Mijn Rembrandt vertelt het verhaal van collectioneurs die ons deelgenoot maken van hun intieme band met “hun” Rembrandt. Mijn Rembrandt is vanaf donderdag 5 maart 2020 in de Nederlandse bioscopen te zien. Met dank aan Cinéart NL voor de samenwerkingsmogelijkheid.
Technisch Sterk, maar verder…
Mijn Rembrandt is de nieuwste film van regisseuse Oeke Hoogendijk. Zij is ook wel bekend van films, zoals; Het Nieuwe Rijksmuseum. Ik had nog niet eerder een film van haar gezien. Eerlijk gezegd twijfel ik ook een beetje of ik zo snel nog eens een film van haar zou gaan bekijken. Ik heb namelijk een heel dubbel gevoel bij de film “Mijn Rembrandt“.
Dit zal ik nu gaan uitleggen. Op technisch vlak is Mijn Rembrandt uitstekend! Dat meen ik oprecht. De cinematografie is niet alleen mooi, maar ook betekenisvol. Kijk maar naar de manier waarop de film opent en eindigt. Daarnaast is de film ook goed gemonteerd. Het voelt aan als een film die goed van verhaallijnen verandert op momenten dat het vorige verhaallijn te lang speelt. Daarnaast voelt de film aan als een snelheidstrein door zijn montage.
Mijn Rembrandt heeft een fijn tempo, waardoor je goed in de film blijft. Echter zijn er ook punten waardoor je minder goed bij de film blijft. In ieder geval voor mij persoonlijk dan. Ik merk dat ik het onderwerp van de film wat minder interessant vond. Dit is natuurlijk een persoonlijke mening. Ik heb geprobeerd om zo geïnteresseerd mogelijk te kijken naar Mijn Rembrandt. Maar toch vond ik de film voor een groot deel redelijk saai.
Alleen de (Enorm) Welvarende Klasse
Dit komt omdat we bijna alleen maar welvarende, en in de basis enorm rijke, mensen zagen praten over Rembrandt. Dit heeft er bij mij voor gezorgd dat er een barrière is ontstaan tussen mij en de figuren op het scherm. Doordat ik me niet gerepresenteerd voelde in deze film, was het ook een stuk minder leuk kijken. Is het erg dan om niet gerepresenteerd te worden in een film? Nee, niet per se.
Maar wat ik wel erg vind is dat in deze film alleen de rijke klasse de kans krijgt te praten over een van de beste schilders aller tijden. Het voelt hierdoor net aan alsof zijn werk alleen van belang is voor die klasse en niet voor de rest van de samenleving. Terwijl Rembrandt’s schilderwerk juist voor iedereen zichtbaar moet zijn. Als we nu de kans krijgen om een nieuwe Rembrandt te zien, voelt het net aan alsof we de rijke klasse dankbaar moeten zijn daarvoor. En dat vind ik in deze tijden niet echt meer kunnen.
Toch weet de film me richting het einde weer te pakken. Ik vond het oprecht interessant om te zien hoe Jan Six zijn boek liet publiceren, wat gevolgd wordt door een persoonlijke hel voor hem en zijn naasten. Misschien ben ik een sensatiezoeker, maar ik vond dit veel interessanter dan een “rijke groep” Rembrandt de hemel in te zien te prijzen. Toch blijf ik bij mijn standpunt staan dat op technisch vlak de film meer dan goed is.
Het is dus jammer dat de film zo veel “dezelfde” personen heeft uitgekozen om verhalen van te vertellen. Mijn Rembrandt voelt hierdoor (bijna) niet meer aan als een film, maar eerder als een propaganda-stuk voor het creëren van dankbaarheid tegenover de rijke klasse. Nu heeft deze klasse al heel veel macht over de wereld en om ze ook nog dankbaar te moeten zijn voor het vinden van een nieuwe Rembrandt… Dat gaat me toch iets te ver.
Conclusie
Ter conclusie – de film is uitstekend gemaakt op technisch vlak. Helaas sprak de film MIJ PERSOONLIJK niet zoveel aan. Dit komt door het gespreksonderwerp van de film en de personen die gevolgd worden in de film. Ik vond enorm saai om telkens dezelfde soort personen over een onderwerp te horen praten. En voor een documentaire, waar je verwacht dat meerdere klassen of soorten personen over een onderwerp praten, vind ik dit eigenlijk ook best slecht.
