Asterix & Obelix in het Middenrijk is een geinig, maar gebrekkig eerbetoon aan de fantasierijke wereld van Asterix en Obelix. De film bevat een goede dosis humor, maar enkele grappen komen wel wat ongepast over voor een familiefilm van de leeftijdscategorie 6+. Ondanks enkele vulgaire (woord-)grappen moet ik eerlijk toegeven dat ik het waardeer dat een familiefilm de grenzen, van wat mogelijk is, opzoekt. Het acteerwerk van de originele cast complimenteert met hun expressieve lichaamstaal en gezichtsuitdrukkingen de humor van de film. Helaas weet de Nederlandse stemmencast hun acteerwerk niet hoog te houden. Het Nederlandse stemmenwerk valt namelijk flink tegen. Spijtig genoeg schiet het verhaal van Asterix & Obelix in het Middenrijk ook alle kanten op, waardoor de film regelmatig overkomt als een compilatie van verschillende grappen en filmmomenten. Overkoepelend bevat de film echter een episch verhaal, waarmee de filmmakers bewijzen dat Asterix en Obelix de superhelden van Europa zijn.
De laatste paar jaren is er een opvallend patroon voorbij gekomen in mijn werk als (film-)recensent en filmjournalist. Dit patroon gaat over hoe alledaagse filmliefhebbers omgaan met het werk – en het beroep – van recensenten. Ik noem hierbij als voorbeeld filmrecensenten en filmliefhebbers, maar je kunt het woord (en medium) film omwisselen met elk andere mediavorm of kunstzinnige uiting. Wat me is opgevallen is dat filmrecensenten voor een groot deel van het alledaagse filmpubliek het nooit goed kunnen doen. Wanneer ze een film positief beoordelen, maar de film wordt negatiever ontvangen door gewone bioscoopontvangers, dan ontstaat er (bijna) altijd onbegrip rondom de beoordeling van de recensent. Want hoe kan een filmrecensent een artistieke film een vijf sterren beoordeling geven, terwijl de nieuwste superhelden film wordt afgekraakt. En ja, dit specifieke voorbeeld is een regelmatig terugkerend fenomeen. Het gebeurt andersom ook regelmatig genoeg. Het blijft echter ironisch dat alledaagse filmbezoekers de kritieken en beoordelingen van recensenten wel gebruiken als het hun uitkomt. Op het moment dat hun favoriete nieuwe blockbuster een goede (of zelfs geweldige) beoordeling krijgt, gebruiken ze vaak de argumenten en beoordelingen van de recensenten om te “bewijzen” dat de genoemde film ook een meesterwerk is. De vraag of filmrecensenten het altijd fout hebben is dus niet de juiste vraag, omdat filmrecensenten het alleen goed kunnen doen als de gewone filmkijker het met ze eens is.
Terrifier is een prima eerbetoon aan het soort slasher en horrorfilm dat in de jaren 1980 of 1990 op een sciencefiction of horror televisiezender om half 3 ‘s nachts uitgezonden zou worden. In andere woorden: deze film is duidelijk voor een specifieke doelgroep van filmliefhebbers en horrorfanaten gemaakt. Na het kijken van Terrifier weet ik niet zeker of ik daar echt onder val. Heb ik genoten van de film? Tot op zekere hoogte wel, maar ik heb naar mijn gevoel meer kritiekpunten op te noemen over deze film dan andere filmliefhebbers en enige filmrecensenten. Zo bevat Terrifier een eentonig verhaal, waarin bloederige gore en geweld boven een overkappend sterk narratief komen te staan. De personages zijn daarnaast nogal eendimensionaal. Zo benoemde zelfs de regisseur Damien Leone dat hij er spijt van had dat hij zijn personages onderontwikkeld achterliet. Ik kan die spijt wel begrijpen, want er was zeker potentie in enkele van deze personages. Nu mag er zeker gezegd worden dat de seriemoordenaar Art the Clown door deze film een horroricoon is geworden, maar dit is meer te danken aan de acteur, dan aan het werk van de regisseur.
De snelste superheld aller tijden – de enige echte Flash (of eerder The Flash) – heeft dan eindelijk een eerste officiële trailer gekregen voor zijn opkomende speelfilm. Naast een trailer van bijna 3 minuten, ontving de film ook nog een televisiespotje ter ere van de Super Bowl. Enkele dagen geleden kwam er ook al eerste officiële filmposter uit om de release van The Flash te verkondigen. The Flash en Batman zijn mijn favoriete superhelden, en ondanks dat ik meer een fan ben van Wally West dan Barry Allen, keek ik al voor een langere tijd uit naar zijn speelfilm. Om deze reden wil ik meer stilstaan bij al het nieuws dat, de afgelopen dagen, rondom deze speelfilm is vrijgekomen. Het duurt nog enkele maanden voordat de film uitkomt, maar in dit artikel kun je alvast de eerste officiële trailer, de Big Game TV Spot en de eerste poster van de opkomende superhelden film bekijken.
Ah, Speak No Evil: het soort horrorfilm waarin de hoofdpersonages regelmatig zeggen of denken: “Wat is het ergste wat er kan gebeuren?” Als filmliefhebber weet je dan al snel dat deze hoofdpersonages een persoonlijke hel tegemoet zullen komen. Speak No Evil is een kwaadaardig goede horrorfilm wat de potentiële slechtheid van een mens laat zien. Echter is Speak No Evil geen sprookjesachtige, sci-fi of slasher horrorfilm. De film gaat juist over echt voorkomende thema’s en problemen in onze wereld, waardoor de angstaanjagende horrorelementen extra hard binnen komen. Er is ditmaal geen Michael Myers, Xenomorph of Jason Voorhees die onze hoofdrolspelers (of helden) opjaagt. Nee, nee, dit keer krijgen de protagonisten juist te maken met een – wacht even voor de dramatische bekendmaking – alledaags Nederlands gezin. Oh, de horror! Een Nederlands gezin klinkt niet bepaald als een angstaanjagend stel schurken voor een horrorfilm. Toch laat Speak No Evil overtuigend zien dat je niet moet onderschatten hoe kwaadaardig je medemens kan zijn…
De eerste teaser voor de White Men Can’t Jump remake is online te bekijken. De remake van White Men Can’t Jump bevat het (film) acteerdebuut van rapper Jack Harlow. De teaser is maar 30 seconden lang, maar het geeft genoeg weer van de vriendschap tussen hoofdrolspelers Jack Harlow en Sinqua Walls. White Men Can’t Jump is een remake van de originele film uit 1992. De filmklassieker werd geschreven en geregisseerd door Ron Shelton. In de originele White Men Can’t Jump waren de hoofdrollen weggelegd voor Woody Harrelson en Wesley Snipes.
De officiële speeltijd voor Scream 6 is bekendgemaakt. Het opkomende zesde deel zal de langste speeltijd van alle films uit de populaire horror-franchise bevatten. De officiële speeltijd werd bekendgemaakt door Collider en Regal Cinema. Later werd deze speeltijd bevestigd door Paramount Pictures. Scream 6 zal een speeltijd van 2 uur en 3 minuten bevatten. Hiermee is dit opkomende zesde deel de langste film uit de franchise en de eerste film sinds Scream 2 met een speeltijd van boven de twee uur. Scream 5 – ook wel bekend als Scream (2022) – had een speeltijd van 1 uur en 54 minuten, terwijl de originele film een speeltijd had van 1 uur en 51 minuten.
Als filmjournalist en recensent wordt er regelmatig een uitleg aan me gevraagd over bepaalde filmgenres, filmtermen en filmvormen. Mijn antwoord is dan meestal wat aan de korte kant, omdat ik meer een schrijver dan een spreker ben. Het idee om deze vragen uitgebreider te beantwoorden blijft echter al voor langere tijd in mijn gedachten hangen.
Om deze reden wil ik ook meer aandacht besteden aan (online) film- en cultuureducatie. Via informatieve Nederlandstalige artikelen wil ik jullie – de bezoekers van deze website – beter informeren over onderwerpen die gericht zijn op film- en cultuureducatie. Vandaag begin ik met een informatieve uitleg over het filmgenre film noir. Want wat is film noir eigenlijk? Dat bespreek ik in dit artikel.
Teufel is een van de grootste Duitse fabrikanten van audioproducten. Met hun nieuwste gaming-headset Cage One laten ze ook zien waarom ze een van de grootste Duitse fabrikanten van audioproducten zijn. Cage One is een bekabelde over-ear headset voor games, muziek en (thuis-)werken. Daarnaast is de koptelefoon een betaalbare, comfortabele en kwalitatief sterke gaming-headset. Ik kreeg een recensie-exemplaar van de nieuwe gaming-headset Cage One opgestuurd en heb hem uitgetest. Het resultaat mag er zeker wezen: zo gebruik ik Cage One nu vaker dan mijn andere koptelefoon die ik al thuis had liggen. Mijn dank aan Teufel voor het opsturen van een recensie-exemplaar en de mogelijkheid tot deze samenwerking.
Catch Me If You Can is een verpletterend goede film. Regisseur Steven Spielberg laat met deze biografische tragikomedie misdaadfilm zien dat hij als filmmaker op alle fronten thuis is. Ik ben vast niet de enige recensent, filmliefhebber en Spielberg fanaat die zo over Catch Me If You Can denkt. Ondanks dat Catch Me If You Can kritisch goed beoordeeld is, wordt de door Steven Spielberg geregisseerde film minder vaak opgenoemd als een van zijn beste werken. Dit is tegelijkertijd begrijpelijk en onacceptabel. Het is begrijpelijk, omdat Spielberg een van de beste Amerikaanse filmregisseurs aller tijden is. Zijn filmoeuvre is groot en bestaat uit meerdere legendarische, meesterlijke films. Het is dus begrijpelijk dat filmliefhebbers, recensenten en Spielberg fanaten over een van zijn films heen kunnen kijken. Het is echter onacceptabel en simpelweg absurd dat Catch Me If You Can ondergewaardeerd wordt door menig filmkijker, want deze film is bizar goed geregisseerd. Spielberg levert (opnieuw) een topprestatie af – samen met een grootse crew en indrukwekkende cast.