When Calls the Heart is een serie waarvan ik niet had verwacht te kunnen genieten. Ik wil niet zeggen dat ik romantische series niet kan waarderen, maar over het algemeen spreken ze me regelmatig minder aan. Toch weet dit eerste seizoen een meesterlijke prestatie te zijn, waarbij verschillende televisiegenres als drama’s, romantische tragikomedies en historische westerns samenkomen met een groot feel-good gehalte. When Calls the Heart Seizoen 1 is simpelweg hartverwarmend, ontroerend en tijdloos. De idealen en normen die gepresenteerd worden in deze serie kunnen keer op keer diverse generaties aanspreken. Het is best bijzonder dat dit eerste seizoen zo tijdloos aanvoelt, vooral doordat het verhaal van When Calls the Heart Seizoen 1 zich in de beginjaren van 1900 afspeelt. When Calls the Heart Seizoen 1 is nu te streamen op WithLove. Mijn dank aan WithLove voor de mogelijkheid tot het streamen van dit eerste seizoen op hun streamingdienst.
Armageddon Time is een prachtige film die meerdere gevoelige snaren bij me wist te raken. Herken ik mezelf in een verhaal waarin het jonge hoofdpersonage worstelt met de verwachtingen van zijn familie en de maatschappij? Check! En herken ik mezelf in het feit dat het hoofdpersonage al snel kunstenaar of tekenaar wilde worden op een jonge leeftijd? Dubbel check! Maar herken ik dan ook het bedrukkende gevoel van prestatiedruk dat ervoor zorgt dat je worstelt met het vinden van je plaats in je directe omgeving? Dubbel, dubbel check – of is het driedubbel check? Simpel gezegd: het is filmmaker James Gray opnieuw gelukt om een meesterlijke film te regisseren, waarin hij me als persoon en recensent persoonlijk mee weet te raken. Eerder lukte dit Gray al met de ruimtefilm Ad Astra uit 2019. Ondanks dat Armageddon Time naar mijn mening niet zo goed is als Ad Astra, is het de filmmaker toch gelukt een van de beste en ondergewaardeerde films van 2022 te maken.
Boonie Bears: Redden de aarde! is een vermakelijke animatiefilm. De film oogt als een eigenzinnige combinatie van westerse films als Kung Fu Panda en 2001: A Space Odyssey. Hierbij zijn hinten terug te zien naar klassieke filmmomenten, zoals een eerbetoon aan de Amerikaanse actrice Marilyn Monroe. Dit is een geinig eerbetoon aan het klassieke filmmoment dat Monroe met haar witte jurk in een scène uit The Seven Year Itch boven een ventilatierooster van de metro staat. Dit betekent echter niet dat de film geen kritiekpunten bevat, want helaas bevat deze Chinese geanimeerde sciencefiction familiefilm redelijk wat gebreken. Zo is het Nederlandse stemmenwerk grotendeels amateuristisch te noemen en bevat Boonie Bears: Redden de aarde! verschillende verhaallijnen die niet altijd even goed samengaan.
Nummer achttien – the breath of life is een film met enkele hartverwarmende en ontroerende momenten. Je kunt hierbij denken aan momenten zoals wanneer een vriend van filmmaker Guido van der Werve een kinderboek voorleest, terwijl Van der Werve in het ziekenhuis (na een verkeersongeluk) ligt. Dit soort kleine momenten voelen echt, ontroerend en mooi aan. Het feit dat de vriend, die het boek voorleest, verschillende stemmen opdoet voor de diverse personages uit het kinderboek, laat zien dat Van der Werve een goed oog voor detail kan hebben. Helaas miste ik tijdens het kijken van Nummer achttien – the breath of life meer van dit soort kleine en mooie momenten. Van der Werve lijkt zijn eerste speelfilm te groots te hebben aangepakt. Ik heb respect voor de videokunstenaar en filmmaker, want hij probeert zijn traumatische gebeurtenissen uit zijn verleden filmisch aan te pakken. Maar als puntje bij paaltje komt, moet ik als recensent eerlijk blijven en toegeven dat ik Nummer achttien – the breath of life niet bepaald een goede film vind. Het komt over alsof Van der Werve het publiek opzadelt met een heleboel onnodige navertellingen van gebeurtenissen uit zijn verleden. Nummer achttien – the breath of life lijkt meer weer te geven van de gedeprimeerde en existentiële geaardheid van de filmmaker, dan dat het een poëtisch onderzoek is naar zichzelf. Vanaf de start van de film heeft Van der Werve een bepaald beeld voor zich over wie hij is. Dit komt niet natuurlijk, waardoor de film in zijn verhaal pretentieus en zelfverheerlijkt overkomt.
Boeien! is een verrassend vermakelijke en hartverwarmende Nederlandse speelfilm. Met een onderliggende laag over de band tussen stiefouders en stiefkinderen, weet filmmaker Bob Wilbers te ontroeren. Tegelijkertijd weet hij samen met de rest van de crew en cast ook voor veel vermaak te zorgen met deze speelfilm. Zo bevat Boeien! genoeg (slapstick-)humor en droge grappen. Wilbers lijkt inspiratie te hebben genomen van films als Home Alone en Home Alone 2: Lost in New York, waarbij hij, met invloeden van verhalen als Agatha Christie’s Death on the Nile, een unieke Nederlandse familiefilm weet neer te zetten.
Winnie the Pooh: Blood and Honey werd opgenomen met een budget van onder de 100.000 Amerikaanse dollars. Daarnaast werd de film in tien dagen opgenomen. Eerlijk gezegd is dit ook terug te zien in de kwaliteit van de onafhankelijke horror en slasherfilm. Winnie the Pooh: Blood and Honey oogt, ondanks enkele prachtige beelden van rijke natuurlandschappen, als een goedkope film die snel opgenomen is. Het komt over dat de film snel is opgenomen zodat niemand anders dit idee eerder kon uitwerken. En dat is jammer, extreem jammer zelfs, want het idee van een horrorfilm over de geliefde gele beer is zeker niet verkeerd. Spijtig genoeg komt dit idee nooit goed tot zijn recht in de film.
De kleine superhelden Ant-Man en de Wasp zijn weer teruggekeerd voor een nieuw filmavontuur op het grote scherm. Ant-Man and the Wasp: Quantumania is niet alleen de derde Ant-Man film, maar ook de start van de vijfde fase van het Marvel Cinematic Universe. Na enkele hoogtepunten en dieptepunten uit de vorige fase van het MCU, lag de taak bij Ant-Man and the Wasp: Quantumania om het vertrouwen van een degelijke groep recensenten, Marvel fanaten en filmliefhebbers terug te winnen. Dit lijkt Marvel Studios helaas niet gelukt te zijn. Ant-Man and the Wasp: Quantumania behoort namelijk – naar mijn mening – niet tot de hoogtepunten van dit filmuniversum, maar eerder tot de dieptepunten.
Het tweede seizoen van Kustwacht Caribisch Gebied is al sinds 12 februari wekelijks op televisiezender National Geographic in Nederland te zien. De televisieserie – bestaande uit acht afleveringen – is elke zondag om 21:00 te zien op National Geographic. Kustwacht Caribisch Gebied S2E1 laat opnieuw de gevaren zien rondom de landen en wateren van de eilanden Curaçao, Aruba, Bonaire en Sint-Maarten. Kustwacht Caribisch Gebied S2E1 heeft niet een bepaald originele aanpak om zijn verhalen te vertellen of vorm te geven op televisie. Toch weet Kustwacht Caribisch Gebied met zijn eerste aflevering van het tweede seizoen te vermaken en te informeren. De televisieserie oogt spannend en oprecht, waardoor je als televisiekijker zin hebt om de aflevering (en het seizoen) verder te blijven kijken. Helaas ziet Kustwacht Caribisch Gebied S2E1 er op visueel gebied regelmatig lelijk en amateuristisch uit. Het camerawerk zelf oogt door schuddende bewegingen niet alleen onprofessioneel, maar veel beelden zijn in de montage vervaagd om de identiteit van de mensen op beeld te beschermen. Een begrijpelijke keuze, maar doordat een groot aantal mensen hun identiteit wilde beschermen, zorgt dit er helaas wel voor dat je regelmatig naar een bijna volledig vervaagd beeld zit te kijken. Mijn dank aan National Geographic en Fitzgerald voor het versturen van een online recensie-exemplaar.
Asterix & Obelix in het Middenrijk is een geinig, maar gebrekkig eerbetoon aan de fantasierijke wereld van Asterix en Obelix. De film bevat een goede dosis humor, maar enkele grappen komen wel wat ongepast over voor een familiefilm van de leeftijdscategorie 6+. Ondanks enkele vulgaire (woord-)grappen moet ik eerlijk toegeven dat ik het waardeer dat een familiefilm de grenzen, van wat mogelijk is, opzoekt. Het acteerwerk van de originele cast complimenteert met hun expressieve lichaamstaal en gezichtsuitdrukkingen de humor van de film. Helaas weet de Nederlandse stemmencast hun acteerwerk niet hoog te houden. Het Nederlandse stemmenwerk valt namelijk flink tegen. Spijtig genoeg schiet het verhaal van Asterix & Obelix in het Middenrijk ook alle kanten op, waardoor de film regelmatig overkomt als een compilatie van verschillende grappen en filmmomenten. Overkoepelend bevat de film echter een episch verhaal, waarmee de filmmakers bewijzen dat Asterix en Obelix de superhelden van Europa zijn.
De laatste paar jaren is er een opvallend patroon voorbij gekomen in mijn werk als (film-)recensent en filmjournalist. Dit patroon gaat over hoe alledaagse filmliefhebbers omgaan met het werk – en het beroep – van recensenten. Ik noem hierbij als voorbeeld filmrecensenten en filmliefhebbers, maar je kunt het woord (en medium) film omwisselen met elk andere mediavorm of kunstzinnige uiting. Wat me is opgevallen is dat filmrecensenten voor een groot deel van het alledaagse filmpubliek het nooit goed kunnen doen. Wanneer ze een film positief beoordelen, maar de film wordt negatiever ontvangen door gewone bioscoopontvangers, dan ontstaat er (bijna) altijd onbegrip rondom de beoordeling van de recensent. Want hoe kan een filmrecensent een artistieke film een vijf sterren beoordeling geven, terwijl de nieuwste superhelden film wordt afgekraakt. En ja, dit specifieke voorbeeld is een regelmatig terugkerend fenomeen. Het gebeurt andersom ook regelmatig genoeg. Het blijft echter ironisch dat alledaagse filmbezoekers de kritieken en beoordelingen van recensenten wel gebruiken als het hun uitkomt. Op het moment dat hun favoriete nieuwe blockbuster een goede (of zelfs geweldige) beoordeling krijgt, gebruiken ze vaak de argumenten en beoordelingen van de recensenten om te “bewijzen” dat de genoemde film ook een meesterwerk is. De vraag of filmrecensenten het altijd fout hebben is dus niet de juiste vraag, omdat filmrecensenten het alleen goed kunnen doen als de gewone filmkijker het met ze eens is.