluid is ook een erg sterk punt uit de film. Ik vind het geweldig dat Meeting the Man gebruik gemaakt van het geluid dat plaatsvindt op de achtergrond in Parijs. Hierdoor wordt een realistisch beeld gevormd over deze levendige stad in de jaren 1970. De montage is in mijn ogen niet iets dat uitspringt, maar slecht is het ook zeker niet. Bij deze film moet ik vooral denken aan hoe het geluid en het camerawerk helpen om het verhaal van James Baldwin te vertellen op zijn manier.
