Lamentations of Judas is vanaf 6 augustus 2020 in de Nederlandse bioscopen te zien!
Dit artikel is mogelijk gemaakt door het recensie-exemplaar dat ik heb mogen ontvangen van het Movies that Matter Festival en Herrie Film & TV. Mijn dank aan beide voor de samenwerking.
Welkom tot de nieuwste column op Sebkijk. In de column “Seb Presenteert 500 Must See Films” ga ik op zoek naar 500 films die iedere mens in zijn leven gezien moet hebben. De meeste journalisten en filmmakers plaatsen direct een volledige lijst vol met films die je gezien moet hebben.
Ik ga echter samen met mijn lezers op zoek naar films voor deze lijst. Vanaf het begin tot het einde kan men hier mij in volgen. Vandaag start ik deze lijst met een film die velen van jullie misschien niet aan zagen komen. Ik heb het, zoals je aan de titel al hebt kunnen lezen, over de film; Lamentations of Judas (2020).
Synopsis
Angolese soldaten – bekend als “The Terrible Ones” – vochten ooit mee in de koloniale oorlogen van “wit” Zuid-Afrika. Eind jaren 80 werden zij gerepatrieerd naar het ruïnestadje Pomfret. In de film “Lamentations of Judas” laat filmmaker Boris Gerrets (People I Could Have Been and Maybe Am) deze achtergebleven veteranen het verhaal van de Bijbelse figuur Judas Iskariot spelen. Tegelijkertijd worden vragen gesteld naar de rol die deze achtergebleven veteranen speelden in de oorlogen. Zo worden zij zowel personages in de documentaire als acteurs in het Bijbelverhaal, waardoor de paradox van het dader- en slachtofferschap zichtbaar wordt.
Recensie
Na het zien van de twee documentaires – Mijn Rembrandt (2019) en Punt Uit – Schluss Aus – Full Stop – keek ik niet bepaald erg uit naar het zien van Lamentations of Judas. Dit komt niet doordat deze twee andere documentaires slecht zijn, maar doordat ze – in mijn ogen – te stoffig, te zwaar beladen en te middelmatig zijn. Echter na het zien van Lamentations of Judas schaamde ik me dat ik geen zin had om deze film te gaan kijken. Want wat een top film is dit zeg!
Ik heb in lange tijd niet zo één mooie en creatieve documentaire gezien. Dit komt doordat deze film slim en goed gebruik maakt van zijn genre. Zoals sommige al van jullie weten is Lamentations of Judas namelijk een documentaire. Echter wordt er ook één Bijbelverhaal weergegeven in de film. Namelijk het verhaal van apostel Judas Iskariot – degene die Jezus verraadde in de Bijbel. Door deze invoeging voelt deze documentaire ook nog op sommige momenten aan als een fictieve voorstelling.
Lamentations of Judas is een prachtige film die niet alleen er mooi uit ziet, maar ook nog vol betekenis is. Zo wordt er een vergelijking opgezet tussen deze Angolese soldaten en de Romeinse soldaten die Jezus hebben gekruisigd. Er wordt een vergelijking gesteld dat beide de Angolese en de Romeinse soldaten alleen maar bevelen opvolgde, zonder dat ze er zich bewust van waren hoeveel kwaad ze eigenlijk deden. Maar tegelijkertijd is er ook symboliek te halen uit de vertolkte Judas in deze film. Die net als de soldaten bevelen opvolgde.
Judas volg echter bevelen op van Jezus. Maar zoals de film ons probeert duidelijk te maken is er geen “vrije wil” als je bevelen opvolgt. Dus verraad Judas zijn meester. Echter verraden de Angolese en Romeinse soldaten hun meester dan weer niet. Komt dit doordat ze angstig voor de gevolgen zijn of juist omdat ze niet beter weten? Zijn deze soldaten schuldig aan de misdaden die zijn ze begaan? Of juist onschuldig om dat ze alleen bevelen opvolgde en zelf geen “vrije wil” hadden?
Het is ontroerend om te zien hoeveel het met deze groep mensen doet, als ze praten over hun verleden. De ene man praat vol woede en verdriet. De ander kan er om nog lachen en weer een ander zegt dat hij niks fout heeft gedaan. Het is regisseur Boris Gerrets gelukt om een intiem portret neer te leggen van deze achtergebleven veteranen. Maar waarom stop ik zo’n recente film in mijn lijst van 500 Must See Films? Want tegenwoordig maken ze helemaal geen goede films meer?
Nee. Dat is totaal niet waar. Als jij denkt dat er geen goede films meer uitkomen, dan ligt het maar een punt. Jij kijkt alleen slechte films – of hebt zelf een slechte smaak (grapje!). Er worden nog steeds enorm goede films gemaakt. Er komen nog steeds elk jaar nieuwe meesterwerken en (toekomstige) klassiekers uit. Lamentations of Judas is daar één van. Dat komt doordat er een intiem portret wordt neergezet van deze achtergebleven Angolese soldaten.
Dit portret komt in de vorm van een documentaire – die gek genoeg veel fictieve scènes bevat. Dit is een enorm sterk creatief besluit geweest en is ook direct de grootste plus die ik deze film kan meegeven. Een andere grote plus is de passie dat van het scherm afspat. Er is duidelijk op te merken dat voor alle betrokken mensen bij deze film dit een belangrijk onderwerp is. Ze willen dit dus graag zo goed mogelijk delen met de wereld. En dat is ze ook zeker gelukt.
Kijk. Er zijn genoeg mensen die documentaires maar niks vinden. Of mensen die documentaires een stuk minder interessant of spannend vinden dan een fictie-film. Ik ben daar soms één van. Maar ik kan niet vaak genoeg blijven zeggen – Lamentations of Judas is zeker weten het kijken waard.
