Oogappels Seizoen 1 – Recensie

Oogappels is een Nederlandse drama televisieserie die sinds januari 2019 wordt uitgezonden op NPO 1. De serie is nu al volop bezig met zijn derde seizoen, maar vandaag wil ik stilstaan bij Oogappels seizoen 1. De serie is bedacht door Will Koopman. Daarnaast is Koopman ook nog één van de regisseurs van de serie. Ook Antoinette Beumer en André van Duren hebben als regisseurs meegewerkt aan deze serie. Oogappels wordt het voor het grootste gedeelte opgenomen in en rondom Amersfoort in de provincie Utrecht. Het eerste seizoen van Oogappels bestaat uit tien afleveringen.

Over Oogappels Seizoen 1

De serie Oogappels volgt vier gezinnen in een middelgrote Nederlandse stad waarvan de puber-kinderen op dezelfde middelbare school zitten. De ouders hebben ieder hun eigen manier van opvoeden, maar soms leggen ze de lat voor hun kinderen én voor zichzelf te hoog. De ouders voelen een zware maatschappelijke druk om hun kinderen goed op te voeden en krijgen te makken met zaken als sociale media, verlies, rouw, prestatiedruk en gameverslaving. Het eerste seizoen krijgt over het algemeen positieve recensies, maar sommige recensenten missen humor en vinden de serie te voorspelbaar. Andere recensenten zijn onder de indruk van de jonge acteurs die geloofwaardig en niet cliché acteren.

De cast van Oogappels seizoen 1 bestaat uit Malou Gorter, Ramsey Nasr, Eva van der Gucht, Mike Libanon, Bracha van Doesburgh, Maryam Hassouni, Jeroen Spitzenberger, Juna de Leeuw, Noah de Nooij, Susan Radder, Maas Bronkhuyzen, Vera de Vries, Thor Braun en Ciraj Amalal.

Herkenbaar, maar indrukwekkend

Ik moet eerlijk toegeven dat ik een verkeerd beeld voor me had van Oogappels. Voordat ik aan het eerste seizoen begon had ik van mensen gehoord dat deze serie niet voor mij geschikt zou zijn. Echter heb ik erg genoten van het eerste seizoen van Oogappels. Het is dit seizoen gelukt om me te ontroeren en te amuseren. De situationele verhaallijnen zijn voor een jong-volwassene (zoals ikzelf) erg herkenbaar uit een niet zo-lang-geleden verleden. Hierdoor kreeg ik als kijker direct een bepaalde connectie tot de cast. Als kijker herkende ik niet alleen het gedrag van de pubers, maar ook het gedrag van ouders. Dit had het gevolg dat ik veel meer begrip en respect heb gekregen voor bepaalde keuzes die door mijn ouders in het verleden zijn gemaakt.

Maar is Oogappels seizoen 1 alleen goed door de herkenbaarheid van dagelijkse situaties? Aan het begin van dit seizoen was ik erg bang dat dit het geval zou worden. Ook hierin weet seizoen 1 het tegendeel te bewijzen. Naast herkenbare verhaallijnen weet het eerste seizoen ook kijkers op emotionele en humoristische vlakken te raken. Dit komt voornamelijk door het scherp geschreven scenario en het realistische (maar imposante) acteerwerk van de cast. Dit eerste seizoen weet clichés te voorkomen door gebruik te maken van de kwaliteiten van elke acteur en actrice uit de serie. Voor de cast is er per personage een passend dialoog geschreven – wat ook nog eens indrukwekkend wordt geleverd door de cast.

Oogappels seizoen 1 wilt te veel vertellen

Toch is het eerste seizoen van Oogappels ver weg van perfect. Zo worden er meerdere verhaallijnen geïntroduceerd die nooit een duidelijke oplossing of aflopende climax meemaken. Het beste voorbeeld hiervan is het verhaallijn dat gaat over de gameverslaving en aandachtsstoornis van Max. We krijgen misschien te zien dat hij voetbal hem verbeterd in het aangaan van sociale contacten, maar dit verhaallijn wordt nooit duidelijk afgesloten. Af en toe speelt er een scène zich af op het voetbalveld, maar er wordt hier nooit opgemerkt hoe het nu gaat met de gameverslaving of aandachtsstoornis van Max. Als kijker moeten wij nu invullen wat er is gebeurt. Dat terwijl de eerste helft van dit seizoen veel aandacht besteedde aan het ontwikkelen van de hoofdpersonages via dit verhaallijn.

Het eerste seizoen van Oogappels wil vaak te veel vertellen. Hierdoor lukt het dit eerste seizoen niet om een focus te vinden op de belangrijkste verhaallijnen. Minder belangrijke verhaallijnen worden opgebouwd tot een climax die nooit vertoond zal komen. Toch is het wel fijn dat een Nederlandse dramaserie is één keer niet over misdaden of stereotyperende humor gaat. Het eerste seizoen laat zien dat elk gezin wel eens ergens tegen aanloopt. Dit voelt niet alleen als een opluchting, maar ook als iets vernieuwends. Vaak worden bij Nederlandse series de herkenbare situaties zo uitvergroot dat het nep aanvoelt. Doordat seizoen 1 van Oogappels de situaties klein laat, blijven de verhaallijnen herkenbaar. Als kijker voel je nu ontroerd en geamuseerd doordat je je heel goed kan herkennen in de gebeurtenissen die plaatsvinden in het verhaal.

Conclusie

Uiteindelijk is Oogappels seizoen 1 een krachtig begin voor deze Nederlandse (luchtige) dramaserie. Het realistisch geschreven dialoog en verhaal wordt goed gerepresenteerd door het sterke acteerwerk van de cast. Daarnaast zullen de situaties herkenbaar zijn voor veel families. Hierdoor lukt het seizoen 1 ook om meer begrip op te brengen bij jonge en oude kijkers. Toch wilt seizoen 1 soms iets teveel herkenbare situaties representeren, waardoor het de draad van de belangrijke verhaallijnen kwijtraakt. Ook worden de minder belangrijke verhaallijnen onderbouwd terwijl ze nooit een duidelijk einde of piekmoment bereiken. Alsnog blijft dit eerste seizoen van Oogappels uiterst vermakelijk en de perfecte Nederlandse luchtige dramaserie om aan te beginnen.