No Way Up is een van de eerste rampenfilms die geschikt is voor mensen met vliegangst, watervrees of angst voor haaien. No Way Up is namelijk een overdreven en mislukte rampenfilm die de angsten van deze mensen zo zou kunnen wegtoveren. De rampenfilm is zo chaotisch slecht dat het enigszins humoristisch is om te aanschouwen. No Way Up levert een reeks vervelende, vreselijke en onhandige gebeurtenissen die elkaar snel opvolgen. Toch voelen deze gebeurtenissen niet verdient of oprecht aan. Bovendien zijn deze momenten niet sterk opgezet in het verhaal.
De film zit ook nog eens vol met willekeurige en plotselinge traumatische achtergrondverhalen die de film alleen maar remmen, in plaats van dat ze het verhaal onderbouwen of ondersteunen. Het helpt ook niet dat No Way Up continuïteitsproblemen in zijn film heeft. Bloedvlekken verdwijnen van het ene op het andere moment en een kapsel dat in een vorige scène nat was, is in de volgende scène (onverklaarbaar) droog.
Technisch zit de film ook niet sterk in elkaar. Het camerawerk van cinematograaf Andrew Rodger is belabberd. Zijn camerawerk is regelmatig te schommelig. Daarnaast zijn de kaders uit zijn camerawerk ook niet best te noemen. De kaders waarin verhaaldetails bekend worden gemaakt zijn zo slecht dat je belangrijke plotpunten gemakkelijk kunt missen: zoals een haai dat dreigend voorbij een raam van een neergestort vliegtuig zwemt. De montage van filmmonteur van Adam Recht is ook bagger.
Vooral in de gevechtsscènes of filmmomenten waarin rampen gebeuren, stelt Recht in zijn montage teleur. De filmmonteur knipt en plakt de beelden zo snel achter elkaar dat de film onduidelijk te volgen is tijdens deze scènes. Het oogt te chaotisch. De computer gegenereerde beelden en praktische effecten zijn net zo slap. De nagemaakte lichamen, van de mensen die verdronken zijn, zien er nep uit. Ze bewegen en zien er uit als poppen. De computer gegenereerde beelden van de haaien zien er regelmatig nog nepper uit.
Is er dan niets goed op te noemen over No Way Up? Dat wel, maar veel is het niet. De acteerprestaties van Colm Meaney en Will Attenborough zijn zo overdreven dat beide acteurs vermakelijk zijn om te aanschouwen. Daarnaast moest ik ook wel lachen om de enkele grap: “You confuse exercise with extra fries.” Voor de rest is er weinig goeds op te noemen over deze film. De film, en een groot gedeelte van de cast, neemt het verhaal zo serieus, dat er ook minder gelachen kan worden over hoe slecht No Way Up is. Terwijl, eerlijk gezegd, gelach het beste is waar deze film op kan hopen…
Over No Way Up (2024)
No Way Up is een Britse thriller film uit 2024. De film is geregisseerd door Claudio Fäh. Het scenario van de film is geschreven door Andy Mayson. De cast van de film bestaat uit (o.a.) Colm Meaney, Phyllis Logan, Will Attenborough, Sophie McIntosh, James Carroll Jordan en Jeremias Amoore. De film heeft een speeltijd van 90 minuten. De film is een productie van studio The Asylum: ook wel bekend van de cultfilm Sharknado. De film wordt in de Nederlandse bioscopen uitgebracht door filmdistributeur Gusto Entertainment.
Het verhaal van No Way Up start wanneer een vliegtuig neerstort in de Stille Oceaan. Dit vliegtuig komt aan de rand van een onderwaterravijn tot stilstand. Ava en een handvol overlevenden zitten vast in de cabine. Ava moet tegen de verwachtingen in voor zichzelf zorgen, het opnemen tegen bloeddorstige haaien en de moed vinden om de overlevenden van de crash in veiligheid te brengen. No Way Up is sinds 14 maart 2024 officieel in de Nederlandse bioscopen te zien. Mijn dank aan Triple P Entertainment en Gusto Entertainment voor het versturen van een recensie-exemplaar.
Recensie
No Way Up opent met onheilspellende en mysterieuze filmmuziek terwijl we beelden van stromend water in de oceaan te zien krijgen. Tijdens de titelsequentie is de filmmuziek op zijn best. Na de titelsequentie is de filmmuziek regelmatig te luid. Hierdoor zijn de dialogen en andere diverse geluiden uit de film minder goed te horen. No Way Up bevat ook slechte geluidsbewerking. De film zit vol rare geluiden die niet passend zijn bij de beelden die de film vertoont. Een goed voorbeeld vindt plaats nadat de filmtitel verschenen is.
Het water dat diep onder water stroomt, wordt geportretteerd als iets monsterlijk. Wanneer er een nieuwe waterstroom voorbij komt, verschijnt er een monsterlijk geluid in de vorm van een jumpscare. No Way Up maakt gebruik van meerdere jumpscares en helaas zijn ze allemaal belachelijk slecht uitgevoerd. Van een jumpscare waarin een vrouw plotseling onder water schreeuwt, nadat ze eerst verdronken leek te zijn, tot de jumpscares van haaien die plotseling mensen aanvallen.
Deze abrupte schrikmomenten voegen niets toe aan het filmverhaal – vooral omdat ze de film niet eng of spannend maken. De keuzes die de cast en crew in deze film hebben gemaakt, komen onlogisch over. Ondanks dat de film zijn verhaal ongelofelijk serieus presenteert, kan ik No Way Up totaal niet serieus nemen. Dit is voor een groot deel te danken aan het gemis van realistische en geloofwaardige audiovisuele en narratieve keuzes. Het slechtste aspect uit de film is toch wel het scenario van Andy Mason.
Zijn filmverhaal bevat stereotyperende en eendimensionale personages. Mayson probeert deze cliché figuren wat meer diepgang te geven door ze van tragische achtergrondverhalen te voorzien. Zo hebben we Kyle, de typische grappige kerel die een keer betrapt is, terwijl hij wiet aan het roken was. De grappen die Kyle maakt zijn niet grappig, maar eerder het gedrag van een onvriendelijke eikel. De acteur Will Attenborough weet wel goed het lullige gedrag van zijn personage weer te geven. Attenborough doet dit wellicht een tikkie overdreven, maar hij klaart de klus.
Toch krijgt ook deze zogenaamde humoristische jongen en wietliefhebber een tragisch achtergrondverhaal. Kyle’s zielige jeugdverhaal komt uit het niets en heeft geen toegevoegde waarde aan het filmverhaal of zijn karakterontwikkeling. Dit tragische achtergrondverhaal heeft – net als alle andere in No Way Up – maar een enkel doel: het filmpubliek bedriegen met het idee dat de personages een enigszins gelaagd karakter bevatten.
Ook het hoofdpersonage Ava, die gespeeld wordt door actrice Sophie McIntosh, bevat geen interessant karakter. Daarnaast maakt McIntosh’s personage ook een zogenaamde aparte karaktergroei mee. Aan het begin van de film ervaart Ava verstikkend contact met haar vader. Zo stuurt haar vader een lijfwacht mee om haar te beschermen als ze met haar vrienden op vakantie gaat. Ava lijkt niet zelf kunnen bepalen wat ze wil in haar leven. Ze is namelijk niet zo stressbestendig.
De scenarioschrijver en regisseur lijken een thematische boodschap op te zetten waarin Ava in haar zelf leert te geloven en voor haar dromen leert op te komen. In concept is dit een mooie boodschap om mee te geven aan de filmtoeschouwers, maar in de uitwerking falen de filmmakers om dit concept uit te voeren. Zo kiest Ava uiteindelijk niet voor haarzelf of haar dromen, maar besluit ze verder te gaan met haar rechtenstudie om de wensen van haar overleden vrienden te eren.
Een van de domste, en tegelijkertijd beste, toevoegingen aan deze reeks eendimensionale personages is het personage van acteur Colm Meaney. De acteur speelt Brandon: de lijfwacht van Ava. Zijn personage oogt als het liefdeskind van John C. Reilly en Steven Seagal. Zo heeft Meaney een gelijkenis wat betreft zijn uiterlijk met Reilly, terwijl het karakter van zijn personage Brandon overeenkomt met elk personage dat Seagal ooit heeft gespeeld. Net zoals Seagals personages kan de lijfwacht direct bij meerdere mensen opnoemen of ze een gevaar vormen.
Dit doet de lijfwacht zonder überhaupt een enkele keer te kijken naar deze mensen. Meaney’s personage lijkt een zesde zintuig te hebben. De acteur speelt zijn personage zo overdreven slecht dat hij een genot is om te aanschouwen. Meaney lijkt als een enige te weten dat hij zich in een B-film bevindt. Van deze kennis maakt hij dan ook oprecht gebruik. Zijn ruige mopperende stem en uitermate stoere houding zijn hilarisch slecht, maar oprecht. Door een gevecht met een haai, krijgen we minder te zien van Meaney dan gewenst.
Gelukkig is haai zo vriendelijk geweest om de lijfwacht de tijd te geven, zodat hij afscheid kon nemen van zijn “vrienden.” Pas daarna sleurt de haai hem terug het water in. De behandeling van Meaney’s personage kan vergeleken worden met dat van Janet Leigh’s personage Marion Crane in Psycho (1960). Beide personages worden opgezet als het hoofdpersonage, maar halen niet het einde van de film. Het grote verschil tussen deze twee personages is dat Leigh te zien is in een meesterlijke film en Meaney in een belabberde film.
Een ander verschil is dat Leigh’s personage een krachtig ontwikkeld karakter – vol tekortkomingen, normen, waarden en dromen – bevat. Meaney’s personage is een stereotyperende lijfwacht die denkt dat hij cool is. De abrupte beëindiging van Meaney’s groots opgezette rol dient alleen als een schokfactor tot het verhaal, waarin de dood van Leigh’s personage een belangrijke plotontwikkeling in Psycho (1960) is, die bovendien het verhaal in nieuwe richtingen verder laat lopen.
De inclusie van Meaney’s personage is zinloos. Zijn opgezette nachtmerries over de dood van Ava’s moeder zijn net zo betekenisloos als de gesprekken die hij daarover met Ava voert. Er wordt over dit ongeluk gepraat zonder iets echt te zeggen. De film is te abstract over wat er precies is gebeurd met Ava’s moeder. De filmmakers geven geen uitleg en het verhaallijn rondom de dood van Ava’s moeder wordt dan ook nooit opgelost.
Conclusie
No Way Up is een van de slechtste films die ik dit jaar heb gezien. Doordat de filmmakers het overdreven filmverhaal zo serieus nemen, is No Way Up ook geen film geworden die zo slecht is dat het goed, vermakelijk of leuk is om te kijken. Het scenario van Andy Mayson is het belabberdste aspect van de film. Zo bevat zijn scenario eendimensionale en typische personages. Mayson probeert het filmpubliek nog voor de gek te houden door het idee van karakterontwikkelingen op te brengen. Toch maken deze personages zeker geen karakterontwikkelingen mee.
Daarvoor zouden ze eerst een karakter moeten hebben. Daarnaast is het toevoegen van deprimerende of traumatische achtergrondverhalen niet genoeg om een karakter te creëren of te ontwikkelen. Het enige personage dat enigszins een karakterontwikkeling meemaakt is het hoofdpersonage Ava. Alleen slaat haar karakterontwikkeling nergens op. Tijdens de hele film krijgt Ava te horen dat ze voor haar zelf moet leren kiezen en opkomen. Ava hoort haar eigen toekomst te bepalen en eigen levenskeuzes te maken.
Toch maakt ze aan het einde van de film een belangrijke levenskeuze die puur gebaseerd is om de wensen van (en herinneringen aan) haar overleden vrienden te eren. De thematische boodschap die de film keer op keer herhaalt, heeft dus nergens toegeleid. Op het technische vlak zit No Way Up ook niet goed in elkaar. De computer gegenereerde beelden en praktische effecten zien er ongelofelijk nep uit. Het camerawerk van cinematograaf Andrew Rodger mist focus en hetzelfde kan gezegd worden over het werk van filmmonteur Adam Recht.
De film bevat nog een paar – en dan bedoel ik ook echt een paar – positieve punten. Zo bevat de film een enkele grap waar ik wel om moest lachen. Daarnaast leveren Colm Meaney en Will Attenborough hun acteerwerk op een passend overdreven manier. Hierdoor is Meaney zelfs het hoogtepunt geworden van de film. Zijn gedrag als stoere lijfwacht is zo ongeloofwaardig dat het hilarisch is om te aanschouwen. Toch zijn deze paar positieve punten niet genoeg om No Way Up een bioscoopbezoek waard te maken. No Way Up draait nu in de Nederlandse bioscopen.
